De geloofwaardigheid van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens ligt in ruïnes nadat de banden van de rechters met Soros aan het licht zijn gekomen

Een studie van het European Center for Law and Justice in Straatsburg heeft verschillende belangenconflicten aan het licht gebracht tussen rechters van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) en NGO’s die door George Soros worden gefinancierd.

Het European Center for Law and Justice is een NGO die vaak voor de rechter verschijnt om sociale, familiale en religieuze kwesties te verdedigen. Ik ben er trots op dat ik als onderzoeker bij het ECLJ ben ingeschreven, maar in werkelijkheid heb ik slechts één artikel voor de website van het Centrum geschreven en krijg ik geen salaris. Ik had geen rol bij het schrijven van het rapport, schrijft John Laughland op RT.

Uit het onderzoek is gebleken dat van de 100 rechters die in de periode 2009-2019 bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in dienst zijn geweest bijna een kwart (22) nauwe banden heeft met de Open Society Foundation van George Soros, of met NGO’s zoals Amnesty International en andere organisaties die door haar worden gefinancierd. Zo heeft Human Rights Watch sinds 2010 100 miljoen dollar ontvangen van de Open Society Foundation.

Sommige NGO’s ontvangen zoveel van hun budget van Soros dat ze vrijwel volledig eigendom zijn van zijn stichting.

De banden tussen de rechters en de NGO’s zijn substantieel. Ze zijn onder andere jarenlang werkzaam als lid van de raad van bestuur of de uitvoerende raad van deze NGO’s; ze hebben onderwijsfuncties bij instituten die door hen worden gefinancierd; ze zijn in loondienst directeur van programma’s voor de Open Society Foundation of geassocieerde NGO’s; en ze voeren andere vormen van betaald werk voor hen uit. De volledige lijst van deze links is te vinden op pagina zeven en acht van het rapport  – NGOS AND THE JUDGES OF THE ECHR, 2009 – 2019.

Een goed voorbeeld is dat van de Bulgaar Yonko Grozev die als leider van het Open Society Justice Initiative in 2018 de Pussy Riot-zaak tegen Rusland verdedigde voordat hij kort daarna tot rechter werd gekozen.

De studie omvat geen minder formele vormen van samenwerking met NGO’s, zoals incidentele werkzaamheden voor hen (zie noot 15 van het rapport). Dit betekent dat de banden nog groter zijn dan die welke specifiek in de studie aan bod komen.

Het verslag heeft ook betrekking op andere mensenrechtencommissarissen, zoals de mensenrechtencommissaris van de Raad van Europa van 2012 tot 2018 (Nils Muiznieks), die geen rechter is, maar jarenlang heeft gewerkt als werknemer van de Open Society Foundation in Letland en die zijn officiële positie heeft gebruikt om te strijden tegen de zogenaamde “anti-Soros”-wetgeving in Hongarije.

Deze NGO’s zijn zeer actief bij het EHRM. De Helsinki Foundation for Human Rights in Polen heeft alleen al in 2017 16 aanvragen ingediend en 32 zaken verdedigd. Heel vaak komt de rol van de NGO’s niet voor in de administratie van de rechtbank, maar moet deze worden bepaald aan de hand van de verslagen van de NGO’s zelf. Zo kan een zaak worden verdedigd door advocaten van een NGO met pleidooien die door andere NGO’s dan derden worden gehoord, ook al worden de andere organisaties in feite uit dezelfde bron gefinancierd als de aanvrager, meestal Soros.

Er zou niets mis zijn met rechters die een bezoldigde activiteit voor een NGO hebben uitgeoefend voordat zij rechter werden, als deze zelfde organisaties niet zelf actief waren als partijen die zaken bij het EHRM aanhangig maken, hetzij als aanvragers zelf, hetzij als advocaten voor aanvragers, hetzij als derden die zogenaamd deskundig bewijs leveren (maar in werkelijkheid voor een zaak lobbyen), en als deze rechters deze zaken niet zouden behandelen.

De ergste bevinding van het rapport is inderdaad dat in 88 zaken rechters op het bankje zaten van zaken die door NGO’s waarvoor zij eerder hadden gewerkt bij de rechtbank waren ingediend, zonder een belangenconflict aan te geven en zonder zich terug te trekken uit de behandeling van de zaken (zie pagina 15 van het rapport en de bijlagen 1 en 2.) In één zaak, die in 2018 werd beslist, werden 10 van de 14 NGO’s die de zaak hadden ingediend, gefinancierd door de Open Society Foundation, terwijl 6 van de 17 rechters die de zaak zelf hadden behandeld, banden hadden met dezelfde door Soros gefinancierde groep.

De weigering van de rechters om zich terug te trekken is een schandelijke professionele mislukking, die aantoont dat Europa’s hoogste mensenrechtenorgaan in feite niet onafhankelijk is, maar deel uitmaakt van een ware “mensenrechtenindustrie” – een piramide van geld en een hecht netwerk van professionele relaties, waarvan aan de top  George Soros met zijn miljarden zit. NGO’s worden verondersteld het “maatschappelijk middenveld” te vertegenwoordigen, dat onafhankelijk is van staten; in werkelijkheid gaat het in een zeer groot aantal gevallen om de oprichting van actoren zonder democratische legitimiteit, zoals de Open Society Foundation.

Het feit dat dit corrupte systeem heeft kunnen floreren, heeft verschillende oorzaken. De eerste is dat Soros en de door hem gefinancierde NGO’s de mensenrechtenindustrie op de Balkan en in de Baltische staten domineren. Zijn miljoenen overspoelen deze kleine, arme landen (hij heeft bijvoorbeeld sinds 1992 131 miljoen dollar uitgegeven in Albanië) en zij benoemen op hun beurt rechters voor het EHRM, dat mensenrechtenkwesties regelt voor de 47 lidstaten van de Raad van Europa. In het verslag wordt opgemerkt dat de totale jaarlijkse uitgaven van de Open Society Foundation in Europa van 90 miljoen dollar in feite hoger zijn dan de jaarlijkse begroting van het Europees Hof voor de rechten van de mens (70 miljoen dollar).

Ten tweede voorzien de nieuwe procedures die in 2012 zijn ingevoerd, specifiek in de deelname van NGO’s aan de selectieprocedure voor rechters bij het EHRM. Deze NGO’s kunnen kandidaten voordragen en ze kunnen lobbyen voor hun selectie. Zij hebben dit al vaak gedaan, zoals blijkt uit het verslag. In het geval van Albanië waren in 2018 bijvoorbeeld twee van de drie kandidaten kaderleden van de Open Society Foundation; één van hen werd gekozen.

Ten slotte is het niet nodig dat de personen die bij het EHRM als rechter zijn aangesteld, ook maar enige juridische ervaring hebben. 51 van de 100 rechters die sinds 2009 op het EHRM-bankje zaten, waren nooit rechter of magistraat geweest. In plaats daarvan waren het vaak mensenrechtenactivisten die voor Soros of een van haar frontorganisaties werkten.

Dit is een structurele zwakte die ook de internationale oorlogstribunalen treft. Zoals ik in mijn boek “Travestie” heb laten zien, betekent dit dat mensen rechterlijke macht kunnen uitoefenen die in feite geen opgeleide rechters of magistraten of zelfs noodzakelijkerwijs advocaten zijn, maar politieke activisten. In sommige zeer schandelijke gevallen zijn mensen rechters geworden op de banken van deze tribunalen zonder zelfs maar een rechtendiploma te hebben.

Het resultaat is dat de rechters die in deze organen zitten, zich in feite niet gedragen zoals rechters zouden moeten doen. De rol van de rechter is om te zeggen wat de wet is, niet om te zeggen wat hij of zij denkt dat de wet zou moeten zijn. Helaas is dit precies wat rechters bij het EHRM en bij de nieuwe internationale tribunalen doen. In 1978 verklaarde het EHRM dat het verdrag “een levend instrument is dat moet worden geïnterpreteerd in het licht van de huidige omstandigheden” en dat zijn rechters daarom het recht hadden om nieuwe onderwerpen in het verdrag op te nemen in plaats van ermee in te stemmen dat ze erdoor worden gebonden. Een dergelijk gerechtelijk activisme is een aanfluiting van de rechtsstaat.

Het is een schijnvertoning omdat de gebieden waarop de rechters van het EHRM hun rechtenactivisme uitoefenen juist de politiek meest gevoelige kwesties zijn waarover politici in gekozen parlementen of via referenda naar behoren moeten beslissen, en niet door een elite-kaste van onberekenbare activisten. Deze gebieden omvatten vrijheid van meningsuiting, asiel, LGBT-rechten, gevangenisomstandigheden, rechten van minderheden, enz. Decennialang hebben de rechters van het EHRM een nieuwe visie op de mens toegepast die tegengesteld is aan de oorspronkelijke bedoeling van het verdrag om mensen en hun families te beschermen tegen misbruik van de macht van de staat. Nu besteedt het EHRM het grootste deel van zijn tijd aan het eisen van meer staatsmacht voor deze of gene modieuze “woke” zaak.

George Soros wordt reeds lange tijd aangevallen voor de buitensporige politieke macht die hij met name in het postcommunistische Oost-Europa heeft verworven. Dit verslag van The European Centre for Law and Justice is echter een van de eerste keren dat het corrumperende effect van die macht nauwkeurig is geïdentificeerd en gedocumenteerd met betrekking tot het hoogste orgaan dat belast is met de bescherming van de mensenrechten in Europa. Tot op heden heeft het EHRM geen van de in het verslag beschreven feiten ontkend, en tot zover dat deze feiten niet kunnen worden ontkend, omdat ze van het EHRM zelf afkomstig zijn, ligt zijn geloofwaardigheid als onafhankelijk justitieel orgaan nu in puin.

George Soros, de VN en de EU, geven derde wereldlanders prepaid creditcards om naar Europa te ‘vluchten’