De superrijke “preppers” plannen om zichzelf te redden van de apocalyps

De ultrarijken beseffen heel goed dat wij aan de vooravond staan van een totale sociale ineenstorting, en velen van hen geven enorme bedragen uit om zich daarop voor te bereiden. Dougal Rushkoff onderzoekt hoe een kleine groep geldbezitters zich voorbereidt om de Apocalyps uit te zitten.

Als humanist die schrijft over de invloed van digitale technologie op ons leven, word ik vaak aangezien voor een futurist. De mensen die het meest geïnteresseerd zijn om mij in te huren voor mijn meningen over technologie zijn gewoonlijk minder bezig met het bouwen van hulpmiddelen die de mensen helpen om in het heden een beter leven te leiden, dan met het identificeren van het Volgende Grote Ding waardoor zij in de toekomst overheerst kunnen worden. Ik ga gewoonlijk niet in op hun vragen. Waarom zou ik die kerels helpen om wat er nog over is van het internet te ruïneren, laat staan de beschaving? schrijft Dougal Rushkoff.

Maar soms is een combinatie van morbide nieuwsgierigheid en keihard geld genoeg om mij op een podium voor de tech-elite te krijgen, waar ik hen probeer duidelijk te maken hoe hun bedrijven ons leven hier in de echte wereld beïnvloeden. Zo ging ik in op een uitnodiging om een groep toe te spreken die op mysterieuze wijze omschreven werd als “ultra-wealthy stakeholders”, midden in de woestijn.

Op het vliegveld stond een limousine op mij te wachten. Toen de zon achter de horizon begon te zakken, besefte ik dat ik al drie uur in de auto had gezeten. Wat voor rijke hedge-fund types zouden zo ver van het vliegveld rijden voor een conferentie? Toen zag ik het. Op een parallel pad naast de snelweg, alsof hij tegen ons racete, kwam een kleine jet aan voor een landing op een privé-vliegveld. Natuurlijk.

De volgende morgen kwamen twee mannen in bijpassende Patagonia fleeces mij halen in een golfkarretje en brachten mij door rotsen en kreupelhout naar een vergaderzaal. Zij lieten mij achter om koffie te drinken en mij voor te bereiden in wat, dacht ik, dienst deed als mijn voorbereidingskamer. Maar in plaats van dat ik met een microfoon werd bedraad of naar een podium werd gebracht, werd mijn publiek bij mij binnengebracht. Zij zaten rond de tafel en stelden zich voor: vijf superrijke kerels – ja, allemaal mannen – uit de hogere regionen van de wereld van tech-investeringen en hedgefondsen. Minstens twee van hen waren miljardair. Na wat geklets begreep ik dat zij geen belangstelling hadden voor de toespraak die ik had voorbereid over de toekomst van de technologie. Zij waren gekomen om vragen te stellen.

Ze begonnen onschuldig en voorspelbaar genoeg. Bitcoin of ethereum? Virtuele realiteit of augmented reality? Wie krijgt het eerst quantumcomputing, China of Google? Uiteindelijk kwamen zij bij hun echte onderwerp van zorg: Nieuw-Zeeland of Alaska? Welke regio zou minder getroffen worden door de komende klimaatcrisis? Vanaf daar werd het alleen maar erger. Wat was de grootste bedreiging: de opwarming van de aarde of biologische oorlogsvoering? Hoe lang moet men plannen om te kunnen overleven zonder hulp van buitenaf? Moest een schuilplaats een eigen luchttoevoer hebben? Hoe groot was de kans op besmetting van het grondwater? Tenslotte legde de CEO van een makelaarskantoor uit dat hij bijna klaar was met de bouw van zijn eigen ondergrondse bunkersysteem, en hij vroeg: “Hoe behoud ik na de gebeurtenis het gezag over mijn veiligheidsmacht?” De gebeurtenis. Dat was hun eufemisme voor de milieu-instorting, de sociale onrust, de kernexplosie, de zonnestorm, het niet te stoppen virus, of de kwaadaardige computerhack die alles neerhaalt.

Deze ene vraag hield ons de rest van het uur bezig. Zij wisten dat er gewapende bewakers nodig zouden zijn om hun compounds te beschermen tegen zowel overvallers als woedende menigten. Een van hen had zich al verzekerd van een dozijn Navy Seals die zich naar zijn terrein zouden begeven als hij hen de juiste hint gaf. Maar hoe zou hij de bewakers betalen als zelfs zijn crypto waardeloos was? Wat zou de bewakers ervan weerhouden om uiteindelijk hun eigen leider te kiezen?

De miljardairs overwogen om speciale combinatiesloten op de voedselvoorraad te gebruiken, die alleen zij kenden. Of de bewakers een soort tuchtkraag te laten dragen in ruil voor hun overleving. Of misschien robots bouwen om als bewakers en arbeiders te dienen – als die technologie “op tijd” ontwikkeld kon worden.

Ik probeerde met hen te redeneren. Ik hield pro-sociale argumenten voor partnerschap en solidariteit als de beste benaderingen van onze collectieve, langdurige uitdagingen. De manier om uw bewakers in de toekomst loyaliteit te laten vertonen was door hen nu al als vrienden te behandelen, legde ik uit. Investeer niet alleen in munitie en elektrische afrasteringen, maar ook in mensen en relaties. Zij rolden met hun ogen bij wat voor hen als hippiefilosofie moet hebben geklonken.

Dit was waarschijnlijk de rijkste, machtigste groep die ik ooit ontmoet had. En toch vroegen zij hier een marxistische mediatheoreticus om advies over waar en hoe zij hun doomsday-bunkers moesten inrichten. Toen drong het tot mij door: althans wat deze heren betrof, ging het hier om een gesprek over de toekomst van de technologie.

In navolging van Tesla-oprichter Elon Musk die Mars koloniseert, Peter Thiel van Palantir die het verouderingsproces terugdraait, of de ontwikkelaars van kunstmatige intelligentie Sam Altman en Ray Kurzweil die hun geest in supercomputers uploaden, bereidden zij zich voor op een digitale toekomst die minder te maken had met het verbeteren van de wereld dan met het overstijgen van de menselijke conditie in het algemeen. Hun extreme rijkdom en voorrecht maakten hen alleen maar geobsedeerd om zich te isoleren van het zeer reële en actuele gevaar van klimaatverandering, zeespiegelstijging, massamigraties, wereldwijde pandemieën, nationalistische paniek en uitputting van de hulpbronnen. Voor hen draait de toekomst van de technologie maar om één ding: ontsnappen aan de rest van ons.

Ooit overlaadden deze mensen de wereld met waanzinnig optimistische businessplannen over hoe de technologie de menselijke samenleving ten goede zou kunnen komen. Nu hebben zij de technologische vooruitgang gereduceerd tot een videospel dat één van hen wint door het ontsnappingsluik te vinden. Zal het Jeff Bezos zijn die naar de ruimte verhuist, Thiel die naar zijn Nieuw-Zeelandse compound verhuist, of Mark Zuckerberg die naar zijn virtuele metaverse verhuist? En deze catastroferende miljardairs zijn de vermoedelijke winnaars van de digitale economie – de veronderstelde kampioenen van het “survival-of-the-fittest”-bedrijfslandschap dat de meeste speculaties heeft aangewakkerd.

Wat ik me realiseerde was dat deze mannen eigenlijk de verliezers zijn. De miljardairs die mij naar de woestijn riepen om hun bunkerstrategieën te evalueren, zijn niet zozeer de overwinnaars van het economische spel, maar veeleer de slachtoffers van de pervers beperkte regels ervan. Meer dan wat ook zijn zij bezweken voor een mentaliteit waarin “winnen” betekent dat men genoeg geld verdient om zich te beschermen tegen de schade die men veroorzaakt door op die manier geld te verdienen. Het is alsof zij een auto willen bouwen die snel genoeg gaat om aan zijn eigen uitlaat te ontsnappen.

Maar dit escapisme van Silicon Valley – laten we het The Mindset noemen – moedigt zijn aanhangers aan te geloven dat de winnaars de rest van ons op de een of andere manier achter zich kunnen laten.

Nooit eerder hebben de machtigste spelers van onze maatschappij aangenomen dat het voornaamste effect van hun eigen veroveringen zou zijn dat de wereld zelf voor alle anderen onleefbaar zou worden. Evenmin hebben zij ooit eerder de technologieën gehad waarmee zij hun gevoeligheden in het weefsel zelf van onze maatschappij konden programmeren. Het landschap is bezaaid met algoritmen en intelligenties die deze zelfzuchtige en isolationistische denkbeelden actief aanmoedigen. Degenen die sociopatisch genoeg zijn om ze te omarmen worden beloond met geld en controle over de rest van ons. Het is een zichzelf versterkende terugkoppelingslus. Dit is nieuw.

Versterkt door digitale technologieën en de ongekende welvaartsongelijkheid die zij zich veroorloven, maakt de Mindset het mogelijk schade aan anderen gemakkelijk te externaliseren, en inspireert tot een overeenkomstig verlangen naar transcendentie en afscheiding van de mensen en plaatsen die misbruikt zijn.

Maar in plaats van eeuwig over ons te heersen, zijn de miljardairs aan de top van deze virtuele piramiden actief op zoek naar het eindspel. In feite, zoals het plot van een Marvel kaskraker, vereist de structuur zelf van The Mindset een eindspel. Alles moet uitlopen op een één of een nul, een winnaar of een verliezer, de geredden of de verdoemden. Werkelijke, dreigende rampen, van de klimaatramp tot massamigraties, ondersteunen de mythologie, en bieden deze would-be superhelden de kans om de finale in hun eigen leven uit te spelen. Want The Mindset omvat ook een op geloof gebaseerde zekerheid uit Silicon Valley dat zij een technologie kunnen ontwikkelen die op de een of andere manier de wetten van de fysica, de economie en de moraal zal breken om hun iets te bieden dat nog beter is dan een manier om de wereld te redden: een middel om te ontsnappen aan de apocalyps die zij zelf hebben veroorzaakt.

Tegen de tijd dat ik op mijn terugvlucht naar New York stapte, was ik in gedachten al bezig met de implicaties van The Mindset. Wat waren de voornaamste leerstellingen? Wie waren de ware gelovigen? Wat, als er al iets was, konden wij doen om er weerstand aan te bieden? Nog voor ik geland was, plaatste ik een artikel over mijn vreemde ontmoeting – met verrassend effect.

Vrijwel onmiddellijk begon ik vragen te krijgen van bedrijven die zich op de miljardair-prepper richten, in de hoop dat ik hen zou voorstellen aan de vijf mannen over wie ik geschreven had. Ik hoorde van een makelaar die gespecialiseerd is in rampenbestendige woningen, een bedrijf dat reserveringen aanneemt voor zijn derde ondergrondse woningenproject, en een beveiligingsbedrijf dat verschillende vormen van “risicobeheer” aanbiedt.

Maar de boodschap die mijn aandacht trok kwam van een vroegere voorzitter van de Amerikaanse kamer van koophandel in Letland. JC Cole had de val van het Sovjet-imperium meegemaakt, en ook wat er voor nodig was om een werkende samenleving bijna van de grond af aan weer op te bouwen. Hij had ook gediend als verhuurder voor de Amerikaanse en de Europese Unie-ambassades, en had heel wat geleerd over veiligheidssystemen en evacuatieplannen. “U heeft zeker een bijennest doen ontstaan,” begon hij zijn eerste e-mail aan mij. “Het klopt helemaal – de rijken die zich in hun bunkers verschuilen zullen een probleem hebben met hun veiligheidsteams… Ik geloof dat u gelijk heeft met uw advies om “die mensen heel goed te behandelen, nu meteen”, maar ook het concept mag uitgebreid worden en ik geloof dat er een beter systeem is dat veel betere resultaten zou geven.”

Hij was er zeker van dat de “gebeurtenis” – een grijze zwaan, of voorspelbare catastrofe die door onze vijanden, Moeder Natuur, of gewoon per ongeluk veroorzaakt wordt – onvermijdelijk was. Hij had een Swot-analyse gedaan – sterktes, zwaktes, kansen en bedreigingen – en was tot de conclusie gekomen dat wij ons op een ramp moesten voorbereiden door precies dezelfde maatregelen te nemen als wij er een trachten te voorkomen. “Toevallig,” legde hij uit, “ben ik bezig met het opzetten van een reeks “safe haven farms” in de omgeving van NYC. Deze zijn ontworpen om een “gebeurtenis” het beste aan te kunnen en komen ook de samenleving ten goede als semi-organische boerderijen. Beide binnen drie uur rijden van de stad – dicht genoeg om er te komen als het gebeurt.”

Hier was een prepper met veiligheidsmachtiging, veldervaring en deskundigheid op het gebied van voedselduurzaamheid. Hij geloofde dat de beste manier om de naderende ramp het hoofd te bieden was de manier te veranderen waarop wij nu met elkaar, de economie en de planeet omgaan – en tegelijk een netwerk te ontwikkelen van geheime, totaal zelfvoorzienende woonboerderijen voor miljonairs, bewaakt door tot de tanden gewapende Navy Seals.

JC ontwikkelt momenteel twee boerderijen als onderdeel van zijn safe haven project. Boerderij één, buiten Princeton, is zijn showmodel en “werkt goed zolang de dunne blauwe lijn werkt”. De tweede, ergens in de Poconos, moet geheim blijven. “Hoe minder mensen de locaties kennen, hoe beter,” legde hij uit, samen met een link naar de Twilight Zone aflevering waarin paniekerige buren inbreken in de schuilkelder van een familie tijdens een nucleaire paniek. “De voornaamste waarde van een schuilplaats is operationele veiligheid, bijgenaamd OpSec door het leger. Als/wanneer de bevoorradingsketen breekt, zullen de mensen geen voedsel geleverd krijgen. Covid-19 gaf ons de wake-up call toen de mensen begonnen te vechten om toiletpapier. Als het tot een voedseltekort komt, zal het venijnig zijn. Daarom moeten degenen die intelligent genoeg zijn om te investeren, heimelijk te werk gaan.”

JC nodigde me uit naar New Jersey te komen om het echte werk te zien. “Draag laarzen,” zei hij. “De grond is nog nat.” Toen vroeg hij: “Schiet je?”

De boerderij zelf deed dienst als manege en tactische trainingsfaciliteit, naast het houden van geiten en kippen. JC liet me zien hoe je een Glock vasthoudt en ermee schiet op een serie schietschijven in de vorm van slechteriken, terwijl hij mopperde over de manier waarop Senator Dianne Feinstein het aantal kogels dat men legaal in een magazijn voor het pistool kon stoppen, had beperkt. JC wist waar hij het over had. Ik vroeg hem naar verschillende gevechtsscenario’s. “De enige manier om je gezin te beschermen is met een groep,” zei hij. Dat was eigenlijk de hele bedoeling van zijn project – een team samenstellen dat een jaar of langer ter plaatse kan schuilen, en zich ook verdedigen tegen degenen die zich niet hadden voorbereid. JC hoopte ook jonge boeren op te leiden in duurzame landbouw, en voor elke plaats ten minste een dokter en een tandarts te bemachtigen.

Op de terugweg naar het hoofdgebouw liet JC mij de “gelaagde veiligheidsprotocollen” zien die hij geleerd had bij het ontwerpen van ambassadeterreinen: een hek, “verboden toegang”-borden, waakhonden, bewakingscamera’s … allemaal bedoeld om gewelddadige confrontaties te ontmoedigen. Hij pauzeerde even terwijl hij naar de oprijlaan staarde. “Eerlijk gezegd ben ik minder bezorgd over bendes met geweren dan over de vrouw aan het eind van de oprijlaan die een baby vasthoudt en om eten vraagt.” Hij pauzeerde, en zuchtte: “Ik wil niet in dat morele dilemma zitten.”

Daarom was JC’s echte passie niet om een paar geïsoleerde, gemilitariseerde retraite-faciliteiten voor miljonairs te bouwen, maar om een prototype te maken van duurzame boerderijen in lokaal bezit, die door anderen gemodelleerd kunnen worden en uiteindelijk de regionale voedselzekerheid in Amerika helpen herstellen. Het “just-in-time” leveringssysteem waaraan de landbouwconglomeraten de voorkeur geven, maakt het grootste deel van het land kwetsbaar voor een crisis die zo klein is als een stroomuitval of een transportstoring. Inmiddels zijn de meeste landbouwbedrijven door de centralisatie van de landbouwsector volkomen afhankelijk geworden van dezelfde lange leveringsketens als de stedelijke consumenten. “De meeste eierboeren kunnen niet eens kippen grootbrengen,” legde JC uit, terwijl hij mij zijn kippenhokken liet zien. “Ze kopen kuikens. Ik heb hanen.”

JC is geen hippie-milieuactivist, maar zijn bedrijfsmodel is gebaseerd op dezelfde communitaristische geest die ik aan de miljardairs probeerde over te brengen: de manier om te voorkomen dat de hongerige horden de poorten bestormen, is door hun nu voedselzekerheid te geven. Dus voor $3 miljoen krijgen de investeerders niet alleen een maximaal beveiligde compound om de komende plaag, zonnestorm of uitval van het elektriciteitsnet te overleven. Zij krijgen ook een aandeel in een potentieel winstgevend netwerk van plaatselijke landbouwfranchises die de kans op een catastrofale gebeurtenis in de eerste plaats kunnen verkleinen. Zijn bedrijf zou zijn best doen om ervoor te zorgen dat er zo weinig mogelijk hongerige kinderen aan de poort staan wanneer het tijd is om af te sluiten.

Tot nu toe heeft JC Cole nog niemand kunnen overtuigen om in American Heritage Farms te investeren. Dat wil niet zeggen dat niemand in dergelijke regelingen investeert. Het is alleen zo dat degenen die meer aandacht en geld trekken, over het algemeen niet deze coöperatieve componenten hebben. Zij zijn meer voor mensen die het alleen willen doen. De meeste miljardair-preppers willen niet leren omgaan met een gemeenschap van boeren of, erger nog, hun winst besteden aan het financieren van een nationaal programma voor voedselbestendigheid. De mentaliteit die veilige toevluchtsoorden nodig heeft, houdt zich minder bezig met het voorkomen van morele dilemma’s dan met ze gewoon uit het zicht te houden.

Veel van degenen die serieus op zoek zijn naar een veilig toevluchtsoord huren gewoon één van de verschillende prepper bouwbedrijven in om ergens op één van hun bestaande eigendommen een prefab met staal beklede bunker in te graven. Rising S Company in Texas bouwt en installeert bunkers en tornado schuilplaatsen voor zo weinig als $40.000 voor een 3 bij 4 meter noodschuilplaats helemaal tot aan de $8.3 miljoen luxe serie “Aristocrat”, compleet met zwembad en bowlingbaan. De onderneming richtte zich oorspronkelijk op gezinnen die tijdelijke stormschuilplaatsen zochten, voordat zij in de lange termijn apocalyps business ging. Het bedrijfslogo, compleet met drie kruisbeelden, suggereert dat hun diensten meer gericht zijn op christelijke evangelistische preppers in de rode staten van Amerika dan op miljardair tech bros die sci-fi scenario’s uitspelen.

Er is iets veel grilligers aan de hand met de faciliteiten waarin de meeste miljardairs – of, beter gezegd, aspirant-miljardairs – eigenlijk investeren. Een bedrijf genaamd Vivos verkoopt luxe ondergrondse appartementen in omgebouwde opslagplaatsen voor munitie uit de koude oorlog, raketsilo’s, en andere versterkte plaatsen over de hele wereld. Zoals miniatuur Club Med resorts, bieden zij privésuites voor individuen of gezinnen, en grotere gemeenschappelijke ruimten met zwembaden, spelen, films en eetgelegenheden. Ultra-elite schuilplaatsen zoals het Oppidum in de Tsjechische Republiek beweren tegemoet te komen aan de miljardairsklasse, en besteden meer aandacht aan de psychologische gezondheid van de bewoners op lange termijn. Zij bieden imitatie van natuurlijk licht, zoals een zwembad met een nagebootst zonovergoten tuingedeelte, een wijnkelder, en andere voorzieningen om de rijken zich thuis te laten voelen.

Maar bij nader inzien is de kans dat een versterkte bunker zijn bewoners werkelijk beschermt tegen de werkelijkheid, nou ja, de realiteit, erg klein. Ten eerste zijn de gesloten ecosystemen van ondergrondse installaties onvoorstelbaar broos. Een overdekte, afgesloten hydrocultuurtuin is bijvoorbeeld kwetsbaar voor besmetting. Verticale boerderijen met vochtsensoren en computergestuurde irrigatiesystemen zien er goed uit in bedrijfsplannen en op de daken van Bay Area startups; als een palet bovengrond of een rij gewassen het begeeft, kan het gewoon weggetrokken en vervangen worden. De hermetisch afgesloten apocalyps “kweekruimte” laat zulke herkansingen niet toe.

Alleen al de bekende onbekenden zijn voldoende om elke redelijke hoop op overleving de grond in te boren. Maar dat schijnt rijke preppers er niet van te weerhouden het te proberen. De New York Times berichtte dat makelaars die gespecialiseerd zijn in privé-eilanden overstelpt werden met vragen tijdens de Covid-19 pandemie. Potentiële klanten vroegen zelfs of er genoeg grond was om wat landbouw te bedrijven, naast het installeren van een landingsplatform voor helikopters. Maar een privé-eiland mag dan een goede plaats zijn om een tijdelijke plaag af te wachten, het omvormen tot een zelfvoorzienend, verdedigbaar oceaanfort is moeilijker dan het klinkt. Kleine eilanden zijn voor hun basisbehoeften volkomen afhankelijk van leveranties via de lucht en over zee. Zonnepanelen en waterfiltratie-apparatuur moeten regelmatig vervangen en onderhouden worden. De miljardairs die op dergelijke plaatsen wonen zijn meer, niet minder, afhankelijk van complexe bevoorradingsketens dan diegenen onder ons die in de industriële beschaving ingebed zijn.

De miljardairs die mij om advies vroegen over hun exit-strategie waren zich zeker bewust van deze beperkingen. Zou het allemaal een soort spel geweest zijn? Vijf mannen die rond een pokertafel zitten, en ieder gokt dat zijn ontsnappingsplan het beste is?

Maar als zij het alleen voor de lol deden, zouden zij mij niet geroepen hebben. Dan zouden zij de schrijver van een stripboek over een zombie-apocalyps uitgevlogen hebben. Als zij hun bunkerplannen wilden testen, zouden zij wel een veiligheidsexpert van Blackwater of het Pentagon ingehuurd hebben. Zij schenen iets meer te willen. Hun taal ging veel verder dan vragen over de voorbereiding op rampen en grensde aan politiek en filosofie: woorden als individualiteit, soevereiniteit, bestuur en autonomie.

Dat kwam omdat het niet zozeer hun eigenlijke bunkerstrategieën waren die ik moest evalueren, maar veeleer de filosofie en de wiskunde die zij gebruikten om hun streven naar ontsnapping te rechtvaardigen. Zij waren bezig met wat ik de isolatievergelijking ben gaan noemen: konden zij genoeg geld verdienen om zich te isoleren van de werkelijkheid die zij creëerden door op deze manier geld te verdienen? Was er een geldige reden om ernaar te streven zo succesvol te zijn dat zij de rest van ons gewoon achter zich konden laten -apocalyps of niet?

Of was dit eigenlijk altijd al hun bedoeling geweest? Misschien is de apocalyps minder iets waaraan zij proberen te ontsnappen dan een voorwendsel om het ware doel van The Mindset te verwezenlijken: boven de gewone stervelingen uit te stijgen en de ultieme exit-strategie uit te voeren.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

GREAT RESET DOSSIER

Westen lokt opzettelijk nucleaire Derde Wereldoorlog uit als deel van de Grote Reset van de Elite

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: