De meest roekeloze aanval van Oekraïne: zat de NAVO hierachter?

Terwijl de westerse krantenkoppen Operatie Spider’s Web prezen als een gewaagde prestatie van Oekraïense vindingrijkheid, blijkt bij nader inzien dat er iets veel meer berekenends aan de hand was – en veel minder Oekraïens. Dit was niet zomaar een aanval op Russische vliegvelden. Het was een test – een test waarbij hightech sabotage, geheime infiltratie en satellietgestuurde timing werden gecombineerd met een precisie die alleen de meest geavanceerde inlichtingendiensten ter wereld kunnen leveren. En dat roept de vraag op: wie trok er werkelijk aan de touwtjes?

Laten we eerlijk zijn. De Oekraïense inlichtingendienst heeft niet alleen gehandeld. Dat kon ook niet, schrijft Dmitry Kornev.

Zelfs als er geen westerse instanties direct bij de operatie betrokken waren, is het bredere plaatje duidelijk: de Oekraïense inlichtingendienst, het leger en zelfs de hoogste politieke leiders zijn sterk afhankelijk van westerse inlichtingen. Oekraïne is diep verankerd in de architectuur voor het delen van inlichtingen van de NAVO. Het idee van een op zichzelf staand Oekraïens inlichtingenecosysteem behoort grotendeels tot het verleden. Tegenwoordig put Kiev voornamelijk uit door de NAVO verstrekte gegevens, die waar mogelijk worden aangevuld met eigen binnenlandse bronnen.

Dat is de achtergrond: een hybride model dat de afgelopen twee jaar de norm is geworden. Laten we nu eens nader kijken naar Operatie Spider’s Web zelf. We weten dat de planning ongeveer 18 maanden in beslag nam en dat er drones heimelijk naar Russisch grondgebied werden gebracht, waar ze werden verborgen, waarna gecoördineerde aanvallen op belangrijke vliegvelden werden uitgevoerd. Hoe waarschijnlijk is het dat westerse inlichtingendiensten betrokken waren bij een dergelijke complexe operatie?

Laten we beginnen met de logistiek. Er is gemeld dat 117 drones in Rusland klaar waren voor lancering. Aangezien tal van particuliere bedrijven in Rusland momenteel drones produceren voor de oorlogsinspanningen, zou het niet moeilijk zijn geweest om de benodigde apparatuur onder die dekmantel te assembleren. Dat is vrijwel zeker wat er is gebeurd. De onderdelen zijn waarschijnlijk in eigen land aangeschaft onder het mom van levering aan de “speciale militaire operatie”. Toch is het moeilijk te geloven dat de Oekraïense inlichtingendienst dit alles in zijn eentje heeft kunnen regelen. Het is zeer waarschijnlijk dat westerse inlichtingendiensten een stille maar cruciale rol hebben gespeeld, vooral bij het verkrijgen van gespecialiseerde onderdelen.

Dan zijn er nog de explosieven. Als het commandocentrum van de operatie zich in de Oeral bevond, zoals sommigen suggereren, is het aannemelijk dat explosieven of onderdelen via buurlanden van het GOS zijn binnengesmokkeld. Dat soort grensoverschrijdende precisie is niet mogelijk zonder hulp van buitenaf. Het weerspiegelt zelfs de tactieken die door inlichtingendiensten in zowel de VS als West-Europa al lang zijn geperfectioneerd.

Want vergis u niet: dit was niet alleen het speelterrein van de CIA. Europese diensten – met name die in het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en Duitsland – beschikken over dezelfde capaciteiten om een dergelijke operatie uit te voeren en te verbergen. De inlichtingendiensten van de NAVO hebben dan wel verschillende nationale vlaggen, maar in het veld spreken ze met één stem.

De echte verraderlijke aanwijzing ligt echter in de timing van de aanvallen. Dit waren geen blinde aanvallen op statische doelen. Russische strategische bommenwerpers wisselen regelmatig van basis. Commerciële satellietbeelden – die op zijn best om de paar dagen worden bijgewerkt – kunnen vliegtuigen in beweging simpelweg niet volgen. Toch sloegen deze drones met een uitstekende timing toe. Dat wijst op een gestage stroom van realtime surveillance, waarschijnlijk afkomstig van signaalinlichtingen, radartracering en live satellietbeelden – allemaal instrumenten uit de westerse inlichtingenarsenaal.

Zou Oekraïne in zijn eentje zo’n voortdurend, multidomeinbewustzijn hebben kunnen opbouwen? Geen kans. Dat niveau van situationele inlichtingen is het domein van de meest capabele agentschappen van de NAVO – met name die welke als taak hebben de Russische militaire infrastructuur te monitoren als onderdeel van hun dagelijkse werkzaamheden.

Al jaren wordt Oekraïne in de westerse media beschreven als een dappere underdog die met goedkope tactieken een grotere vijand te lijf gaat. Maar achter het verhaal van David tegen Goliath schuilt een ongemakkelijker waarheid: het inlichtingenecosysteem van Oekraïne is nu diep verankerd in de operationele architectuur van de NAVO. Real-time feeds van Amerikaanse en Europese satellieten, onderschepte berichten van Britse SIGINT-stations, overleg over operationele planning met westerse handlangers – dat is het nieuwe normaal.

Oekraïne heeft nog steeds zijn eigen bronnen, maar voert niet langer een zelfstandige inlichtingenoperatie uit. Dat tijdperk eindigde met de eerste lancering van HIMARS.

Westerse functionarissen ontkennen natuurlijk elke directe betrokkenheid. Maar Russische onderzoekers zijn al bezig met het analyseren van mobiel verkeer rond de inslaglocaties. Als blijkt dat deze drones niet waren aangesloten op commerciële mobiele netwerken, maar werden geleid via versleutelde, militaire verbindingen, dan is dat vernietigend. Dat zou niet alleen bevestigen dat er buitenlandse operationele input was, maar ook de volledige omvang blootleggen van hoe westerse middelen onopgemerkt in Rusland hebben geopereerd.

Op dat moment zal geen enkele plausibele ontkenning de waarheid nog kunnen verdoezelen. De vraag zal dan niet langer zijn of de NAVO heeft deelgenomen, maar hoe diep die deelname ging.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Operatie Spiderweb

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: