Hoe is dat gebeurd?

1993 lijkt eeuwen geleden, bijna oude geschiedenis voor onze moderne gevoelens. Ik zat op de universiteit, ben pas getrouwd. Bill Clinton was president. De Sovjet-Unie was ingestort. Het had geweldig moeten gaan, maar we zagen al het begin van de instabiliteit. De economie ging snel in de richting van globalisering. De persoonlijke technologische revolutie was net begonnen en de consumptiecultuur was in volle gang. Het was een tijd die aan de oppervlakte vreedzaam en welvarend leek, maar de sociale onrust kookte eronder.

Er verscheen een zeer onderschatte film met Michael Douglas in een van zijn beste rollen, Falling Down. Douglas speelt het personage van William Foster, een personage dat zich realiseert dat de wereld is veranderd en hem heeft achtergelaten. De film begint met dat hij in het verkeer vastzit en langzaam zijn zinnen verliest, voordat hij simpelweg uitstapt en van zijn auto wegloopt. De rest van de film is een langzame voortschrijding van Foster die naar huis loopt. Het enige wat hij wil is naar huis gaan. Onderweg wordt hij lastiggevallen door een aantal bendeleden waar hij tegenaan loopt en wegjaagd. Hij transformeert langzaam van een ongewapende man met een aktetas, overhemd en stropdas naar een man met een tas vol geweren gekleed in een zwarte outfit. We komen erachter dat hij een man is die zijn baan en familie is kwijtgeraakt, en uiteindelijk klaar lijkt te staan om zijn vervreemde vrouw (Barbara Hershey) en dochter te vermoorden voordat hij wordt tegengehouden door een gepensioneerde agent Prendergast. (Robert Duvall in een grootse rol voor hem) die een parallel vormt met William Foster, een man uit een ander tijdperk die de dingen steeds erger ziet veranderen. Deze film zou vandaag de dag nooit gemaakt worden, omdat hij als een herinnering dient, zelfs met een zeer negatieve context, dat mannen alleen maar tot een bepaalde grens geduwd kunnen worden, schrijft  The Editors op Identity Dixie.

Uiteindelijk is de uitwisseling tussen Foster en Prendergast geweldig. Ik zal het einde voor u niet bederven, maar dit is het kritieke moment in de film.

Het is duidelijk dat de juiste reactie op na het verneukt te zijn nadat je alles hebt gedaan wat je verteld werd niet het afvuren van een vuurwapen in een fastfoodketen is, maar zijn we niet allemaal een keer of twee bijna op dat punt beland?

We wilden niet veel. Meestal wilden we alleen maar met rust gelaten worden. We gaan naar onze klote banen en betalen onze exorbitante belastingen. We gehoorzamen elke stomme wet en dienen elk jaar onze belastingaangifte in, in de hoop dat een of andere bittere kantoorklerk bij de belastingdienst geen slechte dag heeft en besluit ons leven te verwoesten omdat we niet het juiste vakje op een waanzinnig ingewikkeld formulier hebben aangevinkt. We staan toe dat de overheid ons vertelt wat we met ons eigen eigendom mogen doen, we gehoorzamen aan de wetten, we maken geen golven. Het enige wat we willen is een leuk gezin hebben, onze kinderen opvoeden, af en toe op vakantie gaan en op een dag met pensioen gaan om van onze kleinkinderen te genieten.

Maar ze laten ons niet met rust.

We krijgen voortdurend de schuld van “wapengeweld” en krijgen de schuld van massale schietpartijen en krijgen te horen dat we geen wapens mogen bezitten van dezelfde mensen die voortdurend worden beschermd door mensen met wapens. Maar dan zetten we het nieuws aan en zien we na elke schietpartij dezelfde stralende koppen op politiefoto’s naar ons terug staren, dezelfde mensen die niet kijken, handelen of denken zoals wij, die het grootste deel van de moorden in dit land plegen, maar op de een of andere manier zijn wij de slechteriken. Ik plaats geen foto’s op social media met mijn broek naar beneden, grijnzend naar de camera met mijn gouden tanden en met een gestolen pistool in de hand. Waarom zou ik mijn pistolen moeten opgeven omdat een klein deel van de bevolking hun gemoed niet onder controle kan houden, niet kan nadenken over de gevolgen van hun acties of niet kan reageren op de geringste belediging zonder op elkaar te schieten?

Of we worden door imbecielen lastiggevallen over “wit privilege”, een manier om ons schuldig te laten voelen omdat we hard werken en iets in ons leven bereiken. Mijn “wit privilege” lijkt veel op hard werken en opofferen, maar mensen die ervoor kiezen om niet hard te werken, doet dit ellendig voelen, en dat kunnen we niet hebben. Menselijke keuzevrijheid is haatzaaien, niets wat ik heb, is het resultaat van hard werken, en mensen die niets hebben zijn niet schuldig aan hun slechte levenskeuzes. Wat ik ook doe, is het munt, verlies ik, is het kop, winnen hen.

Onze geschiedenis zelf wordt gewist en herschreven. We hebben Noorse goden en Arthuriaanse legendes afgebeeld als zwarte mannen. We krijgen de schuld van elke ziekte in de wereld en krijgen geen krediet voor het feit dat vrijwel alles wat positief is voor elke persoon in Amerika of in de hele wereld, voortkomt uit het zweet, het bloed en de tranen van mensen zoals ik. We geven royaal, we laten ons bij elke ramp zien, we hebben miljoenen mensen uit mislukte samenlevingen in ons land verwelkomd en als reactie daarop worden we bespuwd. Overal waar we kijken, zien we degeneratie en worden we eindeloos bespot door mensen die er totaal niet in geslaagd zijn om iets van waarde op te bouwen.

Dus ja. We zijn een beetje boos en worden elke dag bozer.

Na tientallen jaren van gehoorzaam zijn, naar beneden geschopt en berispt te zijn, is het gemakkelijk te vergeten dat we afkomstig zijn van mensen die beter waren in oorlog dan wie dan ook. Voordat we op het pad naar beschaafde zelfmoord werden gezet, waren we de mensen die de wereld verkenden en alles wat we zagen veroverden. Het relatief kleine eiland Engeland had ooit een rijk dat de hele wereld omspande. Europeanen waren de wereld aan het verkennen toen de Afrikanen nog niet eens het wiel hadden uitgevonden. Elk modern gemak is het resultaat van ons volk. Zelfs vandaag de dag is er geen andere natie op aarde dan misschien China die met ons nek aan nek mee zou kunnen gaan en langer dan een week zou kunnen volhouden.

Ondanks de beste inspanningen van degenen die ons haten, stroomt het bloed van krijgers en veroveraars nog steeds in onze aderen en worden we langzaam wakker. Degenen die zich tegen ons hebben geformeerd, hebben regelmatig hun hand overspeeld en versnellen deze vergissing. Velen van ons gaan het niet redden en eerlijk gezegd zouden velen van ons dat waarschijnlijk niet moeten doen. Generaties van dysgenetische voortplanting, entertainment, onszelf tot dodens toe consumeren en gevangenzitten in loonslavernij hebben ons zacht, zwak en angstig gemaakt. Ik betrek mezelf bij die beschuldiging, maar we beginnen wakker te worden. Elke dag worstelen de kleine kliek Cabal mensen die de machine tegen ons beheersen, om de deksel op de zaak te houden, de aandacht af te leiden, de waarheid te verbergen en te vervangen door leugens, maar het werkt niet meer zo goed als voorheen.

Dus we zitten in een race. Aan de ene kant proberen ze ons te vervangen of ons te verdringen via lafheid en ontaarding. Aan de andere kant proberen wij ons volk wakker te schudden voor het gevaar en het onheil van wat ons te wachten staat als we verliezen. Ik denk dat 2020 een cruciaal jaar wordt. Niet vanwege wie de verkiezingen wint of verliest, wat onzin en homo is. Nee, want dit is misschien het jaar waarin mijn volk zich realiseert dat we in een oorlog zitten, niet met Iran of Rusland of China, maar met een vijfde colonne in ons eigen land.

De jaren 2010 waren de kalmte voor de storm. Wat er nu komt zal het lot van de mensheid bepalen. Dat is geen wilde overdrijving. Als we verliezen, zal de beschaving sterven. Als we winnen, zullen de vrijheid en de welvaart herleven. Dat is de inzet, en die is nog nooit zo hoog geweest.

Blanke mannen verantwoordelijk voor bijna alle grote menselijke prestaties