De neergang van vroegere imperia begon altijd met een verlies van het vermogen om zich aan te passen aan een veranderende omgeving. Het Amerikaanse imperium stelde zijn aanpassing aan de omgeving van na 1989 uit tot de ambtstermijn van de 45e president. Het was Donald Trump die conclusies trok uit de transformaties in de internationale orde na 1989.
Ten eerste is er een serieuze rivaal opgedoken in Azië, wiens opkomst tot aanzienlijke gevolgen in eigen land heeft geleid. Ten tweede, als het lot van de wereld op het spel staat in Azië, met name of Amerika zijn leidende positie zal behouden, dan volgt hieruit dat Europa niet zoveel middelen en aandacht kan blijven opeisen. Deze verschuiving veroorzaakte vlagen van paniek aan de andere kant van de Atlantische Oceaan. Het besef groeit dat het de EU is die onherroepelijk haar vermogen heeft verloren om zich aan te passen aan de veranderingen die haar omgeving vormgeven, schrijft Krzysztof Tyszka-Drozdowski.
Sommigen denken dat Trump Europa door middel van dreigementen onder druk wil zetten om zijn defensie-uitgaven te verhogen. Anderen speculeren dat hij misschien zal kiezen voor een “slapende NAVO”-strategie. Tot slot is er de mogelijkheid om de Atlantische alliantie helemaal op te geven.
De “slapende NAVO”-strategie getuigt van een gezonde geopolitieke logica, en de overeenkomsten tussen de standpunten van Sumantra Maitra van deze publicatie en de verklaringen van vicepresident J.D. Vance maken dit scenario nog plausibeler. Het komt erop neer dat de prioriteit van Amerika bij Azië ligt en dat verdere uitbreiding van het bondgenootschap een halt moet worden toegeroepen, waarbij de lasten eerlijker moeten worden verdeeld. De belangrijkste conclusie vanuit Europees perspectief is deze: de Amerikaanse aanwezigheid is de belangrijkste oorzaak van de militaire atrofie op het Oude Continent.
Volgens Maitra, de grondlegger van het sluimerende NAVO-concept, zijn de Verenigde Staten de enige garantie voor een verenigd Europa. Washington heeft het continent een onnatuurlijke veiligheidsarchitectuur opgelegd. Maitra stelt niet voor om Europa helemaal te verlaten, maar pleit ervoor om de rol van de VS terug te brengen tot die van een offshore-balancer.
Vance benadrukte tijdens de Veiligheidsconferentie in München dat er weinig rechtvaardiging is voor het feit dat de VS zulke grote bedragen uittrekt voor hulp aan Oekraïne, waarbij hij zich terecht afvraagt of de Europeanen nog wel bondgenoten zijn of slechts klanten zijn geworden. Hij is ervan overtuigd dat zodra de VS haar houding verandert en de Europese landen dwingt om zelfredzamer te worden, zij de last van de verdediging van hun eigen continent op zich zullen nemen.
Toch kan het idee dat Europa zich kan aanpassen uiteindelijk een Amerikaanse fantasie blijken te zijn.
De Franse filosoof en linkse Europarlementariër Raphaël Glucksmann verwoordde de Europese bezorgdheid op social media door op X te zeggen: “Vanaf nu staan we er alleen voor in Europa.” Een van de oorzaken van dit sentiment zou het groeiende besef kunnen zijn dat de defensieambities van het continent een fiasco zijn, gehinderd door het onvermogen om de nodige politieke vastberadenheid te verzamelen.
Een veelzeggend voorbeeld is het enorme militaire moderniseringsprogramma dat Olaf Scholz aankondigde na de invasie in Oekraïne. Een Duitse denktank heeft opgemerkt dat het na twee jaar duidelijk is dat de Zeitenwende is mislukt. De denktank raadt ook aan om de term helemaal af te schaffen, omdat hij in diskrediet is geraakt. Bovendien benadrukt de denktank dat Berlijn binnenkort mogelijk niet meer in staat zal zijn om 2 procent defensie-uitgaven te doen als het speciale fonds in 2027 is uitgeput.
De Europese defensie-inspanningen falen op het gebied van harmonisatie van militaire aankopen. Met name de afhankelijkheid van Amerikaanse wapenproducenten is de afgelopen jaren alleen maar gegroeid. Volgens SIPRI zullen Amerikaanse wapens tussen 2019 en 2023 goed zijn voor 55 procent van de Europese materieelimport, tegenover 35 procent in de periode tussen 2014 en 2018. Zoals de voormalige Franse minister van Landmacht Florence Parly bitter opmerkte, lijkt de NAVO geen artikel V te hebben, maar eerder een artikel F-35. Het gevechtsvliegtuig is het meest gebruikte wapen voor de NAVO geworden. Het gevechtsvliegtuig is het meest gekochte gevechtsvliegtuig door Europese landen, met contracten getekend door Duitsland, België, Denemarken, Nederland, Griekenland, Italië, Noorwegen, Polen, Tsjechië, het Verenigd Koninkrijk en anderen.
Het geld dat Europese landen op dit moment uitgeven is nauwelijks voldoende om hun bestaande militaire capaciteiten op peil te houden, laat staan uit te breiden. Europese bedrijven blijven sceptisch over hoe lang de trend van verhoogde defensie-uitgaven zal aanhouden en aarzelen om te investeren in het uitbreiden van hun capaciteiten. Gezamenlijke projecten tussen Duitsland en Frankrijk voor de ontwikkeling van nieuwe vliegtuigen of tanks van de volgende generatie zijn verstrikt in geschillen en lopen voortdurend vertraging op. De versnippering van de industriële defensiebasis houdt aan, samen met de asymmetrie van geopolitieke belangen.
Naast het ontkrachten van de illusie van een samenhangende Europese defensie, wordt verwacht dat Trump de landen van het Oude Continent in de richting van een meer protectionistische houding zal duwen. Zullen ze in staat zijn om een verenigd front te vormen tegen het “Nieuwe Amerikaanse Systeem” van Trump? Experts waarschuwen dat de door de verkozen president voorgestelde tarieven Duitsland waarschijnlijk het hardst zullen treffen. Het exportgerichte groeimodel van Duitsland bevindt zich in het kruisvuur: Het moet niet alleen het hoofd bieden aan het neomercantilisme van Trump, maar het wordt ook geconfronteerd met de uitdagingen van het industriebeleid van China. Christine Lagarde, het hoofd van de Europese Centrale Bank, heeft al aangegeven dat de EU bereid is om te onderhandelen: “We kunnen aanbieden om bepaalde dingen van de Verenigde Staten te kopen en aangeven dat we bereid zijn om aan tafel te gaan zitten en te kijken hoe we kunnen samenwerken.”
Het lijkt erop dat het enige antwoord van de elites van de EU is om dezelfde banaliteiten over “strategische autonomie” te herhalen die president Emmanuel Macron heeft gepromoot sinds de eerste overwinning van Trump. De Europese elites hebben twee cruciale fouten gemaakt: ze hebben zichzelf toegestaan om te geloven dat de eerste overwinning van Trump slechts een toevalstreffer was, en ze hebben zich niet voorbereid op de mogelijkheid van zijn comeback.
Platitudes over “strategische autonomie” waren slechts een publiciteitshoek tijdens Ursula von der Leyen’s vorige termijn als voorzitter van de Europese Commissie. Om het echt te bereiken zou een grootschalig industriebeleid nodig zijn geweest en zou aan een van de volgende twee voorwaarden moeten worden voldaan: Duitsland overtuigen om het te financieren of de subsidies voor de Franse landbouw verlagen. De eerste optie zal waarschijnlijk niet werken – niet omdat Parijs het niet zou kunnen verdragen om de Duitse hegemonie nog verder te zien oprukken, maar omdat Berlijn niet van plan is om ervoor te betalen. De tweede optie is al even onhaalbaar, omdat het zou neerkomen op een gecontroleerde afbraak van de Franse landbouwsector, die, zoals wijlen historicus Tony Judt het formuleerde, soms de belangrijkste bestaansreden van de EU leek.
Maar afgezien van deze aanmatiging heeft de EU oligarchie haar eigen wereldbeeld, los van het concept van strategische autonomie. Deze ideologie wordt samengevat in het boek The Brussels Effect van Anu Bradford. Het titulaire “effect” verwijst naar de status van de EU als zo’n enorme markt dat haar confronterende regelgevingseisen in feite wereldwijd worden geëxporteerd. Dit is bedoeld om de zwakheden van de EU op andere gebieden te compenseren. Misschien kan Brussel geen innovatie aanwakkeren, het islamitisch terrorisme niet verslaan, de opkomst van het populisme niet indammen of de EU niet in een militaire macht veranderen, maar het kan wel de ambitie hebben om de regelgevingsarchitectuur van de wereld te dicteren.
De centrale premisse van het regelgevende empire concept is dat Europa een onmisbare markt is. Maar de EU is niet meer zo onmisbaar als ze ooit was.
In de financiële overzichten van Apple wordt “Europa” bijvoorbeeld niet alleen gecategoriseerd als de EU, maar ook als het VK, Noorwegen, Zwitserland, Rusland, Turkije en het hele Midden-Oosten. Bij nadere bestudering blijkt dat de EU-landen slechts 7 procent van de omzet van Apple voor hun rekening nemen. Bovendien hebben bedrijven als META en Apple ervan afgezien om een aantal van hun nieuwste AI-gebaseerde diensten in de EU te lanceren, omdat ze de regelgeving te belastend vinden. Dit suggereert dat een tweedeling van de markt voor geavanceerde technologieën zoals AI werkelijkheid zou kunnen worden.
Net zoals auto’s in Zuid-Amerika vaak langzamer, minder veilig en minder zuinig zijn dan de modellen die in de EU of de VS worden verkocht, zit Europa nu misschien opgescheept met oudere AI-modellen. Als AI de groeimotor blijkt te zijn die velen voorspellen – een mogelijkheid die niet kan worden uitgesloten – dan dreigt het oude continent een economisch achterland te worden. De droom van strategische autonomie zou nog verder buiten bereik raken.
De realiteit van de EU is echter noch strategische autonomie noch een supermacht op het gebied van regelgeving. Zoals de Duits-Amerikaanse technoloog John Loeber opmerkt, is Europa op macroniveau vooral een consument. Bijna alles van betekenis wordt geïmporteerd uit de VS of China.
De VS daarentegen is op macroniveau een producent die vooruitgang blijft stimuleren op gebieden als wetenschappelijk onderzoek, technologie en ruimteverkenning. Het bepalende kenmerk van de EU is volgens Loeber “providerisme”: “Het vermogen om politiek-economische realiteiten te negeren omdat alles voor je aangeboden wordt, met de onderliggende mechanismen en kosten weg geabstraheerd.”
Een van de facetten van het providerisme is natuurlijk het uitbesteden van de veiligheid aan de VS. Minder besproken is echter het uitbesteden van de Europese Green Deal aan China en, meer recent, aan de VS door de aankoop van LNG. Het vlaggenschipproject van Brussel is sterk afhankelijk van de Volksrepubliek China, omdat Peking de toeleveringsketens voor schone technologieën domineert: “China is verantwoordelijk voor de productie van ongeveer 90 procent van alle zeldzame aardelementen ter wereld, minstens 80 procent van alle stadia van het maken van zonnepanelen en 60 procent van windturbines en accu’s voor elektrische auto’s. In sommige van de materialen die in accu’s worden gebruikt, is China de grootste producent ter wereld. Voor sommige materialen die in batterijen en meer nicheproducten worden gebruikt, heeft China een marktaandeel van bijna 100 procent.”
Hoe gaat het met dit providerisme? Op de top van Lissabon in maart 2000 stelden de Europese Raad en staatshoofden zeer ambitieuze doelen, waaronder het overtreffen van de Amerikaanse economie in 2010. Achteraf gezien was dit een oefening in zelfbedrog.
In de afgelopen 15 jaar is de economie van de eurozone met ongeveer 6 procent gegroeid in dollartermen, vergeleken met een groei van 82 procent voor de VS. Als gevolg daarvan heeft het gemiddelde EU-land nu een lager inkomen per hoofd van de bevolking dan elke Amerikaanse staat behalve Idaho en Mississippi.
Een paar jaar geleden publiceerde de Europese Commissie een rapport getiteld Global Europe 2050, met daarin een scenario genaamd “Europa waar niemand om geeft”. Het is niet moeilijk voor te stellen dat de toekomst van de EU ergens tussen een stagnerend “Europa waar niemand om geeft” en een Europa van nationale egoïsme in ligt.
Zoals de Franse premier Michel Barnier opmerkte, zal de verleiding voor landen groot zijn om prioriteit te geven aan bilateralisme en zich alleen op hun eigen belangen te richten. Het lijkt niet onwaarschijnlijk dat een Hobbesiaanse “ieder voor zich”-logica de overhand krijgt in Europa, waarbij staten pragmatische deals met grootmachten nastreven.
De econoom Reuven Brenner merkte op dat wanneer de positie van een land verslechtert ten opzichte van anderen, dit vaak een stimulans is om in te zetten op nieuwe ideeën. Deze risicobereidheid is op het Oude Continent echter verzwakt door twee factoren: de al genoemde groeiende last van de EU-regelgeving en de liberale gerontocratie.
Nooit eerder was Europa zo oud, met ouderen die een ongekende invloed uitoefenen. Veel Europese staten zijn ficties geworden waarin één generatie leeft ten koste van de jongeren. Het gewicht van de pensioenstelsels zal overweldigend worden, terwijl het vermogen dat de ouderen hebben opgebouwd alleen maar in waarde blijft stijgen, waardoor het steeds moeilijker wordt om een huis te kopen en een gezin te stichten. Neem een voorbeeld: tussen 2015 en 2023 stegen de huizenprijzen in Europa gemiddeld met 50 procent.
Gepensioneerden vormen het grootste stemblok, wat bijvoorbeeld de beperkte investeringen in nieuwe infrastructuur helpt verklaren. Langetermijnprojecten botsen vaak met de focus van politieke partijen op kortetermijnprioriteiten, gericht op het grootste deel van het electoraat – de oudere generatie – die minder geïnteresseerd is in de verre toekomst.
Gerontocratie en regelgevende impulsen hebben de risicotolerantie die Europeanen vandaag zo hard nodig hebben, permanent verminderd. Zal de EU in staat zijn haar koers te corrigeren? Kan de luipaard zijn vlekken veranderen? Europeanen weten hoe ze samen bang moeten zijn, maar ze hebben nooit geleerd om goed met elkaar samen te werken. Het grootste gevaar is echter niet dat Europa alleen komt te staan, maar dat het irrelevant wordt. Met Trump zullen we ontdekken of de hoop op meer dan af en toe een sprankje helderheid gerechtvaardigd is.
Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
De EU moet een samenwerking met Rusland aangaan. Dat is de enige manier om van de huidige economisch zwakste regio op aarde weer iets fatsoenlijks te gaan maken. Maar dat zal wel een utopie zijn zolang velen Rusland als de vijand blijven zien.
Zeker moet dag Jannie.
Het valt mij steeds weer op dat de schrijvers beweren dat Ons Europa niet zelfstandig kan zijn met als reden dat defensie de 1 e stap moet zijn?!
Ik begrijp dit niet!
Het geeft aan dat oorlogen altijd maar door moeten gaan met de ideefix dat het gevaar uit het oosten komt.
Rpnd 1900 toen de Duitse filosofen goede ideeen en grondgedachten hadden ontwikkeld en neergezet in hun boeken keek er geen regeringsleider naar om.
Duitsland het midden europa, werd door nationalisme en fascime in de tang genomen, een oorlog moest en zou er komen!
Miljoenen en miljoenen doden op een beperkt slagveld.
Een 2 e oorlog moest er komen en nu om aeuropa volledig te verdelen te verscheuren te vernietigen en te bezetten . Door VS legers tot op de dag vandaag.
En europa mag lijkenvelden met vs soldoden onderhouden op onze kosten.
De eeuwige knieval voor deze macht
En nu is het dan zover dat het moment gekomen is dat de vd zelf uiteenvalt.
Ons Europa mag eindelijk bevrijdt van deze leugenstaat Amerika.
En… We kunnen heel en zeer goed de draad weer oppakken en ons Europa te maken zoals het bedoeld was te worden.
Morele waarden en spiritualiteit en daarmee ons Europa opbouwen!
Dat geneuzel in het verhaal hierboven is steeds weer een herhaling van het oude met oude ieeen te genezen. Een nieuwe wereld bouwen moet met nieuwe ideeen.
De gedachtentredmolen van het oude denken waaruit men zich moet bevrijden, alvorens verder nieuwe gedachten te kunnen opvangen uit het ethergebied.
Want gedachten bedenken we niet zelf, die komen van buiten ons. Het zijn geschenken.
Anders wordt het nooit nieuw!
Een nieuw Europa stichten begint niet met een miljarden kostende defensieindustrie maar met mensenmorele gedachten en inititiatieven.!
De Westerse (NAVO) landen zijn altijd klant geweest bij de Amerikaanse wapenindustrie. Maar wapens die zwijgen roesten en brengen geen geld in het laatje voor diezelfde wapenindustrie. Gevolg is dat de Westerse (NAVO) landen moesten wakker geschud worden. En hoe kan men dit beter doen dan een conflict te organiseren aan de achterdeur van diezelfde Westerse landen.
Oude stocks kunnen nu opgeruimd worden en vervangen door nieuwe, weliswaar door diezelfde klanten te kopen bij hun vaste leverancier, de VS.
Zijn de stocks terug tot aan de nok gevuld dan zal ook het conflict in Oekraïne (langzaam) doodbloeden tot de vervaldatum van deze stocks weer bereikt is en een nieuw conflict zich aandient.
Niet voor niks dat wapenleveringen vanuit het Westen, en vooral vanuit de VS, slechts met mondjesmaat gebeurden. Dit conflict moe(s)t blijven duren.
Nu met de gebeurtenissen in het Midden-Oosten, en de spanningen rond China/Taiwan, zijn er belangrijkere prioriteiten voor de VS dan Oekraïne of Europa.
Goed gezien Victor. En op die manier blijft er altijd werk voor de 1,2 miljoen werkers in de militaire rotzooi industrie. Mijn moeder zei het vroeger al; iedere oorlog is een bankiersoorlog. En dat is nog steeds zo. De aandeelhouders van die smerige oorlogsindustrie hopen elk jaar op een heel dik dividend uit die industrietak.
Je kunt je beter afvragen waarom je een enorm leger nodig zou hebben.
Ik heb NOOIT enige aanleiding of noodzaak gezien dat Rusland europa aan zou vallen. ALLE VIJANDIGHEID KWAM VAN AMERIKA, EU, ENGLAND EN NATO.
Rusland én China wilde graag economische samenwerking met europa maar dat moest ten allertijden verhinderd worden door Amerika.
Rusland wilde zelfs lid van de NAVO worden en ook dat mocht niet.
Als ik zo met mijn buren om zou gaan en ze van vanalles zou beschuldigingen en wantrouwen dan zou ik ook oorlog met mijn buren hebben.
Als je normaal met elkaar omgaat en elkaar respecteert dan kun je heel fijn met elkaar leven.
Maar ja sinds het ontstaan van banken en vorstenhuizen gaat het alleen om macht en geld en is het volk altijd degene die het eerste slachtoffer is .
Weg met de eu, berechten, knechten, op water en brood, en iedere week een verplichte prik, ergens in de diepste kerker. Bij opstand voor straf geketend onder een druppelende kraan.
Ter dood veroordelen? Neeeeee zo makkelijk komen ze er wat mij betreft niet af. Al het slechte wat ZIJ in mij naar boven gehaald hebben gaat niet zomaar weg, die rekening blijft open staan!!
Ik maak hierop uit dat Amerika nog steeds denkt dat het de baas is in de wereld?
We zouden sowieso nooit geen wapens meer moeten kopen of maken, dat zorgt voor conflicten en alles kapot geschoten enz enz enz.
zorg voor multi inzetbare lieden die voor iets goeds kunnen zorgen, maar in nood ook kunnen optreden tegen kleine dingen, zeg bendes en ander van binnen opererende foute zaken, the enemy from within…
dus weg met al die wapen/oorlog/militaire zaken of luchtmacht/zee zaken, alles rond dat, weg ermee! gebruik het geld voor nuttige zaken/mensen in NL.
dan houden we de boel meer heel en wat? willen ze onze corrupte regering die alleen maar zaken kapot maken overnemen? doe maar maar laat ons burgers met rust, bovendien zouden we met Rusland als Europa’s bewaker meer dan genoeg hebben en gooi de JewSA overal uit!
verder nooit meer politiek of partijen of wat ook, nooit meer verdeel en heers, maar de beste lieden voor NL en haar burgers aan top, NL beheerd als ware het 1 groot familie bedrijf.
UE con Rusia, no EEUU.