Biden gooit Zelensky onder de bus

Het “geheime deel” van Vladimir Zelensky’s “overwinningsplan” dat uitlekte naar de Amerikaanse media en zijn beschuldigingen aan het adres van het Witte Huis weerspiegelen de toenemende terugtrekking van de VS uit het Oekraïense verliesproject, dat Washington steeds meer wil overhevelen naar de verantwoordelijkheid van de EU en Europa-NAVO.

Het recente uitlekken van gevoelige informatie over de militaire strategie van de illegale Oekraïense president Vladimir Zelensky heeft de escalerende spanningen tussen Oekraïne en de Verenigde Staten blootgelegd. Zelensky uitte zijn teleurstelling over een lek in het Witte Huis en naar de New York Times gelekte informatie waaruit bleek dat hij in het geheime deel van zijn “overwinningsplan” had gevraagd om Amerikaanse Tomahawk kruisraketten om “Russische agressie af te slaan.” Het lek, dat naar verluidt afkomstig was van hooggeplaatste Amerikaanse functionarissen, deed het verzoek af als “onwerkbaar” en maakte de Amerikaanse scepsis over de algemene strategie van Zelensky nog duidelijker. De situatie heeft geleid tot publieke beschuldigingen van Zelensky aan het adres van het Witte Huis en heeft de tegenstrijdige dynamiek in de betrekkingen tussen de VS en Oekraïne aan het licht gebracht, schrijft Rainer Rupp.

Tomahawk kruisraketten zijn nucleair capabele wapensystemen voor de middellange afstand van de VS met een bereik tot 1500 mijl (ongeveer 2300 kilometer), waarvan de inzet in Europa sinds 1987 verboden is als onderdeel van het INF-verdrag (Intermediate Nuclear Forces) tussen de Sovjet-Unie en de VS. Het INF-verdrag, dat de plaatsing van grondraketten met nucleair vermogen met een bereik van 500 km tot 5000 km vanaf Europees grondgebied in het oosten en het westen verbood, werd een paar jaar geleden eenzijdig opgezegd door de VS. Zelfs toen al was Washington van plan om het Kremlin politiek en strategisch op de knieën te dwingen met behulp van de geplande stationering van Amerikaanse kernraketten in Oekraïne. Deze oorlogswapens overlaten aan Zelensky en zijn nazi-fanatieke en zelfdestructieve Oekraïners was echter te heet voor de Amerikanen.

Amerikaanse functionarissen wezen het verzoek onmiddellijk af als onpraktisch onder allerlei voorwendsels, bijvoorbeeld dat het bereik van de Tomahawks aanzienlijk groter was dan dat van de ATACMS-systemen die al beschikbaar waren voor Oekraïne. Het lek in het Witte Huis, volgens de NYT afkomstig van een hoge functionaris van het Witte Huis, wijst ook op een breuk in de militaire en diplomatieke afstemming tussen de VS en hun oorlogszuchtige NAVO-bondgenoten, die de Amerikaanse terughoudendheid om wapens te leveren overdreven vinden, wat de relatie verder bemoeilijkt. Zelensky, van zijn kant zichtbaar gefrustreerd door het lek in het Witte Huis, beschuldigde de regering Biden ervan het vertrouwen van een partner te hebben beschaamd en uitte zijn bezorgdheid over het schijnbare gebrek aan veiligheid rond geheime documenten.

Het artikel in de New York Times suggereerde dat het “overwinningsplan” van Zelensky misschien meer een strategische manoeuvre was om de binnenlandse bezorgdheid in Oekraïne weg te nemen dan een praktisch voorstel. Deze interpretatie suggereert dat Zelensky de Oekraïners wilde voorbereiden op een mogelijk compromis of een onderhandelde regeling met Rusland als zijn plan geen steun kreeg van het Westen. Door er publiekelijk op te wijzen dat hij, in combinatie met de overwinningsstrategie die hij in het parlement had gepresenteerd en bejubeld, de nodige moderne wapens had geëist maar niet had gekregen, kon Zelensky de Oekraïners laten zien dat hij alles had gedaan wat in zijn macht lag om de overwinning te behalen, maar in de steek was gelaten door het Westen.

Tegen deze achtergrond kan Zelensky’s publieke roep om steun van Westerse leiders gezien worden als een poging om zichzelf en zijn regering te beschermen tegen binnenlandse beschuldigingen van schuld door te suggereren dat de beperkingen van Oekraïne te wijten zijn aan de voorzichtige aanpak van het Westen.

Amerikaanse militaire analisten speculeren al in commentaren op het NYT-artikel dat Zelensky misschien probeert de verwachtingen van het publiek te managen en de verantwoordelijkheid voor de te verwachten nederlaag van “het arme Oekraïne” tegenover een machtige Russische tegenstander af te schuiven op onvoldoende Westerse hulp. Dit zwartepietenspel komt op een steeds ongunstiger moment voor Oekraïne, nu Russische troepen naar verluidt onstuitbaar en steeds sneller oprukken in Oost-Oekraïne. Het lek in het Witte Huis heeft volgens sommige analisten de toch al gespannen relaties tussen Oekraïne en de VS nog verder verslechterd, wat heeft geleid tot een pingpongspelletje tussen de twee landen over wie er schuld heeft aan deze ellende.

Het is interessant om op te merken dat deze episode rond Zelensky’s vraag naar Tomahawk kruisraketten opnieuw de aandacht heeft gevestigd in Amerikaanse kringen en media die geïnteresseerd zijn in buitenlands beleid op de voorgeschiedenis van de oorlog tussen Rusland en Oekraïne. Men is niet vergeten dat de Russische president Poetin eind 2021, d.w.z. vóór het begin van de speciale militaire operatie op 24 februari 2022, een persoonlijke verzekering had gekregen van Biden dat er geen middellangeafstandsraketten die kernwapens kunnen overbrengen, zoals Tomahawks, in Oekraïne zouden worden gestationeerd.

Maar een paar weken later sprak de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Blinken de belofte tegenover zijn Russische tegenhanger Lavrov tegen en verklaarde dat Oekraïne een soevereine staat was die kon doen wat het nodig achtte voor zijn veiligheid en dat Rusland hier niets over te zeggen had. In een daaropvolgend telefoongesprek tussen Poetin en Biden deed de laatste alsof hij verkeerd begrepen was, maar toonde zich aanvankelijk bereid om over voorwaarden voor een overeenkomst te praten, maar wees vervolgstappen vervolgens af. Kritische analisten concludeerden dat dit waarschijnlijk heeft bijgedragen aan de beslissing van Rusland om in februari 2022 militair betrokken te raken.

Gezien de moeilijke situatie waarin Oekraïne zich op het slagveld bevindt, weerspiegelen de publieke reacties en beschuldigingen de complexe en vaak controversiële aard van internationale allianties zoals de NAVO in tijden van oorlog. Het incident heeft niet alleen de wanhopige pogingen van Zelensky om extra steun te vinden in de schijnwerpers gezet, maar ook de voorzichtige evenwichtsoefening van de VS in de omgang met bondgenoten, wat de deur openzet voor verdere diplomatieke spanningen, waaronder de waarneembare neiging in Washington om de verantwoordelijkheid voor Oekraïne af te schuiven op de EU en Europa-NAVO.

Een recent artikel van John O’Sullivan in het Amerikaanse tijdschrift National Review werpt een resolute, zij het afgezaagde, blik op het argument om Oekraïne te blijven steunen totdat de overwinning is behaald. Wat echter interessant is aan het artikel, is de rots van tegenstrijdigheid die het in beweging heeft gezet en die nu andere rotsen met zich meesleurt. Een voorbeeld hiervan is te lezen op de “Webpage of American Greatness” van 28 oktober, getiteld “Regional Conflict vs. World War III?”, met als ondertitel: “De VS kan het niet allemaal alleen, en hoe eerder de Europeanen opgroeien en zich dat realiseren en er vervolgens naar handelen, hoe beter zij – en wij – af zullen zijn.”

De tekst bespreekt of de VS Europa moeten steunen tegen een Russische dreiging en zo ja, of ze dat moeten doen ten voordele van Europa of in de eerste plaats ten voordele van zichzelf. De belangrijkste argumenten uit het artikel worden hieronder samengevat:

1. Wat betreft de Europese verantwoordelijkheid en militaire paraatheid wordt de vraag gesteld waarom Europese landen niet beter voorbereid zijn om zichzelf te verdedigen als de dreiging van Rusland zo dreigend zou zijn. Het bruto binnenlands product van de VS ligt nu aanzienlijk hoger dan dat van de Europeanen, deels doordat de EU regelgevende beperkingen oplegt die niet alleen de ontwikkeling van Amerikaanse bedrijven afremmen, maar ook de economische expansie van Europa in het algemeen.

2. Het huidige economische model van Europa wordt gezien als minder robuust dan dat van de VS en er wordt gesuggereerd dat Europa beter aan zijn defensiebehoeften zou kunnen voldoen als het een meer vrije markteconomie zou omarmen. De tekst suggereert echter dat deze verandering waarschijnlijk niet snel zal plaatsvinden, als ze al plaatsvindt.

3. De Europese neiging om afhankelijk te zijn van Amerikaanse steun kan een last zijn voor de Amerikaanse belastingbetaler en toekomstige generaties. Europa’s gebrek aan militaire paraatheid suggereert dat het te veel vertrouwt op steun van de VS. Landen met bijzonder zwakke militaire capaciteiten zijn onder andere het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en de Baltische staten.

4. Een andere voorgestelde strategie voor de VS om Rusland zonder oorlog op de knieën te krijgen is het verhogen van de binnenlandse olieproductie, wat zou kunnen leiden tot een scherpe daling van de wereldwijde energieprijzen en dus tot lagere inkomsten voor Rusland. Een verlaging van de olieprijzen zou ook gevolgen hebben voor andere vijandige staten zoals Iran, zonder dat de VS direct militair hoeft in te grijpen.

5. Het artikel adviseert de VS om zich meer te richten op China, dat een grotere bedreiging vormt voor de Amerikaanse belangen dan Rusland, en om militaire middelen te verschuiven van Europa naar Azië. Terwijl Rusland een bron van zorg blijft, worden de vermeende “mondiale ambities” van China als urgenter gepresenteerd.

6. Europese autonomie: De tekst pleit ervoor dat Europa meer verantwoordelijkheid neemt voor zijn eigen defensie, want als de VS militaire steun blijft geven zonder tegenprestatie, is het niet gemotiveerd om meer geld uit te geven aan zijn eigen defensie.

Uiteindelijk impliceert de tekst dat, hoewel een bepaalde hoeveelheid Amerikaanse steun aan Europa gerechtvaardigd kan zijn, de VS hun middelen bij voorkeur aan China moeten besteden. Op die manier zou de Amerikaanse macho, na het Europese huis hier op het oude continent te hebben gehavend, het tedere Europa alleen in de regen laten staan met de lelijke baby Oekraïne in de armen en de Atlantische Oceaan oversteken.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Tijd voor nog een vernederende mislukking voor het verdwijnende Amerikaanse Imperium

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: