Een bescheiden voorstel: Zeg je baan op en ga in de bijstand

Ik weet niet wie dit moet weten, maar in Nederland draagt de gemiddelde bijstandsgerechtigde meer bij aan de samenleving dan 80% van de mensen met een fulltime baan, schrijft Rintrah.

“Hoe is dat mogelijk?” vraagt u. Nou, ik ben blij dat u het vraagt, want dat betekent dat het verhaaltijd is. Nederland is in veel opzichten het Zuid-Korea van de Noordzee. Nederlandse moeders willen bijvoorbeeld niets liever dan dat hun kinderen het goed doen op school en ergens een prestigieuze baan krijgen. Er is natuurlijk een hevige concurrentie voor de weinige banen die prestigieus genoeg zijn (advocaten en dokters), wat betekent dat we een enorm aanbod aan drop-outs hebben.

Voor elk Nederlands kind dat geneeskunde mag studeren, zijn er bijvoorbeeld een heleboel die het net niet gehaald hebben. In plaats van een minder prestigieuze maar even nuttige baan als verpleegster te accepteren door verpleegkunde te gaan studeren, gaan deze kinderen uiteindelijk iets studeren dat vaag met gezondheid te maken heeft, zoals “gezondheidswetenschappen” op universitair niveau. Tenslotte, als je zo hard hebt gewerkt om op de universiteit te komen, heb je geen zin om met minder genoegen te nemen.

Als het nog niet duidelijk was, gezondheidswetenschappen is niet echt iets dat je voorbereidt op een echte baan. Het is letterlijk iets dat iemand twintig jaar geleden of zo uit het niets heeft uitgevonden. Je zult uiteindelijk iets doen dat vaag met gezondheid te maken heeft. Met andere woorden, je zult waarschijnlijk eindigen bij een ziektekostenverzekeringsmaatschappij die “gezondheidszorg inkoopt” voor de verzekeringsmaatschappij bij “zorgaanbieders”.

Waarom hebben we deze tussenpersonen nodig? Strikvraag: dat hebben we niet. Tot een jaar of dertig geleden had de meerderheid van de Nederlanders geen particuliere ziektekostenverzekering, de overheid hoestte je medische rekeningen op. Nu hebben we een dozijn of zo zorgverzekeraars, die allemaal hun eigen bureaucraatjes en marketingafdelingen hebben die in een zero sum game strijden om hetzelfde geld.

Met andere woorden, als “gezondheidswetenschapper” (niet echt, sorry), is de kans groot dat je met een klotebaan komt te zitten. En de Nederlandse samenleving zit vol met zulke onzinbanen. We hebben veel consultants en managers. Aan de andere kant, als je je spullen wilt verhuizen en in een ander huis wilt gaan wonen, is er in de meeste plaatsen een wachtlijst van zes weken om een verhuisbedrijf te vinden dat bereid is je een handje te helpen.

Voor elke baan die echt is, in de zin dat je je grootmoeder meteen kunt laten inzien hoe die bijdraagt aan de maatschappij, is er in Nederland een tekort. Er is niemand die je kan helpen verhuizen. Er is niemand die je kinderen les kan geven en er is niemand die een ambulance kan besturen. Er is niemand die je sanitair kan repareren en er is niemand die kan controleren of je centrale verwarming je langzaam vergiftigt met koolmonoxide. Er is niet eens iemand die uw gazon kan maaien of een bus kan besturen.

Aan de andere kant is er een overvloed aan mensen die van onderwerp proberen te veranderen als je ze vraagt wat hun baan inhoudt. Nederland zit vol met milieuadviseurs, channel managers, human resource managers en andere banen waarbij je van negen tot vijf op een kantoor zit. Het is toch vernederend om naar de universiteit te gaan en te eindigen in een baan waarvan iedereen kan zien dat je er geen universitaire graad voor nodig had. Aan de andere kant, als je gestudeerd hebt en een kantoorbaan krijgt die erg vaag is, is het voor mensen niet direct duidelijk dat je voor je baan je diploma niet nodig hebt.

Nederland heeft een enorme woningnood. Een huis is vandaag 17,5% duurder dan een huis dat je een jaar geleden kocht. Hoe komt dat? Nogmaals, Nederlanders houden er niet van om banen te hebben die daadwerkelijk bijdragen aan de maatschappij. We hebben niet genoeg huizen, omdat we niet snel genoeg nieuwe huizen kunnen bouwen. We kunnen niet snel genoeg nieuwe huizen bouwen, omdat niemand meer bouwvakker wil zijn. Er is geen teken dat de huisvestingscrisis zal worden opgelost, ze zal waarschijnlijk alleen maar erger worden, wat zal leiden tot een hele generatie van “consultants” en “managers” die dingen beheren en raadplegen vanuit het comfort van de kinderkamer waarin ze zijn opgegroeid.

Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Wel, Nederland zou een “kenniseconomie” worden. Dat was de grote ambitie die politici hadden toen ik nog een kind was. Overal hoorde je die term. Iedereen zal gaan studeren en iedereen zal met zijn overvloedige “kennis” bijdragen aan de maatschappij. Natuurlijk is een universiteitsdiploma niet meer nuttig als iedereen er een heeft. Als je te veel afgestudeerden hebt, is het gevolg dat voor banen waarvoor vroeger een diploma nodig was, een universiteitsdiploma nodig is. Dat is geweldig voor universiteitsprofessoren, maar niet zo geweldig voor mensen die vier jaar lang geld hadden kunnen verdienen in plaats van het te besteden aan studie.

Dat brengt me bij het punt dat ik wilde maken. Statistisch gezien is de meest nuttige jongen of meid in een typische Nederlandse buurt degene die in de bijstand zit. Het is niet echt praktisch mogelijk om hier van een uitkering te leven, maar je hebt tijd in overvloed die je kunt besteden aan wat je maar aanspreekt. Zo wilde ik op een dag mijn eigen Salvia Divinorum stekje vinden.

Ik moest helemaal naar de andere kant van het land, om in een afgelegen dorp een man te vinden die deze stekken verkocht. Ik liep zijn huis binnen, waar ik tot mijn verbazing ontdekte dat deze man meer biodiversiteit in zijn huiskamer had groeien dan je in het gemiddelde Nederlandse nationale park zult aantreffen. Elke soort plant die je aan het twijfelen brengt, groeide hier, samen met een paar planten die je helpen vergeten wat je geleerd hebt van de planten die je aan het twijfelen hebben gebracht.

Het was vrij duidelijk dat de man niet in staat was een baan te behouden, hij stak halverwege ons gesprek een joint op en moest zijn portemonnee controleren omdat hij vergeten was of ik hem betaald had. En toch ben ik ervan overtuigd dat deze man een grotere bijdrage aan de maatschappij levert dan de gemiddelde “channel manager” of “gezondheidswetenschapper”. De smartshops zijn al meer dan tien jaar geleden gestopt met de verkoop van Salviaplanten. Op dit moment moet bijna elke Salviaplant die nog in dit land groeit, afstammen van een plant die deze man daar kocht toen hij zo oud was als ik.

Als je eenmaal niet meer deelneemt aan de bovengrondse economie, kun je op duizend verschillende manieren bijdragen aan de maatschappij. Laten we beginnen met het meest eenvoudige wat je kunt doen. Je kan wiet kweken. Als je vijf cannabisplanten of minder hebt, word je niet vervolgd, zelfs niet als de politie op je voordeur klopt. Als je het nog niet weet, vijf wietplanten is genoeg om van te leven. Als één plant je 500 gram oplevert, je vijf euro per gram verdient en je eens in de drie maanden vijf planten kweekt, verdien je 50.000 euro per jaar, zonder belasting te betalen. Je mag natuurlijk niet verkopen, maar je ziet het punt hier: Zolang je operatie klein genoeg is, blijf je onder de radar, maar het is nog steeds meer geld dan iemand nodig heeft om van te leven.

Cannabis heeft nog steeds een slechte reputatie op sommige plaatsen, maar ik zeg het nogmaals, de gemiddelde man die wiet kweekt levert een grotere bijdrage aan de maatschappij dan iemand met een fulltime baan. Cannabis geneest je PTSD, het behandelt je chronische pijn, het maakt je autisme draaglijk, het vertraagt de ziekte van Alzheimer en het kan zelfs kanker genezen. Het is moeilijker iets te verzinnen dat cannabis niet kan genezen dan iets dat het wel kan. En het belangrijkste is dat het leuk is en je creatiever maakt. Er is een reden waarom bijna elke muzikant het neemt. Politici zijn trots op “het creëren van banen”. Nou, cannabis vernietigt banen, vooral in de farmaceutische industrie.

Ik kom niet in aanmerking voor bijstand omdat ik te veel geld heb, maar als ik vandaag voor de keuze zou staan tussen ergens op een kantoor zitten en in de bijstand zitten, zou ik voor de bijstand kiezen. Er is een psychologische tol verbonden aan het hebben van een klotebaan. Wie een klotebaan heeft, zoals ik vroeger had, heeft twee mogelijkheden: Je kan toegeven dat het onzin is en depressief worden, of je kan doen alsof je baan bijdraagt aan de maatschappij en je ziel verliezen. Of je wordt ellendig, of je wordt een walgelijk schepsel.

Er is echter een derde optie. Je kunt je onzinbaan opzeggen, zoals ik heb gedaan. Zullen mijn investeringen me het rendement opleveren dat ik nodig heb? Wie weet. Als ik 250k moet ophoesten voor een huis zal het lastig worden. Maar niets in het leven is gegarandeerd, behalve dood en belastingen. Als het allemaal naar de klote gaat, doe ik wel iets ernaast. Wat ik wel weet, is dat ik geen oude man wil zijn die op een dag terugkijkt op vijftig jaar van mijn leven met klotebaantjes.

Ik zou niemand aanraden zijn baan op te zeggen om in crypto te gaan handelen, want dat is op de lange termijn niet vol te houden. Als je wiet kweekt voor de kost, is het duidelijk waar het geld vandaan komt: je maakt een product dat mensen willen. In crypto, is er geen product. Het geld is ook er niet echt (zie: Tether), of het geld komt van een nieuwe instroom van sukkels. Het feit dat het aantal gestegen is sinds de laatste keer dat ik dit zei, is geen goed tegenargument, aangezien het aantal effectief eeuwig kan blijven stijgen. Het enige wat ze echt nodig hebben is een groeiende toevloed van sukkels en een mechanisme om te voorkomen dat u om uw eigenlijke geld vraagt en tevreden bent met het staren naar een stel groene kaarsen.

Je zou kunnen zeggen “oh er is een enorme waarde in crypto het is zo nuttig al die dApps en NFT’s en andere dingen”, maar ze dienen allemaal één doel: mensen snel rijk maken. Mensen de belofte bieden om snel rijk te worden is geen echte service, zeker niet als je de belofte niet kunt waarmaken. Crypto maakt sommige mensen rijk, natuurlijk: de oplichters die je de schoppen verkopen tijdens de goudkoorts die ze aanwakkeren. Maar als u bedenkt dat deze mensen rijk worden van uw geld en ook nog eens tot 22 miljard dollar per jaar moeten uitgeven aan het produceren van nieuwe bitcoins, dan zult u zich realiseren dat er weinig geld overblijft in het geheel om u rijk te maken.

Mijn aanbeveling zou zijn om iets te vinden wat je ernaast kunt doen en wat waarde heeft voor de maatschappij. Als je een product of dienst aanbiedt waarbij je niet “snel rijk” wordt, kan het een duurzame onderneming zijn. Wees niet te ambitieus, je gaat de wereld niet redden. Als je geluk hebt maakt die ambitie je arm, als je pech hebt word je rijk maar verlies je je ziel bij het verkopen van een zwendel (voorbeeld: Tesla). Je hersenen zijn ontworpen om te genieten van het soort dingen die je voorouders moesten doen om te overleven. Zoek iets dat je echt leuk vindt en kijk of je er geld mee kunt verdienen. Dat is eerlijk gezegd goed genoeg.

Copyright © 2021 door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

COVID-19 VACCIN DOSSIER

Wat is eigenlijk Democratie?

Volg Frontnieuws op Telegram