De Covid-tienerstrijder die zijn generatie “ontmanteld” zag worden

De Covid-jaren waren een hel voor schoolkinderen en tieners. Ze waren niet alleen doodsbang dat ze hun oma zouden vermoorden, maar ze moesten ook verplichte lockdowns, maskering en PCR-tests doorstaan. Montgomery Toms, uit Noord-Londen, was 14 jaar oud en woonde in 2020 in Lincolnshire toen het VK een Covid-pandemie afkondigde, en 18 jaar oud toen de beperkingen eindelijk werden opgeheven. Hij zegt dat hij zag hoe zijn generatie “ontmanteld” werd, schrijft Sally Beck.

Monty leerde van zijn ouders, die een graad in psychologie en filosofie hadden, om alles in twijfel te trekken. Hij daagde pandemiemaatregelen uit, weigerde PCR-tests en zei nee tegen maskers. Hij zegt dat hij belachelijk werd gemaakt, verstoten en bekritiseerd door zijn leraren en leeftijdsgenoten; hij doorstond meer dan een jaar lang dagelijkse confrontaties op het schoolplein, maar hoewel hij moe en eenzaam werd, gaf hij nooit op.

Zijn psycholoog moeder Linda Doe, 58, en vader Paul Toms, een filosoof en computerprogrammeur, ook 58, steunden zijn rebellie en konden er niet trotser op zijn. Hij heeft een oudere zus, 22, die hetzelfde voelde maar niet zo actief was, en hij heeft liefde gevonden bij Nazarin Veronica, 22, die meedeed aan de BBC2 documentaire Unvaccinated.

Hier is Monty’s verhaal zoals hij het mij vertelde.

***

Ik kan niet precies zeggen op welk moment alles veranderde, maar toen we in juni weer naar school gingen, na de lockdown van maart 2020, wist ik dat ik geen masker zou dragen. Ik kon niet uitleggen waarom, tot ik ongeveer 15 en een half was. Toen realiseerde ik me dat maskers over controle gingen, niet over onze veiligheid. Geen van de gegevens ondersteunde het dragen van maskers.

Ik zag de maskers als een sociaal experiment, een proeftuin: “Als we mensen een masker kunnen laten dragen, wat kunnen we ze dan nog meer laten doen?” Het was zo onlogisch, het was zo onwetenschappelijk en er waren video’s van Chris Whitty en Patrick Vallance die zeiden dat er geen bewijs was dat maskers werkten.

Terug op school kregen we te maken met nieuwe regels. Niet omdraaien in de klas, maar je mocht wel naast iemand zitten. Geen apparatuur delen. Stramienen zodat ze wisten wie met wie contact had. Geen elektrische ventilatoren achter in de klas, zodat ze geen deeltjes konden rondstuwen. Geen geschreeuw of gezang om dezelfde reden. Eenrichtingssystemen.

Ik heb een Joodse achtergrond, dus mijn hele familie zit op het spectrum van alert en wakker zijn. Mijn tante zou, als ze een winkel binnenging, geen maskervrijstelling aanvragen, ze zou zeggen: “Ik ben van Joodse afkomst en heb familie die slachtoffers van de Holocaust was. Ik laat mijn papieren niet zien.”

Toen ik ongeveer 15 was, begon ik echt wakker te worden door het World Economic Forum (WEF) en hun Great Reset. Bij geschiedenis had mijn lerares het over Hitlers machtsovername, en ik trok parallellen met precies wat er met Covid gebeurde. Ze stond daar met een masker op, met handontsmettingsstations om haar heen, en op de achterkant van elk computerscherm stond “Haal nu je vaccinatie,” voor een virus met een genezingspercentage van 99,9% bij jongeren onder de 18 jaar. Dat is het niveau van propaganda op scholen.

Ze begon me de les te lezen over hoe Hitler propaganda gebruikte om het Duitse publiek over te halen op hem te stemmen. Ik zei: “Juffrouw, kunt u uit interesse de ironie in dit scenario niet zien? Ziet u niet hoe overduidelijk het is dat hetzelfde nu gebeurt?”

Ik had leraren die me uitlachten en bespotten. Toen ik naar wiskunde ging, vroeg ik mijn leraar om naar gegevens te kijken en de niet-lockdown in Zweden te vergelijken met de lockdown in het Verenigd Koninkrijk. Hij lachte me gewoon in mijn gezicht uit en zei: “Ik denk dat je weg moet gaan en echt onderzoek moet doen.” (Zweden had een sterftecijfer van 0,09 procent voordat de Covid-vaccinatie in januari 2021 werd ingevoerd. Het Verenigd Koninkrijk had in dezelfde periode een sterftecijfer van 0,14 procent, 55 procent hoger).

Ik slaagde voor zeven GCSE’s, maar de leraren kregen de leiding over de toekenning van onze cijfers. Er was voorspeld dat ik een 10 zou krijgen voor geschiedenis, maar mijn leraar gaf me een 5 (C).

Mijn moeder had al vroeg door dat ons gedrag werd beïnvloed en mijn vader is erg wetenschappelijk ingesteld en streeft naar een vrije wil. Hij vond lockdowns moreel en wetenschappelijk verkeerd, dus het was interessant om hen als mijn invloed te hebben. Ik moest wel terugvechten.

Voordat de lockdowns begonnen, herinner ik me dat ik in de natuurkundeklas met mensen zat te praten en dat we zeiden: “Het is maar griep, het maakt niet uit”: iedereen was er zo logisch over. Toen ik na de lockdown terugkeerde, dachten de mensen nog steeds hetzelfde, maar werden ze gegrepen door de angst. De hele psychologie was veranderd door de propaganda van de overheid.

De rest van het jaar 10 en het hele jaar 11 had ik dagelijks te maken met confrontaties op de speelplaats. Omdat ik geen masker droeg, dromden de leerlingen om me heen. Ik herinner me een keer dat ik in het nauw gedreven werd door zeven personen die zeiden: “Jij bent een oma-moordenaar. Jij bent verantwoordelijk voor de moord op je opa.” Nou, mijn opa is niet dood, maar ik wist wat ze probeerden te bereiken.

Het was groepsdenken, een klassieke intimidatietactiek. En als je iemand gaat pesten, pak dan een minderheid. Sommige mensen hebben mij verteld dat ik geïntimideerd werd, en ik zeg altijd, nee, ik ben nooit geïntimideerd . Ik zag deze mensen niet als een bedreiging of een zorg voor mij. Ik zag het als vervelend en vervreemdend en isolerend, dat kan ik niet ontkennen. Ik ben absoluut geen Superman. Als je jezelf constant moet verantwoorden en uitleggen, was dat vermoeiend en constant. Er was geen dag waarop ik naar binnen ging en niet op mijn hoede was.

Toen ik 16 was, ging ik studeren. Het ding met de universiteit is dat je ouder bent en ik bad dat alles voorbij zou zijn. Toen koos mijn universiteit ervoor – ze deden het niet met een mandaat van de overheid – om maskers binnen te brengen. Ze namen me mee naar een vergadering en zeiden dat als je geen masker draagt, we willen dat je een vizier draagt. Ik zei nee.

Op het moment dat ze dat deden, herinner ik me dat ik me zo leeggezogen voelde. Ik dacht: “Ik weet echt niet of ik dit wil doen. Ik moet een beslissing nemen. Doe ik mijn hoofd naar beneden of moet ik zo luidruchtig zijn als ik was?” Ik koos voor het laatste, ik was luidruchtig.

Ik haalde elke ‘handen, gezicht, sociale-afstand’-poster weg. Ik sloopte de ontsmettingsstations. Ik plakte White Rose-stickers rond de universiteit. (Op één White Rose-sticker stond ‘handen, gezicht, omhelzing’.) Ik trok mijn sokken omhoog en ging terug naar binnen met die soldatenmentaliteit. De enige manier waarop ik het kan beschrijven is stoïcisme gebaseerd op logica in plaats van gevoelens.

Ik begon te beseffen dat ik enkele van de beste jaren van mijn leven verloren had. Ik nam het op tegen het onderwijssysteem in mijn microwereld, dat zou moeten gaan over kind zijn en plezier hebben.

Ik luisterde naar mijn ouders, of welke volwassene dan ook, die praatten over wat zij deden toen ze 14 waren. Het was spannend. Je ontdekt wie je bent. Je geniet ervan om een kind te zijn, je bent een tiener maar je bent effectief een kind. Dat is me afgenomen. Mensen zeggen dat het jouw schuld is, jij koos ervoor om op te staan en nee te zeggen. Ik zag het als mijn verantwoordelijkheid en iemand moest dat doen.

Ik heb nooit overwogen om toe te geven; dat was nooit de bedoeling. Ik heb die kant van mezelf nooit laten zien op school of op de universiteit. Alleen in de bus naar huis of in mijn slaapkamer na een lange dag. Toen drong het tot me door en realiseerde ik me hoe teruggetrokken ik van mijn generatie was. En van mijn kindertijd.

In het begin was het spannend. Ik voelde me als een kleine krijger. Mensen die wakker waren, en mijn familie, zeiden: “Wauw, Monty, je bent zo sterk”. Na een paar maanden werd ik moe. Ik begon me te realiseren dat ik vervreemd was; ik was eenzaam, en ik had een paar van de beste jaren van mijn leven verloren. Ik kan mijn generatie vergeven, maar het is erg moeilijk om de volwassenen te vergeven, vooral degenen die mij demoniseerden.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

COVID-19 VACCIN DOSSIER

Ongevaccineerde bloedbanken? Lees meer over de groeiende beweging voor schone transfusies

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: