Caitlin Johnstone: Wat de mainstream media niet meer kan zeggen

Onlangs stuitte ik op een opiniestuk uit 2014 in The Guardian, “Het is niet Rusland dat Oekraïne aan de rand van de oorlog heeft gebracht,” van Seumas Milne, die het jaar daarop onder Jeremy Corbyn directeur strategie en communicatie van de Labour Party zou worden, schrijft Caitlin Johnstone.

Ik breng dit ter sprake omdat de perspectieven die u in dat artikel aantreft sterk afwijken van alles wat u in de mainstream pers over Oekraïne in 2023 zult zien.

Het legt de schuld voor het geweld en de spanningen in dat land op dat moment volledig bij Washington, en begint met een waarschuwing dat de “oorlogsdreiging in Oekraïne toeneemt” en dat er een “ongekozen regering in Kiev zit”, en vanaf dat moment wordt het alleen maar heftiger.

Ik raad ten zeerste aan het artikel in zijn geheel te lezen als u wilt weten hoe dramatisch de massamedia afwijkende ideeën over Oekraïne en Rusland de kop hebben ingedrukt, te beginnen met het waanzinnig aanwakkeren van de Rusland-hysterie in 2016 en het exponentieel exploderen met de Russische invasie vorig jaar.

Ik betwijfel of er één alinea is die in de huidige mediaomgeving in een mainstream nieuwsorgaan gepubliceerd zou kunnen worden.

Milne schrijft over hoe “de Oekraïense president in een volledig ongrondwettelijke overname werd vervangen door een door de VS gekozen regering,” en over “de rol van fascistisch rechts op straat en in het nieuwe Oekraïense regime.”

Hij zegt dat “de Krim massaal voor aansluiting bij Rusland heeft gestemd,” en dat “je niet veel hoort over de verering door de Oekraïense regering van nazi-collaborateurs en pogromisten uit oorlogstijd, of de brandstichtingen in huizen en kantoren van gekozen communistische leiders, of de integratie van de extreem-rechtse sector in de nationale garde, terwijl het antisemitisme en het blanke supremacisme van de ultranationalisten van de regering ijverig wordt gebagatelliseerd.”

Hij zegt dat “na twee decennia van uitbreiding van de NAVO naar het oosten, deze crisis is veroorzaakt door de poging van het westen om Oekraïne definitief in zijn baan en defensiestructuur te trekken.”

Milne zegt dat “Poetins inname van de Krim en zijn steun aan de opstand in Oost-Oekraïne duidelijk defensief is,” en zegt dat de VS en zijn bondgenoten “het militaire optreden tegen demonstranten hebben aangemoedigd na bezoeken van Joe Biden en de directeur van de C.I.A., John Brennan.”

Hij voorspelt terecht dat “één resultaat van de crisis waarschijnlijk een nauwere alliantie tussen China en Rusland zal zijn, nu de VS zijn anti-Chinese ‘pivot’ naar Azië voortzet” en waarschuwt op tijd voor “de dreiging van een terugkeer van conflicten tussen grote mogendheden” als Oekraïne afstevent op oorlog.

Voor alle duidelijkheid: Milne was geen randfiguur die toevallig door een vreemde redactionele toevalstreffer werd opgenomen in een opiniestuk van The Guardian; hij publiceerde gedurende vele jaren honderden artikelen bij The Guardian en bleef nog anderhalf jaar publiceren nadat dit stuk over Oekraïne was verschenen, tot hij voor Corbyn ging werken. Hij stond aan de linkerkant van de mainstream media, maar hij maakte wel degelijk deel uit van de mainstream media.

Dit artikel zou destijds natuurlijk tot controverse en kritiek hebben geleid; er waren veel mensen die in 2014 aan de andere kant van het debat stonden, hoewel ze een fractie van de aantallen zouden hebben gehad van de krijsende conformiteitshandhavers die we vandaag de dag zien bij alles wat met Oekraïne te maken heeft.

Milne zegt zelf dat “het gros van de westerse media na de annexatie van de Krim elke schijn van evenwichtige berichtgeving heeft laten varen,” dus zijn artikel zou zeker een uitschieter zijn geweest. Maar het blijft een feit dat het in The Guardian is gepubliceerd, en dat het daar vandaag de dag nooit meer zou worden gepubliceerd.

Probeert u zich eens voor te stellen dat een dergelijk artikel over wat er in 2014 in Oekraïne is gebeurd, in 2023 in een grote publicatie als The Guardian verschijnt. Kunt u zich de hysterie voorstellen? De histrionische kledingkreten van de narratieven van het establishment? Het gekrioel op de sociale media van Zelenskyite trollen?

Dit is tenslotte dezelfde mediaomgeving die CBS onder druk zette om haar verhaal over wapentransporten naar Oekraïne die niet aankwamen waar ze verondersteld werden aan te komen in te trekken, en die Amnesty International onder druk zette om zich te verontschuldigen voor haar uitspraken over Oekraïense oorlogsmisdaden.

Of wat te denken van dit Guardian-artikel van John Pilger, getiteld “In Oekraïne sleept de VS ons mee naar een oorlog met Rusland,” met als ondertitel “De rol van Washington in Oekraïne en zijn steun aan de neonazi’s van het regime heeft enorme gevolgen voor de rest van de wereld,” dat twee weken na dat van Milne werd gepubliceerd?

Pilger’s artikel is op de een of andere manier nog meer ketters dan dat van Milne, en stelt dat Washington “het brein was achter de coup in februari tegen de democratisch gekozen regering in Kiev” en dat “Oekraïne is veranderd in een C.I.A.-themapark – persoonlijk geleid door C.I.A.-directeur John Brennan in Kiev, met tientallen ‘speciale eenheden’ van de C.I.A. en F.B.I. die een ‘veiligheidsstructuur’ opzetten die toeziet op wrede aanvallen op degenen die zich verzetten tegen de coup van februari.”

Net als Milne bekritiseert Pilger de mediaomgeving op dat moment en zegt dat de “propaganda” over Oekraïne gebeurt in een “Orwelliaanse stijl”. Maar nogmaals, hij schreef in The Guardian, terwijl dat vandaag de dag nooit het geval zou zijn.

Pilger heeft zelfs enige achtergrond gegeven voor deze verschuiving in de berichtgeving in de massamedia, door te zeggen dat er rond 2014-2015 een “zuivering” plaatsvond van dissidente stemmen uit de gelederen van The Guardian.

“Mijn geschreven journalistiek is niet langer welkom in The Guardian, die zich drie jaar geleden heeft ontdaan van mensen zoals ik in een soort zuivering van degenen die feitelijk zeiden wat The Guardian niet langer zegt,” zei Pilger in een radio-interview van januari 2018.

Interessant is dat uit een Declassified UK-rapport uit 2019 blijkt dat de Britse inlichtingendiensten The Guardian agressief begonnen aan te vallen na de publicatie in 2013 van de documenten van Edward Snowden en dat de hoofdredacteur van The Guardian, Alan Rusbridger, in maart 2015 werd vervangen door Katharine Viner.

Vanaf dat moment begon The Guardian zich af te keren van kritische onderzoeksverslaggeving en begon het softball-“interviews” te publiceren met chefs van de MI5 en MI6 – de binnenlandse en buitenlandse inlichtingendiensten van het Verenigd Koninkrijk – die gewillig deelnamen aan de informatieoorlog van het Westen tegen Rusland.

Zodra de westerse wereld zich eendrachtig stortte in de blinde Rusland-hysterie nadat Hillary Clinton in 2016 de Amerikaanse presidentsverkiezingen had verloren, begonnen we dingen te zien zoals die keer dat een BBC-verslaggever een gast vermaande voor het uiten van ongeoorloofde meningen over Syrië omdat “we in een informatieoorlog met Rusland zitten.”

Of u het nu wel of niet eens bent met de standpunten van Milne en Pilger is irrelevant voor het zeer belangrijke feit dat zij in 2014 in de mainstream media dingen konden zeggen die zij in 2023 nooit in de mainstream media zouden kunnen zeggen.

De dramatische verschuiving van een mediaomgeving waar kritiek op de gevestigde narratieven over Rusland is toegestaan naar een omgeving waar dat niet is toegestaan, is het vermelden waard, omdat het betekent dat er een bewuste verschuiving heeft plaatsgevonden in de richting van het omvormen van de massamedia tot volwaardige propagandakanalen uit de koude oorlog.

Er is veel gebeurd sinds 2014, maar er is niets veranderd aan wat er in 2014 is gebeurd. Het is nog steeds hetzelfde jaar als altijd, want zo werkt de tijd; er is niets veranderd aan 2014, behalve de gedachten die je erover mag uiten in mainstream nieuwsorganen als The Guardian.

Dit bizarre historische revisionisme vindt niet alleen plaats in The Guardian, maar in de hele mainstream media.

Vorig jaar publiceerde Moon of Alabama “Media witwassen nu nazi’s die ze eerder veroordeelden,” een stuk waarin talrijke gevallen worden opgesomd waarin de massamedia in de loop der jaren hebben bericht over het neonaziprobleem in Oekraïne, en dat wordt afgezet tegen de manier waarop de massamedia die paramilitairen nu witwassen en doen alsof het gewoon goede, rechtschapen patriotten zijn.

In de jaren vóór de Russische invasie waren er neonazi’s in Oekraïne; nu zijn er geen neonazi’s in Oekraïne en die zijn er ook nooit geweest, en je bent een verraderlijke marionet van de Russische president Vladimir Poetin als je iets anders beweert. Er is eigenlijk niets veranderd aan het neonaziprobleem in Oekraïne; het enige dat veranderd is, is het narratief.

Iedereen zou zich ervan bewust moeten zijn dat de massamedia de perspectieven die zij bereid zijn te publiceren over Oekraïne drastisch hebben veranderd, omdat deze kanalen niet werken aan een goed geïnformeerde bevolking en belangrijke discussies mogelijk maken, maar in feite bewust opereren als oorlogspropaganda bedrijven.

Zij proberen niet om mensen te informeren over wat er in de wereld gebeurt, maar om de manier waarop mensen over de wereld denken te manipuleren. Deze twee doelen kunnen onmogelijk meer van elkaar verschillen.

Macht is controleren wat er gebeurt; echte macht is controleren wat mensen denken over wat er gebeurt. Ze herschrijven de geschiedenis om controle te krijgen over wat mensen denken over het heden. Zoals George Orwell zei: “Wie het verleden beheerst, beheerst de toekomst. Wie het heden beheerst, beheerst het verleden.”

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Van de Zwarte Zee tot de oostelijke Middellandse Zee, por de Russische Beer niet

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: