Het Witte Huis van Biden en de Democratische Partij-machine die Kamala Harris van nummer 2 in het regime naar nummer 1 probeert te krijgen, worden met de week interessanter, moet ik zeggen. De Harris-campagne heeft eindelijk, twee maanden nadat de elites en financiers van de partij haar kandidatuur voorbij elke schijn van een democratisch proces hebben geloodst, een platform gepubliceerd dat ze A New Way Forward noemt. Ik ben nu minder geïnteresseerd in woorden op een website dan in twee recente ontwikkelingen die we samen moeten overwegen, ook al heeft nog niemand eraan gedacht om dat te doen.
Langzaam maar zeker wordt door deze wekelijkse wendingen duidelijk hoe een nieuw Democratisch regime, als Harris op 5 november wint, de zaken van het imperium denkt te gaan regelen. En hoeveel dwaze kiezers ook de illusie hebben dat dit niet zo is, als Harris het Witte Huis krijgt, zullen haar zaken niet meer of minder zijn dan het beheren van het imperium – de oorlogen, de provocaties, de illegale sancties en andere collectieve straffen, de terroristische cliënten in Israël, de neonazi’s in Kiev, schrijft Patrick Lawrence.
Woensdag, 4 september, verraste Liz Cheney Washington en, denk ik, de meesten van ons toen ze aankondigde dat ze Harris’ kandidatuur voor het presidentschap zou steunen. Het voormalige congreslid uit Wyoming, een oorlogszuchtige coup-enthousiateling die nog steeds een van de meest rechtse haviken is op het gebied van buitenlands beleid, was niet de eerste Republikein die dit politieke seizoen een andere kant op sprong, en ze was ook niet de laatste: twee dagen later deed Liz’ vader hetzelfde. Dick Cheney behoeft natuurlijk geen introductie.
De Harris campagne verklaarde meteen blij te zijn met de steun van deze moedige patriotten, zoals de organisatie ze in haar officiële verklaringen noemde.
Een week na al deze hoogstaande politiek, overlegde president Biden in het Oval Office met Keir Starmer, de nieuwe Britse premier, over het voorstel van Oekraïne om door het Westen geleverde raketten af te vuren op doelen ver binnen Russisch grondgebied. De Britten zijn bereid om het regime in Kiev te helpen, net als de Fransen, maar iedereen – Londen, Parijs, Kiev – heeft de toestemming van Biden nodig om de oorlog op deze manier uit te breiden.
Op dit moment zitten Biden en Secretary of State Blinken in hun “Nou ja, misschien” fase en het is de bedoeling dat we op de rand van onze stoel zitten en ons afvragen of ze zullen instemmen met deze plannen. Maar hebben we deze film niet eerder gezien en weten we niet hoe hij afloopt? Was het niet: “Misschien sturen we HIMARS raketsystemen,” “Misschien M-1 tanks,” “Misschien Patriot raketten,” “Misschien F-16’s”? Zelfs vóór de ontmoeting tussen Biden en Starmer vorige week, lieten Blinken en David Lammy, de Britse minister van Buitenlandse Zaken, tijdens een bezoek aan Kiev voor besprekingen met Volodymyr Zelensky, al zware hints vallen dat Biden zich opnieuw zal neerleggen bij de plannen die de Oekraïense president en de Britse premier hem choreografisch voorlegden.
De voorwaarde waarop Biden en Blinken nu beweren aan te dringen, is dat ze er niet mee zullen instemmen dat Kiev wapens gebruikt die door de VS zijn geleverd – wat iets anders lijkt te zijn dan wapens die door de VS zijn gemaakt – tegen doelen in het Russische binnenland. Dit is niet meer dan een van die haarkloverijen waarin het Witte Huis Biden handelt als het bedachtzaam en voorzichtig wil lijken, maar wat geen van beide is. Kan iemand mij vertellen wat voor verschil het voor Rusland maakt als Moskou geraakt wordt door een raket uit Groot-Brittannië, Frankrijk of de Verenigde Staten?
Deze mensen komen bijeen om de roekeloze escalatie van een proxyoorlog door de Westerse mogendheden te plannen die ze op geen enkele manier kunnen winnen en waarvan ze weten dat ze die op geen enkele manier kunnen winnen. Wanhoop is wat wanhoop doet: dit is mijn eenvoudige lezing van deze beraadslagingen.
Wat hebben we de afgelopen weken gezien tussen de oorlogsplannen en de verschuivende politieke loyaliteiten? Dat is onze vraag.
Toen de Cheneys, père et fille, zich bij de Harris-campagne aansloten, prees Jen O’Malley Dillon, de voorzitster van de campagne, de eerste voor zijn moed en de tweede voor haar patriottisme. Elders in de Harris “hive”, zoals we het maar noemen, stopten liberale commentatoren nog net om te juichen over de politieke migratie van Liz en Dick Cheney, waarbij ze het feit negeerden dat het louter opportunisme lijkt te zijn.
James Carden had hier een kernachtig stuk over, “Cheneymania grijpt de Democraten”, in de 12 september editie van The American Conservative. “Het wilde applaus waarmee Liz haar aankondiging werd begroet… is tekenend voor waar liberalen nu hun prioriteiten leggen,” schreef de commentator uit Washington, ”en het verklaart voor een groot deel waarom ze niet te vertrouwen zijn als het gaat om zaken van nationale veiligheid.”
Er zit natuurlijk veel politiek in de uitbundige begroeting van de Cheneys door de Democraten. De mensen van Harris willen profiteren van de verdeeldheid onder Republikeinen en, in het geval van Liz Cheney, gebruik maken van de vijandigheid die is ontstaan tussen haar en Donald Trump. Maar we moeten beter kijken dan dit om dit politieke ballet volledig te begrijpen. Liz Cheney had ooit een publieke ruzie met Rand Paul over wie “Trumpier” was. Dick Cheney is schuldig aan meer oorlogsmisdaden, misdaden tegen de mensheid en oorlogswinstbejag dan Donald Trump in zijn zoetste dromen zou kunnen dromen.
Wordt dit niet genoemd als we nadenken over deze twee politieke overlopers? Ik heb er niets over gelezen of gehoord vanuit de Harris-korf.
Stephen Cohen grapte altijd, behalve dat hij geen grapje maakte, dat er één partij is in Washington en die wordt terecht de Oorlogspartij genoemd. We zijn zojuist herinnerd aan de voorkennis van de wijlen en eminente Russianist. Er is geen intentie bij de mensen die Kamala Harris vertellen wat ze moet beweren om de talrijke agressies en illegaliteit van deze natie in twijfel te trekken, of zelfs maar om het rampzalig misrekenende buitenlandse beleid van het Biden-regime te heroverwegen, dat niet te onderscheiden is van de neoconservatieve agenda waar de Democraten ooit tegen pretendeerden te zijn.
Lees A New Way Forward, een document van 13 pagina’s. De anderhalve pagina die gewijd is aan nationale veiligheid en buitenlandse zaken komt neer op een klaagzang over russofobie, sinofobie, NAVO-filie en “de meest dodelijke strijdkracht ter wereld,” wat Harris’ idee van een corps diplomatique lijkt te zijn. Dit is hoe de Oorlogspartij van Steve Cohen denkt en hoe het klinkt. Als intentieverklaring is het Harris-Walz platform volledig meegaand met het zeer waarschijnlijke besluit van het Witte Huis Biden om het Oekraïne conflict te laten escaleren tot het punt waarop de Derde Wereldoorlog dreigt die Biden pretendeert niet te willen.
De duidelijkste, meest ontnuchterende analyse van het Biden-Blinken denken over het toestaan van Kiev om doelen diep in Rusland aan te vallen met door het Westen geleverde raketten kwam van Vladimir Poetin. De Russische president sprak donderdag, de dag voor Starmer’s gesprekken met Biden, in antwoord op een vraag van een verslaggever. Zijn verklaring is de moeite waard om in zijn geheel te lezen, gezien de duidelijke ernst die hij hecht aan de beraadslagingen van het Westen:
Wat we zien is een poging om begrippen te vervangen. Want het gaat er niet om of het regime in Kiev doelen op Russisch grondgebied mag aanvallen of niet. Het voert al aanvallen uit met onbemande vliegtuigen en andere middelen. Maar het gebruik van westerse precisiewapens voor de lange afstand is een heel ander verhaal.
Het is een feit – ik heb dit al gezegd en elke deskundige, zowel in ons land als in het Westen, zal dit bevestigen – dat het Oekraïense leger niet in staat is om geavanceerde, zeer nauwkeurige langeafstandssystemen te gebruiken die door het Westen worden geleverd. Dat kunnen ze niet. Deze wapens zijn onmogelijk in te zetten zonder inlichtingengegevens van satellieten, die Oekraïne niet heeft. Dit kan alleen met behulp van satellieten van de Europese Unie of satellieten van de VS – in het algemeen NAVO-satellieten. Dit is het eerste punt.
Het tweede punt – misschien wel het belangrijkste punt – is dat alleen NAVO-militairen vliegmissies kunnen toewijzen aan deze raketsystemen. Oekraïense militairen kunnen dit niet. Het gaat er dus niet om of het Oekraïense regime Rusland met deze wapens mag aanvallen of niet. Het gaat erom of de NAVO-landen direct betrokken raken bij het militaire conflict of niet.
Als deze beslissing wordt genomen, betekent dat niets minder dan directe betrokkenheid – het betekent dat de NAVO-landen, de Verenigde Staten en de Europese landen partij zijn in de oorlog in Oekraïne. Dit betekent hun directe betrokkenheid bij het conflict en het zal duidelijk de essentie, de aard van het conflict drastisch veranderen.
Dit betekent dat de NAVO-landen – de Verenigde Staten en Europese landen – in oorlog zijn met Rusland. En als dit het geval is, dan zullen we, rekening houdend met de verandering in de essentie van het conflict, gepaste beslissingen nemen als antwoord op de bedreigingen die ons te wachten staan.
Er zijn duidelijk verstandige mensen binnen de beleidskliek in Washington die deze verklaring kunnen lezen voor wat ze is en die het risico begrijpen dat het Biden-regime overweegt als het zich in de richting van een officiële beslissing over de rakettenkwestie beweegt. Maar deze wijzere koppen lijken niet in de lift te zitten. De heersende mening lijkt te liggen bij mensen zoals William Burns, de directeur van de CIA, die denken dat Poetin bluft en, onzinnig genoeg, bereid zijn om uit te vinden of ze gelijk hebben door die bluf aan te vechten.
Hier is een deel van een brief die 17 voormalige ambassadeurs en generaals vorige week naar de regering Biden stuurden, zoals geciteerd in The New York Times. Als je deze zinnen leest, denk er dan eens over na waarom de ondertekenaars van deze brief de brief schreven en hoe het komt dat ze zo zeker zijn van hun oordeel als ze beweren:
Het versoepelen van de beperkingen op westerse wapens zal Moskou niet doen escaleren. We weten dit omdat Oekraïne al grondgebied dat Rusland als het zijne beschouwt – inclusief de Krim en Koersk – met deze wapens bestookt en Moskou’s reactie onveranderd blijft.
Denk nu eens na over de vraag of degenen die deze brief hebben geschreven en ondertekend, en bij uitbreiding degenen die het Oekraïne-beleid leiden, verstandig of gek zijn.
Een van de zorgen die het Biden-regime zou moeten hebben als het overweegt Oekraïne toestemming te geven om de oorlog uit te breiden, is welk verschil aanvallen op het Russische binnenland zouden maken. Het Witte Huis en het Pentagon willen een plan zien, zo is gemeld. Het is een goede vraag, die vraagt naar het nut van dit soort escalatie, maar ik ben er niet zeker van dat een antwoord er veel toe doet voor degenen die aan tafel zitten in de kabinetskamer van het Witte Huis. Zoals ik in deze ruimte al verschillende keren heb betoogd, heeft het Biden-regime deze oorlog domweg gezien als een oorlog tussen democratie en autocratie. Daarom kan het zich veroorloven om allerlei onbesuisde escalaties te riskeren, maar het kan zich niet veroorloven om te verliezen.
Volodymyr Zelensky, die waarschijnlijk op het juiste moment het podium betreedt, zegt nu dat hij Biden, en vervolgens Harris en Trump, zijn “plan voor de overwinning op Rusland” wil laten zien. De Washington Post meldde afgelopen vrijdag dat dit uit heel weinig onderdelen zal bestaan. “Alle punten hangen af van de beslissing van Biden,” zei de Oekraïense president onlangs op een forum in Kiev.
Zoals The Post opmerkte, is Zelensky tot op heden terughoudend met het onthullen van deze punten, maar er zijn berichten, die nog lang niet bevestigd zijn, dat het er drie zijn. De eerste is de toestemming voor raketten, de tweede is een garantie dat de NAVO luchtverdedigingssystemen zal inzetten om West-Oekraïne te beschermen, en de derde – begrijp dit goed – is een garantie dat de NAVO grondtroepen zal sturen naar de achterste gebieden van het conflict, zodat de Oekraïense strijdkrachten meer van hun eigen troepen naar het front kunnen sturen.
Deze voorstellen, als ze bevestigd worden, als Zelensky zijn volgende reis naar Washington maakt, wijzen allemaal in één richting: de rode draad van het regime in Kiev blijft het Westen verder in de oorlog slepen, zoals het regime van Netanyahu in Israël eeuwig hetzelfde probeert te doen in West-Azië. Zelensky, de Israëlische premier, Biden: is op dit moment het probleem van de wereld, of een van de problemen, dat geen van deze mensen het zich kan veroorloven om de oorlogen te verliezen die ze door hun overmoed zijn begonnen.
De Anglo’s en de Amerikanen zullen waarschijnlijk een officiële aankondiging doen over het gebruik van langeafstandsraketten tegen Rusland nadat de Algemene Vergadering van de V.N. haar werkzaamheden heeft afgerond op 28 september. Starmer heeft dit onlangs aangegeven. In het beste geval zullen we merken dat Poetin Washington en Londen zodanig heeft verontrust dat ze zullen terugkomen op dit nieuwste escalatieplan. Dat is mogelijk. Maar de VS en de andere NAVO-machten hebben tot nu toe nog niet veel stapjes terug gedaan, daar moeten we onszelf aan herinneren.
M.K. Bhadrakumar, de voormalige Indiase diplomaat die de consequent doordachte nieuwsbrief Indian Punchline publiceert, publiceerde maandag 16 september een stuk waarin hij betoogt dat de Anglo-Amerikaanse mogendheden de proxyoorlog in Oekraïne veranderen in Russisch roulette. Hier is een deel van Bhadrakumar’s redenering. Storm Shadows zijn de raketten die Kiev van Starmer op Rusland mag afvuren als het Biden-regime het plan goedkeurt:
Moskou verwacht dat de truc van de VS en het VK zou kunnen zijn om de proef op de som te nemen door eerst (openlijk) gebruik te maken van de Britse Storm Shadow lange-afstands kruisraket, die al aan Oekraïne is geleverd. Op vrijdag verbande Rusland zes Britse diplomaten uit die werkzaam waren op de ambassade in Moskou, een duidelijke waarschuwing dat de banden tussen het Verenigd Koninkrijk en Rusland zullen worden aangetast. Rusland heeft het Verenigd Koninkrijk al gewaarschuwd voor ernstige gevolgen als de Storm Shadow gebruikt zou worden om Russisch grondgebied te raken.
Wat de zich ontwikkelende situatie extreem gevaarlijk maakt, is dat het kat-en-muisspel tot nu toe over de heimelijke betrokkenheid van de NAVO bij de oorlog in Oekraïne plaats maakt voor een spelletje Russische roulette dat de wetten van de waarschijnlijkheidstheorie volgt.
Bhadrakumar heeft dit precies goed, naar mijn mening, maar met één kleine tekortkoming in zijn argument. Van de Amerikanen en Britten kun je zeggen dat ze spelen, hoe onserieus ze ook zijn, maar van de Russen niet.
Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
Wie niet luisteren wil, moet voelen.
Ik hoop dat het wel de juisten zijn, die gaan voelen.
het is weer de toren van Babel daar, de rechterhand weet al langer niet meer wat de linkerhand doet.. huiveringwekkend is ook Harris aan het worden..als de replubiekeinen overlopen naar de democratie…Dick Chany dan nog wel, één vd 5 hoofd aandeelhouders van Pfizer en Moderna..een Moordenaar op verschillende manieren dus.. arme Trump hij gaat een rammeling krijgen van kamp Harris..vrees ik, namelijk teveel om tegen te vechten, die krabbenmand van..het Witte(Moord)Huis…
KNETTERgoed ! ! ! :
https://vidrebel.wordpress.com/2024/09/19/has-nassim-talebs-black-swan-been-spotted/
Overwinningen worden gevierd en breed uitgemeten in de sociale media, nederlagen niet zozeer.
Daar wordt vaak een rookgordijn omheen gefabriceerd totdat de meute het weer vergeten is.
De giga nederlaag die de NATO alliantie te wachten staat, alleen maar omdat de regeringen in Europa niet begrijpen willen dat dit conflict volledig en enkel en alleen gebaseerd is op het feit dat de Amerikaanse dollar in vrije val komt door de BRICS alliantie die met elke dag groter wordt, zal bijbelse proporties aannemen als de Russische beer om zich heen begint te slaan in een ongekend en duidelijk ook onverwacht machtsvertoon. Doelen als het Pentagon zullen van het ene op het andere moment in as en rook veranderen.
Au, dat doen pijn, daar praten we beter maar niet al te lang over.
Ik ben er van overtuigd dat de zogenaamde aanslag op het Pentagon op 9-11 kinderspel was, bij wat hen daar te wachten staat als ze de beer maar lang genoeg blijven pesten en uitdagen.
De dollar is in het geding en daarom, en daarom alleen, mag Amerika deze oorlog niet verliezen. Daar komen ze nooit meer bovenop. Ze zullen er echter aan moeten wennen, want ze gaan deze oorlog verliezen.
Een compleet failliet land met ruim 35 biljoen dollar staatsschuld. En de idioten daar in de top denken nog steeds dat zij de macht over de wereld bezitten. En nu steeds meer landen ( terecht) zich van het zgn democratische westen afkeren…. Oei, dat doet zeer, heel veel zeer. Dus oorlog! Ik hoop dat ik nog mee mag maken dat dit meest oorlogzuchtige land ter wereld compleet in elkaar dondert. Net als die moordenaars in Israël. En het vuile hypocriete ( ook failliete ) Europa doet aan deze waanzin mee als ziousa slaafje en kijkt weg naar wat er voor gruweldaden met de Palestijnen gebeurt.
Hun krankzinnige arrogantie en hoogmoed zal diep, echt heel diep neerdonderen.
Wat een wereld , in en in verrot!
Jan,
Prima geschreven, met alles eens!
Vergeet de Britten niet; de grootste landrovers in de wereld.
De cia/mossad/mi6 zijn de rotte appels welke verwijderd dienen te worden.