Geef toe dat je fout zit, of sterf

Oké, dus misschien (misschien) niet zo dramatisch als dat, maar kom op mensen, alles goed en wel, je zit fout, geef het toe en begin met wat je moet doen om te genezen! Met mensen die links en rechts neervallen, ziektes en kanker die toenemen, oversterfte, hartproblemen, stolling, als veel mensen niet echt toegeven dat ze fout zitten, kunnen ze sterven, of op zijn minst uiteindelijk erg ziek worden. Zeker, we weten niet hoe groot het gevaar van deze experimentele medicijnen is. Maar we weten wel dat ze niet zijn wat ons verteld werd. De meeste mensen die nog steeds deze leugenachtige agenda volgen (veilig en effectief? Was dat ooit de waarheid?) kunnen gewoon niet toegeven dat ze het mis hadden, schrijft Todd Hayen.

Ik denk eerlijk gezegd dat ze in veel gevallen liever sterven dan hun fout toe te geven. Ik ben psychotherapeut, en heb honderden echtparen gezien in huwelijkstherapie. Het komt zo zelden voor, althans in de eerste sessies, dat een van beide partijen toegeeft dat zij het bij het verkeerde eind hebben. Als ik succes bij hen heb, beginnen ze wel terug te krabbelen, maar dat kost veel werk.

Wat is dit? Ik ben een vrij oude man, en ik herinner me een tijd waarin mensen flexibeler waren. Zeker, niemand geeft graag zijn ongelijk toe, maar vroeger deden ze dat wel, tenminste af en toe. Toen ik als Hollywood-filmcomponist muziek schreef voor The New Lassie, was een van de producers het af en toe oneens met mijn muziekkeuzes (producers doen dat wel vaker, oneens zijn). Maar ik hield van deze man omdat hij altijd tegen me zei: “Ik vind het niet echt leuk wat je daar gedaan hebt, jij wel?” Natuurlijk wel, ik heb het geschreven. Dus meestal zei ik dan: “Nou, ja, ik vind het wel mooi, ik denk dat het goed bij de scène past.” Hij stond er zelden op dat ik iets veranderde, maar vroeg me eerder mijn keuze te beargumenteren. “Vertel me waarom ik het mooi zou moeten vinden.” Ik had altijd een goede verklaring, en heel vaak zat hij me een ogenblik aan te staren nadat ik had uitgelegd waarom de muziek uitstekend was. “Hmmm,” mompelde hij dan vaak, terwijl hij over zijn kin wreef. “Oké, dat lijkt me logisch, laat maar zitten.”

Iedereen die dit leest en in de filmwereld werkt of gewerkt heeft, weet dat wat ik zojuist beschreef een nogal ongewone scène is. Producenten, tenminste wat de muziek betreft, geven zelden toe aan een componist. Het punt dat ik hier wil maken is echter dat mensen ooit echt van gedachten zijn veranderd. Misschien gaf mijn producerbaas niet toe dat hij “fout” zat (muziek is een zeer subjectief medium), maar hij kon zeker van mening veranderen. Hij was flexibel, en bovenal liet hij mij mijn standpunt uitleggen. En als hij in mijn uitleg iets zag dat voor hem logisch was, gaf hij toe en verschoof hij van standpunt.

Vergeet dat tegenwoordig. Dat gebeurt niet.

Het is wat ik mijn koppels in therapie probeer te leren: wees flexibeler, wees niet zo star, probeer een ander perspectief te zien. In relatietherapie gaat het ook om veel subjectiviteit. Het is dus een beetje logisch dat mensen in relaties de dingen anders zien dan hun partners. Maar waar wij in dit Covid-tijdperk mee te maken hebben gehad, is helemaal niet subjectief. Het is zwart en wit, waarheid en leugens, leven en dood. En mensen houden waanzinnig vast aan hun eigen narratief, dat slechts een afspiegeling is van het mainstream narratief, zoals een vastgebeten schildpad die niet loslaat tot de bliksem inslaat, en ik betwijfel of de bliksem in dit geval ook maar iets zal doen.

Ik vermoed dat er veel indirecte redenen zijn voor deze koppigheid. Ik val hier terug op Desmets theorie over massavorming. De krachtige gedachtevorm egregore zou ook zijn invloed kunnen hebben, als je in zulke dingen gelooft (dat doe ik). En het hoeft geen betoog dat het mainstream narratief dit alles onverbiddelijk in de harten en zielen (en hoofden) van degenen die vatbaar zijn voor dergelijke hersenspoeling heeft gedrongen.

Ik blijf bij het idee dat veel van deze weerstand tegen het in zich opnemen van de bewijskrachtige waarheid en het dienovereenkomstig veranderen van gedachten te maken heeft met een decennialange inprenting. Mensen weten in het algemeen niet meer wat het verschil is tussen omhoog en omlaag, terwijl ze blindelings door de bizarre straten van de jaren 2000 navigeren. Niet veel wat hun zintuigen oppikken wordt automatisch, zoals vroeger, nauwkeurig geïdentificeerd. In plaats daarvan kan de identificatie gemakkelijk worden verward. Ik bedoel, elke foto die we zien kan worden gephotoshopt om alles op alles onder de zon te lijken. We hebben deze technologie zelfs toegepast zien worden op video en audio en hebben geen idee of we een opgenomen toespraak van een politicus of iemand anders die de intentie heeft om te bedriegen wel kunnen vertrouwen. We worden al tientallen jaren gebombardeerd door reclamespots waar alleen de sterkste geesten niet gemakkelijk in trappen. Niets is echt. Onze zintuigen kunnen ons niets vertellen wat we kunnen vertrouwen. Soms vraag ik me zelfs af of het landschap waar ik naar kijk tijdens een wandeling in de buurt niet digitaal gemanipuleerd is (lol).

We kunnen zeker niets meer geloven van wat we in de bioscoop of op televisie zien. Vroeger voerden echte mensen stunts uit, wat het evenement spectaculair en verbluffend maakte. CGI heeft het digitaal en synthetisch overgenomen en schildert bijna elke scène in een film. Zelfs de acteurs kunnen nep zijn. Al het andere is nep; niets moet op het eerste gezicht worden geloofd. Alles wat onze zintuigen moeten beoordelen als bewijs wordt als zodanig verworpen, zoals in een goochelshow. Niets is meer te vertrouwen, totdat een bepaald soort autoriteit zegt dat het wel te vertrouwen is. Daar zit het addertje onder het gras.

Wie of wat kan dit doen? Zoals u in tientallen artikelen kunt lezen, is het de grote vaardigheid van de “powers that be” die aan het hoofd staan van al deze psychologische manipulatie. En het maakt het gemakkelijker dat de massa’s erin trappen, haak, lijn en zinklood. En ik zeg je, als ze ze eenmaal aan de haak hebben, hebben ze ze voor het leven. Of zo lijkt het toch. Als je bijna geen systeem hebt om de werkelijkheid te bepalen (je zintuigen en gezond verstand), en nooit hebt geleerd kritisch na te denken zodat je de waarheid kunt vaststellen met een blinddoek op, dan ga je op zoek naar iemand die in je oor fluistert om te beschrijven waar je naar kijkt maar het niet kunt zien.

Sommigen van ons tenminste. Niet allemaal.

Dus wie krijgt deze grote eer en wordt zo de uitverkorene om de blinden te helpen zien? (niet echt “zien” natuurlijk, dat is ook een illusie.) Daar zijn veel theorieën over, maar ik geloof dat de mensen die deze verheven positie hebben verworven, zijn gaan lijken op een moedereend die haar eendjes zover krijgt dat ze alleen haar volgen. Inprenten – op het juiste moment op de juiste plaats zijn, en voortdurend van anderen te horen krijgen dat de inprenting legitiem is en dat je inderdaad de echte, en betrouwbare, moedereend volgt. Nu kan dit ieder van ons overkomen, iedereen kan gemakkelijk besluiten dat de wijsheid, de intelligentie en het charisma van een leider of deskundige of autoriteit de juiste weg is. Maar schapen zijn de enigen die zich dit lijken in te prenten. Snappies niet. Als er een ander stuk informatie naar voren komt met gedegen bewijsmateriaal, laten we onze band met degene die de feiten en waarheid tegenspreekt varen en zoeken we een nieuwe eend om te volgen, of we volgen gewoon ons eigen licht. Schapen raken geïmpregneerd, en er is niets dat hen kan wegtrekken. Die moedereend kan hen overal naartoe leiden, en als ze kwaadaardig is, kan ze hen helemaal naar hun dood leiden.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

COVID-19 VACCIN DOSSIER

Wij mogen de oorlog tegen de ongevaccineerden nooit vergeven of vergeten

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: