In de jaren negentig gaf ik toespraken en schreef ik artikelen waarin ik beweerde dat nationalisme, in welke vorm dan ook, een belangrijke politieke trend zou worden in het Westen.
Er was geen profeet of zoon van een profeet of genialiteit voor nodig om te voorspellen dat een grote kracht de neoliberale wereldorde zou uitdagen. Natuurlijk voorspelden mannen als Francis Fukuyama het “einde van de geschiedenis” en zagen ze een hele wereld voor zich die in de ban zou zijn van het worstelteam van John Stuart Mill en Adam Smith. Arme Dr. Fukuyama kan zijn fout misschien worden vergeven; als zoon van een Japanse immigrant begreep hij de ondoorgrondelijke en mysterieuze wegen van de westerse geest misschien niet helemaal, schrijft Kenneth Schmidt.
Welnu, hier zijn we in 2023. Hongarije heeft een conservatief regime dat met succes immigratie uit de Derde Wereld afweert. Finland en Zweden hebben regeringscoalities waarin de leidende partijen nationalistisch zijn, al is het op een milde manier. Om de opkomst van populistisch-nationalistische partijen af te weren, heeft de linkse regering van Denemarken de immigratie sterk beperkt. De Slowaakse Robert Fico is weer aan de macht en probeert zijn ongebruikelijke mix van sociaaldemocratie en nationalisme te implementeren. Terwijl ik de pen op papier zette, voerde de Partij van de Vrijheid van Geert Wilders verbazingwekkend genoeg de verkiezingen in Nederland aan en kwam als winnaar uit de bus. De Fratelli d’Italia van mevrouw Miloni heeft de leiding in Italië. Toch zijn er bij al dit goede nieuws stemmen in onze kringen die roepen “marionetten van de elite” en meestal “gecontroleerde oppositie” als mild-nationalistische en nationaal-conservatieve regeringen de macht grijpen of dicht bij de macht komen.
Je bent geneigd om de neezeggers bij voorbaat af te wijzen, maar dat doe ik niet. Voor elke Jezus is er een Judas. Verraad is duidelijk niet iets onbekends in de wereld van de politiek. Onze tegenstanders, de neoliberale elites, hebben waanzinnige hoeveelheden geld achter de hand om ervoor te zorgen dat mensen die gekocht zijn, gekocht blijven. Het zou een vreselijke vergissing zijn om de macht van onze vijanden te onderschatten. Marine Le Pen is tenslotte niet haar vader Jean-Marie Le Pen. Giorgia Meloni is niet Roberto Fiore of zelfs wijlen Giorgio Almirante. De Zweden Democraten waren in hun begindagen veel scherper in hun standpunten.
Mijn overtuiging is dat als de nieuwe generatie “verkoopbare” mild nationalistische partijen en kandidaten niet doen waarvoor ze gekozen zijn, de kiezers iemand anders zullen zoeken die Mussolini’s “acta, non verba” filosofie kan belichamen.
Er moesten veel gematigde standpunten worden ingenomen om de huidige nationalistisch-populistische partijen smakelijker te maken voor de doorsnee kiezer. Donald Trump moest zijn snuifje wierook offeren aan de goden van de Israël-lobby om de evangelische stem te krijgen. Ik ben er zeker van dat een van de redenen waarom mevrouw Meloni geen hardere maatregelen neemt tegen migranten die aankomen, de ervaring is van haar coalitiepartner Matteo Salvini, die, toen hij minister van Binnenlandse Zaken was in de regering-Conti, een aantal Noord-Afrikaanse indringers niet van boord liet gaan van een schip – een daad waarvoor hij nog steeds wordt aangeklaagd, hoewel sommige daarvan zijn geseponeerd.
Ik denk dat het onvermijdelijk is dat er verraders voor de zaak zullen zijn, misschien wel heel veel. Als student van de menselijke natuur neem ik zulke dingen op de koop toe. In feite ben ik over het algemeen vrij optimistisch. Het Overton Window is verschoven en het zal nog een hele tijd duren voordat het in de tegenovergestelde richting verschuift. De blanken uit de midden- en arbeidersklasse van Europa en de VS, en ook de aangrenzende aspirant-elites, zijn boos. Ze zijn doodziek van de misdaad en wanorde die immigranten uit de Derde Wereld aanrichten. Ze hebben weinig geduld voor de groene agenda die openlijk plannen maakt voor hun verarming.
Mijn overtuiging is dat als de nieuwe generatie “verkoopbare” mild nationalistische partijen en kandidaten niet doen waarvoor ze gekozen zijn, de kiezers iemand anders zullen zoeken die Mussolini’s “acta, non verba” filosofie kan belichamen. Het mooie hiervan is dat als de gematigde nationalisten falen, er al hardere politieke formaties bestaan die hen kunnen vervangen. Stel bijvoorbeeld dat Marine Le Pen uiteindelijk zegeviert in de Franse presidentsverkiezingen van 2027 en bij het aanvaarden van haar ambt besluit een leider te zijn die alleen maar praat en niets doet. Ze kan altijd worden vervangen door de Reconquest Party van Eric Zemmour. Interessant genoeg heeft Zemmour toevallig Marion Marechal als rechterhand, het nichtje van mevrouw Le Pen. Alleen al het bestaan van Reconquest zorgt ervoor dat een toekomstig presidentschap van Marine Le Pen zich zorgen moet maken over een partij die militanter anti-immigratie is dan Le Pen. Als ze gekozen wordt, zal Marine niet alleen te maken krijgen met weerstand van links, maar ook van rechts als ze haar werk op het gebied van immigratie niet goed doet.
Viktor Orbán heeft het uitstekend gedaan als premier van Hongarije. Het is zeer onwaarschijnlijk dat hij zich op zijn oude dag te veel zal matigen. We mogen echter niet vergeten dat hij tijdens zijn eerste ambtstermijn (1998-2002) regeerde als een centrist. Orbán moet zich wel zorgen maken over een bedreiging aan zijn rechterkant. Toen Jobbik halverwege de jaren 2000 verdacht genoeg besloot om een globalistische centrumrechtse partij te worden, verliet een groep echte nationalisten Jobbik en richtte “Ons Vaderland” op. Op dit moment heeft Ons Vaderland zes zetels in het Hongaarse parlement, maar het zou kunnen groeien in het, toegegeven, onwaarschijnlijke geval dat Orbán om de een of andere reden zwak in de knieën wordt. Ons Vaderland is iets radicaler dan Orbáns Fidesz.
Bij de recente verkiezingen in Polen heeft de Partij Recht en Rechtvaardigheid (PiS), die Polen sinds 2015 regeert, plaatsgemaakt voor een coalitie onder leiding van Donald Tusk, een uber-globalist. Ik acht het waarschijnlijk dat PiS ooit weer aan de macht komt, vooral als meneer Tusk de grenzen openstelt voor de derde wereld. Als het Poolse volk genoeg heeft van Recht en Rechtvaardigheid, dan hebben ze een nieuwe partij die libertarisme en nationalisme combineert, Konfederacja genaamd, een organisatie die 11 zetels haalde bij de verkiezingen, maar hoopte op meer. Toch, aangezien PiS de grootste partij in Polen blijft, is het waarschijnlijk dat de kiezers hen opnieuw in overweging zullen nemen.
Politiek is een rommelige en moeilijke aangelegenheid. Er zijn, om een Churchilliaanse uitdrukking te gebruiken, “geen brede zonovergoten hooglanden” waar we onze waakzaamheid kunnen laten zakken, hoe succesvol nationalistische bewegingen ook worden. Het is een constante oorlog om een agenda veilig te stellen. Aangezien de agenda van nationalisten het overleven van Europese volkeren en volkeren van Europese afkomst is, kunnen we er zeker van zijn dat er, in tegenstelling tot de linkse partijen, geen utopie is die bereikt kan worden en dat we kunnen ontspannen. De politieke strijd eindigt nooit. Wen er maar aan.
Na het lezen van dit artikel kwam bij mij in gedachte hetgeen Einstein ooit eens heeft gezegd en dat klonk ongeveer als volgt; indien je iets niet kan uitleggen op een manier dat zelfs een kind van 6 het zou kunnen verstaan, dat is er een grote kans, dat je het zelf misschien nog niet goed hebt begrepen…..En het is niet mijn bedoeling om de schrijver van dit artikel, dhr.Andreas te bekritiseren, maar toch vraag ik mij af, hoeveel procent van de lezers, nu echt begrepen hebben wat, de dhr.Andreas van dit artikel nu echt concreet bedoelt.Mijn ervaring is dat de waarheid meestal veel simpelder moet zijn en ook begrepen moet kunnen worden voor simpele zielen of ingotis……