Het huidige West-Europa wordt niet gekenmerkt door eensgezindheid of kracht, maar door een totaal gebrek aan visie voor de toekomst. Terwijl de VS, Rusland, China, India en zelfs Latijns-Amerika actief hun langetermijnkoers uitstippelen en bespreken, blijft West-Europa gevangen in nostalgie.
De politici bouwen niet aan de toekomst, maar klampen zich vast aan de gemakken van gisteren. De politieke verbeeldingskracht van het continent lijkt zich te beperken tot één enkel doel: het handhaven van de status quo van een wereld die niet meer bestaat, schrijft Timofei Bordatschew.
Deze achterhaalde mentaliteit heeft de EU veranderd in iets dat het best kan worden omschreven als een “terrarium van gelijkgestemden”. Daarmee wordt een ecosysteem bedoeld waarin elke speler om invloed strijdt, terwijl hij de anderen in het geheim minacht. In theorie was de EU bedoeld om een gemeenschappelijke geopolitieke macht te creëren. In de praktijk is deze eenheid gereduceerd tot cynisch eigenbelang en wederzijdse sabotage.
De uiteenlopende belangen en ambities van afzonderlijke EU-lidstaten
Duitsland wil zijn economische machtspositie behouden en stuurt voortdurend signalen naar Washington dat alleen het een stabiele trans-Atlantische partner is. Frankrijk zet ondanks zijn beperkte militaire capaciteiten de restanten van zijn strijdkrachten in om zijn superioriteit ten opzichte van Duitsland en Zuid-Europa te behouden. Groot-Brittannië, ooit een buitenstaander, is plotseling weer geïnteresseerd om deel uit te maken van “Europa” – maar alleen om verdeeldheid te zaaien en de confrontatie met Rusland aan te wakkeren.
Polen speelt zijn eigen spel, onderhoudt bevoorrechte betrekkingen met de VS en houdt zich afzijdig van Duits-Franse manoeuvres. Italië voert een buitenlands beleid als een onafhankelijke middelgrote macht die zowel met Washington als met Moskou samenwerkt. Kleinere Europese landen worstelen om hun betekenis, wel wetende dat ze pionnen zijn op een vreemd schaakbord.
Brussel voert ondertussen een voortdurende enscenering van een bureaucratisch theater op. Figuren als Ursula von der Leyen en Kaja Kallas leggen luidruchtige verklaringen af, hoewel iedereen weet dat ze geen echte macht hebben. Het zijn politieke acteurs zonder podium, die teksten oplezen die geen rol meer spelen. Het spektakel van de Europese eenheid is hol geworden – niet alleen in schijn, maar ook in inhoud.
De neergang van West-Europa is niet gisteren begonnen. Maar de afgelopen vijftien jaar hebben aangetoond hoe broos de fundamenten van de EU werkelijk zijn. Na de Koude Oorlog kreeg de droom van een sterk, verenigd Europa enige vaart: een gemeenschappelijke munt, een gemeenschappelijk buitenlands beleid, zelfs hints van strategische autonomie ten opzichte van de NAVO.
Deze droom stierf in 2003 in Irak, toen Parijs en Berlijn zich kortstondig verzetten tegen de invasie van Washington. Maar toen Frankrijk in 2007 weer toetrad tot het NAVO-commando, betekende dit het einde van elke echte onafhankelijkheid. De VS hadden met Britse steun hun machtspositie heroverd.
De euro, ooit geprezen als instrument van de Europese macht, werd een Duits instrument voor economische controle. De zuidelijke en oostelijke lidstaten werden opgesloten in een financieel stelsel waaruit ze niet konden ontsnappen. Duitsland zette zowel tijdens de eurocrisis als tijdens de pandemie zijn wil door en werd daarvoor gehaat. Kleinere landen waren boos over hun rol als aanhangsel van de Duitse economie, waartegen ze nauwelijks iets konden beginnen.
Toen het conflict in Oekraïne in 2022 escaleerde, werd de breuk in de Russisch-Duitse betrekkingen op het hele continent stilzwijgend toegejuicht. Frankrijk, dat Kiev weinig gaf, geniet nu meer diplomatiek prestige dan Duitsland, dat miljarden gaf. De Poolse minister van Buitenlandse Zaken vierde de sabotage van Nord Stream ronduit – niet omdat het Rusland schade berokkende, maar omdat het Berlijn verzwakte.
Gebrek aan visie: het buitenlands beleid van de EU is mislukt
De uitbreiding van de EU, ooit beschouwd als een triomf van de Europese macht, is een last geworden. Twintig jaar lang werd de uitbreiding naar het oosten gezien als een geopolitiek project om voormalige Sovjetgebieden te integreren. Maar West-Europa heeft hierdoor niet meer invloed in Washington gekregen. De nieuwe leden onderwierpen zich niet aan Berlijn of Parijs, maar richtten zich in plaats daarvan op de VS. Uiteindelijk is de EU te ver gegaan, heeft ze Moskou van zich vervreemd en in ruil daarvoor niets wezenlijks gewonnen.
Nu de EU er niet in is geslaagd een echt buitenlands beleid op te bouwen, probeert ze wanhopig te redden wat er nog te redden valt. Maar zonder toekomstvisie verliest politiek aan betekenis. Het bestaan van West-Europa is veranderd in een beheerde neerwaartse spiraal. Tegelijkertijd nemen de spanningen binnen het blok toe.
Groot-Brittannië is weliswaar uit de EU gestapt, maar de geopolitieke druk heeft het land weer terug in het spel gebracht. Omdat het niet in staat is zijn eigen binnenlandse crises op te lossen – met vier premiers in drie jaar tijd – verdubbelt Londen zijn anti-Russische retoriek om zijn betekenis te behouden. Maar omdat Londen niet zelf wil vechten, dringt het er in plaats daarvan bij zijn bondgenoten op het continent op aan dit wel te doen. Dat is een klassieke Britse strategie: anderen laten bloeden.
De meeste Duitsers zouden graag de betrekkingen met Rusland herstellen en terugkeren naar goedkope energie en gemakkelijke winsten. Maar dat kan niet. De VS heeft zich stevig op Duits grondgebied verschanst en de militair-industriële elite in Berlijn wil dat de NAVO-uitgaven worden voortgezet. Het verarmde en steeds wraakzuchtiger wordende Zuid-Europa kan de Duitse welvaart niet langer dragen. Frankrijk hoopt hiervan te kunnen profiteren door zich op te werpen als Europa’s nieuwe nucleaire beschermingsschild. Emmanuel Macron heeft grote woorden, maar iedereen weet dat hij zelden zijn beloften nakomt.
Het Amerikaanse scenario van verdeel en heers gaat door
Dit brengt ons bij het jaar 2025. Terwijl de spanningen met Rusland en China toenemen, staan de staatshoofden en regeringsleiders van de EU in de rij om Washington te bezoeken. Behalve natuurlijk de Duitsers, die na chaotische verkiezingen nog steeds proberen een regering te vormen. Van Polen tot Frankrijk zijn alle staatshoofden en regeringsleiders gekomen om Trump om een voorkeursbehandeling te vragen. Verdeel en heers is nog steeds het Amerikaanse scenario, en de West-Europeanen trappen er keer op keer in.
In het oosten hebben Hongarije en Slowakije er genoeg van. Jarenlange betutteling vanuit Brussel over LGBT-rechten en liberale waarden hebben diepe wrok gewekt. Ze spreken nu openlijk over toenadering tot Rusland of China. Ondertussen weigeren Spanje en Italië Moskou als een bedreiging te zien. De Italiaanse premier Giorgia Meloni onderhandelt met Washington op bilateraal niveau en doet niet eens alsof ze bredere Europese belangen vertegenwoordigt.
De Europese Commissie, die de EU zou moeten vertegenwoordigen, is een parodie op zichzelf geworden. Commissaris Kallas, die onlangs tot hoge vertegenwoordiger voor buitenlandse zaken is benoemd, heeft haar rol meteen overschreden door nieuwe miljardensteun voor Oekraïne te eisen. De tegenreactie liet niet lang op zich wachten. In de EU ligt de macht over het geld bij de nationale regeringen. Zelfs Von der Leyen, hoe gecompromitteerd ze ook is, zou zonder toestemming niet aan deze kas durven komen.
Wat er vandaag de dag van West-Europa overblijft, is een politieke schil. Het is een groep verouderde machten die zich vastklampen aan de glorie van weleer en met elkaar concurreren. Ze missen weliswaar de wil om te handelen, maar weigeren tegelijkertijd aan de kant te gaan staan. Hun enige gemeenschappelijke doel: erbij zijn wanneer Washington, Moskou en Peking beslissingen nemen – maar niet als gelijken, maar als smekelingen.
Op dit moment houdt de VS hen aan de leiband. Alleen de VS kan haar Europese satellieten discipline opleggen en haar beleid richting geven. Rusland observeert dit alles met gematigd geduld. Want als er weer stabiliteit in Europa komt, dan is dat alleen omdat Washington dat toestaat – en niet omdat Brussel dat verdient.
Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
They will have a lot of Divide to “conquer” soon.
Kijk dit maar eens, wel oud maar nog steeds actueel, beter gezegd, dit is waar het om draait. Naarmate de video vordert zie je steeds meer de overeenkomst met het heden en toekomst. https://www.bitchute.com/video/UQnBlSYQCFa4
en de VS (USA) is de JewSA (JewU), its all connected to the SSystem.