Foto Credit: Strategic-culture.su / (Public Domain)

Ik schrijf al enige tijd dat Europa (en de VS) zich in een periode van afwisselende revolutie en burgeroorlog bevinden. De geschiedenis waarschuwt ons dat zulke conflicten de neiging hebben om zich uit te breiden, met piekperiodes die revolutionair zijn (zoals het heersende paradigma eerst barst); maar die in werkelijkheid slechts alternatieve modi van hetzelfde zijn – een ‘heen en weer gaan’ tussen revolutionaire pieken en het langzame ‘ploeteren’ van intense culturele oorlog, schrijft Alastair Crooke.

Ik geloof dat we ons in zo’n tijdperk bevinden.

Ik heb ook gesuggereerd dat er langzaam een opkomende contrarevolutie aan het ontstaan was – een revolutie die niet bereid was om afstand te doen van traditionalistische morele waarden, noch om zich te onderwerpen aan een onderdrukkende onliberale internationale orde die zich voordoet als liberaal.

Wat ik niet had verwacht was dat de ‘eerste steen’ in Europa zou vallen – dat het Frankrijk zou zijn die als eerste de onliberale mal zou breken. (Ik had gedacht dat het eerst in de VS zou gebeuren).

De uitslag van de Europese verkiezingen voor leden van het Europees Parlement kan worden gezien als de ‘eerste zwaluw’ die een wezenlijke verandering in het weer betekent. Er komen vervroegde verkiezingen in Groot-Brittannië en Frankrijk en Duitsland (en een groot deel van Europa) verkeert in een staat van politieke wanorde.

Maak je echter geen illusies! De koude realiteit is dat de westerse ‘machtsstructuren’ de rijkdom, de belangrijkste instellingen in de samenleving en de hefbomen voor handhaving in handen hebben. Om duidelijk te zijn: zij hebben de ‘bevelhebbende hoogten’ in handen. Hoe zullen ze een Westen beheren dat afstevent op een morele, politieke en mogelijk financiële ineenstorting? Waarschijnlijk door te verdubbelen, zonder compromissen.

En die voorspelbare ‘verdubbeling’ zal niet noodzakelijkerwijs beperkt blijven tot gevechten binnen de arena van het ‘Colosseum’. Het zal zeker gevolgen hebben voor de geopolitiek met een hoog risico.

Ongetwijfeld zullen de Amerikaanse ‘structuren’ diep geschokt zijn door de voortekenen van de Europese verkiezingen. Wat betekent de Europese anti-establishment muiterij voor de heersende structuren in Washington, vooral nu de hele wereld Joe Biden zichtbaar ziet wankelen?

Hoe zullen ze ‘ons’ afleiden van deze eerste barst in hun internationale structurele bouwwerk?

Er is al sprake van een door de VS geleide militaire escalatie – die ogenschijnlijk verband houdt met Oekraïne – maar waarvan het doel duidelijk is om Rusland te provoceren tot vergelding. Door de NAVO-schendingen van Ruslands strategische ‘rode lijnen’ steeds verder op te voeren, lijkt het erop dat de Amerikaanse haviken het escalatievoordeel ten opzichte van Moskou willen vergroten, waarbij Moskou voor het dilemma wordt gesteld hoe ver de vergelding moet gaan. De westerse elite gelooft de waarschuwingen uit Moskou niet helemaal.

Het is denkbaar dat deze provocatietruc het beeld oproept dat de VS ‘aan de winnende hand is’ (‘staring down Poetin’), of een voorwendsel biedt om de Amerikaanse presidentsverkiezingen uit te stellen (terwijl de wereldwijde spanningen oplopen) – waardoor de permanente staat de tijd krijgt om zijn ‘zaakjes op een rij te zetten’ om een vervroegde opvolging van Biden in goede banen te leiden.

  VS alomtegenwoordig in alle belangrijke defensie- en strategische projecten van de EU

Deze calculus is echter afhankelijk van hoe snel Oekraïne militair of politiek implodeert.

Als Oekraïne eerder implodeert dan verwacht, zou dat de basis kunnen vormen voor een pivot van de VS naar het Taiwanese ‘front’ – een eventualiteit die al wordt voorbereid.

Waarom is Europa in staat van muiterij?

De muiterij is ontstaan omdat velen in het Westen nu maar al te duidelijk zien dat de westerse heersende structuur op zich geen liberaal project is, maar eerder een uitgesproken onliberaal mechanisch ‘controlesysteem’ (manageriële technocratie) – dat zich bedrieglijk voordoet als liberalisme.

Het is duidelijk dat velen in Europa vervreemd zijn van het establishment. De oorzaken kunnen veelvoudig zijn – Oekraïne, immigratie of dalende levensstandaard – maar alle Europeanen zijn vertrouwd met het narratief dat de geschiedenis zich heeft gebogen naar de lange boog van het liberalisme (in de periode na de Koude Oorlog).

Maar dat is een illusie gebleken. De realiteit is controle, toezicht, censuur, technocratie, lockdowns en klimaatnood. Illiberalisme, zelfs quasi totalitarisme, kortom. (von der Leyen ging onlangs nog een stap verder en stelde dat “als je informatiemanipulatie ziet als een virus, in plaats van een infectie te behandelen als deze eenmaal heeft toegeslagen … het veel beter is om te vaccineren zodat het lichaam wordt ingeënt”).

Wanneer werd het traditionele liberalisme (in de ruimste definitie) onliberaal?

De ‘ommezwaai’ kwam in de jaren 1970.

In 1970 publiceerde Zbig Brzezinski (die later adviseur nationale veiligheid van president Carter zou worden) een boek getiteld: Tussen twee tijdperken: De rol van Amerika in het technologische tijdperk. Daarin betoogde Brzezinski het volgende:

“Het technetronisch tijdperk brengt de geleidelijke verschijning van een meer gecontroleerde samenleving met zich mee. Zo’n maatschappij… gedomineerd door een elite, ongeremd door traditionele waarden… en praktiserend voortdurende bewaking van iedere burger… samen met manipulatie van het gedrag en intellectueel functioneren van alle mensen… [zou de nieuwe norm worden].”

Elders stelde hij dat “de natiestaat als fundamentele eenheid van het georganiseerde leven van de mens niet langer de belangrijkste creatieve kracht is: Internationale banken en multinationale ondernemingen handelen en plannen in termen die ver vooruitlopen op de politieke concepten van de natiestaat.” (D.w.z. zakelijk kosmopolitisme als de toekomst).

David Rockefeller en de machtsmakelaars om hem heen – samen met zijn Bilderberg groepering – grepen Brzezinski’s inzicht aan om de derde peiler te vertegenwoordigen die ervoor moest zorgen dat de 21e eeuw inderdaad de ‘Amerikaanse Eeuw’ zou worden. De andere twee pijlers waren de controle over de olievoorraden en de hegemonie over de dollar.

Daarna volgde een belangrijk rapport, Grenzen aan de Groei, (1971, Club van Rome (opnieuw een creatie van Rockefeller), dat de diep gebrekkige ‘wetenschappelijke’ onderbouwing voor Brzezinski verschafte: het voorspelde het einde van de beschaving als gevolg van de bevolkingsgroei in combinatie met uitputtende grondstoffen (waaronder, en vooral, uitputtende energiebronnen).

Deze trieste voorspelling werd gedaan om te zeggen dat alleen economische experts, technische experts, leiders van multinationals en banken de vooruitziende blik en het technologische inzicht hadden om de samenleving te leiden – met inachtneming van de complexiteit van Grenzen aan de Groei.

  Met de culturele en sociale teloorgang van het door de VS bezette Europa is Rusland nu de belichaming van de Europese waarden en cultuur geworden

Grenzen aan de Groei was een misvatting. Het was gebrekkig, maar dat deed er niet toe: Tim Wirth, de adviseur van president Clinton op de VN-conferentie in Rio, gaf de fout toe, maar voegde er vrolijk aan toe: “We moeten de opwarming van de aarde aanpakken. Zelfs als de theorie fout is, doen we het ‘juiste’ in termen van economisch beleid.”

De stelling was fout – maar het beleid was goed! Het economisch beleid werd omgegooid op basis van een foute analyse.

De ‘godfather’ van de verdere ommezwaai naar totalitarisme (naast David Rockefeller) was zijn protegé (en later Klaus Schwab’s ‘onmisbare adviseur’), Maurice Strong. William Engdahl heeft geschreven hoe “kringen die direct verbonden waren met David Rockefeller en Strong in de jaren ’70 een duizelingwekkende reeks elite (privé-invitaties) organisaties en denktanks voortbrachten.”

“Deze omvatten de neo-Malthusiaanse Club van Rome; de door MIT geschreven studie: Grenzen aan de Groei’ en de Trilaterale Commissie.”

De Trilaterale Commissie was echter het geheimzinnige hart van de matrix. “Toen Carter in januari 1976 aantrad, was zijn kabinet bijna volledig samengesteld uit de gelederen van Rockefellers Trilaterale Commissie – in zo’n verbazingwekkende mate dat sommige insiders in Washington het de ‘Rockefeller President’ noemden,” schrijft Engdahl.

Craig Karpel schreef in 1977 ook:

“Het presidentschap van de VS en de belangrijkste kabinetsafdelingen van de federale overheid zijn overgenomen door een particuliere organisatie die zich inzet om de binnenlandse belangen van de Verenigde Staten ondergeschikt te maken aan de internationale belangen van de multinationale banken en bedrijven. Het zou niet eerlijk zijn om te zeggen dat de Trilaterale Commissie de regering Carter domineert. De Trilaterale Commissie is de regering Carter.”

“Sinds Carter is elke belangrijke functie in het buitenlands en economisch beleid van de Amerikaanse regering in handen van een Trilateral,” schrijft Engdahl. En zo gaat het maar door – een matrix van elkaar overlappende leden die weinig zichtbaar is voor het publiek en waarvan je heel losjes kunt zeggen dat ze de ‘permanente staat’ vormden.

Bestond die in Europa? Ja, vestigingen in heel Europa.

Hier ligt de oorsprong van de Europese ‘muiterij’ van afgelopen weekend: Veel Europeanen weigeren het concept van een gecontroleerd universum. Velen zijn niet bereid om hun traditionele manier van leven of hun nationale loyaliteiten op te geven.

De Rockefeller Faustian Bargain van de jaren ’70 had een smal segment van het Amerikaanse heersende kader dat zich afscheidde van de Amerikaanse natie om een aparte realiteit te bezetten waarin ze een organische economie ontmantelden ten voordele van de oligarchie, met als ‘compensatie’ alleen hun omarming van identiteitspolitiek en de ‘rechtvaardige’ rotatie van enige diversiteit in de directiekamers van bedrijven.

Op deze manier bekeken kan de Rockefeller-deal worden gezien als een parallel met de Zuid-Afrikaanse ‘regeling’ die een einde maakte aan de Apartheid: de Anglo-elites hielden economische middelen en macht, terwijl het ANC, aan de andere kant van de vergelijking, een façade in Potemkin kreeg van hun politieke macht.

  Europa raakt in paniek nu Trump uit het politieke graf herrijst

Voor Europeanen degradeert deze Faustiaanse ‘regeling’ Mensen tot identiteitseenheden die de ruimten tussen markten bezetten, in plaats van dat markten de bijkomstigheid zijn van een organische economie waarin de mens centraal staat, zoals Karl Polanyi zo’n 80 jaar geleden schreef in The Great Transformation.

Hij herleidde de onrust van zijn tijdperk tot één oorzaak: het geloof dat de samenleving georganiseerd kan en moet worden door zelfregulerende markten. Voor hem betekende dit niets minder dan een ontologische breuk met een groot deel van de menselijke geschiedenis. Vóór de 19e eeuw, benadrukte hij, was de menselijke economie altijd “ingebed” in de samenleving: ze was ondergeschikt aan de lokale politiek, gewoonten, religie en sociale relaties.

Het omgekeerde (Rockefellers technocratische illiberale cum identiteitsparadigma) leidt alleen maar tot verzwakking van de sociale banden; de atomisering van de gemeenschap; tot het ontbreken van een metafysische inhoud en dus tot het ontbreken van een existentieel doel en betekenis.

Onliberalisme is onvervullend. Het zegt: Je telt niet mee. Je hoort er niet bij. Veel Europeanen begrijpen dat nu blijkbaar.

Wat ons op de een of andere manier terugbrengt bij de vraag hoe de westerse lagen zullen reageren op de opkomende muiterij tegen de Internationale Orde die over de hele wereld in een stroomversnelling is geraakt – en die nu ook in Europa is opgedoken, zij het met verschillende kleuren en enige ideologische bagage.

Het is – voorlopig – niet waarschijnlijk dat de Heersende Strata een compromis zullen sluiten. Zij die domineren hebben de neiging om existentieel bang te zijn: of ze blijven domineren, of ze verliezen alles. Ze zien alleen een nulsomspel. De status van elke partij wordt bevroren. Mensen ontmoeten elkaar steeds vaker alleen als ’tegenstanders’. Medeburgers worden gevaarlijke bedreigingen die bestreden moeten worden.

Neem het Israëlisch-Palestijnse conflict. Leiders in de Amerikaanse heersende lagen omvatten veel ijverige aanhangers van een zionistisch Israël. Nu de Internationale Orde begint te kraken, zal dit segment van de structurele macht in de VS waarschijnlijk ook compromisloos zijn, uit angst voor een nulsom uitkomst.

Er is een Israëlisch narratief over de oorlog en een ‘rest van de wereld narratief’ – en die komen niet echt overeen. Hoe de dingen te regelen? Het transformerende effect van ‘anderen’ anders zien – Israëli’s en Palestijnen – ligt momenteel niet op tafel.

Dat conflict heeft de potentie om veel erger te worden – en langer.

Zou de ‘heersende klasse’ – wanhopig op zoek naar een bepaalde uitkomst – kunnen proberen de gruwelen van deze West-Aziatische strijd in te passen (en proberen te verbergen) in een bredere geostrategische oorlog? Eén waarin grotere massa’s ontheemd raken (en zo een regionale verschrikking in de schaduw stellen)?


https://frontnieuws.backme.org/


Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

2024: Op weg naar de Europese revolutie!



Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over:

Vorig artikelModerne injectienormen in twijfel trekken
Volgend artikelIsraël stemt in met een wapenstilstand… zolang het kan blijven vechten
Frontnieuws
Mijn lichaam is geen eigendom van de staat. Ik heb de uitsluitende en exclusieve autonomie over mijn lichaam en geen enkele politicus, ambtenaar of arts heeft het wettelijke of morele recht om mij te dwingen een niet-gelicentieerd, experimenteel vaccin of enige andere medische behandeling of procedure te ondergaan zonder mijn specifieke en geïnformeerde toestemming. De beslissing is aan mij en aan mij alleen en ik zal mij niet onderwerpen aan chantage door de overheid of emotionele manipulatie door de media, zogenaamde celebrity influencers of politici.

1 REACTIE

  1. Mooi geschreven, helder en duidelijk.

    Niks is toeval, en we gaan beslist niet struikelend de toekomst in.

    10 jaar geleden geloofde een collega niks van de Bilderberg verhalen.
    Daniel Estulin en Alex Jones hebben hem ook de ogen open gedaan.

    Mogen er meer volgen.
    Voordat we totaal gecontroleerd worden door hen, die oorlogen aanmoedigen en honderdduizenden doden voor lief nemen.

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in