Gonzalo Lira, de SBU, en Informatie-Operaties

“Als u de vijand kent en uzelf kent, hoeft u niet bang te zijn voor het resultaat van honderd veldslagen. Als u uzelf kent maar de vijand niet, zult u voor elke overwinning die u behaalt ook een nederlaag lijden. Als u de vijand noch uzelf kent, zult u in elke strijd bezwijken.” – Sun Tzu, De kunst van het oorlogvoeren

Gonzalo Lira, de bekende Chileens-Amerikaanse YouTube-persoonlijkheid, is de laatste tijd in het nieuws geweest. Lira, een voormalige “lifestyle”-coach, profileerde zich in de aanloop naar de Russische invasie in Oekraïne als een geopolitiek commentator, met aangrijpende observaties uit de eerste hand – vaak kritisch over de Oekraïense regering en in tegenspraak met het Oekraïense narratief – die op YouTube werden geplaatst. Naarmate zijn populariteit groeide, breidde zijn sociale media uit: zijn Twitter- en Telegram-accounts kregen tienduizenden volgers en zijn YouTube-video’s honderdduizenden views en abonnees, schrijft Scott Ritter.

Gonzalo Lira werd op 15 april 2022 gearresteerd door de SBU, oftewel de Oekraïense inlichtingendienst, en vijf dagen later weer vrijgelaten. Lira is terughoudend geweest over zowel de arrestatie als de voorwaarden van zijn vrijlating – hij noemt het vrolijk zijn “vermiste week”. Lira erkent wel dat zijn computers en telefoon in beslag werden genomen door de Oekraïense autoriteiten, en dat hij werd vrijgelaten onder de voorwaarden van “huisarrest”, wat impliceert dat de SBU zijn activiteiten in de gaten blijft houden en controleren. Desondanks was hij in staat om toegang te krijgen tot een computer, een nieuw e-mailaccount aan te maken en onmiddellijk te beginnen met het plaatsen van informatie die kritisch was over de Oekraïense regering.

Er is maar één logische verklaring voor deze reeks gebeurtenissen. Gonzalo Lira werd gearresteerd door de SBU voor misdaden waarvan hij zelf toegeeft dat deze ertoe leiden dat mensen worden gearresteerd, gemarteld en vermoord. Hij wordt vijf dagen later vrijgelaten – ongedeerd – en mag meteen weer verder gaan met precies dezelfde activiteiten die in eerste instantie tot zijn arrestatie leidden, alleen deze keer op een computer en e-mailaccount die door de SBU worden gecontroleerd.

Dit is een klassiek “vangen en weer vrijlaten” scenario, waarbij Gonzalo Lira de rol speelt van “vertrouwelijke informant van de politie” – iemand die informatie verstrekt in ruil voor een milde behandeling. Er is letterlijk geen andere plausibele verklaring voor wat er gebeurd is dan dit.

En toch wervelt de controverse rond de saga rond Lira’s arrestatie en vrijlating, evenals zijn daaropvolgende acties, waaronder zijn hernieuwde arrestatie in mei 2023, zijn hernieuwde vrijlating op 6 juli, en een reeks bizarre video’s en tweets die Gonzalo op 31 juli maakte, vrijgegeven terwijl hij aan de Oekraïens-Hongaarse grens wachtte, in afwachting van zijn poging om aan de Oekraïense hechtenis te “ontsnappen”, terwijl hij zijn plannen aan de hele wereld – en aan de SBU – liet zien. Volgens de aanklachtdocumenten die zijn gepubliceerd door de aanklager in Charkov die toezicht houdt op Lira’s zaak, is de voormalige lifestyle-coach niet in zijn poging geslaagd en bevindt hij zich opnieuw in hechtenis van de SBU in afwachting van zijn proces.

Veel mensen, waaronder degenen met wie Lira de afgelopen twee jaar omging en bevriend raakte, hebben zich achter hem geschaard en zijn verontwaardigd – vaak extreem – over mijn bewering dat Lira sinds zijn arrestatie in april 2022 een aanwinst van de SBU is.

Onder normale omstandigheden zou ik het met deze mensen eens kunnen zijn, Lira het voordeel van de twijfel gunnen en pleiten voor zijn vrijlating en daaropvolgende deportatie uit Oekraïne, en pas de anomalieën en inconsistenties in zijn verhaal aan de orde stellen als hij veilig buiten Oekraïne is.

Maar dit zijn geen normale omstandigheden.

We zijn in oorlog.

Dit geldt voor iedereen die deze woorden leest, en voor iedereen die dat niet doet. Het feit dat iemand niet accepteert dat hij of zij deelneemt aan dit conflict, noch het bestaan ervan erkent, doet er niet toe.

We zijn in oorlog.

Bij dit conflict zijn geen tanks, artillerie, vliegtuigen, bommen, kogels, drones of bajonetten betrokken.

Het is een oorlog van woorden, van ideeën.

Het is een informatieoorlog, een strijd tussen concurrerende Russische en Oekraïense vertellingen die op wereldschaal wordt uitgevochten. De inzet is hoog; zoals Andrii Shapovalov, het waarnemend hoofd van het Oekraïense Center for Countering Disinformation (CCD) – een van de frontlijnorganisaties die bij deze oorlog betrokken zijn – onlangs in een toespraak opmerkte: “Voor hen [Rusland], net als voor ons, is dit een zaak van leven en dood.”

De woorden van Shapovalov werden gesproken op een bijeenkomst van de National Cluster on Information Resistance, die op 3 juli 2023 in Kiev werd gehouden. De National Cluster on Information Resistance is een groep experts en organisaties die samenwerken om desinformatie en cyberdreigingen in Oekraïne tegen te gaan, en wordt gefinancierd door het US Civil Research and Development Fund (Global), een particuliere entiteit die door het Amerikaanse Congres in het leven is geroepen en waarvan de aanwezigheid in Oekraïne werd onderschreven en gecontroleerd door het US Defense Threat Reduction Agency (DTRA).

Als u een Amerikaans staatsburger bent en een standpunt inneemt dat indruist tegen het officiële narratief van de Amerikaanse regering en Oekraïne over het conflict tussen Rusland en Oekraïne, dan wordt u behandeld als een vijandige strijder in de informatieoorlog die rond dit conflict is ontstaan, ongeacht uw grondwettelijk beschermde recht op vrije meningsuiting.

En als u geen Amerikaan bent, bent u vrij spel.

Voor het geval dat punt niet sterk genoeg wordt benadrukt, overweeg dan het volgende: De CCD heeft, met de steun van de Verenigde Staten, een zwarte lijst gepubliceerd van personen – waaronder veel opmerkelijke Amerikaanse burgers – van personen die zij als “informatieterroristen” heeft bestempeld. Volgens de CCD is zijn missie, die wordt uitgevoerd in samenwerking met de Nationale Veiligheids- en Defensieraad van Oekraïne, tweeledig. Ten eerste het bestrijden van informaticaterrorisme en ten tweede het coördineren van deze inspanning met internationale “partners”.

De CCD definieert “informatieterrorisme” als “een misdaad tegen de mensheid gepleegd door middel van instrumenten die het bewustzijn beïnvloeden”. Kortom, iedereen die zijn of haar recht op vrije meningsuiting uitoefent, kan vervolgd worden als een “terrorist” in de volledige betekenis van die term.

Om dit punt nog duidelijker te maken: de Verenigde Staten – de belangrijkste partner van Oekraïne in deze informatieoorlog – doodt terroristen preventief, zonder enige notie van een eerlijk proces.

De CCD wil deze denkwijze wereldwijd mainstreamen. “Samen met de Nationale Veiligheids- en Defensieraad van Oekraïne en zijn internationale partners,” heeft de CCD verklaard, “neemt zij het initiatief om deze term in de internationale praktijk te brengen,” en roept zij de internationale gemeenschap op om “zich te verenigen in het gezicht van het informatieterrorisme.”

In dit verband stelt de CDD vier eisen. Ten eerste dat Rusland wordt uitgeroepen tot een “infoterroristische staat” en dat “infoterrorisme” moet worden gelijkgesteld aan “daadwerkelijk terrorisme”, waarvoor “passende maatregelen om het tegen te gaan” nodig zijn. Ten tweede, dat iedereen die op wat voor manier dan ook in verband wordt gebracht met “infoterrorisme” wordt behandeld als een “informatieterrorist”. Deze definitie is allesomvattend – redacteurs, schrijvers, presentatoren, cameramannen, bloggers, enz.

Kortom, iedereen die betrokken is bij de productie van informatie die indruist tegen het Oekraïense narratief over de oorlog met Rusland is een “infoterrorist”. Ten derde moet de financiering van “infoterrorisme”, zowel “expliciet” als “impliciet”, verboden worden door “zowel internationale als nationale wetgeving”, en degenen die betrokken zijn bij zulke financiering moeten behandeld worden als “medeplichtigen van informatieterroristen”. En tot slot zou elk individu, bedrijf, publieke organisatie of juridische entiteit die betrokken is bij “infoterrorisme” onderworpen moeten worden aan sancties, waarbij de Amerikaanse lijst van “State Sponsors of Terrorism” als model gebruikt zou moeten worden.

Iedereen die ooit een woord heeft uitgesproken of geschreven dat tegen het officiële Oekraïense narratief ingaat, is in de ogen van Oekraïne een “infoterrorist”.

Oekraïne is in oorlog met “infoterroristen”.

Als zodanig zijn de beoefenaars van de vrije meningsuiting die in botsing komen met Oekraïnes expansieve definitie van “infoterrorisme” strijders in dit conflict, of u dat nu wilt of niet. En in een oorlog doet het individu er niet toe. Mensen zijn slechts werktuigen, die naar behoefte worden ingezet, gebruikt en weggegooid als ze niet langer nuttig zijn.

Chronologisch gezien volgde de arrestatie van Lira op de publicatie van de missieverklaring van de CCD met betrekking tot “infoterrorisme”. Er kan geen twijfel over bestaan dat Gonzalo Lira wat Oekraïne betreft in de categorie “infoterrorisme” viel, net als iedereen die met hem samenwerkte.

Dit is een kritiek punt dat iedereen die Lira’s verhaal volgt moet begrijpen – in de ogen van de Oekraïners is hij een vijandelijke strijder, geen individu met rechten. Hij is een terrorist. Vijandelijke strijders/terroristen worden ofwel geëlimineerd of ze worden een hulpmiddel in de strijd tegen “infoterroristen”.

Toen Gonzalo Lira in april 2022 door de SBU werd vrijgelaten, was hij niet meer de persoon die hij was toen hij gearresteerd werd. Die persoon was geneutraliseerd in de oorlog van Oekraïne tegen “infoterrorisme”. Elke beweging van Gonzalo Lira werd, en wordt, gecontroleerd door de SBU om hen te helpen in hun grotere informatieoorlog tegen andere “infoterroristen”.

Als de vele mensen die contact hadden met Gonzalo Lira, zowel voor als na zijn arrestatie in april 2022, deze realiteit niet erkennen, dan spelen ze de Oekraïense veiligheidsdiensten rechtstreeks in de kaart, want Gonzalo Lira is een Oekraïens wapen dat wordt gebruikt als onderdeel van een grotere informatieoperatie die wordt gevoerd tegen iedereen in het alternatieve media-universum die inhoud produceert waarvan Oekraïne zou kunnen denken dat die indruist tegen zijn doelen en doelstellingen in het conflict met Rusland.

Ik benader het onderwerp informatieoorlogvoering, of zijn afgeleide activiteit, informatieoperaties, niet lichtvaardig. In mijn tijd als inlichtingenprofessional, zowel bij het Amerikaanse Korps Mariniers als later bij de Verenigde Naties, was ik persoonlijk betrokken bij informatiemanipulatie-operaties die werden beheerd door Amerikaanse en Britse inlichtingendiensten. Eén daarvan betrof een samenwerking tussen de CIA, CNN en Time, “The Inspector’s Story” om een documentaire te produceren die, volgens de presentator, CNN’s eigen Bernard Shaw, “de eigen verhalen van de inspecteurs, verteld door interviews, documenten, videobanden en bewakingsfoto’s” gebruikte om “te helpen verklaren waarom de Verenigde Staten en Groot-Brittannië dreigen Irak te bombarderen als de inspecties niet ongehinderd mogen doorgaan”.

De timing van de release van de CNN/Time-documentaire was kritiek: ik zou in de eerste week van maart 1998 een inspectieteam naar Irak leiden, dat bedoeld was om Irak uit te lokken zodat het ons werk zou blokkeren. De Amerikaanse regering had uitgebreide strijdkrachten ingezet in de Perzische Golf en was bereid om elk bewijs van niet-naleving door Irak te gebruiken om een militaire aanval op Irak te rechtvaardigen. Zoals Shaw opmerkte, was de documentaire ontworpen om een Amerikaans publiek voor te bereiden op de noodzaak van militaire actie tegen Irak.

De samenwerking tussen UNSCOM, de CIA en CNN/Time was niet het enige voorbeeld van informatiecampagnes om de publieke opinie te beïnvloeden. De Britse regering maakte zich zorgen over de effectiviteit van de Iraaks-Russisch-Franse samenwerking bij het vormgeven van een anti-UNSCOM verhaal en wilde het script graag terugdraaien naar een verhaallijn die de nadruk legde op het feit dat Irak zijn ontwapeningsverplichting niet nakwam. In de herfst van 1997 werd ik benaderd door MI-6 met betrekking tot een informatieoperatie die bekend stond als “Operation MASS APPEAL”. MI-6 deelde mij mee dat zij “connecties” hadden met hooggeplaatste redacteuren in grote kranten over de hele wereld in landen die zich hadden laten beïnvloeden door de Irak-Rusland-Franse verhaallijn.

Wat MI-6 voorstelde was om UNSCOM te voorzien van inlichtingenrapporten die we in de loop der jaren uit verschillende bronnen hadden verzameld, maar die niet van voldoende kwaliteit waren om te “bewapenen” tot een inspectie ter plaatse. Deze rapporten lagen weg te kwijnen in mijn kluis totdat er aanvullende bevestiging gevonden kon worden. Het probleem was dat de meeste van deze rapporten gedateerd waren, en zelfs als er bevestiging gevonden kon worden, konden we een inspectie niet rechtvaardigen op grond van het feit dat de informatie niet actueel was.

Nadat ik goedkeuring had gekregen van de uitvoerend voorzitter van UNSCOM, Richard Butler, gaf ik verschillende rapporten door aan MI-6, die vervolgens door MI-6 werden verwerkt tot “aanwijzingen” die naar kranten in Oost-Europa en Zuid-Azië werden gelekt, waar ze werden omgezet in nieuwsberichten die de Britse regering dan kon gebruiken om haar zaak te ondersteunen dat Irak niet voldeed aan zijn ontwapeningsverplichting. Ik had in juni 1998 een ontmoeting met twee MI-6 officieren in Londen waar we de uitbreiding van “Operation MASS APPEAL” bespraken. Mijn ontslag bij UNSCOM in augustus 1998 maakte echter een einde aan deze samenwerking.

Informatie oorlogvoering, en de afgeleide daarvan, informatie operaties, zijn een altijd aanwezige realiteit in oorlogvoering. De Oekraïners hebben door het werk van de CCD en het neefje van de SBU, de zogenaamde “Myrotvorets dodenlijst”, de oorlog tegen ideeën naar een geheel nieuw niveau getild. Ze kunnen echter niet zonder de aanzienlijke hulp van zowel de Verenigde Staten, die financiering, training en operationele hulp bieden, als het Verenigd Koninkrijk.

Jeremy Fleming, de directeur van GCHQ, het Britse communicatiespionageagentschap, heeft toegegeven dat er een aanzienlijke samenwerking is tussen zijn organisatie en hun Oekraïense tegenhangers op het gebied van informatieoorlogvoering. Hoewel Fleming noch de Oekraïners de details van deze samenwerking hebben besproken, bieden uitgelekte documenten uit de schat aan materiaal dat in 2013 door NSA-klokkenluider Edward Snowden is vrijgegeven, een cruciaal inzicht in de manier waarop GCHQ en, in het verlengde daarvan, Oekraïne informatieoperaties in het digitale tijdperk benaderen, en hoe iemand als Gonzalo Lira een rol zou kunnen spelen in dergelijke plannen.

Binnen GCHQ is een speciale eenheid die bekend staat als de Joint Threat Research Intelligence Group, of JTRIG. Binnen de JTRIG bevindt zich een meer gespecialiseerd team dat bekend staat als de Human Science Operations Cell, of HSOC. Een van de missies van de JTRIG is om “online technieken” te gebruiken om “iets te laten gebeuren in de echte wereld”. Dit wordt gedaan door het uitvoeren van gerichte informatieoperaties die ontworpen zijn om het doelwit te beïnvloeden en/of te verstoren, iets wat in de “business” bekend staat als “effectoperaties”.

Het HSOC voert actieve openlijke internetoperaties uit, waaronder het online verzamelen van menselijke inlichtingen en effectoperaties. In het geval van Oekraïne zou het doel van het HSOC en/of zijn Oekraïense tegenhanger in de SBU zijn om de verspreiding van informatie die als pro-Russische propaganda en/of desinformatie wordt beschouwd te verstoren, om websites die dergelijke informatie hosten in diskrediet te brengen, samen met de individuen en/of groepen die ze gebruiken, om online menselijke inlichtingen te verzamelen, en om pro-Russische sites te hosten om het verzamelen van gegevens van signaalinlichtingen mogelijk te maken.

De technieken die gebruikt worden door HSOC en hun Oekraïense tegenhangers zouden kunnen bestaan uit het uploaden van YouTube-video’s met overtuigende boodschappen; het opzetten van online aliassen met Facebook-, Telegram- en Twitteraccounts, blogs en forumlidmaatschappen voor het uitvoeren van menselijke inlichtingen of het aanmoedigen van discussies over specifieke kwesties; het opzetten van online aliassen/personen die andere aliassen ondersteunen; het versturen van nep-e-mails en nep-sms’jes van een neppersoon of het nabootsen van een echt persoon; het aanbieden van nep online bronnen zoals tijdschriften en boeken die onjuiste informatie verschaffen; het online toegang verschaffen tot ongecensureerd materiaal; het versturen van instant messages naar specifieke personen met instructies voor toegang tot ongecensureerde websites; en het contacteren van gastwebsites met de vraag om materiaal te verwijderen en/of een doelpersoon of -groep te deplatformen/demonetiseren.

Dergelijke operaties zijn geen “spontane” aangelegenheden, maar vereisen gedetailleerde planning waarin menselijke gedragswetenschappen zijn opgenomen. HSOC gebruikt in het bijzonder de zogenaamde “Hofstede Dimensies”, ontwikkeld door de Nederlandse psycholoog Geert Hofstede, die interculturele ideeën van “collectivisme” en/of “groepsdenken” gebruikt om individuen en/of groepen te beïnvloeden door middel van psychologische conditionering en manipulatie, in elk aspect van zijn activiteiten.

Een cruciaal aspect van het volledig benutten van “Hofstede Dimensies” is het vermogen om een gedetailleerd gedragsmodel te ontwikkelen van de beoogde groepen en individuen. Een van de meest effectieve manieren om dit te bereiken is door een agent een alias te laten invoegen in een beoogde groep en/of gemeenschap, HSOC heeft laten zien dat het in staat is om de volgende informatieverzamelingsdoelen uit te voeren:

Natuurlijk zou een andere manier om hetzelfde doel te bereiken zijn om iemand van binnenuit te hebben die een soortgelijke rol speelt. Dit zou het ideale operationele doel zijn achter het gebruik van Gonzalo Lira als een gecontroleerde bron door de SBU.

Een van de documenten die Edward Snowden vrijgaf, was een diapresentatie met de titel “The Art of Deception: Training for Online Covert Operations.” Hierin spreekt de JTRIG openlijk over het opbouwen van zogenaamde “cybermagiërs” die “toveren met informatie” door middel van formele training bedoeld om “geaccrediteerde computernetwerkbeheerders” (ACNO) te produceren – moderne informatiestrijders. Voor degenen die vraagtekens zetten bij de reikwijdte en omvang van mogelijke informatieoperaties die kunnen worden uitgevoerd tegen onwetende doelwitten, biedt het JTRIG trainingsdocument drie dia’s die, wanneer ze achter elkaar worden bekeken, laten zien hoe “cybermagiërs” zoals degenen die toezicht zouden houden op de bewapening van Gonzalo Lira hun operationele ruimte vormgeven.

Op de eerste dia staan de drie “hoofdvaardigheden” die het werk van een ACNO bepalen: online menselijke intelligentie, beïnvloeding en informatieoperaties, en verstoring en aanvallen op computernetwerken. Onder elk onderdeel staan de zogenaamde “magische” technieken en experimenten die de operators in hun werk gebruiken. Online human intelligence richt zich op individuele, groeps- en wereldwijde verzamelingen. De invloed- en informatieoperaties richten zich op vier soorten “effecten”: psychologie, misleiding, prestaties en media. Voor verstorings- en computernetwerkaanvalsactiviteiten zal een ACNO de nadruk leggen op professionaliteit, elegantie, creativiteit en intuïtie.

De tweede dia begint met het invullen van de vaardigheidslijnen met acties die worden ondernomen om de vaardigheid te ontwikkelen tot iets dat betrekking heeft op een daadwerkelijke waarneembare activiteit en doelstelling. Let op de rol die de “Hofstede Dimensies” spelen bij het ontwikkelen van vaardigheidslijnen die te maken hebben met menselijk gedrag. Deze benadering zou indruk moeten maken op iedereen die afwijzend staat tegenover de waarde van het hebben van een vertrouwde agent die binnen een bepaalde doelgroep opereert, of die in staat is om met een bepaald individu te communiceren. Gonzalo Lira zou van onschatbare waarde zijn geweest om de toegang te vergemakkelijken tot het soort informatie en inzichten dat door de betrokken ACNO’s werd ontwikkeld.

De derde dia is misschien wel de meest vernietigende van allemaal, en benadrukt het cruciale belang van het hebben van “insiders” in de positie om “destructieve operationele psychologie” te faciliteren ter ondersteuning van “geplande interventies”.

Nogmaals, dit is een rol die ideaal is voor een gecontroleerde bron zoals Gonzalo Lira.

Op 30 april 2022, zo’n twee weken nadat hij was vrijgelaten door de SBU, startte Lira zijn nieuwe YouTube-kanaal, “The Roundtable,” met behulp van een “negen jaar oude Mac” computer – de sociale media-infrastructuur waarop hij vertrouwde was nog steeds in bewaring bij de SBU. Zijn doel was om materiaal te blijven posten “totdat ik weer gearresteerd zou worden”.

Lira’s “Rondetafel” forums waren een letterlijke petrischaal voor het creëren en verzamelen van gegevens van onschatbare waarde voor het soort “Hofstede Dimensie” analyse dat wordt uitgevoerd door personen die informatieoperaties uitvoeren. Ik heb een dozijn of meer van Lira’s “Rondetafel” forums bekeken. Lira is een kundig dirigent die zijn gasten door een emotionele achtbaan van provocerende standpunten over verschillende onderwerpen leidt, waarbij ze het met elkaar eens worden in wat een schoolvoorbeeld is van groepsbinding. Lira nam de rol van dappere dissident op zich en bleef kritische inhoud posten met de hulp van gelijkgestemde gasten.

Lira’s podcast “Roundtable” bood een platform voor alternatieve mediapersoonlijkheden zoals Mark Sleboda, Brian Berletic, Alexander Mercouris en Alexander Christoforou van The Duran, Larry Johnson en vele anderen. Eén ding hebben al deze gasten gemeen, naast hun kritische beoordeling van Oekraïne, is dat ze allemaal geloven dat Gonzalo Lira geen aanwinst van de SBU kan zijn. Kortom, ze verwerpen elk idee dat de SBU hem zou hebben kunnen rekruteren na zijn arrestatie in april 2022.

Mark Sleboda vond het idee dat Lira door de SBU zou zijn omgedraaid “ongefundeerd, absurd en pueriele laster”. Brian Bertelic, Alexander Christoforou en Alexander Mercouris’ vonden allemaal dat het idee dat Gonzalo Lira gerekruteerd zou zijn – of zelfs gerekruteerd zou kunnen worden – door de SBU “idioot”. Eerlijk gezegd neem ik niet al te veel aanstoot aan hun bezwaren – ze zijn geen van allen inlichtingenprofessionals (hoewel Alexander Mercouris, als voormalig hooggeplaatst advocaat, goed bekend zou moeten zijn met het concept van politie-vertrouwelijke informanten).

Larry Johnson is echter een intelligente professional. Hij heeft mijn bewering dat Lira een informant van de SBU is “volslagen onzin” genoemd. Volgens Johnson “zou geen enkele CIA-agent bij zijn volle verstand iemand als Gonzalo aannemen, en wel om verschillende redenen. Ten eerste is hij een Amerikaans staatsburger. Het is de CIA verboden om Amerikaanse staatsburgers te rekruteren als inlichtingenactiva. Ten tweede bevorderden Gonzalo’s commentaren, analyses en rondetafelgesprekken op geen enkele manier een standpunt van de Amerikaanse regering. Integendeel, hij was (en is) een uitgesproken criticus.”

Deze gedachtegang is onzinnig. Eerst en vooral is er geen discussie over het feit dat Lira gerekruteerd werd door de CIA – dat hele argument is een afleidingsmanoeuvre. Ten tweede zijn het Lira’s “commentaren, analyses en rondetafelgesprekken” die hem de ideale kandidaat maken voor rekrutering door de SBU. In de beschrijving van de aanpak van informatieoperaties benadrukte de JTRIG het belang van het creëren van aliassen om online fora zoals Lira’s “rondetafel” te kunnen infiltreren. Met Lira was het niet meer nodig om een alias aan te maken – de SBU had nu letterlijk de touwtjes in handen.

Lira hoefde alleen maar te doen wat hij altijd deed: een discussie leiden tussen gelijkgestemden. De SBU kon dan de onderwerpen kiezen, Lira wat leidende vragen laten stellen, wat ego’s strelen, bepaalde punten benadrukken en andere bagatelliseren, en de “Rondetafel” werd een laboratorium voor menselijk gedrag dat ideaal was voor het verzamelen van gegevens die geschikt waren voor de “Hofstede Dimensie” analyse.

Zoals Larry maar al te goed weet, vindt dit soort rekrutering voortdurend plaats in de inlichtingensector. De manier waarop de CIA en MI-6 de valkuilen vermijden die gepaard gaan met onvoorspelbare figuren zoals Gonzalo Lira, is door een partner inlichtingendienst de eigenlijke werving en het runnen van een bron te laten doen, terwijl de CIA en MI-6 toezicht houden en advies geven.

Toen ik bij UNSCOM werkte, was ik betrokken bij verschillende menselijke rekruteringen van deze aard. De meest relevante was misschien wel de werving van een Roemeense luchtvaartingenieur die in strijd met de sancties van de Veiligheidsraad apparatuur voor de productie van grond-grondraketten aan Irak probeerde te verkopen.

De Britse en Israëlische inlichtingendiensten hielden beide de voorbereidingen in de gaten die Irak trof om een delegatie naar Roemenië te sturen. Op basis van deze informatie werd de Roemeense luchtvaartingenieur, die betrokken was geweest bij talrijke illegale activiteiten zoals diefstal van overheidseigendommen en de zwarte marktverkoop van gevoelige militaire technologie, geselecteerd als de beste kandidaat voor rekrutering. Na een gedetailleerde planning van alle betrokken partijen werd er een operationeel concept ontwikkeld en een tijdschema opgesteld.

De Roemeense ingenieur werd door Roemeense veiligheidsagenten geconfronteerd met bewijzen van zijn illegale activiteiten en kreeg de optie om naar de gevangenis te gaan of voor de Roemeense inlichtingendienst te werken. Door de ingenieur te controleren, kon MI-6, via de Roemenen, elk aspect van de ontmoetingen tussen de Irakezen en de Roemenen beheren, inclusief waar de ontmoeting zou plaatsvinden (zodat deze kon worden bewaakt met video- en audio-opnames), en wanneer deze zou plaatsvinden. Door van de Roemeense ingenieur een vertrouwelijke politie-informant te maken, was MI-6 in staat om het bezoek van de Iraakse delegatie in overeenstemming te brengen met de tijdlijn van gewenste resultaten, terwijl alle gewenste inlichtingen werden verzameld die nodig waren om de algemene operationele doelstellingen te bereiken.

Door Gonzalo Lira onder controle te houden, kon de SBU hetzelfde doen. Het beste voorbeeld van hoe dit gedaan wordt, en met welk doel, is te vinden in een van de trainingsdia’s van JTRIG. Een van de beste “gebeurtenissen” die een partij die informatieoperaties uitvoert kan organiseren, is om tegengestelde groepen zelfvernietigend gedrag te laten vertonen. Om dit te bereiken moet de SBU in staat zijn om de factoren te identificeren die een groep samenbrengen en die een groep uit elkaar trekken. Vervolgens moet de SBU spanning creëren door leden tegen elkaar op te zetten met behulp van breekpunten in de structuur van de groep die tijdens de fase van het verzamelen van inlichtingen zijn geïdentificeerd.

Op basis van dit model zou men redelijkerwijs kunnen concluderen dat de huidige spanning tussen mijzelf en gelijkgestemde personen in het alternatieve media universum, en Larry Johnson, Brian Bertelic, The Duran, en anderen, over de vraag of Gonzalo Lira al dan niet een SBU asset was, in feite een succesvolle informatie operatie “gebeurtenis” was, gepland door de SBU om een wig te drijven tussen gelijkgestemde personen die gelijkgestemd waren als het gaat om het voortdurende conflict van Rusland met Oekraïne.

Het was een gebeurtenis die in juni 2022 begon, toen Gonzalo Lira een video op YouTube publiceerde waarin hij mij persoonlijk aanviel. Het was een interessante video, die leek te zijn afgeleid van het soort gedragswetenschap dat de JTRIG en SBU methodologieën met betrekking tot menselijke netwerkverstoring aanstuurt. Lira drukte op elke denkbare knop en probeerde duidelijk een reactie van mij uit te lokken. Hoewel ik niet immuun was voor zijn aanvallen, herkende ik al snel dat Lira onder de controle van de SBU was gekomen en noemde hem publiekelijk als zodanig.

Achteraf gezien was mijn reactie voorspelbaar, zoals de hond van Pavlov, ik reageerde op de juiste prikkels. De breuk tussen mij en Lira, die tot op de dag van vandaag voortduurt, lijkt het doel te zijn van een “evenement” van de informatieoperatie van de SBU, op grond van het feit dat alles wat de banden van samenwerking tussen leden van de alternatieve media-gemeenschap verzwakt, alleen maar als een goede zaak kan worden gezien door de SBU.

Mensen wijzen er vaak op dat Gonzalo Lira niet schuldig is bevonden aan een overtreding door een gerenommeerd rechtssysteem, en als zodanig niet veroordeeld zou moeten worden voor een misdaad die hij misschien niet heeft begaan. Maar dit gaat voorbij aan de realiteit dat we in oorlog zijn. Als het gedrag van Gonzalo Lira rode vlaggen oproept – en geen weldenkend mens kan naar de details rondom Lira’s “vangst en vrijlating” escapade van 2022 april kijken zonder dat er belangrijke vragen rijzen – dan zouden mijn collega’s van de alternatieve media en ik er goed aan doen om alle interactie met de heer Lira – in het verleden, heden en de toekomst – met uiterste voorzichtigheid te behandelen.

De Gonzalo Lira saga heeft op zijn minst aangetoond dat de alternatieve media gemeenschap grote onzekerheid heeft over wie meneer Lira is, en waar zijn loyaliteit uiteindelijk ligt. We zijn verblind door onze eigen ego’s, die hebben geprofiteerd van de aandacht van de heer Lira, wat betekent dat we onszelf in veel opzichten niet eens kennen. Tenzij we collectief wijs worden uit de realiteit van de situatie, zijn we op weg om de informatieoorlog te verliezen, wat in ons geval het einde betekent van vrije en kritische meningsuiting en denken.

Ik ben eerlijk en open geweest over mijn gevoelens met betrekking tot Gonzalo Lira. Ik erken ook dat mijn acties waarschijnlijk door Lira, in samenwerking met de SBU, zijn aangezet om juist dit resultaat te bereiken. Maar ik ben tenminste bereid om deze zaak recht voor z’n raap aan te pakken, met respect voor zowel de feiten als de omstandigheden.

Wie van mijn critici kan eerlijk hetzelfde zeggen?

We zijn in oorlog.

In dit licht bezien is Gonzalo Lira geen eenvoudige eigenzinnige Amerikaanse burger met misplaatste opvattingen over beschermde meningsuiting in een vijandig land dat buiten de bescherming van de Amerikaanse grondwet opereert, maar eerder een collaborateur die probeert schade toe te brengen aan onze collectieve omarming van de op feiten gebaseerde waarheid.

We zijn in oorlog.

“Ken de vijand en ken uzelf,” schreef Sun Tzu, opdat u “niet bang bent voor het resultaat van honderd veldslagen”. Maar, “als je noch de vijand noch jezelf kent, zul je in elke strijd bezwijken.”

Het is hoog tijd dat het alternatieve mediacollectief begint te leren.

Over zichzelf.

Over hun vijanden.

Anders zullen we falen in onze missie om een alternatief te bieden voor het mainstream verhaal.

We zijn in oorlog.

Begin u daarnaar te gedragen.

---

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Bakkerij verkocht blauw-gele Oekraïne-gebakjes – en wordt nu geconfronteerd met faillissement

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: