De propagandacampagne is nu compleet: Linksen omhelzen oorlog en steunen “letterlijke nazi’s”

Na de aanslagen van 11 september werden de Verenigde Staten in een collectieve woede gewerkt, terwijl miljoenen probeerden te begrijpen waarom of wie zo’n afschuwelijke aanslag in Amerika zou plegen. De oorlogshaviken, die gewacht hadden op hun moment om toe te slaan, richtten deze collectieve woede op anonieme bruine gezichten in Afghanistan, en gebruikten daarbij hun boogeyman, Osama Bin Laden, schrijft Matt Agorist.

De meerderheid van de Amerikanen was ziedend van verlangen naar bloedvergieten, terwijl zij kritiekloos het narratief opslokten dat hun door hun televisies werd gevoerd. “USA! USA! USA!” was de strijdkreet die het begin zou worden van een miljardenverslindend moeras waarin tienduizenden Amerikaanse troepen verminkt, psychisch verwoest of gedood zouden worden. Honderdduizenden onschuldige burgers zouden sterven terwijl de wapenfabrikanten recordwinsten binnenharkten. En waarvoor?

Hoewel de meeste mensen het narratief geloofden dat “je óf met ons bent, óf met de terroristen,” was er een kleine minderheid, waarvan velen aan de linkerzijde, die tegen de oorlogen was. In de begindagen van de oorlog vond het Republikeinse Congreslid Ron Paul bij de linkse liberalen meer bijval voor zijn anti-oorlogsstandpunten dan binnen zijn eigen partij.

Hoewel deze minderheid klein was, was links tegen de oorlog luidruchtig en werd al snel een kracht om rekening mee te houden.

De vocale minderheid zou in de loop der jaren steeds meer steun krijgen, en zo een van de grootste anti-oorlogsbewegingen sinds Vietnam helpen op gang brengen. Hun boodschap over non-interventionisme en vrede vond weerklank in hun gelederen en de steun van beide partijen nam toe, tot op een dag – Barack Obama gebeurde.

Toen links Obama voorgeschoteld kreeg – die uiteindelijk niet alleen de oorlogen van Bush zou steunen, maar ze zelfs zou laten escaleren en uitbreiden – stonden zij voor een keuze: moreel consequent blijven en zich verzetten tegen alle agressie-oorlogen, of, in een toestand van cognitieve dissonantie geraken en de oorlogen aanvaarden nu “hun team” ze uitvoerde.

Helaas begon deze massale vredesbeweging toen te tanen, totdat plotseling het links tegen de oorlog, vertrokken was.

Oorlog zou het beleid worden van dezelfde linksen die ooit tegen het VS Imperialisme waren. 8 jaar lang leunden de linksen achterover en keken toe hoe Obama tienduizenden bommen liet vallen op arme bruine mensen aan de andere kant van de planeet. Niet alleen zwegen zij tegenover deze massamoord, zij steunden haar.

Het vroegere verzet tegen de Amerikaanse agressie in het buitenland was met succes naar binnen omgebogen door opiniemakers, politici en blaaskaken in de media. Door een massale reeks propagandacampagnes werd de verontwaardiging tegen de oorlog omgezet in woke woede.

In plaats van zich te verzetten tegen de onderdrukking van en de moord op onschuldige mensen door het Amerikaans militair-industrieel complex, had het “team woke” een andere agenda. Zij gingen de strijd aan met de “letterlijke nazi’s”, die in menigten gemakkelijk te herkennen waren door de felrode petjes die zij droegen, waarop “Make America Great Again” stond.

Kinderen die uit elkaar geblazen werden door hellfire raketten en hele steden die in puin veranderden door shock and awe, namen nu een ondergeschikte plaats in voor “OrangeManBad!”

Toen de verdeeldheid in Amerika een hoogtepunt bereikte – ergens rond de rellen in Charlottesville – was elke hoop op handhaving van een consequente anti-oorlogsbeweging de kop ingedrukt door zwarte laarzen, fietssloten, en tiki-fakkels.

Het lijk van de anti-oorlogsbeweging was zelfs te zwak om in zijn graf om te keren.

Snel vooruit naar 2022, en na twee jaar psychologische oorlogsvoering in de vorm van covid hysterie en angstzaaierij in de media, was de eens zo inspirerende anti-oorlogsbeweging van de vroege jaren 2000 veranderd in een partij gestoorde oorlogsstokers die denken dat oproepen tot een “no-fly zone” tegen Rusland en raketten naar Oekraïne sturen een “pro-vredesbeweging” is.

Niet langer zijn linksen tegen oorlog. Niet langer verzetten zij zich moreel tegen Amerikaans ingrijpen in buitenlandse conflicten. Niet langer omarmen zij werkelijke vrede. In plaats daarvan hebben zij de handen ineengeslagen met de neoconservatieven en marcheren zij stap voor stap in de richting van de potentiële nucleaire vernietiging van alle leven op aarde.

De blauwe en gele vlag-emoji’s in de social media-profielen hebben de gele lintmagneten van de post-9/11 interventionisten vervangen, terwijl vroegere “anti-fascistische” stemmen nu echte fascisten omhelzen.

Misschien vat niets deze mentaliteitsverschuiving beter samen dan de volgende verklaring van één van de weinige stemmen ter linkerzijde die in de loop der jaren consequent anti-oorlog is gebleven – ondanks massale psychologische operaties die velen in haar kamp in de tegenovergestelde richting drijven – Caitlin Johnstone.

“Het was duidelijk dat we een heel nieuw niveau van Orwelliaanse dubbelzinnigheid bereikt hadden, toen bleek dat linksen letterlijk iedereen in de wereld een nazi noemen, behalve echte, letterlijke nazi’s,” schreef Johnstone.

Waarmee ze perfect de hele mentale gymnastiek omvatte die men moet uitvoeren om deze overtuigingen aan te hangen.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Getuigenis: Enorme biowapens productiefaciliteit onder Azovstal staalfabriek, Doomsday raswapens

Volg Frontnieuws op Telegram