Donald Trump moet vermijden meegezogen te worden in de Oekraïne oorlog

Donald Trump wordt binnenkort president. Het is begrijpelijk dat beleidsmakers in Washington sceptisch zijn over zijn belofte om de oorlog tussen Rusland en Oekraïne in één dag te beëindigen. Critici beweren dat hij van plan is om Kiev onder druk te zetten om zich gewonnen te geven.

Zijn havikistische adviseurs suggereren echter iets anders. Zo beschreef Keith Kellogg, door Trump gekozen tot speciale oorlogsgezant voor Oekraïne, eerder zijn plan voor vrede: “We vertellen de Oekraïners: ‘Je moet aan tafel komen, en als je niet aan tafel komt, zal de steun van de Verenigde Staten opdrogen’.” Dan “zeg je tegen Poetin: ‘Hij moet aan tafel komen en als je niet aan tafel komt, dan geven we de Oekraïners alles wat ze nodig hebben om je in het veld te doden’.” Mogelijke voorwaarden waren onder meer een stopzetting van de gevechten, Russische controle over grondgebied dat het bezette, NAVO-lidmaatschap voor Kiev dat een tiental jaren in de wacht wordt gezet en veiligheidsgaranties voor Oekraïne, gesteund door Westerse vredeshandhavers, schrijft Doug Bandow.

Wat kan Donald Trump bereiken?

Dit is een afschuwelijke aanpak die waarschijnlijk zou mislukken terwijl fundamentele Amerikaanse belangen worden opgeofferd.

Washington zou nog meer verstrikt raken in een conflict dat niet het zijne is. Kiev zou de ineenstorting van zijn leger riskeren terwijl het vertrouwt op een nieuwe ronde van onuitvoerbare geallieerde beloften van steun. Moskou zou een voortdurende druk voelen om te escaleren om voordeel te behalen. Het zou ook zijn relatie met China verdiepen en zijn aanval op de belangen van de VS in het Midden-Oosten en Korea opvoeren. Het beste resultaat zou een bevroren Europees conflict en een wereldwijde koude oorlog kunnen zijn die jaren of zelfs decennia aanhoudt.

Het beleid van de Trump-regering ten aanzien van Oekraïne moet gericht zijn op het bevorderen van Amerikaanse, niet Oekraïense belangen. Om voor de hand liggende en begrijpelijke redenen geeft Kiev alleen om zijn eigen overleving. In het eerste jaar van het conflict probeerde de Oekraïense president Volodymyr Zelensky de VS in de oorlog te lokken door Rusland de schuld te geven van een verdwaalde Oekraïense raket die Polen trof. Zelensky richtte onlangs zijn persoonlijke charme en PR-machine op de gekozen president, in een poging Trump ervan te overtuigen dat Washington de belangen van Oekraïne zou moeten omarmen als die van Amerika zelf.

Ze zijn echter niet hetzelfde.

De verschrikkelijke waarheid over Oekraïne en Amerika

De oorlog tussen Rusland en Oekraïne is verschrikkelijk, maar is voor Amerika een grotere humanitaire dan veiligheidszorg. Oekraïne is nooit van serieus geopolitiek belang geweest voor de VS. Niet onder tsaristisch Rusland. Niet onder de Sovjet-Unie. En niet onder het Rusland van na de Sovjet-Unie. De aanval van Vladimir Poetin kwam als een schok, maar hij is al een kwart eeuw aan de macht zonder enige interesse te tonen in een oorlog tegen de VS of Europa. Zijn beroemde toespraak tot de Veiligheidsconferentie van München in 2007 suggereerde zelfs een beleid dat logisch, klinisch en afgemeten was. De agressie van Poetin was niet gerechtvaardigd en het conflict is verschrikkelijk. Toch hebben de VS en de Europeanen vaak routinematig ergere zaken genegeerd, zoals de langdurige oorlog die de Democratische Republiek Congo een paar decennia geleden in zijn greep hield en waarbij naar schatting 5,4 miljoen mensen omkwamen. Washington en Londen waren ook opmerkelijk in hun steun voor de moorddadige plunderingen van Saoedi-Arabië in Jemen en hun verantwoordelijkheid voor de dood van honderdduizenden burgers in Irak.

Europa is minder belangrijk voor Rusland dan de Europeanen denken. Ondanks de hysterie rond elke discussie over de bedoelingen van Moskou, heeft het in een kwart eeuw zorgvuldig een conflict met Amerika vermeden, zowel alleen als via de NAVO. Poetin is geen vriend van democratie of vrijheid, maar hij was oorspronkelijk ook geen vijand van het Westen. Hij was zelfs de eerste buitenlandse leider die president George W. Bush belde na 9/11 en twee weken later een verzoenende toespraak hield voor de Duitse Bondsdag, waarin hij aangaf dat Rusland deel wil uitmaken van Europa.

Dat veranderde, niet omdat hij op mysterieuze wijze veranderde in Jozef Stalin, maar vanwege de uitbreiding van de NAVO en de agressieve activiteiten van de alliantie buiten het gebied, vooral tegen Joegoslavië. Zijn toespraak in München was gematigder dan de toespraken van veel geallieerde functionarissen vandaag de dag, waarin Washington terecht werd aangewezen als de meest promiscue interventionistische macht van de afgelopen decennia. De invasie van Rusland was niet gerechtvaardigd en is zijn verantwoordelijkheid, maar het onverantwoordelijke, roekeloze gedrag van de geallieerden, inclusief de weigering om met Moskou te onderhandelen, creëerde de omstandigheden die tot de oorlog leidden. (Zelfs voormalig secretaris-generaal Jens Stoltenberg erkende de beslissende rol van de NAVO-uitbreiding). Hoe dan ook, Poetin heeft noch de wil noch het vermogen getoond om een moderne Blitzkrieg naar de Atlantische Oceaan te lanceren, of hij nu uiteindelijk wint van Oekraïne of niet. Hoewel hij vaak geciteerd wordt als iemand die zegt “Wie de Sovjet-Unie niet mist, heeft geen hart,” was zijn volgende zin “Wie de Sovjet-Unie terug wil, heeft geen hersens.”

Wat moet Washington nu doen met betrekking tot Oekraïne?

De belangrijkste prioriteit van Washington zou moeten zijn om zich buiten het lopende conflict te houden. De VS en de Sovjet-Unie hebben de vaak ijskoude Koude Oorlog overleefd zonder dat het conflict uit de hand liep, ondanks het bijna mislopen van de Cubaanse Raketcrisis. Moskou werd verondersteld een wereldwijde hegemoniale dreiging te vormen, waardoor de risico’s van een confrontatie gerechtvaardigd waren. Vandaag de dag is dat niet meer zo. Rusland is een macht zonder ideologische of territoriale geschillen met Amerika. Washington moet pogingen van Oekraïne en de Oost-Europeanen om Amerika bij het huidige conflict te betrekken, nu of in de toekomst, resoluut van de hand wijzen. Het lidmaatschap van de NAVO moet permanent van tafel blijven. De VS zouden ook geen bilaterale veiligheidsverplichtingen moeten aangaan. Als Oekraïne het vroeger niet waard was om verdedigd te worden en het vandaag niet waard is om verdedigd te worden, dan zal het dat morgen ook niet zijn.

Het secundaire doel van de regering Trump zou moeten zijn om de last van Europa’s verdediging te verschuiven, niet te delen. Acht decennia lang waren de Europese bondgenoten van Washington weinig meer dan een verzameling doodlopers op het gebied van veiligheid, welvarende en dichtbevolkte staten die verwachtten dat het Amerikaanse volk hen voor altijd zou beschermen.

Zelfs vandaag de dag, ondanks een welkome toename in militaire uitgaven door sommige NAVO-leden, laat het continent het zware werk nog steeds over aan de VS. De verdediging van Europa, en vooral van de staten aan de oostelijke rand, zoals Oekraïne, is echter veel belangrijker voor Europa dan voor Amerika.

Washington kan het zich niet langer veroorloven om het Pentagon te behandelen als een welzijnsinstelling. De VS staat voor een fiscale catastrofe, waarbij jaarlijks $ 2 biljoen aan de staatsschuld wordt toegevoegd en alleen al aan rente $ 1 biljoen per jaar wordt betaald. Ondanks een verbetering vorig jaar, blijft de rekrutering van militairen zwak, met jonge Amerikanen die steeds terughoudender worden om op te treden als de politieagenten van de wereld.

Washington en Europa moeten serieuze maar discrete onderhandelingen met Rusland beginnen over een regeling. Nu ze een voor beide partijen dure proxyoorlog tegen Moskou zijn begonnen, hebben de geallieerden een grote verantwoordelijkheid om de vrede te helpen herstellen. Onder leiding van de VS moeten ze met Moskou voorstellen onderzoeken voor een nieuwe veiligheidsorde die een onafhankelijk, soeverein Oekraïne en een vreedzaam, veilig Rusland garandeert. Onderhandelingen kunnen mislukken, maar dat weten we niet als we niet praten. Een mogelijke teruggave van bevroren/geconfisqueerde Russische tegoeden en opschorting/beëindiging van sancties zouden een stimulans moeten zijn om in te stemmen met een redelijke regeling, die onvermijdelijk het verlies van de Krim en Donbas door Kiev zal inhouden.

Het doel zou dan zijn om de vooruitzichten van Kiev in de uiteindelijke onderhandelingen met Moskou te verbeteren. Indien nodig zou Amerika de vijandelijkheden kunnen staken, zelfs als Europa en Oekraïne dat zouden weigeren.

De VS moeten niet proberen om Kiev voorwaarden op te leggen. Oekraïne moet zijn eigen koers kiezen. Amerikaanse eisen maken het misschien makkelijker voor Zelensky om een slechte deal aan het Oekraïense volk te verkopen, maar de levensvatbaarheid van welke regeling dan ook zal afhangen van hun steun. Anders kan de overeenkomst mislukken, met alle gevolgen van dien. In plaats daarvan moeten de VS uitleggen wat ze bereid zijn te doen, zodat Kiev dienovereenkomstig kan handelen en de volledige verantwoordelijkheid voor de gevolgen kan dragen. In dit geval zou Washington moeten aangeven dat het de veiligheid van Oekraïne niet zal garanderen of de aspiraties van Kiev om verloren grondgebied terug te winnen zal steunen en de verantwoordelijkheid voor extra hulp zal overdragen aan Europa.

In tegenstelling tot Biden, die besloot oorlog een kans te geven, zou Donald Trump vredestichter moeten spelen. Het conflict beëindigen is in het belang van Amerika en Europa. Het Oekraïense volk verlangt echter het meest naar het einde van de vijandelijkheden. Hun land is het belangrijkste slagveld, nu Moskou verloren gebied herovert, civiele infrastructuur als doelwit kiest en het moreel van de bevolking ondermijnt. Hun kans op de overwinning neemt steeds verder af door de mankrachtcrisis in het Oekraïense leger. Onwillige rekruten verbergen zich terwijl wanhopige autoriteiten mannen van de straat ontvoeren. Desertie neemt toe en hele eenheden verlaten de oorlog. Geallieerde analisten maken zich zorgen over de mogelijke ineenstorting van het leger. Opiniepeilingen laten zien dat de eens zo vastberaden Oekraïners steeds meer bereid zijn om grondgebied op te offeren om vrede te bereiken.

Toch kan Trump Oekraïne of Europa niet controleren. Hij kan echter wel “America First” in actie laten komen. In dit geval betekent dat het beëindigen van de Amerikaanse betrokkenheid bij het conflict, zelfs als de oorlog doorgaat. De sleutel tot Amerikaanse veiligheid in zo’n gebroken en instabiele wereld is de verdediging van andere naties aan hen overdragen. Europa zou een goede plek zijn om te beginnen.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Mensen, ik wil jullie niet bang maken, maar de tijd dringt…

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: