De ineenstorting van de media, de Nederlandse Julian Assange, rokende racisten, vertrouwen en waarheid

In een recent artikel hier werd dieper ingegaan op de existentiële crisis die de Amerikaanse media met toenemende hevigheid treft. Het zijn echter niet alleen de Amerikaanse media die een crisis doormaken. De Europese media worden door dezelfde fenomenen getroffen. Dit kan duidelijk worden waargenomen door naar Nederland te kijken, schrijft Hans Vogel.

Ooit was het Nederlandse medialandschap, net als het Amerikaanse, divers en gevarieerd. We hebben het hier over de jaren tachtig. Dat was het geval in heel West-Europa, waar vrijwel het hele politieke spectrum in de kiosken vertegenwoordigd was. Alleen extreem-rechtse publicaties waren moeilijk te vinden, om de eenvoudige reden dat deze schaars waren. Maar die van wat als extreem links werd beschouwd, waren gemakkelijk verkrijgbaar. Niet alleen l’Humanité en l’Unità, organen van respectievelijk de Franse en Italiaanse Communistische Partij, maar ook het Nederlandse Communistische Partijdagblad De Waarheid. Zelfs de krant Pravda van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie was in Nederland te koop, en wel dagelijks.

Nu de glorieuze dagen van de gedrukte krant voorbij zijn, kunnen er natuurlijk nergens in Nederland of elders in de Europese Unie Russische dagbladen worden gekocht. Bovendien heeft de ongekozen EU-Commissie verordend dat, om Europese burgers te beschermen tegen “haatzaaien”, “desinformatie” en “nepnieuws”, ze niet eens toegang mogen hebben tot Russische nieuwszenders op hun computers, tablets en mobiele telefoons. Ja, dat heet censuur! Het is terug in West-Europa en het is springlevend, net als in het Duitsland van Hitler, de Sovjet-Unie van Stalin en de Duitse Democratische Republiek. Vergeleken met de EU van vandaag lijken de jaren tachtig een idyllisch tijdperk van bijna onbelemmerde vrijheid van meningsuiting.

In die jaren was het nog mogelijk voor de Nederlandse schrijver Gerrit Komrij om Lof der Eenvoud (1988) te publiceren, waarvan één hoofdstuk “Pleidooi voor de Rokende Racist” heette. Komrij viel het concept van politieke correctheid en de verdedigers en beoefenaars ervan woest aan met het argument dat vrijheid van meningsuiting heilig was en noodzakelijk voor een gezonde samenleving. In die tijd was er nog humor en waren er geen taboes. Sterker nog, weinig dingen zijn potentieel zo grappig en zo ideaal als mikpunt van grappen als taboes. Maar nu niet meer. Echte humor is sinds de jaren 1990 op zijn retour en is vandaag de dag alleen nog te vinden in de verborgen hoekjes van het internet of in de vorm van gefluisterde grappen onder oude en vertrouwde vrienden.

Tegen het einde van de jaren negentig, toen het internet begon te groeien en zich begon te ontwikkelen, begonnen kranten enige concurrentie te krijgen van websites. In het tempo waarin – na de val van de Berlijnse Muur – de traditionele media steeds politiek correcter werden, begonnen deze alternatieve media zich te ontwikkelen.

Een van de eerste hiervan in Nederland was Kleintje Muurkrant, opgericht in 1998 als uitbreiding van een regionaal anarchistisch krakersblad. Kleintje werd al snel de bron bij uitstek voor alternatief nieuws en informatie over de werkelijke werking van de Nederlandse staat, het bedrijfsleven en de samenleving. Kleintje opereerde in de beste traditie van muckraking journalism en toonde aan dat het een smerig milieu vol corruptie is, waar de elites (inclusief de Nederlandse koninklijke familie) nauw verbonden zijn met de onderwereld. Goed verborgen voor het publiek, natuurlijk.

In 2000 richtte de Nederlandse filmmaker Theo van Gogh (naar verluidt in 2004 vermoord door de Nederlandse geheime dienst) nog een website op die gewijd was aan het aan het licht brengen van corruptie in al haar vormen: De Gezonde Roker. In 2004 publiceerde journalist Micha Kat, die tot de kleine groep vrienden en kennissen van Van Gogh behoorde, een boek over het verval van de krant waarvoor hij had gewerkt, NRC Handelsblad, die werd beschouwd als de Nederlandse kwaliteitskrant, de “krant van het archief”. In een woordspeling op het motto van de krant, Lux et Libertas (Licht en Vrijheid), droeg het boek de titel Lux, Libertas en Leugens (Licht, Vrijheid en Leugens), en bevatte een schat aan sappige en gênante details over de uitgebreide corruptie van de krant, haar professionele normen en het privéleven van haar journalisten. Als zodanig was het in zekere zin een voorloper van het boek van de Duitse journalist Udo Ulfkotte (Gekaufte Journalisten, of Gekochte Journalisten, 2014). Natuurlijk wisten we allang dat de krantenwereld vol corruptie zat, sinds Guy de Maupassant in 1885 Bel Ami publiceerde.

Andere nieuwe alternatieve nieuwsorganen uit de beginjaren zijn het nieuwsblog Geenstijl (2003), dat nog steeds leeft en een brede populariteit geniet. Dit is begrijpelijk, want het is politiek mainstream geworden en weerspiegelt en echoot trouw de Nederlandse staatspropaganda, zij het in een satirisch jasje.

Na 2004 richtte Micha Kat, de “Nederlandse Julian Assange”, zijn eigen kanaal op, Klokkenluideronline, dat al snel het belangrijkste en meest invloedrijke dissidentenkanaal in Nederland werd. Als gevolg hiervan en vanwege zijn activistische neigingen (Kat stond buiten overheidsgebouwen, noemde misstanden en vroeg om uitleg, door een megafoon), werd Kat herhaaldelijk gearresteerd. Een paar jaar geleden werd hij gearresteerd in Noord-Ierland, uitgeleverd aan Nederland en in de gevangenis gegooid na een veroordeling op basis van verzonnen aanklachten. Op 22 februari 2024 zou zijn gevangenisstraf van twee jaar aflopen. Maar zoals de Nederlandse justitie nu eenmaal is, weet je het nooit.

Andere noemenswaardige alternatieve en dissidente media uit die periode zijn Anarchiel en de anti-monarchistische en enigszins high-brow maar niettemin invloedrijke website Prorepublica, die beide niet meer actief zijn. Er was ook Argusoog, waarvan de baanbrekende podcasts (Argusoog radio) zeer invloedrijk en opmerkelijk waren.

Vandaag de dag is het Nederlandse medialandschap radicaal anders dan twintig jaar geleden. Ongeveer 90% van alle Nederlandse media is in handen van Belgische conglomeraten, namelijk DPG Media (eigendom van de familie Van Thillo), Mediahuis en het kleinere bedrijf Roularta. Als gevolg hiervan zijn alle kranten in Nederland nu vrijwel niet meer van elkaar te onderscheiden, vaak zelfs met identieke titels en artikelen. Onnodig te zeggen dat al deze media trouw staatspropaganda verspreiden. Dit komt neer op Agenda 2030, klimaatgekte, gendergekte en wokisme. En er zit een flinke dosis russofobie bij, in de vorm van gestage stromen anti-Russische haatzaaierij, nepnieuws en desinformatie. In wezen zijn de media spreekbuizen van de VS, de NAVO, de EU en een select aantal NGO’s.

Zoals overal het geval is, is het lezerspubliek van kranten sinds de verdere ontwikkeling van het internet gestaag gedaald en zal dit steeds sneller blijven doen. Het is niet moeilijk te voorspellen dat veel kranten zullen verdwijnen, zoals de afgelopen jaren in de VS al het geval was. Zeven jaar geleden claimde NRC Handelsblad nog 200.000 abonnementen, maar naar alle waarschijnlijkheid ligt dit aantal nu dichter bij de 150.000. Het ooit veelgelezen, zeer invloedrijke progressieve en zelfs opiniërende weekblad Vrij Nederland (oplage meer dan 100.000 in de jaren tachtig) heeft nu nog maar 6.000 abonnees en is duidelijk op sterven na dood.

Het verval van de gedrukte pers is ook waarneembaar in de sterk gefeminiseerde uitgeversindustrie, waar kookboeken, chick lit en bestsellers voorrang krijgen op non-fictie, romans en poëzie. Slechts een handjevol uitgeverijen, gerund door mannen, durft titels uit te geven die tegen de grens van het toelaatbare aanzitten en die grens zelfs overschrijden: Amsterdam Books (gerund door de FvD partij), Papieren Tijger, Blauwe Tijger en Aspekt.

De audiovisuele media staan grotendeels onder controle van de overheid door middel van een vrij ingewikkelde opzet. Samen met de kranten vormen radio en vooral televisie de steunpilaar van het staatspropaganda-apparaat. Verenigingen met een vereist minimum aantal leden kunnen zich aanmelden, maar de inhoud van hun uitzendingen wordt streng gecontroleerd. Zo is ON (Ongehoord Nederland), een rechts-nationalistische groepering, toegelaten, maar wordt ze voortdurend gehinderd omdat ze niet “inclusief” zou zijn of “haatzaaiende taal” zou verspreiden.

ON maakt deel uit van een kleine groep nauwelijks officieel getolereerde, ideologisch vergelijkbare nieuwsorganen, waaronder de in 2018 opgerichte De Andere Krant, met op dit moment 12.000 abonnees, het in 2020 opgerichte tijdschrift Gezond Verstand, met een oplage van 100.000 en de videokanalen BLCKBX (170.000 volgers op YouTube, en ook aanwezig op Rumble, Odyssey en anderen), evenals de politieke partij FvD (180.000 volgers op YouTube, met de populaire video Forum Inside), Café Weltschmerz (130.000 volgers op YouTube) en De Nieuwe Wereld (100.000 volgers op YouTube).

Onder de dissidente websites die niet-mainstream nieuws en analyses bieden, die allemaal worden veroordeeld als nieuwsorganen van “samenzweringstheorieën”, “nepnieuws” en “desinformatie”, zijn de meest invloedrijke en solide Ninefornews, Dissidentone, Frontnieuws en Robscholtemuseum, evenals de kleinere sites Reactionair.nl, Niburu en die van Martin Vrijland.

Het is duidelijk dat de mediawereld een existentiële crisis doormaakt. Het traditionele systeem, zoals het tot voor kort nog functioneerde, is aan het instorten, wat mannen als Barack Obama en Justin Trudeau ertoe aanzet hun wanhoop te uiten. De deelnemers aan de bijeenkomst van het World Economic Forum dit jaar in Davos besloten maatregelen te nemen om alternatieve media te bestrijden en het waarheidsmonopolie van de mainstream media terug te winnen. Het lijkt erop dat hun strijd om het vertrouwen te herstellen een zware strijd is, want vertrouwen komt te voet, maar gaat te paard . Maar misschien bedoelen ze het soort vertrouwen dat je van iemand krijgt terwijl je een pistool tegen zijn hoofd houdt.

Eén ding is echter zeker: er zijn nog maar weinig rokende racisten over. Rokers zijn vervolgd zoals Joden in Nazi-Duitsland en lijken praktisch uitgestorven. Racisten daarentegen lijken talrijker dan ooit, maar de meesten zijn niet de racisten van vroeger. De echte moderne racist is politiek correct en respecteert genderdiversiteit, gelooft in antropogene klimaatverandering, steunt Agenda 2030 en alle SDG’s. De moderne racist veroordeelt roken, haatzaaien, desinformatie en nepnieuws. De moderne racist is politiek correct en heeft gewoon een hekel aan blanke mannen. Zelfs als hij er zelf een is.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Grachten, Nepnieuws, Schurken

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: