Eind 1942, toen de Wehrmacht niet verder naar het oosten kon oprukken, veranderde Hitler de Duitse grondtroepen van een “op de vijand gerichte” strategie in een “grond-vasthoudende” strategie. Hitler eiste dat zijn legers uitgestrekte, grotendeels lege en irrelevante stukken Sovjetgebied zouden verdedigen, schrijft Douglas Macgregor.
“Grond vasthouden” beroofde het Duitse leger niet alleen van zijn vermogen om operationele discretie uit te oefenen, en vooral om de trage, methodische Sovjet-tegenstander te slim af te zijn; grond vasthouden dreef de Duitse logistiek ook tot het uiterste. Wanneer grond vasthouden werd gecombineerd met eindeloze tegenaanvallen om nutteloos gebied te heroveren, was de Wehrmacht veroordeeld tot een langzame, malende vernietiging.
De Oekraïense president Volodymyr Zelensky heeft (vermoedelijk op advies van zijn Amerikaanse en Britse militaire adviseurs) in Oost-Oekraïne eveneens gekozen voor een strategie van grond vasthouden. Oekraïense troepen hielden zich op in stedelijke gebieden en bereidden verdedigingen voor. Als gevolg daarvan veranderden de Oekraïense troepen stedelijke centra in forten voor wat “last stands” werden. Verstandige terugtrekking uit steden als Mariupol, die veel van de beste Oekraïense troepen had kunnen redden, werd niet toegestaan. Russische troepen reageerden door de verdedigers, die geen mogelijkheid hadden om te ontsnappen of gered te worden door andere Oekraïense troepen, methodisch te isoleren en te vernietigen.
De vastberadenheid van Moskou om de Oekraïense troepen te vernietigen tegen zo laag mogelijke kosten voor Russische levens overheerste. Oekraïense slachtoffers waren altijd al hoger dan gemeld vanaf het moment dat Russische troepen Oost-Oekraïne binnentrokken, maar nu, dankzij de recente mislukking van Oekraïense tegenaanvallen in de regio Kherson, hebben ze gruwelijke niveaus bereikt die onmogelijk te verbergen zijn. Per maand vallen er 20.000 doden of gewonden.
Ondanks de toevoeging van 126 houwitsers, 800.000 rondes artillerie en HIMARS (Amerikaans raketgeschut) worden de fundamenten van de grondmacht van Oekraïne door maandenlange harde gevechten uitgehold. In het licht van deze ramp blijft Zelensky tegenaanvallen gelasten om grondgebied te heroveren om aan te tonen dat de strategische positie van Oekraïne ten opzichte van Rusland niet zo hopeloos is als het lijkt.
De recente Oekraïense opmars naar de stad Izium, de verbinding tussen Donbas en Kharkiv, leek een geschenk voor Kiev. Amerikaanse satellietbeelden gaven de Oekraïners ongetwijfeld een real-time beeld van het gebied, waaruit bleek dat de Russische troepen ten westen van Izium minder dan 2.000 lichte troepen telden (het equivalent van paramilitaire politie, bijvoorbeeld SWAT en luchtmacht-infanterie).
Het Russische commando koos ervoor zijn kleine troepenmacht terug te trekken uit het gebied dat ruwweg 1 procent is van het voormalige Oekraïense grondgebied dat momenteel onder Russische controle staat. De prijs voor Kievs propagandaoverwinning was echter hoog – afhankelijk van de bron werden naar schatting 5.000 tot 10.000 Oekraïense troepen gedood of gewond in een vlak, open gebied dat door Russische artillerie, raketten en luchtaanvallen in een slachtveld werd veranderd.
Gezien het onvermogen van Washington om de oorlog in Oekraïne te beëindigen met een nederlaag van de Russische wapens, lijkt het zeker dat de Beltway in plaats daarvan zal proberen om de ruïnes van de Oekraïense staat te veranderen in een open wond in de zijde van Rusland die nooit zal genezen. Vanaf het begin was het probleem met deze aanpak dat Rusland altijd de middelen had om de gevechten drastisch te laten escaleren en de gevechten in Oekraïne op zeer harde voorwaarden te beëindigen. De escalatie is nu aan de gang.
In een openbare verklaring die niemand zou moeten verbazen, heeft president Poetin de gedeeltelijke mobilisatie van 300.000 reservisten aangekondigd. Veel van deze mannen zullen de reguliere Russische legertroepen in andere delen van Rusland vervangen en vrijmaken voor operaties in Oekraïne. Andere reservisten zullen de reeds in Oost-Oekraïne ingezette Russische eenheden aanvullen.
Washington heeft de bereidheid van Poetin om te onderhandelen en de omvang en vernietiging van de campagne in Oekraïne te beperken altijd gezien als een teken van zwakte, terwijl het duidelijk was dat de doelstellingen van Poetin altijd beperkt waren tot het elimineren van de NAVO-dreiging voor Rusland in Oost-Oekraïne. De strategie van Washington om het conflict aan te grijpen om F-35 gevechtsvliegtuigen aan Duitsland te verkopen – samen met grote aantallen raketten, granaten en radars aan Midden- en Oost-Europese geallieerde regeringen – heeft nu een averechts effect.
Het defensie-establishment heeft een lange staat van dienst in het kalmeren van Amerikaanse kiezers met nietszeggende clichés. Nu de omstandigheden in Oost-Oekraïne gunstig zijn voor Moskou en de Russische positie in de wereld sterker wordt, staat Washington voor een grimmige keuze: praten over een succesvolle “degradatie van de Russische macht” in Oekraïne en zijn acties terugschroeven. Of een regionale oorlog met Rusland riskeren die Europa zal overspoelen.
In Europa is Washingtons oorlog met Moskou echter meer dan een onaangenaam onderwerp. De Duitse economie staat aan de rand van de afgrond. Duitse industrieën en huishoudens hebben een tekort aan energie, die met de week duurder wordt. Amerikaanse beleggers zijn bezorgd omdat uit de geschiedenis blijkt dat de economische prestaties van Duitsland vaak de voorbode zijn van moeilijke economische tijden in de VS.
Belangrijker is dat de sociale cohesie in de Europese landen, vooral in Frankrijk en Duitsland, kwetsbaar is. Naar verluidt werkt de Berlijnse politie aan noodplannen om rellen en plunderingen tijdens de wintermaanden het hoofd te bieden als het energienetwerk van de “multiculturele” stad uitvalt. De groeiende ontevredenheid maakt het zeer aannemelijk dat de regeringen in Duitsland, Frankrijk en Groot-Brittannië waarschijnlijk het pad zullen volgen van hun collega’s in Stockholm en Rome, die de macht hebben verloren of zullen verliezen aan rechtse coalities.
Tot op heden blijft Kiev Moskou verplichten om de laatste reserves aan mankracht van Oekraïne op de Russische verdediging te spietsen. Washington, benadrukt president Biden, zal Oekraïne steunen “zolang het duurt“. Maar als Washington doorgaat met het aftappen van Amerika’s strategische oliereserve en het verschepen van Amerikaanse oorlogsvoorraden naar Oekraïne, zal het vermogen om de Verenigde Staten te beschermen en te bevoorraden concurreren met het steunen van Oekraïne.
Rusland controleert al het grondgebied dat 95 procent van het Oekraïense BBP produceert. Het hoeft niet verder naar het westen door te stoten. Op dit moment lijkt het zeker dat Moskou zijn werk in Donbas zal afmaken en zich vervolgens zal richten op de verovering van Odessa, een Russische stad waar in 2014 verschrikkelijke wreedheden werden begaan door Oekraïense troepen tegen Russische burgers.
Moskou heeft geen haast. De Russen zijn niets anders dan methodisch en weloverwogen. Oekraïense troepen bloeden dood in tegenaanval na tegenaanval. Waarom haasten? Moskou kan geduldig zijn. China, Saoedi-Arabië en India kopen Russische olie in roebels. Sancties treffen de Europese bondgenoten van Amerika, niet Rusland. De komende winter zal het politieke landschap van Europa waarschijnlijk meer veranderen dan welke actie ook van Moskou. In Zakopane, een stad met 27.000 inwoners in het uiterste zuiden van Polen, valt de sneeuw al.
Douglas Macgregor, Colonel (gepensioneerd) is senior fellow bij The American Conservative, voormalig adviseur van de minister van Defensie in de regering-Trump, gedecoreerd gevechtsveteraan en auteur van vijf boeken.
Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER
Meer dan 1.000 Oekraïense mariniers geven zich over in Mariupol
Het is geen toeval dat de Russen juist nu mobiliseren, dit geeft ze nog net genoeg tijd om voor het invallen van de winter hun leger klaar voor actie te hebben.
Zo gauw de vorst vol gearriveerd is gaat de beer los…
Dat heb je helemaal fout, ook al is dat wat iedereen denkt.
Voor een leger in opmars is herfst en voorjaar het ergste.
Na 6 vrachtwagesns wordt een plasje regen een poel en na 20 een moeras.
Dat was wat transport blokkeerde bij Hitler zowel als bij napoleon…