Het reguliere Russische leger is hard op weg om het sterkste leger ter wereld in grondgevechten te worden

De afgelopen maanden hebben we veel gehoord over de uitstekende prestaties van het particuliere militaire bedrijf Wagner op het slagveld. Hun overwinning in de maandenlange bloedige gevechten om Bakhmut/Artyomovsk en Soledar heeft hen in heel Rusland respect opgeleverd dat zelfs de schande heeft overleefd die de roekeloze gewapende muiterij van Wagner-chef Jevgeni Prigozjin afgelopen weekend over hen heeft gebracht, schrijft Gilbert Doctorow.

In zijn toespraak gisteren tot de militaire commandanten die de opmars van de Wagner-troepen naar Moskou hadden tegengehouden en Prigozjin hadden gedwongen om over een schikking te onderhandelen, erkende president Vladimir Poetin dat de Wagner-groep op het slagveld efficiënter was geweest dan de reguliere troepen van het ministerie van Defensie.

Deze opmerking kwam op mij wat vreemd over voor officieren die net het Kremlin hadden gered van het vooruitzicht van een verwoestend bloedbad aan de poorten van Moskou. Misschien was het bedoeld om de schok van Poetins volgende verklaring te verzachten, toen hij het bedrag noemde dat de Russische regering in de periode van mei 2022 tot mei 2023 aan Wagner had betaald, namelijk één miljard euro in roebels, zowel voor het onderhoud van de troepen als voor prestatiebonussen, die 20% van het totaal bedroegen.

Als ik er echter over nadenk, concludeer ik dat Poetins doelpubliek niet in deze kamer zat, maar overzee, bij de inlichtingendiensten in Londen en Washington, om hen en de leiders aan wie zij rapporteren valse hoop te geven dat het Russische leger nu verzwakt zou worden door de ontbinding van de Wagner Group.

Ik zeg dit omdat het officiële Rusland erg terughoudend is met het beschrijven van wat er op het slagveld in Oekraïne gebeurt en wat er waarschijnlijk gaat gebeuren. Ja, ze verkondigen de vreselijke verliezen die het Oekraïense leger heeft geleden en de vernietiging van westerse tanks, artillerie en pantserwagens in de eerste twee weken van het Oekraïense tegenoffensief. Ze herinneren er echter aan dat de Oekraïense reserves tot nu toe zijn achtergehouden en op elk moment kunnen worden ingezet met onvoorspelbare resultaten. Aan Russische kant wordt er absoluut niet “Mission Accomplished” geroepen, zoals George W. Bush op typisch Amerikaanse wijze deed in een voortijdig stadium van de oorlog in Irak.

En toch, als we goed kijken naar de dagelijkse verslagen van het Russische leger over operaties op het slagveld, moeten we ons begrip van wie wie is, waar de sterke punten van Wagner ophouden en de sterke punten van het Russische reguliere leger beginnen, bijstellen.

De Wagner-groep liet zich gelden in de slag om Bakhmut, die grotendeels een bloedige straatoorlog was. Ondanks het artillerievoordeel van de Russische troepen, kostte de verovering van gebouw na gebouw en straat na straat veel levens. Het is gemakkelijk voor te stellen dat de Russische verliezen niet minder waren dan de Oekraïense. Voor de Russen was dit politiek alleen aanvaardbaar omdat de meeste Wagner-troepen die bij de gevechten betrokken waren, bevrijde gevangenen waren wier levens vanuit het oogpunt van Moskou vervangbaar waren. Andere speciale operaties waren toen de verantwoordelijkheid van de Tsjetsjenen van de Akhmat Special Forces, die wonderen verrichtten bij de bevrijding van Mariupol.

De operaties op het slagveld in Oekraïne nemen nu echter een heel ander verloop, namelijk een traditionele uitputtingsslag waarin de kracht van de artillerie doorslaggevend is. Vanaf het begin van de speciale militaire operatie bestuurden Russische soldaten de tanks, drones en ander zwaar materieel, terwijl een groot deel van de infanteriegevechten werd uitgevoerd door de milities in Donetsk en Lugansk. Vanuit het oogpunt van Moskou waren ze echter ook gemakkelijker vervangbaar dan bijvoorbeeld reservisten of zelfs huursoldaten uit Moskou, Kazan of Vladivostok. In 2022 was het reguliere Russische leger in het nadeel ten opzichte van de Oekraïense kant wat betreft realtime verkenning van vijandelijke posities voor richtdoeleinden. De Oekraïners ontvingen dergelijke gegevens van de Amerikaanse vliegtuigen en satellieten. Bovendien waren de Russen niet erg bedreven in tankmanoeuvres en liepen ze voortdurend in Oekraïense hinderlagen of werden ze vernietigd door antitankwapens van het Westen.

In 2023 zien we dat de situatie omgekeerd is. Het Russische leger heeft geleerd om zeer effectief met drones te werken. Het gebrek aan drones aan het begin van de oorlog is gecompenseerd door een sterk uitgebreide productie door het militair-industrieel complex en ook door wat we “ambachtelijke” productie zouden kunnen noemen, zowel door startende bedrijven aan het thuisfront als door geïmproviseerde assemblage door de troepen zelf in de buurt van de gevechtslinies.

We hebben op de Westerse televisie veel verslagen gezien van Russische drone-aanvallen op Oekraïense steden en kritieke infrastructuur. Oorspronkelijk werden dergelijke drones grotendeels geïmporteerd uit Iran en andere bronnen. Tegenwoordig zijn ze zeker grotendeels van Russische makelij.

Maar deze aanvallen op steden zijn slechts bijzaak in deze oorlog in vergelijking met de verkennings- en kamikaze-drones die het Russische leger nu op het slagveld gebruikt. Russische soldaten hebben de coördinatie van beide soorten drones geperfectioneerd en hebben een bewezen staat van dienst in het vernietigen van zowel het nieuwste zware NAVO-materieel als het oudere Sovjetmaterieel dat Kiev naar de frontlinies verplaatst in zijn zogenaamde tegenoffensief.

Russische nieuwsportalen bevatten vandaag verslagen en videobeelden van de vernietiging van een door de VS geleverde Bradley pantserwagen door een Russische T-80 tank vanaf een afstand van 9,5 kilometer, waarbij drones in groepsverband het verborgen doel lokaliseerden, coördinaten gaven voor nauwkeurig kanonvuur en de explosie van het doelvoertuig registreerden. Dit is natuurlijk een compleet nieuwe methode van gepantserde oorlogsvoering, waarvoor computergeschoold personeel en geavanceerde communicatiemiddelen nodig zijn.

In zijn programma “Avond met Vladimir Soloviev” laat de presentator op verschillende zondagen video’s zien die opgenomen zijn tijdens zijn ontmoetingen met officieren en gewone soldaten aan het front in de Donbass. Onlangs was een programma volledig gewijd aan de soldaten die de drones bedienen, evenals hun collega’s die de artillerie en tanks bemannen.

Naast de drones gebruikt het Russische leger nu ook aanvalshelikopters, voornamelijk de zogenaamde Alligators, om zwaar Oekraïens materieel op het slagveld te vernietigen. Het risico dat de helikopters door grondvuur of raketten worden aangevallen, wordt beperkt door een reeks nieuwe elektronische oorlogsvoeringsapparaten die in de praktijk zeer effectief blijken te zijn. Daarnaast gebruiken de Russen elektronische oorlogsvoering om Oekraïense drones te desoriënteren en anderszins te neutraliseren.

Tegelijkertijd vertelt het Russische leger ons stilletjes dat het nu stealth-bommenwerpers naar het oorlogsgebied stuurt. De eerste vluchten hebben laten zien dat ze boven Oekraïens grondgebied kunnen vliegen zonder ontdekt te worden. Als deze praktijk nu doorzet, zullen de Russen eindelijk de luchtovermacht krijgen die de afgelopen dertig jaar kenmerkend is geweest voor de oorlogsoperaties van de VS en de NAVO.

De meest sensationele resultaten van de nieuwe Russische oorlogsvoering halen de westerse roddelbladen en televisieprogramma’s, aangezien de vernietiging van Bradleys en Leopards nieuwswaardig is in de leverancierslanden. Deze geavanceerde systemen zijn een prioriteit voor Russische soldaten en piloten vanwege de hoge beloningen die het ministerie biedt. Als onderdeel van de documentatie van de “shoot downs”, wordt de vernietiging door de Russen op video vastgelegd en op sociale media geplaatst. Wat ontbreekt in onze berichtgeving is een overzicht van wat dit betekent voor onze inschatting van het militaire potentieel van het Russische leger.

De neutralisatie van Oekraïense tanks, pantserwagens en artilleriestukken betekent dat de meest getalenteerde, best getrainde en ervaren Oekraïense soldaten en officieren worden uitgeschakeld. Het stelt de infanterie bloot aan steeds grotere verliezen terwijl het tegenoffensief doorgaat op verzoek van de betaalmeesters in Washington, Brussel en Londen.

Laten we nu eens kijken naar de implicaties van het bovenstaande voor het eindspel van deze oorlog.

Tot nu toe heeft Oekraïne bijna 20% van de door de VS geleverde Bradleys en ongeveer hetzelfde percentage van de door de Europese NAVO-lidstaten geleverde Leopards verloren in het tegenoffensief dat op 4 juni begon. De laatste informatie van de VS over de volgende tranche militaire hulp aan Kiev geeft aan dat het zware materieel dat op het slagveld verloren is gegaan, één op één vervangen zal worden. Let wel, één op één! De Oekraïense strijdkrachten zullen niet kunnen profiteren van de verloren troeven die ze nu lijken te hebben. De conclusie die ik hieruit trek is dat wat Washington ook verklaart over de toekomst van de oorlog op de lange termijn, het de kansen dat het Oekraïense leger zijn missie om zijn grondgebied te bevrijden van de Russische bezetting, zal volbrengen, al heeft afgeschreven.

Wat het personeel betreft: twee weken nadat het tegenoffensief begon, meldde de Russische militaire leiding aan Poetin dat de Oekraïners 13.000 soldaten en officieren hadden verloren. Sindsdien zijn er dagelijks berichten dat er 500 of meer Oekraïense strijders zijn gedood op de verschillende fronten waar zij geconcentreerde aanvallen hebben uitgevoerd. Een rapport in Forbes van vandaag bevestigt dat de Russische mijnenvelden en andere verdedigingswerken die de aanvallende Oekraïners in de weg staan, hebben geleid tot catastrofale verliezen aan soldaten.

Het is zelfs mogelijk dat de Verenigde Staten het bestaan van het Oekraïense leger helemaal hebben afgeschreven. Het gerucht gaat dat de Poolse president Duda tijdens zijn laatste bezoek aan Kiev met Zelensky plannen heeft gemaakt om in juli/augustus Poolse troepen naar het westen van Oekraïne te sturen ter ondersteuning van het Oekraïense leger. Als hier enige waarheid in zit, bevestigt dit het vermoeden dat er tegen die tijd geen Oekraïens leger meer zal zijn dat die naam waardig is, niet alleen vanwege de doden en gewonden, maar mogelijk ook vanwege een ander gevolg van het zeer hoge aantal slachtoffers waaronder veel Oekraïense eenheden momenteel lijden: in gedecimeerde Oekraïense eenheden zouden soldaten zich uiteindelijk uit wanhoop tegen hun officieren kunnen keren. Tot nu toe werden Oekraïense soldaten die zagen wat hen op het slagveld te wachten stond en aanstalten maakten om zich over te geven, in de rug geschoten door de Oekraïense Nationale Garde.

De mogelijkheid dat er iets schuilgaat achter het gerucht over Poolse plannen om troepen naar West-Oekraïne te sturen, wordt ondersteund door andere geruchten over de verblijfplaats van troepen van de Wagner Group die Rusland hebben verlaten voor Wit-Rusland en opnieuw worden ingezet bij de grenzen met Polen en West-Oekraïne.

Voor degenen die vrezen dat een Poolse deelname aan de oorlog ons dichter bij een algemene oorlog in heel Europa zou brengen en een waarschijnlijke escalatie tot nucleaire aanvallen, bied ik als “troost” aan dat de mogelijke betrokkenheid van Polen in Oekraïne geen invloed zou hebben op zijn verplichtingen onder artikel 5 van het Noord-Atlantisch Bondgenootschapsverdrag. Het zou een Pools-Russische oorlog zijn, mogelijk beperkt tot de slagvelden in Oekraïne. Punt uit. En zelfs als de strijd zich waarschijnlijk niet tot Pools grondgebied zou uitstrekken, kan ik me niet voorstellen dat Duitsland Hamburg op het spel zet om Wroclaw of Warschau te verdedigen tegen het avontuurlijke waanideeën van het Poolse leiderschap.

Een paar dagen geleden publiceerde de decaan van de Realist School of International Relations in de Verenigde Staten, professor John Mearsheimer van de Universiteit van Chicago, een artikel op zijn website substack.com met de titel “The Darkness Ahead: Where the Ukraine War is Headed” (zie Frontnieuws “De duisternis voor ons: Waar de oorlog in Oekraïne naartoe gaat“). Het is duidelijk een essay waarin hij veel tijd en denkwerk heeft gestoken, aangezien hij helemaal aan het einde opmerkt dat hij het zal gebruiken als basis voor openbare lezingen die hij de komende maanden zal geven.

Dit essay draagt alle kenmerken van een professioneel politicologisch document. Het presenteert een lange reeks scenario’s die mogelijke eventualiteiten beschrijven. Het betoogt dat geen van beide partijen naar de onderhandelingstafel zal komen, omdat zowel de Oekraïense als de Russische kant hun confrontatie als existentieel beschouwen. Daarom zal de oorlog volgens Mearsheimer eindigen in een bevroren conflict dat in de toekomst weer kan oplaaien. In de tussentijd zouden de relaties van Rusland met Europa en het collectieve Westen stagneren in hun huidige staat van breuk, en de Europese economieën zouden blijven lijden onder de gevolgen van hun sancties tegen Moskou.

Het is zeer merkwaardig dat de goede professor niet is ingegaan op de “olifant in de kamer”, namelijk de mogelijkheid van een militaire ineenstorting van Oekraïne en het sluiten van een vrede op voorwaarden van overgave aan de Russische eisen.

Ik heb al verwezen naar de zeer ongunstige verliesratio van de Oekraïense strijdkrachten tegenover het veel sterkere Rusland en het technologisch veel bekwamere Russische leger dat uit een jaar van gevechten tevoorschijn is gekomen. Mearsheimer zelf beschrijft de huidige uitputtingsslag als één die beslist zal worden door artillerie, waarbij de Russen, zo geeft hij toe, een voordeel van 10 tegen 1 hebben als het gaat om artilleriebuizen en granaten. Hij zegt verder dat, gezien de beperkte Westerse voorraden en productiecapaciteit, de Oekraïners hun kansen op artillerie in het komende jaar op geen enkele manier kunnen verbeteren.

Vreemd genoeg schat Mearsheimer de verliezen aan Russisch personeel op 1:2, terwijl ze volgens zijn eigen logica 1:5, zo niet 1:10 zouden moeten zijn. Hij wijst ook op het bevolkingsvoordeel van Rusland, dat hij nu op 5:1 schat, rekening houdend met de vlucht van Oekraïners naar het buitenland, inclusief de 4 miljoen die naar Rusland zelf zijn verhuisd.

Laten we dus de juiste conclusie trekken uit de feiten die professor Mearsheimer ons heeft gegeven: Oekraïne staat op de rand van militaire vernietiging, en dat wijst op overgave, wat Washington ook wenst of hoopt. Bovendien, gezien het feit dat de Wagner-groep in hun nek hijgt aan de Wit-Russische kant van de grens, zou het volslagen waanzin zijn voor de Polen om door te gaan met de “redding” van hun Oekraïense vrienden, die realistischer omschreven kan worden als een bezetting van het verslagen Oekraïne.

De tijd zal het leren. Maar op dit moment is de tijd erg gunstig voor de Russische zaak.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

De duisternis voor ons: Waar de oorlog in Oekraïne naartoe gaat

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: