In februari 2021 heeft Oekraïne, op bevel van president Volodymyr Zelensky, drie binnenlandse televisiezenders gesloten, omdat zij ervan beschuldigd werden Russische “propaganda” te verspreiden. Drie maanden later arresteerde Zelenski Viktor Medvedtsjoek, die op dat moment aan het hoofd stond van de op één na grootste partij in het nationale parlement van Oekraïne, het pro-Russische en eurosceptische Oppositieplatform voor het Leven (OPZZh), schrijft Pedro Gonzalez.
Zelensky had er geen moeite mee om de veelgeprezen democratische normen te vernietigen, lang voordat Rusland dit jaar zijn grens overstak naar Oekraïne. Het was dan ook geen verrassing toen hij dat eind maart te midden van de oorlog nog eens deed, door de noodtoestand in te roepen en tv-zenders te nationaliseren en 11 oppositiepartijen te verbieden, waaronder OPZZh – dit alles zogenaamd om Russische desinformatie en Russische sympathisanten te bestrijden, hoewel de toenmalige voorzitter van OPZZh, Joeri Boyko, de oorlog veroordeelde en opriep tot een staakt-het-vuren en de terugtrekking van de Russische troepen uit Oekraïne. Zelensky zou echter niet nog een gelegenheid voorbij laten gaan om de vleugels van de politieke oppositie in zijn land af te knippen, zeker niet nu de westerse media elke stap van hem rationaliseren en verheerlijken.
Maar het portret van de Oekraïense president als een democratisch toonbeeld verdoezelt de echte Zelensky en verbergt een uitgebreid web van corruptie en internationale bedriegerij waarvan Oekraïne het middelpunt is. Om de echte Zelensky te begrijpen, moet men hem zien als een schepping van de Oekraïense oligarch Ihor Kolomoisky. Hij is, in werkelijkheid, een marionet van de intriges.
De Pandora Paperss
Het is nu misschien moeilijk te geloven, maar onthullingen uit documenten in de Pandora Papers – miljoenen bestanden van offshore dienstverleners die gelekt zijn naar het International Consortium of Investigative Journalists en gedeeld zijn met partners over de hele wereld – hebben Zelensky vorig jaar aan het wankelen gebracht en dreigden een einde te maken aan zijn politieke carrière. Hoewel de acteur-politicus campagne voerde als een anti-corruptie hervormer, toonden de Pandora Papers aan dat hij net zo corrupt was als zijn voorgangers.
Van de meer dan 300 politici en overheidsambtenaren, waaronder verscheidene huidige en voormalige nationale leiders, in meer dan 91 landen en gebieden waar de documenten betrekking op hadden, was Oekraïne de thuishaven van meer geheime offshore holdings dan enig ander land, inclusief Rusland. Het Organized Crime and Corruption Reporting Project (OCCRP), dat aan het onderzoek heeft meegewerkt, ontdekte dat vlak voordat Zelensky tot president werd gekozen, “hij zijn aandeel in een belangrijk offshore bedrijf, het op de Britse Maagdeneilanden geregistreerde Maltex Multicapital Corp., aan zijn zakenpartner schonk – die weldra zijn belangrijkste presidentiële assistent zou worden. En ondanks het feit dat hij zijn aandelen opgaf, blijkt uit de documenten dat er spoedig een regeling werd getroffen waardoor de offshore dividend kon blijven uitkeren aan een bedrijf dat nu aan zijn vrouw toebehoort.”
Zoals bij het hardhandig optreden tegen de vrije meningsuiting en de politieke oppositie, trachtte het bureau van Zelensky het gebruik van de offshores te rechtvaardigen door het spook van de Russische agressie de schuld te geven. Een adviseur van Zelensky’s stafchef zei dat de offshores nodig waren om de inkomens van de groep te “beschermen” tegen de “agressieve acties” van het “corrupte” regime van de vroegere president Viktor Janoekovitsj, die in 2014 in een door de VS gesteunde kleurenrevolutie werd verdreven. De dure panden die de vennoten van Zelensky in het centrum van Londen verwierven met de offshores, zo lijkt het, waren slechts nederige toevluchtsoorden voor vervolgde Oekraïners.
Het was waar dat Zelensky en zijn partners in een televisieproductiemaatschappij, Kvartal 95, een netwerk van offshore-firma’s hebben opgezet dat minstens dateert van 2012. Dat was ook het jaar waarin het bedrijf regelmatig inhoud begon te produceren voor televisiestations die eigendom zijn van Kolomoisky, de meest flamboyante oligarch van Oekraïne en Zelensky’s belangrijkste geldschieter.
De overvaller
Van Kolomoisky is bekend dat hij gasten intimideerde door een levende haai te voeren die hij in een enorm aquarium in zijn kantoor in Dnipropetrovsk hield, en naar verluidt heeft hij zelfs opdracht gegeven tot huurmoorden. Als hij niet bestond, zou Richard Marcinko hem waarschijnlijk hebben verzonnen als schurk in een van zijn Rogue Warrior-romans.
Kolomoisky was medeoprichter en tot 2016 hoofdeigenaar van PrivatBank, de grootste commerciële bank van Oekraïne, en van PrivatBank Group, een wereldwijde zakencoalitie waarvan de controle zich uitstrekt over duizenden bedrijven in vrijwel elke bedrijfstak uit Oekraïne, de Europese Unie, Georgië, Rusland, de Verenigde Staten en elders. Hij ontkent invloed te hebben op de president, maar toen het Internationaal Monetair Fonds de besprekingen met Zelensky’s regering beëindigde nadat het in 2019 niet tot een nieuwe leningsovereenkomst was gekomen (onder verwijzing naar de alomtegenwoordige corruptie), antwoordde Kolomoisky, in een interview gevraagd wie er zou winnen als Zelensky gedwongen werd te kiezen tussen hem en IMF-leningen,: “Ik zou dat doen.” De Oekraïense media hebben opgemerkt dat Kolomoisky niet heeft ontkend de campagne van Zelensky te financieren.
Kolomoisky bouwde zijn enorme fortuin bij PrivatBank vooral op als “overvaller”. In een verhaal voor Harper’s Magazine over de geldschieter van Zelensky heeft Andrew Cockburn de betekenis van die term ingekleurd met de hulp van Matthew Rojansky, directeur van het Kennan Institute van het Woodrow Wilson Center for International Scholars. Er zijn firma’s in Oekraïne “geregistreerd met kantoren en visitekaartjes, firma’s [die gespecialiseerd zijn in] verschillende dimensies van het bedrijfsoverval, waaronder gewapende jongens om “zaken” te doen, vervalsen van documenten, omkopen van notarissen, omkopen van rechters,” zei Rojansky tegen Cockburn. En volgens Rojansky is Kolomoisky “de beroemdste oligarch-raider, die ervan beschuldigd wordt in de pakweg tien jaar tot 2010 een massale overvalcampagne gevoerd te hebben.” Op een gegeven moment is hij erin geslaagd om op de visumverbodlijst van de Verenigde Staten te belanden, waardoor hij het land niet meer in mag.
Maar de belangen van de oligarch gaan veel verder dan moordende zakentransacties, en overlappen met de zaken van Washington in de regio.
Tussen 2013 en 2014 steunden de VS een kleurenrevolutie in Oekraïne die uitmondde in een regimewisseling. Het bracht ook een burgeroorlog op gang tussen regeringstroepen en pro-Russische separatisten in het oosten van het land, die zich onafhankelijk van Kiev verklaarden. Te midden van deze crisis benoemde waarnemend president Oleksandr Turchynov Kolomoisky tot gouverneur van de Oblast Dnipropetrovsk. Hij maakte van zijn werkkrachten een privé-leger om de separatisten te bestrijden. Maar zelfs toen Kolomoisky in een krijgsheer veranderde, verwaarloosde hij zijn zakenimperium niet.
Door Washington goedgekeurde oligarch
In 2014 keurde het IMF noodhulp aan Oekraïne goed en injecteerde het miljarden in de Nationale Bank van Oekraïne – de centrale bank van het land – om de plaatselijke handelsbanken te steunen. Via een wereldomspannend plan waarbij PrivatBank-rekeningen en bedrijven van de PrivatBank Group betrokken waren, en een corrupt Oekraïens rechtssysteem, heeft Kolomoisky miljarden aan IMF-steun geplunderd. De zwendel, zoals onthuld in een reeks rechterlijke vonnissen, werd door Cockburn als volgt geschetst:
Tweeënveertig Oekraïense bedrijven, eigendom van vierenvijftig offshore-entiteiten die geregistreerd zijn in Caraïbische, Amerikaanse en Cypriotische jurisdicties en verbonden zijn met of gelieerd zijn aan de Privat-bedrijvengroep, namen leningen op van de PrivatBank in Oekraïne ter waarde van $1,8 miljard. De firma’s bestelden vervolgens goederen bij zes buitenlandse “toeleveringsbedrijven”, waarvan er drie in het Verenigd Koninkrijk gevestigd waren, twee op de Britse Maagdeneilanden en één op het Caribische staatje St. Kitts & Nevis. De betaling van de bestellingen – 1,8 miljard dollar – werd kort daarna vooruitbetaald op de rekeningen van de leveranciers, die toevallig op het Cypriotische filiaal van de PrivatBank stonden. Zodra het geld was overgemaakt, regelden de Oekraïense importbedrijven met PrivatBank Oekraïne dat hun leningen gegarandeerd zouden worden door de bestelde goederen.
Maar de buitenlandse leveranciers meldden steevast dat zij de bestelling toch niet konden uitvoeren, en verbraken dus de contracten, maar zonder enige inspanning om het geld terug te betalen. Tenslotte spanden de Oekraïense bedrijven een rechtszaak aan, steeds voor de Economische Rechtbank van Dnipropetrovsk, waarin zij eisten dat de buitenlandse leverancier de vooruitbetaling zou terugbetalen en ook dat de garantie aan PrivatBank zou worden geannuleerd. In tweeënveertig van dergelijke gevallen velde de rechtbank het identieke vonnis: het voorschot moest aan de Oekraïense onderneming worden teruggegeven, maar de leningsovereenkomst moest van kracht blijven.
In deze periode hield Kolomoisky zijn portefeuille van activiteiten gevarieerd. 2014 was ook het jaar waarin de zoon van toenmalig vice-president Joe Biden, Hunter Biden, naar verluidt toetrad tot de raad van bestuur van Burisma, een Oekraïens energiebedrijf waaraan Kolomoisky met een controlerend belang verbonden is geweest, aldus de New York Post. Uit e-mails die de Post heeft verkregen blijkt dat Vadym Pozharskyi, een protegé van Kolomoisky, in 2015 met Hunter heeft gecommuniceerd over een ontmoeting tussen Pozharskyi en toenmalig vice-president Biden. Verder blijkt uit bankgegevens van Hunter (die volgens D&A Investigations rechtmatig verkregen zijn) dat de PrivatBank betalingen aan hem gedaan heeft.
Tegen 2015 was Kolomoisky aan zijn volgende controverse toe, die uiteindelijk zou leiden tot de opkomst van Zelensky.
In maart van dat jaar hebben de mannen van Kolomoisky fysiek de controle gegrepen over Ukrnafta, de grootste olie- en gasproducent van het land, en UkrTransNafta, dat vrijwel alle oliepijpleidingen in Oekraïne controleert. Dit was Kolomoisky’s manier om zijn afkeuring te laten blijken over de schuchtere hervormingsinspanningen van de regering, die een directe bedreiging vormden voor de macht van toenmalig president Petro Porosjenko. Porosjenko wendde zich dus tot Washington voor hulp – namelijk tot de toenmalige assistent-staatssecretaris voor Europese en Euraziatische zaken Victoria Nuland en Geoffrey Pyatt, die toen ambassadeur van de V.S. in Oekraïne was.
Nuland is een interventioniste die getrouwd is met de aarts-neoconservatieve Robert Kagan. Zij wordt “de architect van de Amerikaanse invloed in Oekraïne” genoemd, heeft sinds de tijd van Bill Clinton een rol gespeeld bij de verandering van regime, en heeft in elke presidentiële regering gediend, behalve die van Trump. Mensen als Nuland zijn de reden waarom presidenten komen en gaan, maar een interventionistisch buitenlands beleid altijd blijft.
Met de hulp van D.C. heeft Porosjenko, in ruil voor zijn terughoudendheid, onder andere Kolomisky met succes van de visumverbodslijst geschrapt. Belangrijk is dat Pyatt en Nuland de andere kant op keken bij Kolomisky’s IMF-regeling, zelfs toen Washington andere oligarchen vervolgde.
Intussen probeerde het Ministerie van Buitenlandse Zaken, terwijl het de corruptie van Kolomisky negeerde, de Oekraïense oligarch Dmitry Firtash uit te leveren wegens een omkopingsincident dat in India zou hebben plaatsgevonden. Zijn echte misdaad was echter dat hij banden had met de regering die Nuland mede ten val had gebracht, en dat hij banden had met de afgezette Oekraïense president Viktor Janoekovitsj. Toen Firtash tegen zijn uitlevering in beroep ging, was een Europese rechter het daarmee eens en concludeerde dat “Amerika Firtash duidelijk zag als iemand die hun economische belangen bedreigde.” Niettemin heeft Washington een lang geheugen, en het is mogelijk dat Firtasj uiteindelijk toch in de V.S. terecht zal staan.
Zelfs toen hij van de verboden lijst van de V.S. werd geschrapt, ging Kolomoisky naar verluidt door met het verduisteren en bedriegen van PrivatBank van enorme bedragen. Sommige van zijn zwendelpraktijken zijn overgewaaid naar Amerikaans grondgebied.
Volgens het ministerie van Justitie heeft Kolomoisky van ongeveer 2008 tot 2016 frauduleuze leningen en kredietlijnen verkregen in het kader van een grootscheeps plan voor een totaalbedrag van minstens 5,5 miljard dollar, d.w.z. ongeveer gelijk aan vijf procent van het toenmalige bruto binnenlands product van Oekraïne. In de VS zouden miljoenen van die dollars zijn witgewassen via aankopen van commercieel onroerend goed van Ohio tot Kentucky en Texas. Voorts zou de weldoener van Zelensky een dozijn staalfabrieken in kleine steden in Amerika hebben gekocht, en in zijn kielzog failliete fabrieken, onbetaalde belastingen, rottende gebouwen en duizenden werkloze staalarbeiders hebben achtergelaten.
Door PrivatBank in 2016 te nationaliseren, legde Oekraïne de last van een reddingsoperatie van miljarden dollars effectief op de schouders van de belastingbetalers.
De Dienaar van het Volk
Kolomoisky zou zijn wraak krijgen voor wat er in zijn domein gebeurde. De confrontatie met Porosjenko, die als vernederend voor de oligarch werd ervaren, eindigde in maart 2015.
In oktober werd de eerste aflevering van een nieuwe show, Dienaar van het Volk, uitgezonden op het Oekraïense kanaal 1+1, waarin Zelensky de hoofdrol speelde: een geschiedenisleraar op een middelbare school die onverwacht president van Oekraïne wordt en zich inzet voor de bestrijding van corruptie in de regering. 1+1 is eigendom van de 1+1 Media Group, een van de grootste Oekraïense mediaconglomeraten, waarvan de eigenaar volgens de Atlantische Raad niemand minder is dan Kolomoisky zelf, waardoor hij “aanzienlijke politieke invloed heeft in het Oekraïne van vandaag”. Zijn media-activa werden gebruikt om de verkiezingscampagne van president Zelensky voor 2019 te promoten, wiens hitshows vroeger op Kolomoisky’s netwerk uitgezonden werden.”
De serie Dienaar van het Volk zelf werd geproduceerd door Kvartal 95, het bedrijf dat opgericht werd door Zelensky, wiens partners door de Pandora Papers betrokken werden bij een netwerk van offshores. Na de opkomst van Zelensky traden sleutelfiguren van Kvartal 95 toe tot Zelensky’s administratie. Ivan Hennadiyovych Bakanov, bijvoorbeeld, ging onder Zelensky van hoofd van de productiestudio naar leider van de Veiligheidsdienst van Oekraïne .
De show creëerde letterlijk Zelensky’s presidentiële persona, waardoor hij effectief een onofficiële campagne kon opbouwen tegen de zittende regering, tot maart 2018, toen een naar de televisieserie genoemde politieke partij werd geregistreerd bij het ministerie van Justitie. In december 2018 kondigde Zelensky officieel zijn presidentskandidatuur aan op 1+1.
Zelensky, de creatie van een oligarch, voerde campagne voor president als het personage dat hij speelde in een komedieserie met een naar de show genoemde partij naar de overwinning in 2019. Tijdens de race plaatste Volodymyr Ariev, een politieke bondgenoot van zittend president Porosjenko, een grafiek op Facebook waarin hij beweerde dat die aantoonde hoe Zelensky en zijn partners in de televisieproductie begunstigden waren van een constellatie van offshore-firma’s die miljoenen zouden hebben ontvangen van Kolomoiski’s PrivatBank.
De beschuldigingen werden toen als ongegrond van de hand gewezen, maar uit de Pandora Papers bleek dat informatie over verschillende bedrijven in het netwerk overeenkwam met de grafiek van Ariev, merkte de OCCRP op.
Kort nadat hij de teugels in handen had genomen, begonnen Zelensky en zijn partij Dienaar van het Volk, zogenaamd wegens inefficiëntie, Oekraïense ministers te ontslaan die bekend stonden als hervormers van de corruptiebestrijding. Daria Kaleniuk, hoofd van het Oekraïense Anti-Corruptie Actiecentrum, vertelde de Washington Post in maart 2020 dat de affaire de boodschap uitdroeg dat Zelensky “iemand kan ontslaan die een risico neemt, omdat hij de juiste dingen doet, en deze persoon de schuld kan geven van inefficiëntie.” De in Kiev gevestigde hervormingsverslaggever Oleg Soechov herhaalde dit sentiment vorig jaar, en schreef dat “Zelensky consequent corrupte ambtenaren heeft beschermd tegen vervolging en anti-corruptiehervormingen heeft gedood.” Anderzijds weigerde Zelensky, toen hij geconfronteerd werd met een petitie waarin hem om ontslag werd gevraagd van Oleh Tatarov, zijn adjunct-stafchef, die van omkoperij was beschuldigd, te ontslaan.
De mensen die op het hakblok gelegd werden, waren ook degenen die het meest waarschijnlijk de macht van oligarchen als Kolomoisky bedreigden, van wie Zelensky misschien het een en ander geleerd heeft.
In een persconferentie in 2020 merkte hij op dat hij “herinnerd wilde worden als de president die goede wegen heeft aangelegd in Oekraïne”. Een van de handvol bouwbedrijven die tijdens zijn ambtstermijn een aanzienlijk deel van de staatsmiddelen voor de aanleg van openbare wegen hebben ontvangen, is PBS LLC, dat volgens bedrijfsdocumenten banden heeft met Skorzonera LLC, een bedrijf dat mede-eigendom is van Kolomoisky.
PBS is door Oekraïense onderzoekers beschuldigd van het verduisteren van miljoenen aan staatsfondsen voor wegenwerken. In een vonnis van een rechtbank in de Oblast Ivano-Frankivsk werd opgemerkt dat het samen met het door Kolomoisky gecontroleerde Skorzonera verbonden is als onderdeel van een web van verwante bedrijfseenheden met overlappende adressen en personeel. PBS en Skorzonera hadden zelfs hun belastingaangiften vanaf hetzelfde IP-adres verstuurd.
Opmerkelijk is dat de voormalige minister van Douane, Maxim Nefjodov, één van de hervormers was die door Zelensky ontslagen werden. Nefjodov is het meest bekend omdat hij ProZorro heeft opgezet, een systeem dat de corruptie in de Oekraïense sector van de overheidsopdrachten zou moeten bestrijden.
Na het ontslag van Nefjodov heeft de partij van Zelensky haar meerderheid gebruikt om wetgeving goed te keuren waardoor het duurste wegenbouwproject in de moderne Oekraïense geschiedenis zonder enig toezicht gebouwd kan worden, ProZorro uitgezonderd. In juni jl. berichtte de Kyiv Post hoe Zelensky “de uitgaven voor wegenreparaties verdubbeld heeft, waarbij hij in de zak van het COVID hulpfonds greep en geld uitgaf dat Oekraïne bij internationale rechtbanken binnengehaald heeft.” Een interessante bron van geld, gezien het feit dat het IMF in 2020 een hulppakket van miljarden dollars heeft goedgekeurd “om Oekraïne te helpen het hoofd te bieden aan de uitdagingen van de COVID-19 pandemie door betalingsbalans- en begrotingssteun te verlenen.” Is het mogelijk dat Zelensky een voorbeeld heeft genomen aan Kolomoisky door zich vrijheden veroorloofd te hebben met de internationale hulp? Het is moeilijk met zekerheid te zeggen.
Onduidelijk is ook, waarom het Ministerie van Buitenlandse Zaken in maart jongstleden besloten heeft Kolomoisky opnieuw te sanctioneren, nadat hij ondanks zijn eigen internationale gekonkel van de slechte lijst was gehaald. In een persverklaring zei minister van Buitenlandse Zaken Anthony Blinken dat de reden was “vanwege zijn betrokkenheid bij aanzienlijke corruptie.” Maar daar was men zich van bewust toen men hem de eerste keer op de lijst zette en er weer af haalde. Vreemder nog, Blinken noemde specifiek de jaren 2014 tot 2015, toen Kolomoisky “betrokken was bij corrupte handelingen die de rechtsstaat en het vertrouwen van het Oekraïense publiek in de democratische instellingen en de openbare processen van hun regering ondermijnden, waaronder het gebruik van zijn politieke invloed en officiële macht voor zijn persoonlijk voordeel.”
Nogmaals, dit is geen openbaring, als men bedenkt dat Nuland een rol heeft gespeeld om Kolomoisky de eerste keer in die periode van de lijst te krijgen, toen Blinken nog plaatsvervangend nationaal veiligheidsadviseur onder Obama was. Blinken heeft het niet eens gehad over Kolomoisky’s vermeende plundering in Amerika.
Marionet van de Intrige
In 2019, vlak nadat Zelensky zijn verkiezing gewonnen had, gaf Kolomoisky het signaal dat hij bereid was olie over onrustige wateren te gieten en vrede te sluiten met Rusland. De burgeroorlog in Oost-Oekraïne heeft tot nu toe meer dan 14.000 levens geëist. Volgens de oligarch was het genoeg: “Zij zijn toch sterker. We moeten onze betrekkingen verbeteren,” zei hij over Rusland en Oekraïne volgens de New York Times. Maar hij zag ook een hinderpaal: “De mensen willen vrede, een goed leven, ze willen niet in oorlog zijn. En jullie [Washington] dwingen ons om in oorlog te zijn, en geven ons er niet eens het geld voor.”
Hebben de V.S. de beschermheer van Zelensky gesanctioneerd, zoals zij dat bij Firtasj hebben gedaan, om hem een duwtje in de goede richting te geven?
In het laatste geval dreigden de V.S. Firtasj te arresteren wegens omkoperij om Janoekovitsj onder druk te zetten om een handelsovereenkomst met de EU te ondertekenen. Maar de overeenkomst was in werkelijkheid een list om de economie van Rusland te destabiliseren.
Ondanks het feit dat Janoekovitsj slechts als “pro-Russisch” gekenschetst werd, gaf hij er de voorkeur aan, zoals The Economist verklaarde, “de status quo te bewaren en zich niet bij een van beide kampen aan te sluiten, terwijl hij [de EU en Rusland] bleef uitmelken.” En dus wrongen de Verenigde Staten zijn vriend uit om Janoekovitsj aan te moedigen in de gewenste richting te kantelen. “Als Janoekovitsj overgehaald moest worden om van gedachten te veranderen, was het dreigen om zijn sponsor Dmitri Firtasj achter de tralies te zetten een krachtige hefboom om toe te passen,” schreef Cockburn. “Vier dagen later gaf Janoekovitsj te kennen dat hij bereid was te tekenen, waarop Washington het verzoek om zijn miljardair-bondgenoot in de boeien te slaan ophief.”
Maar Janoekovitsj veranderde van koers en aanvaardde een tegenbod van Moskou, een moment dat het vlampunt werd voor een kleurenrevolutie. Nog steeds Cockburn: “Straatprotesten in Kiev volgden, gretig gesteund door Nuland, die vervolgens uit dankbaarheid koekjes uitdeelde aan de demonstranten.”
Janoekovitsj ontvluchtte Kiev op 22 februari. Vier dagen later deed Washington opnieuw pogingen om Firtasj te arresteren. “Dat deden zij naar behoren. Firtash werd korte tijd gevangen gehouden, betaalde het equivalent van 174 miljoen dollar borgtocht en wachtte op een uitspraak van een rechtbank over zijn beroep tegen uitlevering.”
Of iets dergelijks ook met de oligarch van Zelensky gebeurd is, is een andere goede vraag; waarschijnlijk één die niet snel beantwoord zal worden.
De grote leugen
De oorlog heeft Zelensky helemaal opnieuw uitgevonden, en daarmee zijn door schandalen geplaagde, door gebroken beloften gekenmerkte presidentschap gered. Zoals uit een opiniepeiling van het Internationale Instituut voor Sociologie van Kyiv bleek, steunde eind januari slechts 24 procent van de kiezers hem. Maar nu, dankzij de omarming door het Westen van de nieuwe persoonlijkheid van de acteur, die hem vaak boven alle verdenking plaatst, is Zelensky de ontvanger geworden van onvoorwaardelijke adoratie en enorme hoeveelheden internationaal hulpgeld. “Vóór de oorlog stuurden de VS $300 miljoen per jaar naar Oekraïne,” zei Mark Cancian, een senior adviseur bij het Center for International and Strategic Studies. Nu geven wij $100 miljoen per dag uit wat tot voor kort beschouwd werd als “de meest corrupte natie van Europa”.
Vanaf vandaag is de regering van de Verenigde Staten alleen al op weg om meer dan $50 miljard aan totale hulp aan Oekraïne te leveren. Ter vergelijking: het Ministerie van Binnenlandse Veiligheid schatte dat de door Trump voorgestelde grensmuur ruwweg $21,6 miljard zou kosten. Vooral de Republikeinen hebben zich de eerste twee jaar van Trump’s ambtstermijn verzet tegen zijn pogingen om de muur te financieren en te bouwen, voordat zij schoorvoetend instemden met de steun aan slechts een fractie van wat zij voor Oekraïne goedkeurden, waarbij zij zelfs het patriottisme van hun critici in twijfel trokken.
Hoe groot is de kans dat die miljarden aan internationale hulp in goed gevulde zakken zullen verdwijnen?
Niemand stelt deze of andere belangrijke vragen. Net zoals niemand vroeg of het vreemd was toen Zelensky verklaarde dat Rusland “alle inwoners” van de hoofdstad van Oekraïne zou moeten “doden” om die in te nemen en bij hem te komen. Dat, lijkt de hoge prijs die de “Dienaar van het Volk” bereid is de Oekraïners te laten betalen; en één die Washington graag door de Amerikanen laat subsidiëren.
Copyright © 2022 door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER
Zelensky’s gelukkige hand met geld: 243 miljoen dollar vergaard sinds zijn ambtsaanvaarding
https://www.frontnieuws.com/hoe-lang-moeten-wij-nog-elke-dag-naar-die-lul-zelensky-op-televisie-en-kranten-en-internet-staren-zonder-misselijk-te-worden/
En elke dag maar weer een foto plaatsen. Hoe misselijk is de redactie van FR inmiddels?
Het Zelensky-effect: Niemand wil nog Jood worden!