De enigen die we sussen, zijn de oorlogszuchtigen in Brussel en Londen

Een van de standaardargumenten van westerse politici en journalisten is dat elke concessie aan Rusland om de oorlog in Oekraïne te beëindigen, vergelijkbaar zou zijn met het verzoeningsbeleid ten opzichte van nazi-Duitsland voor de Tweede Wereldoorlog. Dat is een enorme simplificering en verdraaiing van de geschiedenis, die ons goed uitkomt om een oorlog te verlengen die we nooit hebben willen voeren. De enigen die we sussen, zijn de oorlogszuchtigen in Brussel en Londen.

Het argument luidt dat als we concessies doen aan Rusland, we president Poetin een plezier doen op dezelfde manier als we Adolf Hitler vóór de Tweede Wereldoorlog hebben tegemoetgekomen. Maar dat is een verdraaiing van de geschiedenis. De verzoeningspolitiek kwam tot stand toen de grootmachten Groot-Brittannië en Frankrijk een manier zochten om de collectieve veiligheid van Europa te waarborgen, Duitsland weer op een vreedzame voet te brengen en tegelijkertijd het hoofd te bieden aan de opkomst van het communisme en de nasleep van de ineenstorting van het Oostenrijks-Hongaarse Rijk, schrijft Ian Proud.

Verzoening was een aanpak, geen individuele beslissing of concessie aan Duitsland, en duurde enkele decennia na het einde van de Eerste Wereldoorlog. De Verdragen van Locarno van 1925 legden de naoorlogse grenzen van de grootmachten vast en maakten de weg vrij voor de toetreding van Duitsland tot de Volkenbond in 1926. De westerse mogendheden hebben Hitler jarenlang tegemoetgekomen, totdat hij in maart 1936 de Wehrmacht het Rijnland binnenstuurde, een gebied dat volgens de voorwaarden van het Verdrag van Versailles was gedemilitariseerd. Daarna volgde de Anschluss in Oostenrijk in maart 1938. Groot-Brittannië deed dit tegelijkertijd om de betrekkingen met Duitsland te normaliseren, uit vrees voor de Sovjetdreiging in de context van de grote depressie van de jaren dertig.

Duitsland werd nog steeds beschouwd als een grote industriële macht, net als Groot-Brittannië, met diepe historische banden tussen onze naties. In de jaren dertig werden er toenadering geprobeerd door hoge Britse politici, waaronder voormalig premier Lloyd George, die Hitler in Beieren bezocht en zei: “Duitsland wil geen oorlog en is bang voor een aanval van Rusland.” Adolf Hitler beschouwde de Engelsen als een natuurlijke bondgenoot en vond dat zij van “Germaanse afkomst” waren. Het Verenigd Koninkrijk en Duitsland sloten in 1935 een marineovereenkomst, waardoor de nazi’s hun marine konden uitbreiden tot buiten de grenzen die door Versailles waren opgelegd. Er werden inspanningen geleverd om de economische banden met nazi-Duitsland aan te halen.

Een soortgelijke geest van verzoening heeft nooit bestaan tussen Groot-Brittannië en de Sovjet-Unie of het moderne Rusland.

We hebben een Koude Oorlog doorstaan om de Sovjet-expansionisme naar het hart van Europa tegen te gaan. En de Russische Federatie is in de eenentwintigste eeuw nooit als strategisch belangrijk beschouwd, zoals Duitsland na de Eerste Wereldoorlog. Rusland werd veeleer algemeen gezien als een gebroken en verzwakt overblijfsel van een verfoeid Sovjetimperium. Na 1991 waren er ongetwijfeld periodieke ontdooiingen in de betrekkingen tussen het Verenigd Koninkrijk en Rusland. Maar de inspanningen van Tony Blair en David Cameron om de banden met Rusland te herstellen, werden door de Britse media vaak met argwaan en soms met vijandigheid bekeken, wat nog werd verergerd door de gebeurtenissen in Tsjetsjenië, de moord op Litvinenko en de zenuwgasaanval in Salisbury.

Je zou kunnen stellen dat we Rusland niet hebben gesust, maar juist hebben geminacht en een beleid hebben gevoerd, zoals de uitbreiding van de NAVO, in de overtuiging dat we daarbij op minimale weerstand zouden stuiten.

Groot-Brittannië zag de veiligheid in Europa in de jaren dertig fundamenteel berustend op de drie grootmachten van het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en Duitsland, en dat is vandaag de dag nog steeds het geval. We waren nooit van plan om in 1938 voor Tsjecho-Slowakije te vechten. Of voor Polen in 1939. Of voor Oekraïne sinds 2014.

In 1938 keerden de grootmachten Tsjecho-Slowakije de rug toe, juist omdat het een verscheurd overblijfsel was van het Oostenrijks-Hongaarse rijk. Het was niet ons probleem.

Aan de vooravond van het akkoord om Sudetenland af te staan aan nazi-Duitsland in september 1938, zei Neville Chamberlain in een radio-uitzending: “Hoe vreselijk, fantastisch, ongelooflijk is het dat wij hier loopgraven graven en gasmaskers passen vanwege een ruzie in een ver land tussen mensen van wie wij niets weten… Hoezeer we ook sympathiseren met een kleine natie die geconfronteerd wordt met een grote en machtige buur, we kunnen niet onder alle omstandigheden het hele Britse Rijk in een oorlog betrekken alleen omwille van haar. Als we moeten vechten, moet dat om grotere kwesties zijn dan dat.

Nadat Nazi-Duitsland in september 1938 overeenstemming had bereikt met Groot-Brittannië, Frankrijk en fascistisch Italië om het Sudetenland op te eisen, trok het in maart 1939 ongehinderd Tsjecho-Slowakije binnen. Zelfs toen Nazi-Duitsland op 3 september 1939 Polen binnenviel, verklaarden Groot-Brittannië en Frankrijk de oorlog, maar voerden zij acht maanden lang geen oorlog in wat de ‘Phoney War’ werd genoemd.

Pas toen Duitsland op 10 mei 1940 Nederland, België en delen van Frankrijk binnenviel, werd de ‘geest van Locarno’ vernietigd, waardoor Winston Churchill premier werd en de strijd in juli 1940, na de catastrofale terugtrekking uit Duinkerken, letterlijk naar Groot-Brittannië werd gebracht.

Groot-Brittannië is ook nooit bereid geweest om voor Oekraïne te vechten, omdat het geen kernlid van Europa is en wordt gezien als een politiek en economisch disfunctioneel overblijfsel uit de Sovjettijd, net zoals Tsjecho-Slowakije in 1938 werd gezien. Ondanks onze krachtige oproepen aan Oekraïne om Rusland op het slagveld te verslaan, zijn we op geen enkel moment bereid geweest om Britse troepen in te zetten voor directe gevechtshandelingen in Oekraïne. Ik ben de tel kwijtgeraakt van het aantal keren dat ik hoge Europese diplomaten heb horen zeggen dat “we nooit voor Oekraïne zullen vechten.” En ze hebben zich aan hun woord gehouden.

Je zou natuurlijk kunnen zeggen dat dat een verzoeningspolitiek was, maar daar ben ik het niet mee eens. Hitlers expansionisme was geworteld in Lebensraum, en de wens om een groter Germaans Rijk te creëren dat zich uitstrekte tot aan de olierijke Kaukasus. Rusland had geen territoriale aspiraties die konden worden gesust.

President Poetin heeft ooit gezegd: “Wie geen spijt heeft van het verdwijnen van de Sovjet-Unie, heeft geen hart. Wie haar wil herstellen, heeft geen verstand.” Aan het begin van de eenentwintigste eeuw was Rusland economisch te zwak om te denken aan de annexatie van Oekraïne of een andere voormalige Sovjetstaat.

Vóór 2014 maakte Rusland geen territoriale aanspraken op Oekraïne. Het had een langlopende overeenkomst voor de stationering van de Zwarte Zeevloot in Sevastopol en de betrekkingen met Oekraïne waren open en stabiel.

Er zijn geen aanwijzingen dat Rusland vóór begin 2014 plannen had om de Krim te bezetten of onrust te stoken in de Donbass. De hereniging van de Krim met Rusland was ongetwijfeld opportunistisch en werd gerechtvaardigd op grond van de bescherming van de Russischtalige meerderheid van de bevolking aldaar. Hetzelfde geldt voor de directe militaire steun van Rusland aan de separatisten in de Donbass.

Zelfs in 2014, nadat de crisis in Oekraïne was begonnen, vertelden hoge Russische functionarissen ons op de Britse ambassade dat er geen wens bestond om de Donbass, een enorme industriële woestenij, in te lijven.

Er zijn tal van aanwijzingen dat Rusland een oplossing voor het conflict in Oost-Oekraïne wilde door middel van onderhandelingen en decentralisatie, waarbij de rechten van de Russischtalige bevolking daar werden beschermd. Dat Poetin Donetsk en Loegansk als onafhankelijke staten heeft erkend en vervolgens oorlog heeft verklaard, was waarschijnlijk ingegeven door het mislukken van de akkoorden van Minsk.

De oorlog heeft ertoe geleid dat Rusland aanspraak heeft gemaakt op de vier oblasten, waardoor Oekraïne nog een stuk kleiner is geworden en het westerse narratief is versterkt dat andere delen van Oekraïne en zelfs de Baltische staten de volgende zouden kunnen zijn. Ik zie dat echter ook als opportunisme en niet als onderdeel van een groot Russisch plan om heel Oekraïne te veroveren.

Ik heb geen aanwijzingen gezien dat Rusland van plan is om de Baltische staten of Polen binnen te vallen. Rusland heeft geen behoefte aan meer land in een situatie waarin de bevolking te klein is om het land dat het al heeft te verdedigen. Het zou ook politieke zelfmoord zijn voor president Poetin om oorlog te voeren met de NAVO, iets wat hij zelf al vele malen heeft laten doorschemeren.

Toch doen westerse journalisten en Baltische politici deze beweringen en leggen ze een verband met Hitler, die herhaaldelijk zijn beloften brak door middel van militaire veroveringen. Door verzoening kon nazi-Duitsland zich herbewapenen, terwijl Groot-Brittannië en Frankrijk een oogje dichtknepen voor de opdeling van de restanten van het Oostenrijks-Hongaarse rijk. Totdat we beseften dat Hitler ons als volgende op het oog had.

We hebben Hitler juist verzoend omdat hij een existentiële bedreiging vormde voor Frankrijk en Groot-Brittannië. Als u gelooft dat we een proxyoorlog voeren in Oekraïne omdat Rusland een existentiële bedreiging vormt voor Groot-Brittannië, dan ben ik het daar niet mee eens. Door Oekraïne te bewapenen voor een oorlog die het niet kan winnen, verzoenen we alleen de oorlogszuchtigen in Brussel en Londen. Het beëindigen van een oorlog die al meer dan een miljoen mensen het leven heeft gekost of gewond heeft, is moreel gezien het juiste om te doen.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Mensen sterven voor centimeters in Oekraïne, ’s werelds grootste wapenbeurs

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: