Hoe de ‘Partij van de Onderwerping’ Europa naar de afgrond leidt

Het Witte Huis en de bedrijfsmedia hebben zich ingespannen om het nieuws te verspreiden dat de Democratische Volksrepubliek Korea (aka Noord-Korea) nu raketten en lanceerinrichtingen aan Rusland heeft geleverd voor een systeem dat lijkt op de Iskander met kort bereik, die het Kremlin heeft gebruikt om Oekraïne te bombarderen.

Zoals altijd in dit soort zaken, lijdt het discours van Washington aan een originele denkfout: wij kunnen, anderen niet; wij doen, maar wij kunnen; wij wijzen, maar wijs niet naar ons; want wij zijn de “onmisbare natie”, de leiders van de “vrije wereld”. Als we echter kijken naar de verklaringen van John Kirby (assistent van de Amerikaanse minister van defensie), zien we dat wat echt belangrijk is, wordt weggelaten en dat wat niet belangrijk is – de vermeende levering van wapens van het ene land aan het andere – wordt uitgezonden alsof het een doodzonde is, schrijft Hugo Dionísio.

Zoals met alles wat Washington zegt, is het aan de toeschouwer om te proberen te begrijpen wat er niet letterlijk staat, maar wat er wel staat. En wat is weggelaten uit Kirby’s woorden is wat er echt toe doet.

We weten allemaal dat de VS kosten noch moeite heeft gespaard om de Democratische Volksrepubliek Korea en haar bevolking te isoleren, te blokkeren, te embargeren en aan te vallen. De integratie van de DVK onder de Trade With the Enemy Act van 1917 gaat terug tot 1950, het jaar waarin de Koreaanse Oorlog begon. Sindsdien heeft de DVK de zonde begaan om de oorlog te overleven en haar soevereiniteit te beschermen. Na absoluut onuitsprekelijke moeilijkheden te hebben doorstaan, uitgelokt, uitgebuit en verergerd door Washington, kan de DVK desondanks, en tegen alles en iedereen (bijna) in, niet alleen trots zijn op het feit dat ze haar soevereiniteit heeft beschermd, tegenover een hegemoniale aanval, maar ook lang genoeg overleven om getuige te zijn van de geboorte van de multipolaire wereld en, als gevolg daarvan, van het uitbuiten van de tegenstrijdigheden die de Amerikaanse strategie biedt door te proberen haar hegemonie te behouden.

De euforische sancties die het collectieve Westen tegen Rusland heeft afgekondigd, hebben veel Russen de ogen geopend voor de werkelijke bedoelingen, maar ze hebben ook een realiteit bevorderd waarin dit land alles in zich heeft om er sterker dan ooit uit te komen. Zo zal het in 2023 meer groeien dan de eurozone.

Voor de Democratische Volksrepubliek Korea was de poging om de Russische Federatie te isoleren uiteindelijk een kans om te ontsnappen aan een zekere marginalisering door de hegemoniale macht, maar ook andere landen zagen deze breuk als een waardevolle kans: Iran, dat van de gelegenheid gebruik maakte om zijn strijdkrachten, lucht- en ruimtevaart, logistieke en zelfs energiecapaciteiten te versterken; Cuba, dat nu in Rusland een economische partner vindt die meer dan ooit beschikbaar is, in verhouding tot de verplichtingen waaraan het vroeger moest voldoen in termen van het Amerikaanse Afrika, dat voorheen afhankelijk was van Europese neokoloniale “partnerschappen”, kon in Rusland een aanvullende steun vinden op wat China al had geleverd, namelijk op militair gebied, in de strijd tegen het terrorisme (met westerse sponsoring overigens) en op energiegebied (Rosatom is nu wereldleider in de bouw van kerncentrales).

Zelfs voor India is deze poging om Rusland te “isoleren” een grote winst geweest, waarbij het land 18% van alle door Rusland geëxporteerde ruwe olie tegen lagere kosten in handen kreeg, vreemd genoeg om een groot deel ervan met aanzienlijke winst door te verkopen aan Europa, maar dat niet alleen. Terwijl het Brahmos-project al hypersonische raketten had geproduceerd, zoals de Brahmos-II, wat Uncle Sam echt van streek maakte, was de recente militaire samenwerkingsovereenkomst tussen de twee landen, ondertekend in mei 2023 en al in uitvoering, genaamd de “Roadmap for Sustainable Defense Growth”. Net als de VS – wiens pogingen om afstand te creëren tussen de twee landen tevergeefs zijn geweest – kunnen we allemaal ruiken wat er aan de basis ligt van zoiets deze dagen, dagen die gekenmerkt worden door de directe confrontatie tussen de NAVO en de Russische Federatie op Oekraïens grondgebied. Strategische militaire samenwerking met Rusland betekent tegenwoordig militaire, politieke en, in het geval van een land zo groot als India, economische soevereiniteit. Het betekent dat India, net als Rusland en China, de vrijheid heeft en zal hebben om zijn neus op te halen wanneer het directe bevelen uit Washington ontvangt.

De opkomst van Zuid-Korea als militair-industriële macht (2% van het aandeel tussen 2018 en 2022, een stijging van +74% ten opzichte van 2017-21) kan niet anders dan een ernstige waarschuwing zijn voor Rusland en China. Waarom Japan niet? Om dezelfde redenen als Groot-Brittannië (dat in dezelfde periode met 35% daalde). Het feit dat het eilanden zijn en dat dit verschillende logistieke problemen met zich meebrengt, zou het raadzaam hebben gemaakt om middelen te verplaatsen naar plaatsen met een landgrens en dichter bij de “vijand”, maar niet zo dichtbij dat de korte afstand de hele militair-industriële productiestrategie in gevaar brengt.

Dezelfde redenering kan zijn gebruikt in Europa, waardoor groei in Frankrijk en Italië (+44 en 45% in dezelfde periode) werd bevorderd en desinvestering in Duitsland (-35%). Het feit dat Duitsland dichter bij de “vijand” ligt en dat verder weg een veilige logistieke route mogelijk is, kan tot deze trend hebben geleid. Laten we eens kijken of het doorzet (Scholz lijkt het te willen omkeren). Wat we niet kunnen doen is de mogelijke gevolgen van deze realiteit wegwuiven: ten eerste houdt de grotere of kleinere investering in militair-industriële complexen in landen aan de rand van de Amerikaanse veiligheid vooral rekening met de relatie met de vijanden van de heersende macht; ten tweede weten Rusland en China de juiste lessen te trekken uit deze bewegingen, in dit geval het afwijzen van een duidelijke intentie om een productiecapaciteit op te bouwen die aansluit op mogelijke militaire logistieke routes in het geval van een heet conflict. Voorlopig lijken deze stappen weinig twijfel te laten bestaan over de militair-industriële en logistieke structureringsprojecten en waar ze op gericht zijn.

Niettemin zijn deze keuzes een echte wereldwijde loterij geweest, waarbij sommigen energiecapaciteiten hebben gewonnen, anderen wapenproductie, weer anderen technologie en, voor de belangrijkste auteur van deze hele strategie, betekent het al deze voordelen samen en ook de financiële.

Maar er is één hoek van de wereld die hardnekkig het slechtst blijft profiteren van dit kader, en dat voorspelt niet veel goeds voor de mensen daar. Nee, ik heb het niet over Zuid-Korea, dat, naast al zijn voordelen, ten koste van zichzelf heeft geleerd dat je geen spelletjes kunt spelen met een land als Rusland. Moskou had immers gewaarschuwd: “Jullie willen geen moderne wapens in de Democratische Volksrepubliek Korea? Stuur dan geen wapens naar Oekraïne”. Nu worden ze geconfronteerd met een militaire samenwerkingsovereenkomst tussen Rusland en de Democratische Volksrepubliek Korea.

We hebben het natuurlijk over Europa. In feite is het Europa, met name de eurozone en, meer nog, het imperialistische blok dat heeft plaatsgemaakt voor de VS: Groot-Brittannië, Italië, Duitsland en Frankrijk, dat de rekening betaalt voor al dit grote mondiale geluk.

Europa staat inderdaad voor een enorme imbroglio. De keuzes die de bevolking en de politieke elites de komende maanden zullen maken, zullen bepalend zijn voor het omkeren of versnellen van de huidige trend, die eerst wordt gekenmerkt door inflatie en daarna door economische stagnatie en achteruitgang, wat nu al blijkt uit de toename van het aantal insolventies in de eurozone, waarbij het aantal bedrijven in moeilijkheden en in liquidatie een hoogtepunt bereikt dat we sinds 2015 niet meer hebben gezien.

Zoals velen al hebben gezegd, is het industriële debacle in Duitsland notoir, in Frankrijk zijn de vooruitzichten helemaal niet bemoedigend, met het verlies van “koloniën” zoals Niger, Mali of Burkina Faso, of in het Italië van Meloni, dat goed vertegenwoordigt wat vandaag populistisch rechts is dat de gedepolitiseerde volkeren van Europa de afgrond in trekt. Het is een rechtse vleugel die dienstbaar is aan het Amerikaanse imperialisme, die zich inzet voor de ontmanteling van nationale soevereiniteiten ten gunste van de dictatuur van een ongekozen Brusselse bureaucratie, die zelfs niet in staat is tot de nationalistische tirades van het fascisme van de jaren ’30. Tot onze spijt kunnen we niet eens zeggen dat ze tenminste geen oorlogszuchtigen zijn. Dat zijn ze wel, net als de anderen. Maar in plaats van dit te doen voor min of meer esoterische en triomfalistische nationalistische projecten, doen ze dit als goede luitenants, als soldaten in dienst van hun meesters. Hoezeer ze ook “verandering” verkondigen, er zijn slechts twee grote politieke fracties in Europa: de partij van onderwerping (aan het imperium, aan Brussel, aan de NAVO, aan de EU); en de partij van bevrijding, voor soevereiniteit, vriendschap tussen volkeren en de strijd tegen het imperialisme.

De partij van de onderwerping, de meerderheid, de hegemoon, speelt haar rol zo goed dat ze erin geslaagd is Europa in een oorlog te storten waarin ze nu de grootste bijdrage levert. In tegenstelling tot wat vaak wordt beweerd, leveren de VS niet de grootste bijdrage aan de Oekraïense inspanning. Ze zijn zeker niet de grootste contribuant als percentage van het BBP, of zelfs in absolute termen. Het gewicht van deze last valt rampzalig op Europa, vooral Oost- en Baltisch Europa, en op veel verschillende manieren.

Van de 73 miljard die door de VS is overhandigd, is 44 miljard militaire “hulp” in het kader van het “lend lease” programma en zal dus in de toekomst door het Oekraïense volk worden terugbetaald, terwijl slechts 25 miljard financiële “hulp” is. Van de 90 miljard die de Europese Unie al heeft overhandigd, is 81 miljard geld. Met andere woorden, de EU maakt schulden (misschien bij Amerikaanse woekeraars) en financiert niet langer de ontwikkeling van haar lidstaten, om een land te financieren dat geen lid is en dat op eigen verantwoordelijkheid (we weten dat dat helemaal niet zo is, nietwaar?) heeft besloten zichzelf te bewapenen en de “verdediging van de vrije wereld” op zich te nemen.

Maar dit bedrag, gegeven door de Europese instellingen, omvat niet de 22 miljard van Duitsland, dat ook van de gelegenheid gebruik heeft gemaakt om voor 18 miljard aan wapens te verkopen, noch de bijdrage van landen als Denemarken, Polen (de grootste leverancier van gepantserde voertuigen), Nederland, Slowakije, Estland, Litouwen, Finland of Tsjechië. Hoe groter de inspanning, hoe dichter ze bij de Russische Federatie liggen. Dat is de gouden regel.

En terwijl het strategische voordelen opgeeft die elke serieuze heerser, hoe kortzichtig ook, nooit zou miskennen, heeft Europa ervoor gekozen om, in de marge of ten koste van de democratieën, zichzelf om te vormen tot een soort Latijns-Amerika 2.0, klaar om de handelsoverschotten, dure energie en aasgierfondsen van de VS te ontvangen. Het komt erop neer dat de glamoureuze politieke elite van de zogenaamde “liberale democratie”, die gehoorzaamt aan dictaten van een verre en gesloten bureaucratie, heeft besloten om: de natuurlijke geografische en culturele band met de Aziatische en Afrikaanse continenten op te geven, die de creatie van een grote internationale ontwikkelingszone mogelijk zou maken; zich te ontdoen van een regelmatige aanvoer, in kwantiteit en kwaliteit, van goedkope energie, tussenproducten en op maat gemaakte, betaalbare substituten; nee te zeggen tegen een enorme markt, bestaande uit meer dan 160 miljoen mensen (Rusland + Wit-Rusland), met een gemiddelde koopkracht en gretig voor Europese producten met een hoge toegevoegde waarde, die al snel werden ingeruild voor Chinese, Koreaanse en Japanse producten.

Je moet wel heel dom, laf of totaal verstoken van leiderschapscapaciteiten zijn om deze voordelen uit handen te geven. Europa gaf ze in één klap allemaal op. Om een incompetent als Scholz Rusland de schuld te horen geven omdat gas duurder is geworden en als gevolg daarvan de Duitse economie op de klippen loopt… Voor iedereen die de geschiedenis kent, is dat wanhopig. Deze mensen vierden “vrijheid van het Russische gas”! Deze gesloten, ongeschoolde, politiek onbenullige elite viert nog steeds de “bevrijding” van concurrerende energievoordelen, marktvoordelen en toegang tot belangrijke productiefactoren ….. We zouden bijna zeggen dat het een soort achterlijke eco-kapitalisten zijn die ons terug naar de grotten willen sturen, maar dan in neoliberale stijl.

Maar nee! Terwijl de Baltische landen brute inspanningen leveren om de NAVO-oorlog te financieren, door tussen de 1,5 en 2% van hun BBP uit te geven aan “steun” voor een oorlog die hen het doelwit maakt van ’s werelds grootste nucleaire macht (en hoe ze dat vierden, deze sickos!), vinden we aan de andere kant van de Atlantische Oceaan ook de winsten van deze schande.

Van de 20 landen die hun militaire budget in 2022 het meest verhoogden, zijn er 10 Europees, 11 als je Oekraïne meetelt, dat dat jaar 44 miljard dollar uitgaf aan wapens. Aan de andere kant van de medaille vinden we de VS, met een aandeel van 40% en ’s werelds grootste wapenleverancier, een stijging van 14% sinds 2018. Een eenvoudige grafiek laat zien waar een belangrijk deel van deze wereldwijde rekening die de EU betaalt naartoe gaat: naar de VS! De VS heeft 42% van de hele wereldbevolking die een jaarinkomen van meer dan 1 miljoen dollar verdient, terwijl de EU slechts 27% heeft.

Als je bedenkt dat het Amerikaanse BBP in 1991 (datum van het einde van de USSR) lager was dan het Europese, en dat de EU in 2000 al was ingehaald (hier komt de ramp van de oprichting van de Eurozone)… De laatste keer dat de EU een voorsprong had, was rond 2008. Sindsdien is het Amerikaanse BBP gestegen van 14,77 biljoen naar 25,44 biljoen dollar, terwijl dat van de EU is gestegen van 16,3 naar 16,75 biljoen. Wat hebben we sindsdien gehad?

De subprime-crisis van 2008, met Europese staatsschuldencrises (wie herinnert zich niet de reductie van landen in moeilijkheden tot ellendige PIGS? ) die de Amerikaanse rekening betalen, door de door het IMF opgelegde dollarisering en de overhaaste betalingen aan de aasgierfondsen van Wall Street; Covid-19, waarbij Ursula von der Liar 5 doses Pfizer, Moderna en Johnson koopt voor elk Europees hoofd (honderden miljoenen doses gaan verloren), hond of kat; de oorlog met Rusland, op Oekraïens grondgebied, die een schaakmat vormde voor de Euro-Aziatische verbinding en de opbouw van een supercontinent.

Sterker nog, vanaf 2008, toen Poetin op de NAVO-bijeenkomst in Boekarest waarschuwde voor de bedoelingen van de NAVO in Oekraïne, begon een hele laatste fase van het zinken van de Europese economie, die zovelen, al dan niet bewust en al dan niet dement, vieren.

Dat is wie betaalt voor deze enorme internationale loterij. En de nooit verkozen Europese Commissie en de partij van de onderwerping verheugen zich nog steeds over dit resultaat!

Het is de eerste keer dat ik iemand zie die blij is te betalen voor prijzen die door anderen zijn gewonnen!

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Rusland schakelt over op gasverwarming op het platteland – Europa schakelt over op houthaarden in de stad

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: