China: De wortels van NAVO’s waanzin

“Laat China slapen. Want als ze ontwaakt, zal de wereld schudden”. Hoewel The Dictionnaire Napoléon dit apothema niet toeschrijft aan de grote Napoleon (die bijna evenveel hield van een goed motto als van een goede veldslag), maar aan de Britse acteur David Niven die de Britse ambassadeur speelde tijdens de Bokseropstand in de Hollywood-kaskraker 55 days at Peking uit 1963, doet het er niet toe, schrijft Declan Hayes.

China is gearriveerd en schudt de wereld op in een mate die zelfs haar Japanse buurman niet heeft bereikt tijdens de recente jaren van economische glorie van Japan. Daarom moeten we de kracht meten van deze Godzilla die, de horror der NAVO-horrors, niet alleen de vrede in het Midden-Oosten bemiddelt maar, meer in het hart van dit essay, honey-laundering toepast op een schuldenberg die onze NAVO-opperheren doet zweten.

De eerste halte is honing. China heeft ermee ingestemd om jaarlijks zo’n 50.000 ton honing te importeren uit het door sancties getroffen Iran, dat elke cent die het bij elkaar kan schrapen nodig heeft. Omdat de Iraanse bijenindustrie, zoals in dit informatieve artikel wordt uitgelegd, een enorm potentieel heeft, ben ik blij dat China de 140.000 Iraanse imkers helpt om het hoofd boven water te houden. Terwijl in westerse landen de bijenteelt meestal een bijproduct is waar sommige boeren zich mee bezighouden, volgen imkers in Syrië, en ik denk ook in Iran, hun nomadische bijen terwijl ze van de ene plaats naar de andere trekken; aangezien Iran bijvoorbeeld meer dan vier keer zoveel bloemsoorten heeft als West-Europa, is Iran, net als Syrië, een ware hemel op aarde voor bijen. Hoewel de Syrische uitroeiingsoorlog van de NAVO de bijen en imkers van Syrië ernstig heeft ontwricht, toont deze Chinees-Iraanse overeenkomst aan dat er hoop is voor de imkers van Iran, Irak en Syrië, en daar kan ik niet blijer om zijn.

Daarnaast wordt China, ’s werelds grootste honingproducent, ervan beschuldigd zijn eigen honing op de internationale honingmarkt te dumpen en daarmee de 60.000 bijenproducenten in de EU en vooral Oekraïne te onderbieden, waartegen westerse landen niet kunnen concurreren, tenminste niet wat de prijs betreft.

Ter verdediging van China moet echter worden gezegd dat dergelijke activiteiten deel uitmaken van de huidige internationale “rules based order” handelssystemen. Hier is bijvoorbeeld een verslag van Ierse boeren die de enorme rundveebedrijven van Saoedi-Arabië beheren. De wereldwijde rundvleesproductie is veranderd en men gaat ofwel voor de kwantiteit die Saoedi-Arabië en de eigen megaboerderijen van Bill Gates vertegenwoordigen, ofwel voor kwaliteit, voor zaken als Kobe-rundvlees, Ierse whiskey en Franse luxegoederen.

Ierse whiskey, die een veel fijner product is dan de hoestmixen die zus Schotland aan een nietsvermoedende wereld voorschotelt, is belangrijk voor onze analyse, omdat de rottige ambassadeur van Oekraïne in Ierland heeft geëist dat Ierland zijn eigen Ierse whiskey boycot, boycot is een tactiek die de Ieren niet alleen hebben uitgevonden, maar er ook in uitblinken. Als Ierland een deel van de markt in China (en Rusland) kan terugwinnen van de Schotten, zou dat een goede zaak zijn, want China is, of de CIA het nu leuk vindt of niet, het nieuwe Japan van de Roaring jaren 20 van de vorige eeuw.

Dat betekent dat de Chinezen veel geld hebben om uit te geven aan Ierse whisky, Franse luxegoederen en Hello Kitty. Aangezien de Japanners tijdens hun gouden jaren goed waren voor meer dan 70% van de wereldwijde verkoop van Louis Vuitton, kunnen de Ierse whiskeyproducenten, de Franse fabrikanten van luxegoederen, de Iraanse imkers en de hoeders van de Japanse kawaii-cultuur niet om China heen.

De Chinezen betalen voor al hun Hello Kitty-artikelen, hun Schotse hoestdrankjes en hun Franse parfums door dingen te exporteren, zoals high-speedtreinen die ze hebben omgezet van Mitsubishi Heavy Industries uit Japan. Omdat China zo snel groeit, zijn er mogelijkheden in overvloed, van honing en Kobe-rundvlees tot Volkswagen auto’s en vliegdekschepen, die China met zijn reverse-engineering hacks allemaal kan betalen met zijn exportoverschotten of door schulden aan te gaan.

Net als honing is China ook een belangrijke landbouwproducent en zijn boerderijen variëren van zeer primitief tot ultramoderne wonderen die alles kunnen evenaren wat Nederland of zelfs de sinistere mega-ranches van Bill Gates te bieden hebben. China’s grootste beperking in dit verband is dat zijn water zich op de verkeerde plaats bevindt en het überhaupt niet duidelijk is dat het Qinghai-Tibetan Plateau, zijn traditionele waterbron, in zijn toekomstige behoeften zal voorzien.

Om dat en talloze andere ontwikkelingsproblemen aan te pakken moet China, om aan de groeiende verwachtingen van zijn ontelbare massa’s te voldoen, zwaar investeren op een schaal die de wereld nog nooit heeft meegemaakt. En het moet ook veel lenen, want lenen is een middel om investeringen die men zich anders misschien niet zou kunnen veroorloven over langere termijn te spreiden.

En dat brengt ons bij China: The Root of Madness, de documentaire uit 1967 van de CIA over de Koude Oorlog waarin China wordt “uitgelegd” door het prisma van de CIA. Maar China moet worden uitgelegd door een Chinees, niet door een Amerikaans prisma en als CIA-spion Theodore H White, die deze rotzooi produceerde, de moeite had genomen om voorzitter Mao te lezen, zou hij veel meer verwijzingen naar oude Chinese dynastieën zijn tegengekomen dan naar Karl Marx of Freddy Engels.

Omdat de Angelsaksen van White zich veel te veel zorgen maken over het schuldbeleid van China in plaats van dat van henzelf, zullen we nu het een met het ander vergelijken. Traditioneel waren er twee fundamentele economische systemen, het Duits-Japanse systeem waar banken en leningen de financiële motor waren van hun zekere maar gestage groei, en het Anglo-Amerikaanse systeem waar de risicovollere aandelenmarkt de lakens uitdeelde. China’s benadering van schulden kan het best worden omschreven als die van Japan op steroïden.

In de Verenigde Staten, om een Napoleontisch motto te munten, is de schuld van subliem naar belachelijk gegaan. De Klondyke van aasgieren die payday lending waren, waar de Angelsaksische armen, levend van looncheque tot looncheque, onhoudbare woekerrentes betaalden aan hun schuldeisers, is vervangen door roofzuchtige smartphone-apps, waar arme Amerikanen nu hun maaltijden op krediet moeten kopen en daarvoor flink moeten betalen, omdat Uncle Sam hen verstrikt in microschulden waaruit geen ontsnappen mogelijk is.

Op het internationale macroniveau zitten Afrikaanse en andere landen al lang vast in een soortgelijke gladde schuldenval waaraan zij evenmin kunnen ontsnappen, niet in het minst omdat het IMF en de Wereldbank, hun zogenaamde redders, ab ovo de opdracht hebben gekregen hen slaaf te houden van Uncle Sam en zijn Angelsaksische partners in de misdaad.

Hoe men ook over de Bijbel mag denken, Spreuken 22:7 heeft gelijk als het zegt: “De rijke heerst over de arme, en de lener is slaaf van de uitlener”. Dat is zeker het geval geweest in Afrika, en nu ook in het kleine Ierland, dat bijna onder schot werd gedwongen om meer dan 40% van de schuld van de EU op zich te nemen, en in Oekraïne, dat momenteel met een no-limit creditcard tegen Rusland vecht.

Die creditcard zal moeten worden vereffend door Oekraïne zijn kroonjuwelen te laten overhandigen aan BlackRock, Vanguard en zijn andere schuldeisers en door rente te betalen over de schuldenberg die het land heeft opgebouwd om zijn niet te winnen oorlog te voeren. Exxon-Mobil, Chevron, Halliburton en de andere doorgewinterde gieren van Uncle Sam zijn al in vergevorderde besprekingen om de energie-industrie van Oekraïne te runnen en de dwerggieren van Vichy Ierland hebben toegezegd de Oblast Rivne in Oekraïne te exploiteren (“herbouwen”, zoals zij het noemen) als deel van hun beloning voor het steunen van Zelensky’s romp Reich en het grijnzen om die tienduizenden jonge Oekraïners die zijn afgeslacht om deze zwendel mogelijk te maken.

Rustem Umerov, die aan het hoofd staat van het Oekraïense State Property Fund (SPF), beweert dat er meer dan 3.500 bedrijven als staatsbedrijf te boek staan, waarvan er bijna 1.800 failliet en niet functioneel zijn. Op de lijst voor een uitverkoop aan de westerse bondgenoten van Zelensky staan distilleerderijen en graanmolens, die interessant zouden kunnen zijn voor investeerders, en honderden verlaten faciliteiten, die voor een appel en een ei zullen worden weggegeven. Umerov hoopt meer dan 400 miljoen dollar te verdienen met de verkoop van een elite verzameling bedrijven, variërend van een kunstmestproducent tot nutsbedrijven, smelterijen en een insulinefabrikant. Ammoniakproducent Odessky Pryportovy Zavod, titaniumproducent United Mining, Zaporozhye Titanium-Magnesium Plant, insulinefabrikant Indar en energieproducent Centrenergo PJSC zullen als een van de eersten tegen afbraakprijzen worden verkocht. 200 miljoen dollar aan staatsgrond zal kort daarna volgen. Omdat Rusland geen rechten heeft in Oekraïne, is het de bedoeling dat ook de Demurinsky Mining and Processing Plant, die reserves van titanium-zirkoniumzand ontwikkelt en eigendom is van de Russische magnaat Michail Shelkov, wordt verkocht. De aluminiumoxideraffinaderij van Rusal in Nikolaev staat ook op het programma voor “privatisering”, evenals de in beslag genomen eigendommen van de Russen Vladimir Jevtoesjenkov en Oleg Deripaska.

Het Chinese systeem, met zijn vermeende moslim-, Tibetaanse, Hongkong-, Taiwan- en Hello Kitty-kwesties, functioneert een beetje anders dan de Oekraïense gangsters van Zelensky en het heeft geen zin om ons in China gemaakte onderbroeken hierover op te winden. Alle nep-Chinese zorgen van de NAVO zijn het gevolg van de groei van de Chinese economie en het einde van het gemakkelijke geld dat voortvloeide uit de Amerikaanse vastgoed- en dot. com-bubbels. Omdat Easy Street voorbij is, moeten de Yanks nu De Zen van Hard Werken herontdekken, ook al zijn ze, net als hun Europese vazallen, niet meer tegen die taak opgewassen. De Chinezen, zoals de Japanse arbeiders van Toyota of de Koreanen van Kia Motor Works, ploeteren maar door, en vergaren rijkdom, Iraanse honing en andere heerlijkheden voor hun kinderen en, gezien de demografie, de kinderen van hun kinderen. En goed voor hen.

Dat wil niet zeggen dat elke Chinese, Japanse of Koreaanse burger een winnaar is, maar hun systemen zijn ontworpen om zoveel mogelijk van hun burgers de grootst mogelijke kansen te bieden. Hoewel de Chinezen van gokken houden, hebben zij niet het casinokapitalismemodel van Uncle Sam gevolgd, maar hebben zij, net als de Japanners na de oorlog, hard gewerkt en zich aan hun eigen veters omhooggetrokken.

En zoals Japan ooit de belangrijkste speler was op het gebied van langlopende staatsschulden, zo is die vergiftigde kelk nu overgegaan naar Peking. Als Pakistan, Sri Lanka, Mozambique, Zambia en Grenada willen ontsnappen aan de schuldenlast waarmee Uncle Sam hen heeft opgezadeld, moeten ze naar Peking kijken. En hoewel China het hard heeft gespeeld, zijn ze lang niet zo hard geweest als Elliott Investment Management en andere Amerikaanse critici van China die Afrika schoner hebben geplukt dan een zwerm vraatzuchtige gieren.

Maar wat te denken van China, met zijn voorliefde voor Iraanse honing, zijn Schotse hoestmixen en zijn Hello Kitty-regalia? De Chinese regering heeft de taak haar burgers te laten genieten van de vruchten van hun arbeid, terwijl zij haar strijdkrachten in stand houdt om haar burgers te verdedigen en een systeem instelt waarmee China de middelen verdient om al deze frivoliteiten te betalen. Aangezien China een vijfde van de wereldbevolking telt, is dat een enorme taak, een personeels- en financieel beheer op werkelijk Bijbelse schaal waarvan de wereld nog nooit getuige is geweest.

En net als bij Japan in zijn gouden jaren is schuld, zij het met Chinese letters, een integraal onderdeel van dat proces. Hoewel de persoonlijke, institutionele en overheidsschulden in China allemaal enorm zijn, moeten wij ons daar echt zo druk over maken als onze narcistische Angelsaksische overheersers?

Ik denk van niet. Schuld, zeggen de Angelsaksische economen, biedt ons meer keuze, de mogelijkheid om bijvoorbeeld een hypotheek te nemen op een huis, in plaats van eeuwig te huren of in een wigwam langs de weg te wonen. Dankzij schulden, veel schulden, kunnen Amerikanen hun kinderen naar de universiteit sturen, wat, afhankelijk van wat ze studeren, al dan niet een goede investering is. Natuurlijk kunnen de Yanks daardoor ook veel Chinese goederen kopen bij Walmart, maar laten we dat maar beschouwen als een gegeven van de consumptiefixaties van de Amerikanen.

Temeer daar China ook trapt in de consumentengekte. Chinese burgers huren zelfs Amerikaanse vrouwen in om hun kinderen te baren, wat volgens de Heritage Foundation van de CIA een nationaal veiligheidsrisico vormt. Hoewel het prima en dandy is voor Amerikanen om Oekraïense baarmoeders te huren, is de ontluikende Chinees-Amerikaanse “rent-a-womb” industrie, waarbij ouder wordende Chinese koppels vruchtbare Amerikaanse vrouwen inhuren om kinderen met de Amerikaanse nationaliteit ter wereld te brengen, volgens hen niet in overeenstemming met de op regels gebaseerde orde van de CIA, waarvan het gebrek aan logica door de economische opgang van China enorm onder druk is komen te staan.

Draagbaby’s zijn slechts één symptoom. Amerika is niet alleen één gigantische schuldenberg, maar zijn schuldenmarkten doen zijn aandelenmarkten, die de grootste ter wereld zijn, in de schaduw stellen. De Japanners zagen dit (opnieuw) lang in en zagen dat er voor hen gemakkelijk geld te verdienen viel door leningen te verstrekken aan Amerikaanse staten en steden in de correcte veronderstelling dat de Amerikaanse regering niet zou toestaan dat die staten en steden failliet zouden gaan. De Japanners, die net als de Koreanen en Chinezen ijverige spaarders zijn, houden de Amerikaanse economie al tientallen jaren overeind met hun zachte leningen die, zoals alle leningen, uiteindelijk moeten worden terugbetaald.

Maar hoe zit het met de Chinezen? De Amerikaanse minister van Financiën Janet L. Yellen heeft erkend dat China een bedreiging vormt voor de Amerikaanse hegemonie (de op regels gebaseerde orde, zoals de Angelsaksen het noemen) en dat het noodzakelijk is China in toom te houden door middel van sancties, door de intellectuele eigendomsrechten te controleren en door hen in de NAVO-media zwart te maken op het gebied van de mensenrechten en de benarde toestand van de pandaberen.

Dit is opnieuw een herhaling van Amerika’s aanval op Japan na de oliecrisis, omdat Japan de kunst van het auto’s maken tot in de puntjes beheerst. De Amerikanen, de Duitsers of de Scandinaviërs kunnen gewoonweg niet concurreren met de Japanse autofabrikanten of zelfs met de Chinezen, die niet alleen de nieuwe Japanners zijn, maar die hele legers ingenieurs hebben die de efficiëntie van auto’s en al het andere dat zij produceren, verbeteren.

En dat geldt ook voor de Taiwanese microchips, waaraan Uncle Sam zich vastklampt zoals een drenkeling zich vastklampt aan een strohalm. Aangezien geen enkel land, van de Sumeriërs in de oudheid tot de Angelsaksen in onze tijd, erin is geslaagd een bepaalde technologie voor altijd te monopoliseren, zijn Taiwanese microchips, zoals wijlen voorzitter Mao het zou hebben uitgedrukt, een concurrerende papieren tijger, kinderlijke Japanse origami die met een goddelijke windvlaag zal verdwijnen.

Uncle Sam denkt daar anders over en heeft zijn Taiwanese en Koreaanse kolonies bevolen geen halfgeleiderchips meer aan China te verkopen. Amerika heeft ook geëist dat de Duitse bedrijven Merck en BASF, die Aziatische chipfabrikanten voorzien van kritieke chemicaliën voor de productie, het voorbeeld van de Nederlandse bedrijven volgen, die op bevel van de Yanks de export van hun halfgeleiders naar het Midden-Koninkrijk sterk hebben beperkt.

Hoewel de NAVO, net als Samson in het verleden, hoopt dat deze exportbeperkingen China’s vermogen om geavanceerde technologieën te ontwikkelen en zijn vermogen om halfgeleiders te produceren zullen verlammen, wijst het tij van de moderne geschiedenis, waarin concurrentievoordelen niet lang kunnen worden vastgehouden, erop dat deze pathetische boycot zal mislukken. Ondanks het feit dat China nu al voor het zevende jaar op rij de belangrijkste handelspartner van Berlijn is, omdat Duitsland een knielende slaaf van Amerika blijft, kunnen we ervan uitgaan dat het Pentagon hier zijn zin zal krijgen en Duitsland (en Nederland) verder zal beschadigen. Over wereldwijde toeleveringsketen hara kiri door die ontmande pummels gesproken!

De NAVO had China’s halfgeleiderindustrie natuurlijk moeten laten slapen. Beijing is een nationaal veiligheidsonderzoek gestart naar Micron Dram, een van de drie dominante spelers op de wereldmarkt voor geheugenchips, naast het Zuid-Koreaanse Samsung Electronics en SK Hynix. Hetzelfde geldt voor Louis Vuitton en Dram, waar het Chinese vasteland en Hongkong 25 procent van de jaarlijkse omzet van 31 miljard dollar genereren. Als de Koreaanse president Yoon Suk-yeol ingaat op het verzoek van Uncle Sam om de verkoop van hun microchips aan China te verbieden, is hij nog dommer dan een Ierse snotneus die Ierse whisky boycot op het woord van de zwaarlijvige Oekraïense oplichter, die het optreden heeft van luidruchtige ambassadeur in Vichy Ierland.

Hoewel het Pentagon denkt dat zijn concurrentievoordeel op het gebied van microchips de Chinese draak zal afweren, is dat niet waar het echte gevecht plaatsvindt. Feit is dat de Verenigde Staten en hun marionettenbondgenoten lang geleden de hele logistieke keten naar China hebben geëxporteerd en zo van China het logistieke knooppunt van de wereld hebben gemaakt, het Midden-Koninkrijk zo u wilt. Niet alleen is dat vrijwel onmogelijk ongedaan te maken, maar er zijn meer dan een miljard Chinezen die er belang bij hebben die opkomende status-quo, die onze Angelsaksische vrienden zo verontrust, in stand te houden.

Ter illustratie van dit laatste punt: goud is het gemakkelijkste metaal om mee te werken en het is het eerste metaal dat in de Bijbel wordt genoemd (Genesis 2:11-12). En hoewel gouden sieraden bijna overal populair zijn, zijn de Noord-Italianen de beste ter wereld in het bewerken van goud, eenvoudigweg omdat zij al lang de logistieke knooppunten in handen hebben, zelfs al lang voordat Romulus en Remus Rome stichtten.

Hoewel Amerikaanse marionetten als Ursula von der Leyen kunnen dreigen met hel en verdoemenis voor de Chinese economie, verdienen Duitse en Franse autofabrikanten meer geld met de productie van auto’s in China dan in Europa. Waarom? Omdat China de logistieke hubs heeft en het ene deel van China niet kibbelt met het andere voor het recht om wieldoppen te produceren, zoals de verschillende Europese staten met elkaar doen. Europa is een organisatorische puinhoop en China niet, net als Japan’s Hello Kitty en auto-industrie.

En als we ons afvragen of de controle van de familie Biden over de halfgeleiderindustrie China kan tegenhouden, moeten we concluderen dat dit niet het geval is, en opnieuw laat Japan ons zien waarom. Toen de Europeanen voor het eerst Japan bereikten, brachten zij musketten mee naar het Land van de Rijzende Zon, waar een dergelijke technologie onbekend was, maar waar de Europeanen verbaasd waren dat het Japanse staal veel beter was dan alles wat zij eerder in de Europese tuin van Borrell hadden aangetroffen.

De Japanners, die nooit eerder een musket hadden gezien, losten niet alleen het cruciale Europese probleem op van hoe de regen het kruit niet kon vernietigen, maar exporteerden binnen zes maanden na hun eerste kennismaking musketten naar de rest van Oost-Azië. Na de Russisch-Japanse oorlog van 1904/5 bepaalden de Japanners dat ze de Duitse firma Leica moesten evenaren op het gebied van lenzen. Niet alleen konden de Japanners hen evenaren, maar ze overtroffen hen in minder dan de helft van de tijd die ze voor dat doel hadden uitgetrokken. Als de Amerikanen denken dat zij het Chinese halfgeleidertij kunnen stoppen, kunnen zij het beste wat meer Chinese of Japanse hersenen importeren, want het is overduidelijk dat zij een ernstig tekort aan grijze massa hebben en dat zij niet weten hoe de intermediaire industrieën van China, Korea en Japan met elkaar verbonden zijn.

De Chinese economie, hun nationale loonzakje zo u wilt, blijft groeien, met een indrukwekkende 4,5% in het eerste kwartaal van 2023, wat betekent dat ze in een betere positie verkeren om uitstaande schulden af te betalen of door te rollen, en natuurlijk om meer whisky, meer Franse parfums en meer Hello Kitty-kitsch te kopen.

Ondertussen drukken de Yankees alleen maar meer dollarbiljetten en geven ze jaarlijks maar liefst 500 miljard dollar uit om hun schuld af te lossen, terwijl ze denken dat China geen eigen schuldenmarkt zal ontwikkelen en zo de Amerikaanse spiegeleconomie tot zinken zal brengen. Want feit is dat de Chinese schuld geen probleem is en geen probleem zal zijn zolang China die schuld kan beheren. En tot dusver is er, net als bij Japan, geen teken van een grote crisis. Voor het goede schip China lijkt de koers stabiel te zijn en naar de hel met Moody’s en de andere partijdige neezeggers.

Om de kracht van China te illustreren, kijken we opnieuw naar Japan, dat de yen als munt heeft. Toen hij hoorde dat yen in het Engels cirkel betekende, verordonneerde de Amerikaanse oorlogsheer Douglas MacArthur dat er 360 yen voor de Yankee-dollar zou komen. De yen wordt momenteel verhandeld tegen 135 ten opzichte van de dollar, wat ruim binnen de recente bandbreedte ligt. De Chinese yuan staat op 7 ten opzichte van de dollar, eveneens binnen de recente bandbreedte. China bevindt zich echter in een veel sterkere positie dan de VS of een van haar satrapies om de yuan, en daarmee de dollar, naar believen onder druk te zetten. De laars zit, met andere woorden, steeds meer aan de Chinese en niet aan de NAVO-voet.

Hier, ter afsluiting, zijn beelden uit 1900 van een Franse jonkvrouw in Saigon die Vietnamese kinderen graan toewerpt, alsof het kippen zijn. De Angelsaksen zouden moeten weten dat die dagen, dankzij de gewapende macht van de Zuidoost-Aziaten en hun bondgenoten, voorbij zijn en, dankzij de economische macht van die landen, niet meer terugkeren. De Verenigde Staten, samen met hun Duitse, Nederlandse en andere vazallen, kunnen dat maar beter erkennen en ermee leven, of bereid zijn om zelf te gaan foerageren wanneer hun eigen domheid hun eigen kant van het mondiale economische systeem doet instorten. De Chinezen zijn niet alleen volledig wakker, maar ook volledig op de hoogte van de listen van de Angelsaksen in de sectoren schulden en halfgeleiders, alsmede in honing, Hello Kitty en alle andere.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Wat China werkelijk speelt in Oekraïne

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: