Wanneer de meeste mensen de termen “shock and awe” en “full spectrum dominance” horen, denken zij waarschijnlijk – als zij er al aan denken – aan de eerste momenten van de met voorbedachten rade uitgevoerde vernietiging van Irak door de VS en aan de immer goedkeurende grijns van Donald Rumsfeld, schrijft Thomas Harrington.
Het was, zoals u zich zult herinneren, Rumsfeld die de eerste maanden van zijn mandaat als minister van Defensie besteedde aan het volledig heroverwegen van de manier waarop de VS oorlog voeren.
Centraal in de nieuwe defensiedoctrine stonden de twee hierboven genoemde benaderingen.
De eerste verwijst naar de praktijk om de vijand zo hard, zo snel en vanuit zo veel hoeken te raken, dat hij onmiddellijk de zinloosheid van een verdediging inziet en snel de strijd opgeeft.
De tweede tactiek, die onder de eerste valt, verwijst onder andere naar de praktijk van het overspoelen van de informatie-omgeving van de vijand, het binnenlandse Amerikaanse publiek en de potentiële Amerikaanse bondgenoten met pro-Amerikaanse narratieven die absoluut geen ruimte of tijd laten voor het formuleren van sceptische vragen of samenhangende betogen van tegenspraak.
Kortom, het overkoepelende doel van de nieuwe defensiedoctrine van Rumsfeld was – om een term te gebruiken die James Mitchell en Bruce Jessen, die na 11 september miljoenen verdienden aan het Amerikaanse Ministerie van Defensie voor het ontwerpen van de martelprogramma’s die gebruikt werden in Guantanamo Bay en andere geheime plaatsen van de VS in de wereld, na aan het hart ligt – “aangeleerde hulpeloosheid” op te wekken bij zoveel mogelijk segmenten van de wereldbevolking als technisch mogelijk was.
De centrale plaats die dit idee van het scheppen van nieuwe propagandistische realiteiten waardoor de meeste mensen hun vermogen, en zelfs hun wil, om zich te verzetten verliezen, in het binnenlands en internationaal beleid van de VS inneemt, werd kristalhelder gemaakt in een artikel in de New York Times van 2004 over het innerlijk functioneren van de regering van de VS onder leiding van George W Bush en in veel opzichten dag in dag uit geleid door Karl Rove. Volgens de schrijver van het stuk, Ron Suskind, declameerde een adjudant van Bush, waarvan bijna algemeen wordt aangenomen dat hij Rove zelf is, dat:
“Kerels zoals ik behoorden tot wat wij de op de realiteit gebaseerde gemeenschap noemen,” die hij omschreef als mensen die “geloven dat oplossingen voortkomen uit uw oordeelkundige studie van de waarneembare werkelijkheid.” Ik knikte en mompelde iets over verlichtingsbeginselen en empirisme. Hij onderbrak me. “Zo werkt de wereld echt niet meer,” ging hij verder. “Wij zijn nu een imperium, en als wij handelen, scheppen wij onze eigen werkelijkheid. En terwijl u die werkelijkheid bestudeert – oordeelkundig, zoals u wilt – zullen wij weer handelen, en andere nieuwe werkelijkheden scheppen, die u ook kunt bestuderen, en zo zal alles in orde komen. Wij zijn de acteurs van de geschiedenis … en u, u allen, zult overgelaten worden om alleen maar te bestuderen wat wij doen.”
Als wij deze woorden analyseren in de bredere context van de omarming door de regering van “shock and awe” en “full spectrum dominance” op het gebied van het “defensie”-beleid, dan zouden wij ze op de volgende manier kunnen vertalen:
“De tijd dat journalisten, of wat dat betreft welk deel van het politieke lichaam dan ook, de agenda van deze regering bepaalden of sterk bepaalden, is voorbij. Wij hebben de wapens van de informatie-oorlogsvoering die ons ter beschikking staan, in handen gekregen, en zullen die ook ijverig gebruiken, om u effectief voor het hoofd te stoten, en u, uw collega’s, en bij uitbreiding de overgrote meerderheid van de Amerikanen in een staat van aangeleerde hulpeloosheid te brengen. Wij hebben besloten dat de samenwerking met u en met het publiek waarvoor u zegt te strijden, in strijd is met de verlangens en doelstellingen van onze eigen kaste, en wij zullen u dus zoveel trauma toebrengen als wij nodig achten om u op de knieën te krijgen en onze doelen te bereiken”.
Voor velen, denk ik, lijkt het idee dat regeringen de capaciteit en de wil zouden kunnen hebben om hun eigen bevolking aan te vallen met goed georganiseerde en volhardende campagnes, informatie-oorlogsvoering nogal vergezocht. En voor anderen, vermoed ik, zou het spreken over het op grote schaal toebrengen van “trauma’s” in dit verband vergelijkingen kunnen oproepen met sommige van de ergste vormen van zeurderig en overdreven conspiratiegezeur.
Maar is, na alles wat wij de laatste tientallen jaren van de wereldgeschiedenis gezien hebben, het idee dat regeringen vaak strategisch gemotiveerde, seriële misbruikers van hun eigen bevolking kunnen zijn, werkelijk zo moeilijk te erkennen?
Wij weten bijvoorbeeld dat toen de door de VS gesteunde Italiaanse regering in de jaren ’70 en ’80 geconfronteerd werd met de groeiende mogelijkheid om de macht te moeten delen met de Communistische Partij van dat land, elementen van de regering het licht op groen gezet hebben voor een aantal “valse vlag”-aanvallen op de Italiaanse politie en de bevolking in het algemeen, waarvan de bekendste de Pentano-bomaanslag van 1972 en het bloedbad op het treinstation van Bologna van 1980 waren.
Het doel van de bomaanslagen, zoals later werd uitgelegd door een van de door de regering beschermde daders van de aanslagen, Vicenzo Vinciguerra, was een sociale paniek te veroorzaken die degenen die ontevreden waren over de sociale en economische realiteit van het land, terug zou drijven in de armen van de steeds meer in diskrediet geraakte, maar door de VS goedgekeurde christen-democratische partij.
Het was zijn getuigenis van deze gebeurtenissen als anti-establishment activist die de filosoof Giorgio Agamben ertoe aanzette zijn invloedrijke studies te schrijven over de architecturen van sociale controle die door de hedendaagse westerse regeringen worden gebruikt, studies die onder andere suggereren dat het opwekken van “uitzonderingstoestanden” waarin de normale overlegprocessen van de samenleving worden opgeschort of ernstig beknot, in veel westerse “democratieën” een standaardprocedure is geworden.
Ik denk dat weinigen nog zullen betwisten dat, wat ook de oorsprong van de aanslagen van 11 september moge zijn, het wijdverspreide gevoel van trauma dat onder de Amerikaanse bevolking werd opgewekt door de herhaalde uitzending van de afschuwelijke beelden van die dag, de drang van de regering om reeds lang bestaande opvattingen over burgerlijke vrijheid radicaal te herdefiniëren, en de instemming van de burgers met haar meervoudige aanvalsoorlogen in het Midden-Oosten heeft vergemakkelijkt.
Dit alles brengt ons bij Covid.
Kan iemand die het essentiële A State of Fear van Laura Doddsworth gelezen heeft, of het zogenaamde “Paniekdocument” van de Duitse regering (hieronder gelinkt) werkelijk twijfelen aan de bewuste en cynische wens van regeringen, die zogenaamd voor het welzijn van het volk dienen, om de bevolking van die landen trauma’s toe te brengen?
Is er een andere manier om de obsessieve aandacht van de regering van de VS (en haar strak geallieerde media) te begrijpen voor het verstrekken van “aantallen gevallen” zonder enige contextuele informatie (b.v. hun relatie tot ziekenhuisopnames en sterfgevallen) die de burgers in staat zou kunnen stellen om rationeel het werkelijke gevaar te berekenen dat zij door het virus zouden hebben gelopen?
Stelt een Duitse regering die er niet in geïnteresseerd is de spanningen op te voeren en ze uit te buiten om een betere naleving van de officiële edicten door de bevolking te bereiken, in een planningsdocument voor dat haar ambtenaren a) zich alleen concentreren op de ergste Covid-scenario’s, b) uitdrukkelijk de noodzaak schuwen om de economische gevolgen van de voorgestelde bestrijdingsstrategieën te modelleren, c) het feit bagatelliseren dat de ziekte vooral heel oude mensen doodt, d) proberen “het gewenste schokeffect” teweeg te brengen en kinderen een schuldgevoel aan te praten over het feit dat zij mogelijk de katalysator zijn van de dood van hun oudere familieleden?
Ja, overal in de Westerse wereld en daarbuiten werden mensen opzettelijk getraumatiseerd door dezelfde mensen die nooit ophielden hen te vertellen dat hun enige echte zorg was hen “veilig te houden”™.
Hoewel ik geen psycholoog ben, weet ik dit wel. De enorm desoriënterende en cognitief slopende gevolgen van een trauma worden, meer dan wat ook, gevoed door het handhaven van een fundamenteel reactieve houding ten opzichte van de wereld om ons heen. Het trauma wordt sterk verminderd wanneer wij stoppen, ademhalen en, naar ons beste vermogen, onbevreesd de verwondingen catalogiseren die wij hebben opgelopen, ons afvragen wie ze veroorzaakt heeft, en, indien relevant, wat zo velen van ons ertoe gebracht heeft zich neer te leggen bij deze aanslagen op onze waardigheid en ons welzijn.
Mensen als Karl Rove en zijn vele geestelijke klonen in de regering, de Hi-tech, het grootkapitaal en de Big Pharma zijn zich terdege bewust van wat ik zojuist zei, en zullen dus alles doen wat in hun macht ligt om ons gedeconcentreerd en zeer aandachtig te houden voor de steeds veranderende en meestal onbeduidende info-bites die zij voortdurend onze kant op sturen.
Terwijl voor ons kalmte en catharsis de eerste stappen zijn om onze integriteit te herwinnen, zijn ze voor hen kryptoniet.
Tot nu toe lijkt het erop dat deze grote machtscentra de strijd aan het winnen zijn. Hier in de VS, evenals in de landen in Europa die ik onlangs bezocht heb, schijnen de meeste burgers zich tevreden te hebben gesteld met de tijdelijke beëindiging van de aanslagen op hun waardigheid en hun inherente sociale rechten, zoals de ernstig mishandelden vaak doen. Slechts weinigen, zo lijkt het, zijn bereid het recente verleden met blijvende hartstocht of kracht onder de loep te nemen.
Ik wou dat ik wist wat sommigen van deze mensen zou kunnen helpen om de toestand van aangeleerde hulpeloosheid waarin zij gevallen zijn, te erkennen, en hoe ik in hen het proces van geestelijke en burgerlijke wederopbouw bij zichzelf en anderen zou kunnen aanwakkeren. Maar dat is niet zo.
En misschien is het overmoedig van mij om te denken dat ik dit vermogen in de eerste plaats zou moeten hebben.
Men heeft mij eens gezegd dat wanneer men twijfelt of wanneer men vast lijkt te zitten, de eerste stap erin bestaat diegenen op te zoeken wier innerlijke lichtjes het helderst schijnen te branden, en aan te bieden om hoopvol naast hen te gaan staan.
Op dit ogenblik is dat misschien het beste wat wij allen kunnen doen.
Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
COVID-19 VACCIN DOSSIER
Italiaanse psychiater: “Elites krijgen valse vaccinaties!” Hoe hij dit weet…
“De massa heeft nooit naar de waarheid gesmacht. Ze wijken af van bewijs dat niet naar hun smaak is en geven er de voorkeur aan dwaling te vergoddelijken, als dwaling hen verleidt. Wie hen illusies kan bezorgen, is gemakkelijk hun meester; wie zijn illusies probeert te vernietigen, is altijd hun slachtoffer.”
Bron: https://nl.technocracy.news/massapsychose-hoe-een-pandemie-van-psychische-aandoeningen-te-cre%C3%ABren%3F/
Beluister ook:
https://youtu.be/fdzW-S8MwbI
Letterlijke uitspraak Jean-Claude Juncker eind jaren 90: “We bedenken wat, als er geen opstand komt voeren we dat in en gaan stapje voor stapje verder tot er voor de burgers in de EU geen weg terug meer is.” Uitspraak van Gorbatsjov: “In Rusland hebben wij het communisme afgeschaft en in de EU wordt het ingevoerd.”
Bron: https://ejbron.wordpress.com/2022/06/05/zomaar-wat-simpele-opmerkingen-en-citaten/#more-301880
https://ejbron.wordpress.com/2022/06/05/zomaar-wat-simpele-opmerkingen-en-citaten/#more-301880
Uit “the art of war”geschreven in CHina 1500 jaar terug, en uit “Mein Kampf”van de meest populaire mof ooit in Mofrikana: je maakt honderden kleine onbeduidende wetjes, die de vrijheid beetje bij beetje inperken.
Tegen de tijd dat ze zien wat er gebeurt, is het te laat voor ze, zijn ze hun vrijheid kwijt en is er geen weg terug”.
Niks nieuws.
Zie ook: wat de ploert de Jonghe deed met Rutte in de nep pandemie.