Europa houdt zichzelf voor de gek

“Koppigheid, de bron van zelfbedrog, speelt een opmerkelijk grote rol in de politiek. Het bestaat uit het beoordelen van een situatie op basis van vooropgezette ideeën, terwijl tegengestelde signalen worden genegeerd of afgewezen. Het is handelen naar eigen wens, zonder zich door de feiten te laten afleiden.” – Barbara Tuchman

Als houtenkoppigheid als facilitator van zelfbedrog doorgaans een grote rol speelt in de politiek, dan zouden de huidige Europese regeringsleiders een boomverzorgerconventie een terminale stijve geven, terwijl de hoge vertegenwoordiger van de EU (die zich zeker hoogdravend gedraagt, als je het mij vraagt, hoewel ik geen expert ben) voor Buitenlandse Zaken en Veiligheidsbeleid een hoofd heeft van het puurste gepolijste eikenhout van oor tot oor – als er zoiets als een wonder bestaat, dan is het wel dat ze goed genoeg kan horen om belangrijke vergaderingen bij te wonen en zelfs voor te zitten, want technisch gezien zou ze geluiddicht moeten zijn als een koptelefoon. En als een assistent de vergadering zou vertalen door morsecode op haar voorhoofd te tikken, zou je denken dat dat wel op zou vallen, schrijft Thenewkremlinstooge.

Hoe dan ook, ik voel me geroepen om dit stuk te schrijven vanwege het steeds onwerkelijker wordende optreden van Europese regeringsleiders, die duidelijk zo verontwaardigd zijn over de suggestie dat er iets is waar ze niet in kunnen slagen – ook al hebben ze publiekelijk beloofd dat ze dat wel zouden doen – dat ze hun verstand hebben verloren.

Bedenk eens: zoals Kalev Stoicescu, voorzitter van de nationale defensiecommissie van het Estse parlement, onlangs uitlegde, zou een wetsvoorstel dat bij het Estse parlement is ingediend, “de strijdkrachten van het land het recht geven om civiele schepen in de Oostzee tot zinken te brengen als ze een bedreiging vormen die niet met andere maatregelen kan worden afgewend.”

Om dat even in het juiste perspectief te plaatsen: de Estse marine bestaat uit acht schepen, als we ruimhartig zijn, want twee daarvan zijn politievaartuigen die bij de marine zijn ondergebracht “om de kustbewaking te verbeteren.” Het grootste schip is een mijnenlegger van 577 ton. De Glen Class-sleepboten van de Canadese marine zijn met 259 ton half zo groot. Een laag gemiddelde vrachtprijs (AFRA) voor een tanker voor geraffineerde producten of ruwe olie is 80.000 ton. Het grootste kanon in de vloot is het 30 mm kanon van de voormalige mijnenjagers van de SANDOWN-klasse die Estland van de Royal Navy heeft gekocht.

De denktank van de EU-top concentreert zich momenteel op ‘Poetins schaduwvloot’, wat door Twitteraars terecht wordt geïnterpreteerd als ‘niet geregistreerd in Londen’, waar een imperiaal bevel om geen zaken te doen met Satans handlanger in het Kremlin de hele Russische olietransportindustrie zou lamleggen. En niemand is meer bereid om te vechten dan het nietige Estland – Kaja Kallas zelf is Estse tot in het merg van haar melkbotten, en de acties en raaskallen van leden van haar voormalige regering wijzen er sterk op dat zij niet alleen een dolle vooruitgeschoven pion is, maar min of meer typerend voor de mentaliteit van de regelgevers. Estland heeft onlangs een tanker zonder vlag in de Oostzee aangehouden die geregistreerd stond in Djibouti – voor zover ik weet geen oblast in Rusland – waarvan de Esten onmiddellijk zeker waren dat het een schuldig lid was van Poetins schaduwvloot, en ze waren zo opgewonden door de sensatie van een kaping op volle zee dat ze nu debatteren over het recht om dergelijke tankers tot zinken te brengen als ze niet onmiddellijk de instructies opvolgen. In de context van een 30 mm kanon tegen een tanker van 80.000 ton zou dat hetzelfde zijn als er met een soeplepel AA-batterijen naar gooien. Als de tanker daarentegen zou besluiten om ‘per ongeluk’ over het irritante keffertje van 1/138e van zijn grootte heen te varen, zou hij waarschijnlijk niet eens een hobbel voelen.

Maar de maffe capriolen van Estland zijn slechts een onderdeel van een veel groter probleem, namelijk de politieke obsessie van Europa om een Grote Oorlog te voeren als het deze kleine oorlog, waar het zich vanaf het begin mee heeft beziggehouden in Oekraïne, niet kan winnen.

Kijk naar Friedrich Merz; een kapsel als een paaldanseres, schouders als een beekforel. Iedereen die hem in oorlog zou volgen, moet wel blind zijn en alleen maar naar voetstappen luisteren. Maar Europa is geïnspireerd door zijn bruuske afschaffing van de ‘schuldenrem’, een maatregel waardoor Duitsland weer kan lenen alsof het 1923 is, toen de geschiedenis iconische taferelen liet zien van Duitse winkelbezoekers die geld in kruiwagens meesleepten om basisbenodigdheden te kopen. Heeft hij plannen voor dat geleende geld? Ik ben blij dat u dat vraagt, want die heeft hij zeker: Duitsland moet zich voorbereiden op oorlog met Rusland.

“Dus in februari 2022 kondigde een verbijsterde bondskanselier Olaf Scholz een nationale koerswijziging aan, een ‘Zeitenwende’.

Toen zegde hij maar liefst 100 miljard euro  toe om het leger van het land te versterken en “oorlogszuchtigen als Poetin” in toom te houden. Maar generaal Breuer zegt dat dat niet genoeg was.

“We hebben de kuilen een beetje opgevuld,” zegt hij. “Maar het is echt slecht.”

Dus 100 miljard euro “vulde de kuilen een beetje op.” Maar dat was niet genoeg, lang niet genoeg. Ik laat het aan uw verbeelding over hoeveel dan wel genoeg is, maar als richtlijn kunt u de recente poging van de suikerarme, koppige gekken Kaja Kallas en Ursula Von Der Leyen gebruiken om via een relatief obscure clausule een herbewapeningsplan van 900 miljard dollar door het Europees Parlement te loodsen. Door die ‘het is maar geld’-filter lijkt 100 miljard euro niet veel. Behalve dan dat Duitsland de ontwikkelingsmotor achter de EU is geweest, de ‘economische motor’ sinds het bestaan van de EU, en dat van Duitsland verwacht wordt dat het zijn deel van het Europese herbewapeningsplan voor zijn rekening neemt, evenals het smeergeldfonds dat Merz wil creëren voor het nieuwe, versterkte leger van Duitsland. En laten we niet uit het oog verliezen dat, tenzij er ingrijpende veranderingen plaatsvinden in de Amerikaanse politiek, Europa ook grotendeels zal moeten opdraaien voor de wederopbouw van Oekraïne. Ongebruikelijk genoeg heeft de Kyiv School of Economics de kosten daarvan op ongeveer 155 miljard dollar geraamd. Om het in perspectief te plaatsen: de VS alleen al heeft veel meer dan dat in Oekraïne uitgegeven om te voorkomen dat het de oorlog verliest, die het… nou ja… aan het verliezen is. De Wereldbank was aanzienlijk nonchalanter, aangezien zij voornamelijk andermans geld uitgeeft, en schatte de kosten op bijna vier keer dat bedrag, hoewel deze over een periode van tien jaar waren gespreid.

Dit is misschien een goed moment om erop te wijzen dat waanzinnige bedragen slechts een deel zijn van de opbouw van een megamilitair apparaat om Rusland het hoofd te bieden. Er zijn ook mensen nodig, en hoewel de push-politiek er vrij goed in is geslaagd de mensen in Duitsland ervan te overtuigen – zonder enig echt bewijs – dat Poetin hen te grazen wil nemen, zijn er maar weinig mensen die een glansrijke carrière als militair ambiëren.

“Duitsland heeft zijn doelstelling om het aantal militairen met 20.000 te verhogen tot 203.000 en de gemiddelde leeftijd te verlagen van 34 jaar al niet gehaald.

Maar generaal Breuer heeft veel grotere ambities.

Hij vertelde ons dat Duitsland 100.000 extra militairen nodig heeft om zichzelf en de oostflank van de NAVO adequaat te verdedigen – in totaal 460.000, inclusief reserves. Daarom houdt hij vol dat een terugkeer naar de dienstplicht “absoluut” noodzakelijk is.”

In dit artikel voel ik me voortdurend gedreven om vergelijkingen te maken om het perspectief te verduidelijken. In een dergelijke situatie betekent dat vaak dat de intenties die als oplossing worden aangedragen, totaal niet op de realiteit zijn gebaseerd. Tenzij er plannen zijn om de Rijksdag opnieuw in brand te steken, zie ik geen realistische manier waarop het Duitse leger met 100.000 soldaten kan worden uitgebreid. De huidige sterkte bedraagt iets minder dan 63.000. Om het perspectief te bieden dat ik zojuist heb beloofd: Rusland rekruteert elke twee maanden evenveel soldaten, de volledige sterkte van het Duitse leger in slechts twee maanden tijd. Duitsland heeft naar schatting 220 operationele gevechtstanks, op een totaal van 296. Rusland bouwt er ongeveer 300 per jaar, bijna elke dag een nieuwe gevechtstank. Je kunt beter nu toeslaan, Merz. De klok tikt.

Het lijkt misschien alsof ik Duitsland eruit pik en belachelijk maak. Ondanks de huidige politieke retoriek die om spot vraagt, laten we eens naar iemand anders kijken, en waarom niet naar iemand die hysterisch praat over Russische legioenen voor de poorten – Polen.

En weet je wat? Het is min of meer hetzelfde: terwijl een programma met de naam ‘Train met het Leger’ – dat zogenaamd basisvaardigheden met wapens aan burgers bijbrengt – naar verluidt ‘OVERBOEKT’ is, zijn maar heel weinig van degenen die zo worden opgeleid geïnteresseerd in een carrière bij het leger.

“Maar zijn Polen bereid om hun land te verdedigen als die angsten werkelijkheid worden? Uit een recente peiling bleek dat slechts 10,7% van de volwassenen zei dat ze zich in geval van oorlog als vrijwilliger bij het leger zouden melden, en een derde zei dat ze zouden vluchten.

Op een zonnige middag in Wroclaw vraag ik Poolse studenten of ze bereid zijn hun land te verdedigen als het wordt aangevallen. De meesten zeggen van niet. “De oorlog is heel dichtbij, maar voelt nog ver weg,” zegt geneeskundestudent Marcel, “maar als Rusland zou aanvallen, zou ik denk ik vluchten.”

“Ik zou waarschijnlijk de eerste zijn die het land probeert te ontvluchten,” zegt een andere student, Szymon. “Ik zie hier gewoon niets waarvoor ik mijn leven zou willen geven.”

Polen beweert 216.000 leden te hebben in zijn strijdkrachten – hoewel dat alle takken van de krijgsmacht en de reserves omvat – en de regering wil dat aantal meer dan verdubbelen, tot een half miljoen. Veel succes daarmee. Ik ben geen expert op het gebied van militaire rekrutering, maar ik zou jonge Polen aanraden om eens naar die filmpjes te kijken waarin Oekraïense rekruteerders schreeuwende, worstelende mannen uit stadsbussen slepen en ze naar het front brengen. Daarna kunnen ze hun vluchtplan aanpassen naar ‘vroeg vertrekken’. Want voor het geval je het gemist hebt: in de eerdere verwijzing waarin generaal Breuer zijn ambities aankondigde om de omvang van de Duitse strijdkrachten te verdubbelen, ging hij ook in op hoe hij dat doel wilde bereiken.

“Zonder een of andere vorm van dienstplicht krijg je die 100.000 niet,” zei de generaal.

“We hoeven nu nog niet te bepalen welk model dat zal opleveren. Voor mij is het alleen belangrijk dat we de soldaten binnenhalen.”

Dienstplicht. Ja. Tegen een door de strijd gehard leger dat goed thuis is in de nieuwste technieken van drone- en antidrone-oorlogsvoering, een totaal nieuwe discipline waarin westerse legers – met uitzondering van de huurlingen die in Oekraïne hebben gevochten – geen enkele ervaring hebben. Een leger dat al aanzienlijke reserves aan het opbouwen is, bewapend met uitrusting die gloednieuw naar de toekomstige gebruikers is gestuurd, zonder eerst aan het front te hoeven worden ingezet, omdat Rusland pantservoertuigen en munitie sneller vervangt dan het ze verbruikt. Rusland heeft om een aantal redenen niet zijn volledige militaire slagkracht tegen Oekraïne ingezet. Ten eerste is een belangrijk doel het uitputten van het Oekraïense leger – een doel dat gemakkelijker te bereiken is met een langzame, slopende opmars. Ten tweede omdat de Russische regering vanaf het begin ervan overtuigd was dat het ooit in een nieuwe grondoorlog in Europa tegen de NAVO zou moeten vechten. Dus iedereen die denkt dat Rusland door Oekraïne tot een schim is gereduceerd en een makkie zou zijn voor de NAVO, heeft waanideeën.

Maar weet u wat? Waanideeën zijn aan de orde van de dag in Europa. Dat is niet beperkt tot een paar gekke fanatici of extremisten, maar het is het model van het establishment. De politieke machthebbers in Europa hebben geen echt besef van wat er momenteel in Rusland gebeurt, of van wat er sinds 2014 is gebeurd, omdat dat het startpunt was van waaruit zij de dagelijkse show zijn gaan runnen op basis van intern gegenereerde slogans en lofuitingen in plaats van de realiteit. En nu zijn zij zo ver gegaan dat zij het waarschijnlijk niet eens meer zouden herkennen. Hier is een goed voorbeeld.

“Nu, 80 jaar later, zou het einde van de Russisch-Oekraïense oorlog Moskou in staat kunnen stellen zijn macht opnieuw naar het westen uit te breiden.

Hoe zou dat gebeuren? Door een soort vredesakkoord tussen Oekraïne en Rusland – onder Amerikaanse druk tot stand gekomen – dat op korte termijn een einde zou maken aan de vijandelijkheden, maar de Russische agressie zou belonen en de kans op een nieuw conflict open zou laten zodra Moskou zijn strijdkrachten weer heeft opgebouwd.”

Waanvoorstellingen. Een aantal gerespecteerde bronnen heeft al ondubbelzinnig verklaard dat het Russische leger nu groter is dan vóór de oorlog, en we hebben net gesproken over het opbouwen en uitrusten van een enorme reservemacht door Moskou voor een verwacht conflict waarin het wordt aangevallen door de NAVO. Moskou hoeft zijn strijdkrachten niet “opnieuw op te bouwen.” Het is nu al klaar voor actie. Natuurlijk zou het liever meer tijd hebben, en het ziet ernaar uit dat het die ook krijgt, aangezien de NAVO zijn materieel en munitievoorraden in Oekraïne blijft opbranden. Wat betreft ‘agressie belonen’, hoe eindigde de Amerikaanse oorlog in Irak, een ‘keuzeoorlog’ zoals die niet duidelijker kan zijn, gezien het feit dat de planners toegaven dat ze de reden zonder enige basis hadden verzonnen om een excuus te hebben om het land te verwoesten? Heeft Amerika verwijten en politieke ballingschap ondergaan? Niet dat ik heb gemerkt. En hoe zit het met Gaza, waar de onderwerelddemon die voorheen bekend stond als Binyamin Netanyahu heeft aangekondigd dat het Israëlische leger de hele strook zal bezetten, wat neerkomt op de moord of gedwongen verhuizing van alle resterende Palestijnen? Agressie belonen? Wat denkt u zelf? Het artikel beweert dat deze stap “felle internationale tegenstand zal oproepen.” Ha, ha. Sorry, ik wilde niet hardop lachen.

“Zelensky heeft herhaaldelijk belangstelling getoond voor een staakt-het-vuren, niet in de laatste plaats om een einde te maken aan de tragische dood van burgers door Russische raketaanvallen. Maar wat voor soort deal Poetin en Zelensky op aandringen van Trump zullen sluiten, zal verstrekkende gevolgen hebben. Aangezien de factoren zich gunstig ontwikkelen voor een mogelijk einde van de vijandelijkheden, is het de moeite waard om drie van de meest omstreden kwesties die elk vredesakkoord zullen achtervolgen, nader te bekijken: de erkenning van de Russische territoriale winst, met name de Krim; de gevolgen voor de NAVO; en de toekomst van de geopolitieke orde.”

Nog een paar kanttekeningen bij die passage: Zelensky’s interesse in een staakt-het-vuren kwam voor het eerst naar voren toen hij zich realiseerde dat Oekraïne aan het verliezen was. “De factoren zijn gunstig voor een mogelijk einde van de vijandelijkheden“ is een zeer diplomatieke manier om te zeggen dat Oekraïne snel aan het verliezen is – ronduit elegant.

”Oekraïne werd onafhankelijk van Moskou door een referendum op 1 december 1991, dat door internationale waarnemers als vrij en eerlijk werd beoordeeld. Bij die verkiezingen kreeg de Oekraïense onafhankelijkheid een absolute meerderheid in alle regio’s, inclusief de Krim. In heel Oekraïne steunde meer dan 90 procent van de kiezers de afscheiding. Wereldleiders – waaronder de toenmalige Russische president Boris Jeltsin – erkenden snel de grenzen van Oekraïne van 1991, inclusief de Krim, als soeverein grondgebied van Kiev.”

Ja, daar gaan we weer met het argument dat ‘sommige referenda gelijker zijn dan andere’, waarbij we vrolijk voorbijgaan aan het referendum over de autonomie van de Krim van 1991, waarin de kiezers werd gevraagd of zij voorstander waren van het herstel van de Autonome Socialistische Sovjetrepubliek Krim (ASSR), die in 1945 was afgeschaft. Dit referendum, dat ruim voor de Oekraïense onafhankelijkheidsstemming werd gehouden, werd door 94 % van de kiezers goedgekeurd. De Krim werd een autonome republiek binnen Oekraïne. Evenmin erkend is het referendum over de onafhankelijkheid van de Krim van 1994, waarbij “1,3 miljoen mensen stemden, van wie 78,4 % voor meer autonomie ten opzichte van Oekraïne was, 82,8 % voor het toestaan van een dubbele Russisch-Oekraïense nationaliteit en 77,9 % voor het geven van kracht van wet aan presidentiële decreten van de Krim.” Kiev reageerde door de functie van president van de Krim af te schaffen en de grondwet te schrappen.

Misschien nog controversiëler – en zoals de link refworld.org aangeeft – was dat het Krim-parlement in mei 1992 een Krim-grondwet vaststelde en in september-oktober 1993 de functie van president van de Krim instelde. Maar begin 1994, na een polariserende verkiezingscampagne, kozen de Krim-bewoners een sterk pro-Russische kandidaat, Yuriy Meshkov, tot hun president. Er ontstond een machtsstrijd tussen het Oekraïense parlement en het Krim-parlement. In maart 1994 werd een nieuw referendum gehouden op de Krim, met drie vragen: “1,3 miljoen mensen brachten hun stem uit, waarvan 78,4 % voor meer autonomie ten opzichte van Oekraïne was, 82,8 % voor het toestaan van een dubbele Russisch-Oekraïense nationaliteit en 77,9 % voor het toekennen van kracht van wet aan presidentiële decreten van de Krim”. Na nog meer politieke onrust – het Krim-parlement stemde in september voor het afzetten van Mesjkov – schafte het Oekraïense parlement in maart 1995 eenzijdig het ambt van president van de Krim af en schrapte het de Krim-grondwet. Het Krim-parlement werd gedwongen een nieuwe grondwet op te stellen, die uiteindelijk in 1998 door het Oekraïense parlement werd geratificeerd.

Terug naar de cri de coeur-uitweidingen van het FT-artikel:

“Een vredesakkoord waarin Washington Poetins gewelddadige annexatie van grondgebied formaliseert, zou hem kunnen aanmoedigen om artikel 5 op de proef te stellen, bijvoorbeeld door zijn activiteiten tegen de Baltische staten drastisch op te voeren. En herhaaldelijk nalaten om op invasies van Moskou te reageren, zou artikel 5 verder ondermijnen en misschien zelfs volledig als bluf ontmaskeren. Europa zou dan in feite een post-NAVO-tijdperk ingaan, wat een ontmoedigende vraag oproept: wat zou er dan komen?”

Nog meer hoogdravende waanideeën; wat zou Rusland met de Baltische staten willen? Belangrijker nog, hoe zou het die kunnen veroveren als het “vastzit” in Oekraïne, zoals westerse analisten blijven beweren, waarbij sommigen de traagheid van de opmars bespotten, terwijl ze blijkbaar geen oog hebben voor de steeds wanhopiger zoektocht van Oekraïne naar meer soldaten om naar de slachtbank te sturen?

Terugkomend op de ondertitel en de zichtbare symptomen van houtenkoppigheid: “Het handelt naar eigen wens en laat zich niet afleiden door de feiten.” Schuldig, schuldig, schuldig – Europa, ik verklaar u schuldig aan houtenkoppigheid in de eerste graad, dat wil zeggen, opzettelijke hardnekkigheid, met bijzondere omstandigheden. Heeft u nog iets te zeggen voordat ik het vonnis uitspreek?

Voordat je iets zegt, denk eens even na over het volgende: wat zouden de mogelijke gevolgen kunnen zijn als je in je opzet zou slagen en een militair monster zou creëren dat in staat is Rusland in een veldslag te verslaan, aan je eigen grenzen? Een militair monster waaraan u al het grootste deel van uw oorlogsmaterieel en munitie en honderden miljarden van uw geld hebt afgestaan, geleid door een regering die 35 plaatsen is gezakt op de Corruption Perceptions Index voor 2024 van Transparency International, naar 105 van de 180, lang nadat u het al zo goed als had opgegeven om die te hervormen?

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Niet in staat tot militaire escalatie, verlaat NAVO zich op retoriek

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: