Een toevalligealist gids om het voor de hand liggende te ontkennen

Het heeft een eigenaardig comfort om te geloven dat dingen gewoon toevallig gebeuren. Dat de machtigen niet samenspannen, dat instellingen niet coördineren, dat de afbrokkelende pijlers van de samenleving eerder toeval dan ontwerp zijn. Ik ben deze mensen “toevalligealisten” gaan noemen – zij die hun toevlucht zoeken in het toeval, die patronen afdoen als paranoia.

De kosten van het zien

Net als de rode pil in The Matrix verandert het herkennen van patronen alles. Velen verkiezen comfortabele illusies boven ongemakkelijke waarheden. Zoals Hannah Arendt opmerkte: “Het ideale onderwerp van een totalitaire heerschappij is niet de overtuigde Nazi of de overtuigde Communist, maar mensen voor wie het onderscheid tussen feit en fictie niet langer bestaat,” schrijft Josh Stylman.

Voor de professionele klasse – academici, journalisten, bedrijfsmanagers – betekent het erkennen van deze patronen dat ze hun eigen medeplichtigheid onder ogen moeten zien. Hun succes, hun status, hun gevoel van eigenwaarde – ze zijn allemaal gebouwd op het ondersteunen in plaats van het ter discussie stellen van machtsstructuren.

De toevalligealist denkwijze biedt een schuilplaats voor dit zelfonderzoek. Het is beter om af te wijzen dan om je rol in de machinerie onder ogen te zien.

De dood van toeval

Het vereist een indrukwekkende mentale gymnastiek om te geloven dat degenen met macht – die die macht hebben verkregen door zorgvuldige planning en coördinatie – plotseling stoppen met plannen en coördineren zodra ze die macht hebben verkregen. Dat ze de instrumenten die hun succes hebben gebracht in de steek laten. Dat ze op de een of andere manier passieve toeschouwers worden van hun eigen ondergang.

Wanneer ze geconfronteerd worden met bewijs van coördinatie – of het nu gedocumenteerde overheidscensuur, institutionele narratieve controle of gecoördineerde mediacampagnes zijn – trekt de toevalligealist een arbitraire lijn. “Nou, dat is anders,” zeggen ze. “Dat is geen samenzwering, dat is gewoon…” En hier haken ze af, niet in staat om te verwoorden waarom sommige gecoördineerde acties door de machtigen tellen als samenzweringen terwijl andere gewoon business as usual zijn.

De bewapening van scepticisme en het produceren van verschoppelingen

De term “samenzweringstheorie” zelf onthult institutionele manipulatie. Het bericht van de CIA uit 1967 (Document 1035-960) gaf de media expliciet opdracht om dit etiket te gebruiken om critici van de Warren Commissie in diskrediet te brengen. Ze veranderden scepticisme in pathologie – waardoor het in twijfel trekken van de macht alleen al een waanidee leek.

Deze bewapening van taal werkte briljant. Vandaag de dag wordt patroonherkenning zelf verdacht. In 2022 publiceerde de New York Times misschien wel het meest onthullende voorbeeld van institutionele arrogantie – een essay waarin burgers werden gewaarschuwd tegen “het doen van hun eigen onderzoek,” waarmee werd gesuggereerd dat ze niet competent waren om de conclusies van experts in twijfel te trekken. De boodschap was duidelijk: laat het denken aan ons over. Vertrouw de experts. Blijf in je eigen straatje.

Dat deze neerbuigende richtlijn kwam van een publicatie met een eigen geschiedenis van het verspreiden van verkeerde informatie spreekt boekdelen. De toevalligealist ziet natuurlijk geen probleem in experts die mensen vertellen niet zelf na te denken. Ze missen de diepere implicatie: wanneer instellingen onafhankelijk onderzoek actief ontmoedigen, onthullen ze hun angst voor goed geïnformeerd onderzoek.

Het patroon is onmiskenbaar: identificeer sceptici, breng ze in diskrediet, maak voorbeelden van ze. De toevalligealist vraagt zich nooit af waarom het in twijfel trekken van macht leidt tot zulke gecoördineerde aanvallen.

De ontkenningen van vandaag, de krantenkoppen van morgen

Denk eens aan een veelzeggend moment: In 2021 raadden verschillende van mijn vrienden me gretig Dopesick aan (“Ik denk dat je dit vooral leuk zou vinden”), waarin ze de manipulatie van de geneeskunde door de Sacklers voor winst aan de kaak stelden. Toch bespotten diezelfde vrienden me omdat ik vandaag de dag vraagtekens zet bij farmaceutische bedrijven – ondanks hun status als de zwaarst beboete industrie in de geschiedenis van de mensheid. Degenen die soortgelijke patronen herkenden werden bestempeld als ‘anti-vaxxers’ en ‘bedreigingen voor de volksgezondheid’. Wetenschappers die laboratoriumoorsprong suggereerden werden ‘samenzweringstheoretici’. Het patroon herhaalt zich: identificeer sceptici, breng ze in diskrediet en maak voorbeelden van ze.

Laten we drie gevallen bekijken waarin “samenzweringstheorieën” veranderden in erkende geschiedenis:

1. Het Suikerbedrog: In de jaren ’60 betaalde de suikerindustrie wetenschappers van Harvard om hartziekten aan vet toe te schrijven in plaats van aan suiker. Deze door de industrie gefinancierde studies bepaalden decennialang de voedingsrichtlijnen en creëerden een enorme volksgezondheidscrisis door “vetarm” maar suikerrijk voedsel. De toevalligealist ziet dit eerder als een geïsoleerd historisch incident dan als een voorbeeld voor bedrijfsmanipulatie van de wetenschap.
2. Het tabaksdraaiboek: Tientallen jaren lang verstopten tabaksfabrikanten bewijzen die roken met kanker in verband brachten, terwijl ze onderzoek financierden om twijfel te zaaien. In hun beruchte interne memo stond: “Twijfel is ons product. De toevalligealist ziet dit als een uniek geval in plaats van dezelfde tactieken te herkennen in de huidige bedrijfspraktijken.
3. De Vioxx Doofpot: Merck verzweeg bewijs dat hun kassucces hartaanvallen veroorzaakte, wat leidde tot naar schatting 60.000 sterfgevallen. Interne documenten onthulden dat leidinggevenden strategieën bedachten om critici te “neutraliseren.”. De toevalligealist behandelt dit eerder als een aberratie dan als een standaardprocedure.

Het patroon herhaalt zich

Kijk eens naar de timing: Een Patriot Act van 342 pagina’s verscheen weken na 9/11. Operation Lock Step beschreef pandemische maatregelen in 2010. Event 201 simuleerde reacties in oktober 2019 – dezelfde dag als de militaire spelen in Wuhan. Maanden later werden deze exacte maatregelen wereldwijd geïmplementeerd. Wat zijn de kansen?

De controlepatronen herhalen zich op elke schaal:

• Wereldwijd: WHO/WEF-coördinatie
• Nationaal: Vastleggen van regelgeving
• Bedrijfsmatig: Interne onderdrukking van afwijkende meningen
• Lokaal: Druk van de gemeenschap om zich aan te passen

De vingerafdrukken van macht zijn overal. Als je ze eenmaal ziet, kun je ze niet meer negeren.

De bedrijfsconvergentie

Hier faalt het wereldbeeld van de toevalligealist echt: Dit waren geen afzonderlijke samenzweringen maar één systeem dat zijn methodes perfectioneerde. De tabaksgiganten die willens en wetens miljoenen mensen verslaafd maakten verdwenen niet – ze kochten voedselbedrijven op (RJR Nabisco) en gingen door met het manipuleren van de volksgezondheid. Diezelfde voedselconglomeraten fuseren nu met farmaceutische bedrijven (Monsanto/Bayer), waardoor dezelfde wetenschappers die verslavende sigaretten en bewerkte voedingsmiddelen maakten de leiding krijgen over onze medicijnen.

Deze bedrijven delen niet alleen het eigendom – ze delen ook de methodes. Dezelfde tactieken die werden gebruikt om rokers verslaafd te maken, werden toegepast op bewerkte voedingsmiddelen. Dezelfde onderzoeksmanipulatie die de gevaren van tabak verborg, verdoezelt nu de risico’s van geneesmiddelen. Dezelfde mediacontrole die sigaretten als gezond verkocht, promoot nu ongeteste medische ingrepen.

De realiteitsmakelaars

Kijk eens naar de huidige reactie van de media op de nominatie van Robert F. Kennedy Jr. als HHS minister. De gecoördineerde berichtgeving is onmogelijk te missen – pratende hoofden van verschillende netwerken bestempelen hem uniform als een “samenzweringstheoreticus” en “gevaar voor de volksgezondheid”, maar gaan nooit in op zijn werkelijke standpunten. Dit zijn dezelfde stemmen die een destructief pandemiebeleid voorstonden en nu iemand in diskrediet proberen te brengen die hun wijsheid in twijfel trok.

Of kijk eens naar Dr. Jay Bhattacharya – een professor van Stanford wiens expertise onbetwist was totdat hij het lockdown-beleid in twijfel trok. Ondanks dat hij uiteindelijk in het gelijk werd gesteld, was de institutionele reactie snel: gecoördineerde media-aanvallen, academisch ostracisme en algoritmische onderdrukking. Het patroon is duidelijk: expertise wordt alleen gerespecteerd als deze op één lijn ligt met de institutionele belangen.

Technische naleving

Het sjabloon begint met gefabriceerde schaarste en gedwongen afhankelijkheid. Maar het begrijpen van het mechanisme van fiat systemen is nog maar het begin. De echte openbaring is het herkennen hoe deze architectuur zich uitbreidt van geld naar elk domein van het menselijk bestaan.

Covid-19 creëerde geen nieuwe controlesystemen – het onthulde bestaande. De infrastructuur voor het opschorten van rechten, het afdwingen van het narratief en het monddood maken van afwijkende meningen was al aanwezig. De “Grote Reset” werd niet bedacht in 2020. De bewakingsarchitectuur werd niet van de ene op de andere dag gebouwd. Het vermogen om wereldwijd beleid te coördineren, informatiestromen te controleren en menselijk gedrag te veranderen werd niet ontwikkeld als reactie op een crisis – er werd op een crisis gewacht.

Bovendien onthult de selectieve handhaving van de waarheid de voorkeuren van de macht. Wat je ook vindt van de uitspraken van Alex Jones over Sandy Hook, zijn boete van 900 miljoen dollar staat in schril contrast met de totale straffeloosheid van de New York Times en andere media waarvan de leugens over massavernietigingswapens tot honderdduizenden doden hebben geleid. Dit laat zien hoe de macht haar eigen mensen beschermt en buitenstaanders straft, zelfs als institutionele leugens veel grotere schade aanrichten.

De psychologie van ongeloof

“Dat kan niet waar zijn” wordt het verdedigingsmechanisme van de geest tegen patroonherkenning. Dit is geen natuurlijk scepticisme – het is geprogrammeerde afwijzing (zoals gedetailleerd beschreven in “How the Information Factory Evolved”). Hoe groter het patroon, hoe sterker de ontkenning. Ze hebben het scepticisme tegen zichzelf gewapend en een bevolking gecreëerd die reflexmatig het gezag verdedigt en elke uitdaging aanvalt.

We zien de eerste stadia van convergerende controlesystemen, met duidelijke tekenen van wat komen gaat:

• Digitale ID’s gekoppeld aan medische dossiers
• CBDC’s die programmeerbaar geld mogelijk maken
• Sociale kredietsystemen vermomd als ESG-metriek
• Toezichtskapitalisme dat samensmelt met staatscontrole
• Kunstmatige schaarste door gecontroleerde toeleveringsketens

Dit zijn geen voorspellingen – het zijn systemen die actief worden gebouwd en getest over de hele wereld, van China’s sociale kredietsysteem tot Nigeria’s CBDC-uitrol.

Het onmogelijke begrijpen

“Maar hoe krijgen ze dit voor elkaar zonder dat iemand het weet?” vraagt de toevalligealist zich af. Het antwoord is simpel: compartimentering. Net als bij het Manhattan Project zijn de meeste mensen in wereldwijde instellingen zich niet bewust van het grotere plan waar ze aan werken. Zelfs in techbedrijven heeft het Gmail-team geen idee wat de inhoudsmoderators van YouTube of de kaartendivisie van Google Earth aan het doen zijn. Elke afdeling vervult zijn eigen functie zonder het geheel te zien. Professionals in de academische wereld, het bedrijfsleven en de media dienen onbewust een bredere agenda en denken vaak dat ze voor nobele doelen werken.

De waarheid wordt niet verborgen – ze wordt beschermd door haar eigen stoutmoedigheid. Zoals Marshall McLuhan opmerkte: “Alleen de kleine geheimen hoeven beschermd te worden. De grote geheimen worden geheim gehouden door het publieke ongeloof.” Dit verklaart waarom grote onthullingen vaak in het volle zicht verborgen blijven: de schaal van het gecoördineerde bedrog gaat verder dan wat de meeste mensen psychologisch voor mogelijk kunnen houden.

De betovering doorbreken

De ultieme onthulling is niet hoe machtig ze zijn – het is hoe fragiel hun controle werkelijk is. Hun grootste kracht – totale integratie – is ook hun grootste zwakte. Complexe systemen hebben meer storingspunten. Hoe meer systemen met elkaar verbonden zijn, hoe meer een verstoring op één gebied kan doorwerken in het geheel.

De oplossing is niet het rechtstreeks bestrijden van hun systemen – het is het bouwen van parallelle structuren die hen irrelevant maken:

• Lokale voedselsystemen boven wereldwijde toeleveringsketens
• Peer-to-peer netwerken in plaats van gecontroleerde platforms
• Directe uitwisseling in plaats van surveillancevaluta
• Natuurlijke immuniteit boven recept-immuniteit
• Echte gemeenschappen boven virtuele ruimtes

De keuze

De vraag is niet of macht samenzweert – het is waarom we zo resistent zijn om het te zien. Welke troost vinden we in het geloven in toevalligheden? Welke angst koesteren we om ontwerp te zien?

Misschien is het eenvoudiger om in chaos te geloven dan om de confrontatie met orde aan te gaan. Misschien is het makkelijker om het af te wijzen dan om je ermee bezig te houden. Misschien gaat de positie van de toevalligealist helemaal niet over waarheid – het gaat over het comfort van onwetendheid behouden in een wereld die steeds meer vraagt om bewustzijn.

Want als je het patroon eenmaal ziet, kun je het niet meer ongedaan maken. Als je eenmaal begrijpt dat macht van nature coördineert, plant en samenspant, is de enige maffe complottheorie nog te geloven dat het niet zo is.

Het ontwaken is niet iets dat ons overkomt – het is iets waar we voor kiezen. En die keuze, vermenigvuldigd met miljoenen individuen, zal bepalen of de mensheid een nieuw duister tijdperk binnengaat of haar grootste renaissance beleeft.

De vraag is niet of je het ziet. De vraag is: wat ga je doen als je het niet meer kunt ontzien?

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Sociale afstand – Waarom ze willen dat je geïsoleerd en alleen bent

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: