Een voorbeeld uit het verleden

“Toen de pest Genève trof in 1530, was alles gereed. Er werd zelfs een compleet ziekenhuis geopend voor pestlijders. Met dokters, paramedici en verpleegsters. Kooplieden droegen bij, en de magistraat gaf elke maand toelagen. Patiënten gaven altijd geld, en als een van hen alleen stierf, ging al het bezit naar het ziekenhuis.

Maar toen overkwam het ziekenhuis een catastrofe: de pest stierf uit, en de subsidies hingen af van het aantal patiënten.

Voor het personeel van het hospitaal in Genève in 1530 was er geen sprake van goed en fout. Als de pest geld opbrengt, dan is de pest goed. En toen gingen de artsen zich organiseren. Aanvankelijk vergiftigden zij alleen patiënten om de sterftestatistieken op te krikken, maar al snel realiseerden zij zich dat statistieken niet alleen over sterfte moeten gaan, maar ook over peststerfte.

Dus begonnen ze de blaaszweren van de lichamen van de doden af te snijden, droogden ze, vermaalden ze in een vijzel en gaven ze aan andere patiënten als medicijn. Daarna begonnen ze het stof van hun kleren, zakdoeken en kousenbanden te vegen. Maar de pest bleef op de een of andere manier voortwoekeren. Blijkbaar werkten de gedroogde blazen niet goed.

Dokters gingen naar de stad en strooiden ’s nachts blaaspoeder op deurklinken, waarbij ze die huizen uitkozen waar ze de meest profijt van konden hebben. Zoals een ooggetuige over deze gebeurtenissen schreef: “Dit is een tijdlang verborgen gebleven, maar de duivel is meer bezig met het vermeerderen van het aantal zonden dan met het verbergen ervan.”

Kortom, een van de dokters werd zo brutaal, onvoorzichtig en lui dat hij besloot ’s nachts niet door de stad te zwerven, maar overdag gewoon een bundel blaasstof in de menigte te werpen. De stank steeg tot in de hemel en een van de meisjes, die gelukkig kort daarvoor uit dat ziekenhuis was ontslagen, ontdekte wat voor stank het was.

De dokter werd vastgebonden en in de goede handen gelegd van bekwame “vaklui”. Zij probeerden zoveel mogelijk informatie uit hem te krijgen.

De executie duurde enkele dagen. De “slimme” artsen werden aan palen op wagens gebonden en door de stad gedragen. Op elk kruispunt scheurden de beulen met hete tangen stukken vlees af. Daarna werden ze naar een openbaar plein gebracht, onthoofd en in stukken gehakt, en de stukken werden naar alle wijken van Genève gebracht. De enige uitzondering was de zoon van de directeur van het ziekenhuis, die niet aan het proces deelnam, maar mompelde dat hij wist hoe hij drankjes moest maken en poeder moest bereiden zonder bang te hoeven zijn voor infectie. Zijn hoofd werd eenvoudigweg afgehakt ‘om de verspreiding van het kwaad te voorkomen’.”