Geen contact meer met de werkelijkheid – Het Witte Huis slaagt er niet in om de Israëlische herijking in goede banen te leiden

Alon Pinkas, een voormalige hoge Israëlische diplomaat die goed ingevoerd is in Washington, vertelt ons dat een gefrustreerd Witte Huis er eindelijk “genoeg van heeft”. De breuk met Netanyahu is compleet: De premier gedraagt zich niet zoals ‘een bondgenoot van de VS’ betaamt; hij levert zware kritiek op het Midden-Oostenbeleid van Biden, en de Verenigde Staten hebben dit feit inmiddels begrepen, schrijft Alastair Crooke.

Biden kan het zich niet veroorloven dat nog meer Israël-sentimenten zijn verkiezingscampagne in gevaar brengen, en dus – zoals zijn State of the Union Speech duidelijk maakt – zal hij zijn miskende beleidskaders voor zowel Israël als Oekraïne verdubbelen.

Dus wat is Biden van plan te doen aan Netanyahu’s daad van verzet tegen de ‘heilige graal’ van Amerikaanse beleidsaanbevelingen? Wel, hij nodigde Benny Gantz, een lid van Israëls oorlogskabinet, uit naar Washington en wikkelde hem in een agenda “die is voorbehouden aan een premier, of iemand van wie ze denken dat hij premier zal of zou moeten worden.” Ambtenaren dachten blijkbaar dat ze, door een bezoek te initiëren buiten de gebruikelijke diplomatieke protocollen om, “een dynamiek op gang zouden kunnen brengen die zou kunnen leiden tot verkiezingen in Israël”, aldus Pinkas, met als resultaat een leiderschap dat ontvankelijker is voor Amerikaanse ideeën.

Het was duidelijk bedoeld als een eerste stap naar een ‘soft power’ verandering van regime.

En de belangrijkste reden voor de oorlogsverklaring aan Netanyahu? Gaza. Biden stelde het blijkbaar niet op prijs dat hij in de Michigan voorverkiezing werd afgeserveerd toen de Gaza proteststem de 100.000 ‘niet-gecommitteerde stemmen’ overschreed. Opiniepeilingen – vooral onder jongeren – geven rode waarschuwingssignalen voor november (niet in de laatste plaats vanwege Gaza). Democratische nationale leiders beginnen zich zorgen te maken.

De toonaangevende Israëlische commentator Nahum Barnea waarschuwt dat Israël “Amerika aan het verliezen is”:

“Biden houdt van Israël en is er echt bang voor,” besluit Barnea “maar hij is niet van plan om hierdoor de verkiezingen te verliezen. Dat is een existentiële bedreiging.”

Het probleem is echter het omgekeerde: Het beleid van de VS is zeer ondeugdelijk en volledig in strijd met de gevoelens van de meerderheid van de Israëlische bevolking. Veel Israëli’s hebben het gevoel dat ze een existentiële strijd voeren en dat ze niet ‘slechts voer’ (zoals zij het zien) mogen worden voor een Amerikaanse Democratische verkiezingsstrategie.

De realiteit is dat Israël breekt met Team Biden – niet andersom.

Biden’s sleutelplan dat berust op een nieuw leven ingeblazen Palestijns veiligheidsapparaat wordt – zelfs in de Washington Post – beschreven als ‘onwaarschijnlijk’. De VS probeerde een initiatief om de veiligheid van de PA ‘nieuw leven in te blazen’ onder leiding van de Amerikaanse generaal Zinni in 2002 en Dayton in 2010. Het werkte niet – en om een goede reden: De veiligheidstroepen van de Palestijnse Autoriteit worden door de meeste Palestijnen gewoon gezien als de gehate stromannen die de voortdurende Israëlische bezetting afdwingen. Ze werken in het belang van de Israëlische veiligheid, niet in het belang van de Palestijnse veiligheid.

De andere hoofdcomponenten van het Amerikaanse beleid zijn een nog onwaarschijnlijker ‘gederadicaliseerde’ en anemische ’twee-staten-oplossing’, ingebed in een regionaal concert van conservatieve Arabische staten die optreden als toezichthouder op de veiligheid. Deze beleidsaanpak weerspiegelt een Witte Huis dat niet meer past bij het meer eschatologische Israël van vandaag, en een Witte Huis dat er niet in slaagt om verder te kijken dan de perspectieven en het beleid van decennia geleden, die zelfs toen al mislukkingen waren.

Het Witte Huis heeft daarom zijn toevlucht genomen tot een oude truc: om alle tekortkomingen van het eigen beleid te projecteren op een buitenlandse leider omdat hij het ‘onwerkbare’ niet laat werken, en om te proberen die leider te vervangen door iemand die meer meegaand is. Pinkas schrijft:

“Toen de Verenigde Staten er eenmaal van overtuigd raakten dat Netanyahu niet meewerkte, geen inschikkelijke bondgenoot was, zich gedroeg als een grove ondankbare … alleen gefocust op zijn politieke overleving na het debacle van 7 oktober, was de tijd rijp om een nieuwe politieke koers te proberen.”

Het beleid van Netanyahu – in voor- en tegenspoed – weerspiegelt echter wat de meerderheid van de Israëli’s denkt. Netanyahu heeft zijn bekende persoonlijkheidsafwijkingen en is erg impopulair in Israël, maar dat betekent niet dat een meerderheid het niet eens is met zijn programma en dat van zijn regering.

Dus “enter Gantz”, losgelaten door Team Biden als toekomstige premier in spe in de diplomatieke pool van Washington en Londen.

Maar de truc werkte niet zoals verwacht. Zoals Ariel Kahana schrijft (in het Hebreeuws, in Israel Hayom op 6 maart):

Ambtenaren van de Amerikaanse regering hoorden dus van Gantz precies dezelfde beleidsagenda die Netanyahu de afgelopen maanden tegen hen heeft herhaald: Gantz waarschuwde ook dat het zinloos was om te proberen hem ‘uit te spelen’ tegen Netanyahu: Hij zou heel graag Netanyahu op een gegeven moment willen vervangen als premier, maar zijn beleid zou niet wezenlijk verschillen van dat van de huidige regering, legde hij uit.

Nu het bezoek voorbij is en nu Gantz heeft gezegd wat hij heeft gezegd, komt het Witte Huis in het reine met een nieuwe ervaring: De beperkingen aan de macht van de VS en aan de automatische naleving door andere staten – zelfs de naaste bondgenoten.

De VS kunnen hun wil niet opleggen aan Israël, noch een ‘Arabische contactgroep’ dwingen om te ontstaan, noch een vermeende Arabische contactgroep dwingen om de ‘fantasie‘ Gaza-‘oplossingen’ van Biden te steunen en te financieren. Het is een heilzaam moment voor de Amerikaanse macht.

Netanyahu is een ervaren ‘oude rot in Washington’. Hij gaat er prat op dat hij de Amerikaanse politiek goed kan lezen. Ongetwijfeld berekent hij dat Biden de retoriek wel wat kan opkrikken, maar dat hij aan de leiband loopt van hoeveel ruimte hij kan creëren tussen hem en de Joodse megadonoren in een verkiezingsjaar.

Netanyahu daarentegen lijkt tot de conclusie te zijn gekomen dat hij Washington veilig kan negeren – in ieder geval de komende tien maanden.

Biden is wanhopig voor een staakt-het-vuren; maar zelfs hier – in de gijzelingskwestie, waarbij het Amerikaanse beleid staat of valt – heeft de VS een ’tinnen oor’. Op het laatste moment wordt Hamas gevraagd om te zeggen welke van de oorspronkelijke gijzelaars nog in leven zijn.

Het verzoek mag voor buitenstaanders redelijk lijken, maar de VS moeten weten dat noch Hezbollah, noch Hamas gratis ‘bewijs van leven’ geven aan gijzelaars: er is een prijs in termen van de ruilverhouding voor dode lichamen en voor levende gijzelaars. (Er is een lange geschiedenis van Israëlische mislukte ‘bewijs van leven’-eisen).

Rapporten geven aan dat Israël weigert in te stemmen met terugtrekking uit Gaza; het weigert Palestijnen uit Noord-Gaza toe te staan terug te keren naar hun huizen, en het weigert in te stemmen met een alomvattend staakt-het-vuren.

Dit zijn allemaal oorspronkelijke eisen van Hamas – ze zijn niet nieuw. Waarom zou het Biden verbazen of beledigen als ze opnieuw worden herhaald? Het is geen escalatie van eisen door Sinwar (zoals de westerse en Israëlische media beweren). Het is eerder een weerspiegeling van een onrealistische onderhandelingsstrategie die door Washington wordt omarmd.

Volgens de krant Al-Quds heeft Hamas in Caïro “een slotdocument voorgelegd waarover niet onderhandeld kan worden.” Dit omvat onder andere de eis om de gevechten in Gaza een volle week te staken voordat een gijzelaarsvrijlatingsdeal wordt uitgevoerd, en een duidelijke Israëlische verklaring over volledige terugtrekking uit de Strook – compleet met internationale garanties.

Hamas eist ook dat alle Gazanen het onvoorwaardelijke recht krijgen om naar hun huizen terug te keren, en dat er vanaf de eerste dag van de deal voorraden naar de hele Gazastrook mogen worden gebracht zonder veiligheidsverdeling. Volgens het document van Hamas zou de vrijlating van gijzelaars een week na het begin van het staakt-het-vuren beginnen. Hamas verwerpt de eis van Israël om leden of leiders te verbannen en naar het buitenland te sturen. (Dit gebeurde bij de vrijlating van gijzelaars tijdens de belegering van de Geboortekerk, waarbij een aantal Palestijnen werd verbannen naar EU-staten – een daad die destijds zwaar werd bekritiseerd).

In een aparte clausule heeft Hamas gezegd dat noch zij, noch andere Palestijnse groeperingen, een lijst van gijzelaars zouden verstrekken tot 48 uur voor de uitvoering van de deal. De lijst van gevangenen waarvan Hamas eist dat ze worden vrijgelaten is lang en omvat de vrijlating van 57 mensen die werden vrijgelaten als onderdeel van de Gilad Shalit deal uit 2011 en vervolgens opnieuw werden gearresteerd; alle vrouwelijke en minderjarige veiligheidsgevangenen; alle zieke veiligheidsgevangenen en iedereen ouder dan 60 jaar. Volgens het rapport zullen de onderhandelingen over de volgende fase van een deal pas beginnen als de eerste fase is afgerond.

Deze eisen zouden niemand moeten verbazen. Het komt maar al te vaak voor dat mensen met weinig ervaring denken dat gijzelingsdeals relatief gemakkelijk en snel bereikt kunnen worden door middel van retoriek, media en diplomatieke druk. De geschiedenis is anders. Het duurt gemiddeld meer dan een jaar voordat een gijzelaar wordt vrijgelaten.

Team Biden moet dringend zijn aanpak heroverwegen, uitgaande van het inzicht dat het Israël is dat breekt met de muffe, slecht beoordeelde Amerikaanse consensus. De meeste Israëli’s zijn het eens met Netanyahu, die gisteren opnieuw zei dat “de oorlog existentieel is en gewonnen moet worden.”

Hoe komt het dat Israël kan overwegen om zich af te scheiden van de VS? Mogelijk omdat Netanyahu begrijpt dat de ‘machtsstructuur’ in de VS – net als in Europa – die veel, zo niet het meeste geld beheert dat de Amerikaanse politiek vormgeeft, en in het bijzonder de houding van het Congres, sterk afhankelijk is van het bestaan en voortbestaan van de Israëlische ‘zaak’, en het is dus niet zo dat Israël volledig afhankelijk is van de Amerikaanse machtsstructuren en hun ‘goede wil’ (zoals Biden veronderstelt).

De ‘zaak Israël’ geeft binnenlandse Amerikaanse structuren hun politieke betekenis, hun agenda en hun legitimiteit. Een ‘Geen Israël’-uitkomst zou het tapijt onder hen vandaan trekken en zou Amerikaanse Joden existentiële onzekerheid bezorgen. Netanyahu weet dit – en beseft ook dat het bestaan van Israël op zich Tel Aviv een zekere mate van controle biedt over de Amerikaanse politiek.

Te oordelen naar de State of the Union Address van gisteren, is de Amerikaanse regering niet in staat om de huidige impasse met Israël te doorbreken en blijft ze in plaats daarvan vasthouden aan haar aloude en banale ideeën. De State of Union Address gebruiken als bullebak voor oude denkbeelden is geen strategie. Het bouwen van een aanlegsteiger in Gaza heeft ook een geschiedenis. Het lost niets op – behalve het verder consolideren van de Israëlische controle over de grenzen van Gaza en alle mogelijke vooruitzichten voor Gaza na de bezetting – Cyprus in plaats van Rafah voor Israëlische veiligheidscontroles. (Gaza had ooit zowel een haven als een internationale luchthaven – allemaal al lang tot puin gereduceerd, natuurlijk, door eerdere rondes van Israëlische bombardementen).

De onoplettendheid voor de realiteit is geen electoraal ‘bijkomstige’ en vervelende kwestie die beter PR-management van het campagneteam vereist:

Israëlische en Amerikaanse functionarissen waarschuwen al enige tijd voor een mogelijke spanningspiek die samenvalt met het begin van de Ramadan op 10 maart. Het Israëlische Channel 12 (in het Hebreeuws) meldt dat het hoofd van de militaire inlichtingendienst, ‘Aman’, de Israëlische regering in een vertrouwelijk document heeft gewaarschuwd voor de mogelijkheid dat er tijdens de maand Ramadan een religieuze oorlog uitbreekt, die begint met een escalatie in de Palestijnse gebieden, zich uitbreidt naar verschillende fronten en vervolgens uitmondt in een regionale oorlog.

Deze waarschuwing – beweert Channel 12 – was de belangrijkste reden achter Netanyahu’s beslissing om geen strengere dan gebruikelijke beperkingen op te leggen aan Palestijnen die Al-Aqsa betreden voor Ramadan gebeden.

Ja, de dingen kunnen erger worden, veel erger, voor Israël.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

De aanstichter van onze twee gelijktijdige wereldoorlogen: Washington

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: