Het idee van een Oekraïense overwinning is een waanidee

Het Boek der Spreuken, hoofdstuk 26, bevat dit inzicht van onschatbare waarde: “Zoals honden terugkeren naar hun braaksel, zo herhalen dwazen hun dwaasheid. Zie je degenen die wijs zijn in hun eigen ogen? Voor dwazen is er meer hoop dan voor hen.” Van onschatbare waarde omdat de passage, in verband met de oorlog tussen Rusland en Oekraïne, het huidige debat over de toekomstige strategische vooruitzichten van Oekraïne krachtig belicht, schrijft Andrew Latham.

De afgelopen maanden is de hond teruggekeerd naar zijn braaksel in de vorm van een groot aantal pogingen om opnieuw aan te tonen dat Oekraïne nog steeds een weg heeft naar de totale overwinning in de oorlog tegen Rusland. In professionele vakbladen, op invloedrijke websites en in het hele spectrum van mediakanalen blijven waarnemers, analisten en deskundigen ons vertellen dat er inderdaad een manier is voor Oekraïne om te zegevieren over Rusland en het land te verdrijven van al zijn grondgebied, inclusief de Krim.

Men zou kunnen beweren dat deze argumenten worden aangevoerd omdat de feiten ter plaatse dat rechtvaardigen; omdat de verschuivende geopolitieke realiteit en de realiteit op het slagveld duidelijk aangeven dat de militaire balans doorslaat in het voordeel van Oekraïne. Naarmate Oekraïne meer wapens (en geavanceerdere wapens) aanschaft, zal het onvermijdelijk het soort tactische voordelen behalen die het eerst tot operationele en vervolgens tot strategische doorbraken zullen stuwen, culminerend in een totale overwinning. Het enige dat nodig is, is nog een mobilisatie van Oekraïense jongeren, nog een tranche westerse financiële hulp, nog een levering van Amerikaanse, Franse of Britse wonderwapens.

Maar de strategische, operationele en tactische realiteit van de oorlog ondersteunt simpelweg geen enkele versie van dit argument. Oekraïne heeft niet de overhand op tactisch niveau – het voordeel van Rusland neemt daar eerder toe dan af, omdat Rusland Oekraïne overtreft in het aanpassen aan de veranderende realiteit van het slagveld. Het nettoresultaat? Rusland blijft niet alleen in staat om het soort verdediging-in-depth in stand te houden dat alle Oekraïense offensieve inspanningen volledig heeft gefrustreerd, maar is ook steeds beter in staat om succesvolle offensieven op te zetten op plaatsen als Avdiivka.

Kortom, Rusland is de oorlog aan het winnen en er is weinig dat erop wijst dat te verwachten politieke, economische, tactische of technologische ontwikkelingen die fundamentele realiteit zullen veranderen. Waarom zien we dan argumenten over een ultieme Oekraïense overwinning op het slagveld, ondanks al het vernietigende tegenstrijdige bewijs?

Door het scheermes van Occam toe te passen – het principe dat “als andere dingen gelijk zijn, eenvoudigere verklaringen over het algemeen beter zijn dan complexere” – zou ik willen suggereren dat het waanidee dat er een weg is naar een totale overwinning voor Oekraïne minder gebaseerd is op zich ontwikkelende militaire of geopolitieke realiteiten dan op een eenvoudige psychologische dynamiek, een dynamiek die het best kan worden samengevat in het concept van “betrokkenheid-escalatie”.

Volgens dit concept vertonen individuen of groepen soms de neiging om te volharden in een falend argument, zelfs als dat argument steeds onhoudbaarder wordt in het licht van de feiten. Dit gedrag wordt vooral gekenmerkt door het vasthouden aan eerdere toezeggingen – verzonken kosten, zoals economen het zouden noemen – ongeacht hun huidige plausibiliteit of rationaliteit. Het is een psychologische disfunctie.

De toepassing van dit concept op Oekraïne verklaart het waanidee dat ondanks alle verwoestende nederlagen en strategische tegenslagen van Oekraïne de overwinning voor het grijpen ligt. Degenen die er publiekelijk van overtuigd waren dat Oekraïne voorbestemd was om Rusland een beslissende nederlaag toe te brengen tijdens het veelgeprezen maar uiteindelijk mislukte lente/zomer “tegenoffensief” in 2023, hebben die publieke toezegging op irrationele wijze verdubbeld. Ze hebben, met andere woorden, hun betrokkenheid opgevoerd, zelfs nu de feiten ter plaatse aangeven dat dit geloof in de uiteindelijke totale overwinning van Oekraïne gewoon ongegrond is en dat een rationeel persoon zijn mening in het licht van die feiten zou bijstellen.

Anders gezegd, hoe slechter de strategische vooruitzichten voor Oekraïne zijn geworden, hoe meer deze ware gelovigen zich genoodzaakt voelden om denkbeeldige wegen naar een totale Oekraïense overwinning te verzinnen – ondanks het steeds onweerlegbaar bewijs dat zo’n weg niet bestaat.

En dus, net als de spreekwoordelijke hond die terugkeert naar zijn braaksel, blijven de waarnemers die oorspronkelijk de stelling “Oekraïne zal zegevieren” aanhingen, terugkeren naar hun waanidee – steeds manischer uitgedrukt – dat er een weg is naar een totale overwinning voor Kiev. Maar die is er niet. En hoe eerder beleidsmakers en influencers aan beide zijden van de Atlantische Oceaan dit begrijpen, hoe eerder we kunnen komen tot een onderhandelde stopzetting van de vijandelijkheden die, althans voorlopig, een einde maakt aan het obscene bloedbad dat deze oorlog is gaan kenmerken.

En, zoals Romeinen 4:18 van de Christelijke Schrift het wil, moeten we “hopen tegen beter weten in” dat deze openbaring eerder vroeger dan later komt.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

De crisis in Oekraïne gaat niet over Oekraïne. Het gaat over Duitsland

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: