De aanstichter van onze twee gelijktijdige wereldoorlogen: Washington

Het is pas de achtste dag van het nieuwe jaar, maar je zet het ochtendnieuws aan met een gevoel van huiver. Hier in West-Europa zijn de hoofdverhalen dood en verderf vanaf de frontlinies van de twee conflicten die door sommige commentatoren worden aangeduid als ‘wereldoorlogen’, gezien de manier waarop landen over de hele wereld zich hebben afgestemd op of tegen de hoofdrolspelers in elk conflict, schrijft Gilbert Doctorow.

De belangrijkste overeenkomst tussen deze twee wereldoorlogen is de positie van de Verenigde Staten als hun handlanger in termen van het leveren van essentiële militaire en financiële steun aan een kant, evenals real-time militaire inlichtingen, tactisch en strategisch advies door hoge officieren op de grond en in nabijgelegen zeeën. Vanuit het perspectief van Washington zijn dit proxy-oorlogen waarbij maar heel weinig van de eigen soldaten gevaar lopen, hoewel sommigen in lijkzakken thuiskomen zonder dat de pers erover wordt ingelicht, terwijl de voorbereidingen voor de start van een derde proxyoorlog in de Zuid-Chinese Zee in volle gang zijn. De Filippijnen zijn de nieuwste rekruten voor de toekomstige omsingeling en aanval op China.

In hun talkshows speculeren de Russen over wanneer een wederzijds defensiepact met Iran, China en Noord-Korea zal worden aangekondigd. Dit zal geen blok zijn, zoals de NAVO, maar zal het sleutelprincipe van ‘één voor allen en allen voor één’ vastleggen in het geval van een aanval van buitenaf. Voor de voorstanders in Moskou zou deze formulering ervoor zorgen dat NAVO-generaals begrijpen dat ze het moeten opnemen tegen een vijand van meer dan twee miljard als we een paar andere medereizigers meerekenen, niet alleen de 145 miljoen Russen die ze over de grens zien.

Maar dat is wat ze zeggen in talkshows. Het is niet de officiële stem van het Kremlin, die we vinden op Vesti televisie. Vesti onderhoudt een bijna black-out van nieuws over de oorlog tussen Israël en Hamas in uitzendingen voor haar thuispubliek. Waarom? Omdat Rusland niet in die oorlog verwikkeld wil raken terwijl het al zijn mensen en materieel nodig heeft om de Oekraïners en hun NAVO-spelers te verslaan. Bovendien kan Rusland tevreden zijn dat de Iraniërs en hun Houthi-proxies de situatie in het Midden-Oosten onder controle hebben en de Verenigde Staten afhouden van escalatie in de hele regio door zich rechtstreeks aan de kant van Israël te scharen.

Iran doet het trouwens prima om de zuidelijke grenzen van Rusland in de Kaukasus te versterken. Al meer dan een jaar zit de premier van Armenië, Nikol Pashinyan, op twee banken: hij overlegt met de Fransen en neemt af en toe deel aan bijeenkomsten van de republieken van de voormalige Sovjet-Unie die door Moskou worden belegd. Een week geleden gaven de Iraanse leiders een directe waarschuwing aan Armenië om zelfs niet te denken aan de militaire en politieke toenadering die de Franse president Macron heeft voorgesteld. President Raisi zei: “Geen enkele macht van buiten de regio is welkom in de Kaukasus.” Deze waarschuwing komt de Russische veiligheid zeer ten goede, maar is zeker ingegeven door eigenbelang in Teheran, omdat een toekomstige Franse militaire aanwezigheid in Armenië ook een bedreiging voor hen zou kunnen vormen.

In het Russische nieuws gaat alle aandacht uit naar het ene conflict waarin de Russen zelf diep betrokken zijn, en daar vult nieuws van de contactlinie, nieuws van het thuisfront dat twee dagen geleden een moorddadige aanval op de grensstad Belgorod meemaakte waarbij 25 burgers omkwamen en nog eens zo’n vijftig ernstig gewond raakten, nieuws van de beraadslagingen van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties over hetzelfde, ruimschoots de tijd die is toegewezen aan de wrap-ups van 14.00 uur en 20.00 uur.

Iedereen die de ontwikkelingen in de Oekraïense oorlog van de afgelopen dagen heeft gevolgd, zal het lik op stuk-karakter van de aanvallen opmerken die dag na dag door de strijdende partijen worden uitgevoerd. De reeks gebeurtenissen begon vroeg in de ochtend van woensdag 26 december, toen de Oekraïners vanuit de lucht gelanceerde Storm Shadow kruisraketten inzetten om de Novocherkassk te vernietigen, een groot landingsschip van de Russische Zwarte Zeevloot dat gestationeerd lag in de haven van Feodosia, aan de oostelijke kust van de Krim. Het schip was naar verluidt geladen met drones en de raketaanval veroorzaakte brand en explosies waarbij mogelijk 74 doden vielen, zowel op het schip als in de haven.

Het opmerkelijke aan de aanval was echter niet het aantal doden of het verlies van het schip zelf: het was de demonstratie dat Kiev nu een Storm Shadow-variant had gekregen met een veel groter vliegbereik dan de aanvankelijke zendingen uit het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk.

Vanuit het perspectief van het Russische opperbevel betekende dit nieuwe vermogen van de Oekraïners om veel dieper op Russisch grondgebied toe te slaan een ernstige escalatie van het conflict die een spiegelbeeldige escalatie van Rusland vereiste. De Russische reactie liet niet lang op zich wachten: op de 27e lanceerde Rusland de grootste raketaanval op Oekraïne sinds het begin van de Speciale Militaire Operatie, meer dan 150 ballistische raketten, kruisraketten en bewapende drones, gericht op steden in heel Oekraïne, waaronder Kiev. Sommige hiervan werden neergeschoten door de Oekraïense luchtverdediging, maar het Zelensky regime gaf toe dat alle 20 Russische ballistische raketten hun vuur ontweken en hun doelen raakten.

Uit de gedeeltelijke informatie die is vrijgegeven door het Russische leger, lijkt het erop dat hun belangrijkste doel was om opslagplaatsen van de Storm Shadow en de meest geavanceerde westerse grond-luchtraketten te vernietigen. Ze zeggen een Patriot-complex in de regio Lvov te hebben vernietigd, waarbij een aanzienlijk aantal Franse militairen werd gedood die de leiding hadden over de installatie. Dit is het soort informatie dat in een seconde voorbijvliegt en niet wordt herhaald, dus meer kan ik er niet over zeggen.

Het Oekraïense antwoord was de volgende dag een geconcentreerde aanval op de Russische grensstad Belgorod, hoofdstad van een oblast met dezelfde naam. Belgorod ligt niet meer dan 20 km van de tweede grootste stad van Oekraïne, Kharkiv, en haalde ongeveer zes maanden geleden voor het eerst het internationale nieuws toen een Oekraïens team van saboteurs die beweerden anti-Poetin Russen te zijn de oblast binnendrong en woonwijken aanviel. Deze keer werden raketten afgevuurd op flatgebouwen en andere civiele structuren, waarbij zo’n 25 Russen omkwamen en ongeveer 50 anderen ernstig gewond raakten, van wie sommigen met een vliegtuig naar Moskou werden geëvacueerd.

Gisteren en eergisteren wreekten de Russen dit ernstige verlies met hernieuwde raketaanvallen, nu geconcentreerd op Kharkiv, waar de aanval op Belgorod vandaan kwam. Ze verwoestten het hoofdkwartier van de militaire inlichtingendienst in de stad en zeiden veel buitenlandse adviseurs te hebben gedood, waarschijnlijk Britten en Amerikanen, die de aanvallen leidden. Ze troffen ook vliegvelden in Oekraïne aan die gebruikt konden worden om vliegtuigen met de Storm Shadow te bedienen.

Ik eindig dit overzicht met de opmerking dat de Amerikaans-Britse escalatie van het wapenarsenaal tegen Rusland aan het begin stond van wat we de afgelopen zes dagen hebben gezien. En dat kan geen toeval zijn. Het volgt uit de berichtgeving over de oorlog in de onmiddellijk voorafgaande periode, die ondubbelzinnig aantoonde dat de Russische troepen op de grond, langs de contactlijn, gestaag oprukten om Oekraïense stellingen onder de voet te lopen en een terugtocht te forceren. De bestorming van Mariinka was in dit opzicht emblematisch. De algemene indruk was deprimerend voor de Oekraïense zaak, precies op het moment dat het Congres met reces was na het afwijzen van pogingen van de regering om wetgeving aan te nemen die voortdurende financiële en militaire hulp aan Kiev zou garanderen. Nu zouden deze Oekraïense raketaanvallen op de Zwarte Zeevloot in de haven van Feodosia en de aanval op burgers in wat eigenlijk het grondgebied van de oblast Belgorod van de Russische Federatie is, glans geven aan de Oekraïense zaak terwijl ze de Russen aansporen tot escalatie en het uitvoeren van wat Washington als oorlogsmisdaden zou bestempelen.

Escalatie is het spel dat Washington speelt. In Oekraïne. In de Rode Zee. In de oostelijke Middellandse Zee voor de kust van Libanon. Washington lijkt zich niet bewust van de mogelijkheid dat de proxyoorlogen die het aanwakkert kunnen uitmonden in een directe aanval van Rusland, Iran of Noord-Korea op Amerikaanse activa, of die nu overzee zijn of op het vasteland van de Verenigde Staten.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Poetin: “Ze bluffen, en ik zal u uitleggen waarom”

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: