Het echte verhaal in Iran en de rol die Trump naar verwachting zal spelen

Volgens veel analisten was de recente aanval van Israël op Iran in veel opzichten een plan dat al minstens een jaar in de maak was, maar als we de haat van Israël en Netanyahu tegen Iran nader bekijken, zien we dat die al decennia teruggaat. Halverwege de jaren 90 publiceerde Bibi een boek waarin hij beweerde dat Iran nog drie jaar verwijderd was van de productie van een atoombom. Onlangs beweerde hij in een videofragment dat dit nu nog maar een jaar is, of, in zijn eigen woorden, “misschien zelfs maanden.”

Maar deze bewering dat Iran daadwerkelijk doorgaat met de bouw van een atoombom, wat westerse interventie rechtvaardigt, is op zijn best zwak en op zijn slechtst onoprecht. Het is gewoon niet waar en zelfs de westerse media hebben dat zeven maanden geleden toegegeven, schrijft Martin Jay.

In oktober vorig jaar verklaarden twee Amerikaanse functionarissen tegenover Reuters dat “de Verenigde Staten nog steeds van mening zijn dat Iran niet heeft besloten om een kernwapen te bouwen, ondanks de recente strategische tegenslagen van Teheran, waaronder de moord op Hezbollah-leiders door Israël en twee grotendeels mislukte pogingen om Israël aan te vallen.”

Destijds voegden een hoge functionaris van de regering-Biden en een woordvoerder van het Office of the Director of National Intelligence (ODNI) zich bij de publieke verklaringen van CIA-directeur William Burns, die zei dat de Verenigde Staten “geen bewijs hadden gezien dat de Iraanse leider zijn besluit uit 2003 om het bewapeningsprogramma op te schorten, had teruggedraaid.”

We kunnen ook aannemen dat Trump en zijn kliek van Iran-haviken evenmin enig bewijs hebben gezien dat de situatie is veranderd, hoewel het waar is dat Teheran onlangs niet heeft voldaan aan de verzoeken van internationale wapeninspecteurs om toegang tot bepaalde locaties.

Wat is dan het echte verhaal? Wat gebeurt er werkelijk in Iran en wat is specifiek het doel en de rol van Amerika in het conflict?

Om dit te beantwoorden, moeten we gewoon teruggaan in de geschiedenis, die ons een aanwijzing geeft over hoe Trump denkt. Trump kijkt altijd terug en leeft in veel opzichten in het verleden. In de jaren 80, toen president Reagan aantrad, was hij, net als velen na hem, doodsbang voor Iran en zijn militaire invloed in de regio. Hij was zo bang voor het nieuwe islamitische regime dat hij ermee instemde Teheran de wapens te verkopen die het nodig had, terwijl hij groeperingen in Libanon hielp die met Iran samenwerkten om heroïnepakketten naar de VS te smokkelen via Pan Am-vluchten, als tegenprestatie – om ervoor te zorgen dat Amerikaanse gijzelaars in Libanon niet zouden worden vermoord. Lockerbie was zo’n ‘gecontroleerde vlucht’ die vreselijk misging toen Iran een Palestijnse groep gebruikte om een eigen koffer op vlucht Pan Am 103 te plaatsen om deze tot ontploffing te brengen, als wraak voor het neerschieten van een Iraans burgervliegtuig enkele maanden eerder, in de zomer van 1988.

De angst voor Iran is een thema dat we in overweging moeten nemen. Het vier decennia lang tot zondebok maken van Khadaffi en Libië – zelfs tot op de dag van vandaag – is een goed voorbeeld van hoe bang het Westen is voor de Islamitische Republiek en haar militaire capaciteiten, hoewel het eerlijk is om te zeggen dat Trump minder bang is dan Reagan, Carter en Bush sr. Dit kan echter te wijten zijn aan zijn onwetendheid en zijn slechte adviseurs. Of het komt door de controle van Israël over het buitenlands beleid van de VS, dat onder Trump een nieuw niveau van suprematie heeft bereikt, waarbij de parasiet de reus is geworden die bloed zuigt uit zijn gastheer en hem verstikt door zijn omvang.

Is het mogelijk dat de deadline die Trump heeft gesteld niet zijn deadline voor Iran was, maar een deadline die door Israël is opgelegd? Heeft Bibi tegen Trump gezegd: “Je hebt tot 13 juni, daarna gaan we door met ons plan”? Veel cynici in de geopolitieke kringen zijn ervan overtuigd dat het hele plan om Iran over te nemen en een regimewisseling te bewerkstelligen het geesteskind van Trump is, maar dat is om een aantal redenen onwaarschijnlijk. Zij geloven dat hij, door zich afzijdig te houden en Israël zijn gang te laten gaan met de aanval, Amerikaanse soldaten in de regio kan beschermen tegen aanvallen van Iran, omdat hij dan zijn schouders kan ophalen en beweren dat Israël er alleen voor staat.

Het is gemakkelijk om in de valkuil te trappen van terugkijken naar de hegemonieambities van Amerika in de jaren 70 en 80 – een periode die Trump na aan het hart ligt en die hij opnieuw beleeft. Trump ziet het voordeel van een sterker Amerika in de wereld, omdat dit hem zakelijke kansen biedt om te manipuleren.

We moeten echter niet de fout maken te denken dat hij denkt zoals eerdere Amerikaanse presidenten, die op dezelfde manier naar het Midden-Oosten keken als de Britten aan het einde van de 19e eeuw naar Afrika keken.

“We gaan zeven landen in vijf jaar uitschakelen, te beginnen met Irak, gevolgd door Syrië, Libanon, Libië, Somalië, Soedan en als laatste Iran,” is de beruchte uitspraak van gepensioneerd generaal Wesley Clark, die in 2007 aan Amy Goodman van Democracy Now de absurde imperiale doelstellingen van het Bush-Cheney-kliekje onthulde.

Trump heeft niet het zelfvertrouwen of het vermogen om militaire campagnes over de hele wereld te voeren. Hij voelt zich niet zeker in conflicten. Toch geldt zelfs voor Trump en zijn visie op de regio het mantra dat “waar de VS zich met interventies inlaat, er altijd gratis olie of gas te stelen valt.” Het verschil is dat hij Israël wil gebruiken om al het harde werk te doen en de risico’s te nemen, terwijl hijzelf, en niet de VS, alle eer zal opstrijken en de deals zal binnenhalen. Voor Iran zou de dominantie van Israël in de regio een enorme impuls betekenen om daadwerkelijk over de Arabieren te heersen, precies zoals de Turken dat 400 jaar lang hebben gedaan, terwijl Israël de enorme oliereserves kan stelen en doorverkopen. Trump heeft ondertussen altijd zijn oog laten vallen op zakelijke kansen voor zichzelf en zijn trawanten, hetzij met het huidige regime, hetzij met een nieuw regime dat meer op het Westen is afgestemd, precies zoals het nieuwe regime in Syrië te werk gaat. Trump heeft ongetwijfeld aan de Iraanse onderhandelaars laten weten dat hij bij elke nieuwe overeenkomst zal bepalen welke Amerikaanse bedrijven zich mogen vestigen en de zakelijke kansen mogen binnenhalen. Zelfs het regime in Teheran heeft laten doorschemeren dat het openstaat voor Amerikaanse investeerders zodra er een akkoord is bereikt.

Wat is er dan veranderd? Simpelweg dat de tijd voor het akkoord dat hij met zowel Israël als Iran had gesloten, is verstreken. Het is verlopen en dat was voor Bibi aanleiding om door te gaan met zijn plan om een regimewisseling te bewerkstelligen. Het draait echt allemaal om energie. Daarom worden olieraffinaderijen gebombardeerd, in de hoop dat het regime de Straat van Hormuz zal sluiten – een valstrik voor Trump, aangezien de Israëli’s erop rekenen dat Trump de VS in een oorlog met Iran in de Perzische Golf zal storten.

Veel zal afhangen van de reserves aan militair materieel, die in een alarmerend tempo worden gebruikt. Als Trump besluit om Iran aan te vallen met Amerikaanse troepen in de Golf, zal dit automatisch leiden tot een aanval op de olievelden van de GCC-landen, die Iran gemakkelijk kan vernietigen. Maar hebben ze de raketten om dat te doen? Er is veel geschreven over de megaballistische raketten van Iran, hypersonische raketten die 13 keer sneller vliegen dan het geluid en die volgens Iraanse berichten op social media nog niet zijn gebruikt. Het is duidelijk dat de Iraniërs op het juiste moment wachten, vermoedelijk wanneer de voorraden van Israël lager zijn. De recente aanval op een olieraffinaderij in Haifa is veelzeggend, omdat dit aanzienlijke gevolgen zal hebben voor de Israëlische luchtmacht, die daardoor gedwongen zal worden om voor bijtanking tijdens de vlucht een beroep te doen op de Amerikanen. Tot nu toe heeft Israël bijna volledig vertrouwd op een luchtcampagne, maar het begint zijn Amerikaanse gevechtsvliegtuigen te verliezen, waardoor Iran het eerste land ooit is dat twee Amerikaanse F-35’s heeft neergeschoten. Als deze trend zich voortzet en Iran in staat is om meer militaire infrastructuur in Israël te vernietigen en meer gevechtsvliegtuigen neer te halen, zullen de regels van de uitputtingsoorlog in het voordeel van Teheran werken. Iran hoeft de oorlog niet te winnen, het hoeft alleen maar vol te houden en te wachten tot het het opmerkelijk kleine arsenaal van Israël heeft vernietigd (Israël heeft in totaal slechts 272 gevechtsvliegtuigen). Ook de politiek zal een grote rol spelen, aangezien de gevangenneming van Israëlische piloten als krijgsgevangenen ook een factor zal zijn die bepaalt wie uiteindelijk de echte overwinnaar wordt. Kortom, Israël heeft geen tijd en vertrouwt sterk op één troefkaart: Trump.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Wees over vijf jaar klaar voor oorlog met China, Rusland, Iran en Noord-Korea – waarschuwt Britse regering

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: