Zelensky’s tegenspoed in Koersk

Het is ondertussen al drie weken geleden dat grondtroepen van de Strijdkrachten van Oekraïne (AFU) de provincie Koersk in het zuidwesten van Rusland binnendrongen, waarbij ze de VS en hun partners in de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie verrasten – of misschien niet verrasten. Twee dagen later begon de AFU met artillerie- en drone-aanvallen in Belgorod, een provincie net ten zuiden van Koersk. Het is iets meer dan een week geleden dat explosies in de kerncentrale van Zaporozhye, dat nu op Russisch grondgebied langs de rivier de Dnipro ligt, een brand veroorzaakten in een van de twee koeltorens van de centrale. Alle zes reactoren staan nu in koude stilstand.

In het nog te bevestigen dossier meldde BelTA, het Wit-Russische persbureau, afgelopen weekend dat Oekraïne aanzienlijke troepen heeft verzameld langs de Wit-Russisch-Oekraïense grens. Aleksandr Loekasjenko, de president van Wit-Rusland, schatte het aantal troepen op een onwaarschijnlijke 120.000. Verder in speculatief gebied meldde RT International in het weekend dat de AFU “een nucleaire valse vlag voorbereidt – een explosie van een vuile atoombom,” gericht op opslagplaatsen voor nucleair afval in de Zaporozhye fabriek. RT citeerde “inlichtingen ontvangen door Rusland” en een militaire correspondent en documentarist genaamd Marat Khairullin, schrijft Patrick Lawrence.

Hmmm.

Toen ik lang geleden begon met mijn avonturen in het grote vak bij de New York Daily News, waren twee van de betere stukjes wijsheid die ik oppikte: “Ga met wat je hebt” en “Bij twijfel, laat het weg.” Laten we dienovereenkomstig te werk gaan als we kijken naar de laatste daden van Oekraïne in de proxyoorlog die het voert. Ik zal de rapporten van BelTA en RT International buiten beschouwing laten in afwachting van verdere ontwikkelingen, maar met dit voorbehoud: het verzamelen van eenheden langs de grens met Wit-Rusland zou volledig in overeenstemming zijn met de recente uitstapjes van de AFU naar Russisch grondgebied. Wat betreft het op handen zijn van een gevaarlijke valse vlag operatie op de Zaporozhye fabriek, zou ik het niet uitsluiten dat dit gebeurt door een regime dat in het verleden herhaaldelijk roekeloos en irrationeel heeft gehandeld.

Waarom, zo is de vraag, stuurde de AFU op dinsdag 6 augustus troepen, tanks, artillerie, drone-eenheden en allerlei materieel naar Koersk? En dan de bijkomende operatie in Belgorod? Iedereen vroeg zich dit in eerste instantie af – zogezegd iedereen, in ieder geval. Dit is onze vraag, en ik zal kort ingaan op het “veronderstelde.”

Aan de vooravond van de inval verloor Kiev gestaag terrein aan een nieuwe Russische opmars in Oost-Oekraïne. Met een kritiek tekort aan troepen staan de Oekraïense troepen inderdaad op het punt om een tactisch belangrijke stad, Pokrovsk, aan hun kant van de Russische grens te verliezen. De gedachte dat de AFU haar Koersk-operatie zou volhouden en uitbreiden om de oorlog op een effectieve manier naar Russisch grondgebied te brengen, is op het eerste gezicht absurd. Wat was het nut? Waar is de strategische winst?

In zijn toespraak maandagavond op de conventie van de Democratische Partij in Chicago verdedigde Joe Biden zijn proxyoorlog in Oekraïne als een rechtvaardige oorlog, gevoerd in naam van democratie en vrijheid. Oh? afgezien van de leegheid van deze karakterisering, blijft de vraag. Wat is het nut van de Koersk-operatie? De AFU heeft nu een Russische stad en zes dorpen in handen, volgens de laatste berichten, die ook aangeven dat ze begonnen zijn met het vernietigen van bruggen die cruciaal zijn voor de Russische aanvoerlijnen. Maar hoe nu verder? Ik zie geen zinnig antwoord.

Het lijdt geen twijfel dat de Russen overrompeld werden toen de AFU het grensdorp Sudzha binnendrong en met duidelijk weinig aanvankelijke weerstand verder Russisch grondgebied binnendrong. Honderdduizenden Russen zijn geëvacueerd; de gouverneur van Belgorod kondigde snel de noodtoestand af na de drone- en artillerieaanvallen van 14 augustus.

Maar we kunnen dit niet beschouwen als een slimme strategische zet. Ik pretendeer niet dat ik weet hoe de Russische inlichtingendienst blijkbaar heeft gefaald of hoe het lijkt alsof Rusland met lege handen heeft gereageerd. Maar ik denk niet dat we de gebeurtenissen tot nu toe kunnen toeschrijven aan de superieure kracht van de AFU of de zwakte of incompetentie van de Russen. Westerse correspondenten vermaken zich prima met het melden dat het klunzige, onhandige Moskou weer eens struikelt, maar ik geloof er niets van. Volgens mij is dit waarschijnlijk weer een geval van Russische terughoudendheid: de AFU gebruikt wapens die door de VS – en de NAVO – zijn geleverd en het Kremlin is al die tijd zeer gevoelig geweest voor het risico van escalatie tegen de westerse sponsors van Kiev.

Oekraïne heeft “het narratief veranderd”, melden bedrijfsmedia met duidelijke instemming. De inval markeert een “dramatische verschuiving” in de richting van de oorlog, meldde The New York Times op 15 augustus. De altijd onprofessionele Anton Troianovski meldde in de edities van dezelfde dag dat de inval van Oekraïne “het script over Poetin omdraait” (en als ik die weerzinwekkende zin nog een keer lees, bel ik de kustwacht). Uit al dit wensdenken, spinnen en verdraaien kunnen we één nuttig punt halen: in grote mate gaat deze dwaasheid inderdaad over scripts, verschijningen, vertoningen, verhalen.

Mijn conclusie: niemands script is omgedraaid. Deze operatie werkt waarschijnlijk omgekeerd aan wat we lezen in de bedrijfsmedia. De beste verklaring die ze tot nu toe hebben bedacht is dat het plan van Kiev was om Russische troepen weg te lokken van het front aan de Oekraïense kant van de grens. Dat is duidelijk niet gebeurd, hoezeer The Times dit ook ontkent. “En nu is Moskou begonnen met het terugtrekken van troepen uit Oekraïne in een poging om het offensief van Kiev in het westen van Rusland af te slaan, meldde Constant Méthuet 14 augustus – om er vervolgens aan toe te voegen “volgens Amerikaanse en Oekraïense functionarissen.” Slechte journalistiek. Gewoonweg waardeloos. Hier is geen enkel bewijs voor, alleen voor verdere Russische winst zoals hierboven vermeld.

Omgekeerd vergde het Koersk-avontuur veel Oekraïense eenheden om op gang te komen en nog meer nu om vol te houden. Het is Kiev dat middelen verspilt aan wat ongetwijfeld zal eindigen in een terugtocht. Het Russische leger heeft nog lang niet zijn volledige strijdmacht op de been gebracht. Dit zal waarschijnlijk eindigen wanneer Moskou besluit dat dit moet gebeuren, en in de tussentijd lijken de Russen dezelfde slijtageslag te voeren die de AFU heeft gereduceerd tot een bijna wanhopige troepenmacht aan het thuisfront.

Volgens de eerste persberichten over het Koersk-avontuur waren topfunctionarissen in Washington volledig verrast en net zo verbijsterd als de rest van ons over het “Waarom?” van de zaak. Ik neem dit ook niet zomaar aan. The Times had een lange reportage over de voorbereidingen van de Oekraïners, met bewoners in de steden die aan Koersk grenzen die wekenlang opmerkingen maakten over de opbouw van AFU-eenheden en -materiaal voordat de operatie begon. De Russische inlichtingendienst nam er nota van, meldde The Times ook. En het Pentagon, de inlichtingendiensten en de regering werden allemaal verrast? Om een Oost-Europese emigrant te citeren die ik vroeger kende: “Gimme break.”

Niet lang voor de inval had het Biden-regime Kiev dispensatie gegeven om wapens van Amerikaanse makelij te gebruiken tegen Russische doelen, zolang deze werden ingezet uit zelfverdediging en tegen militaire doelen. En de enige reden waarom de VS überhaupt geïnteresseerd is in Oekraïne, moeten we onszelf eraan herinneren – vergeet vrijheid en democratie, in hemelsnaam – is voor het gebruik ervan in het vervolgen van de lange, gevarieerde campagne van het Westen om “Poetins Rusland” te ondermijnen. Dit blijft het uiteindelijke doel. In de kwestie van de hand van Washington in het leiden van het Zelensky regime van het ene avontuur naar het andere, dragen Biden’s nationale veiligheidsmensen meer vijgenbladeren dan je aan een boom in Toscane vindt.

Tegelijkertijd moeten we rekening houden met verdeelde meningen onder de beleidskliekjes in Washington-facties, in één woord. Hoewel de VS vrijwel zeker van tevoren op de hoogte waren van de inval in de Koersk en deze, al dan niet stilzwijgend, hebben goedgekeurd, zijn er aanwijzingen dat sommige functionarissen denken dat Volodymyr Zelensky zijn nut voor het Biden-regime is ontgroeid – dat immers al heel lang een hekel heeft aan de president van het Kiev-regime als obstructiepoliticus, moeilijk om mee samen te werken, buitensporig corrupt, zelfs naar de maatstaven van het Biden-regime, en een kluns op het gebied van staatszaken.

De Washington Post berichtte 17 augustus dat de Koersk-operatie, naast andere gevolgen, een plan in de prullenbak deed belanden van Oekraïense en Russische delegaties die deze maand in Qatar bijeenkwamen om te onderhandelen over een gedeeltelijk staakt-het-vuren voor aanvallen op energie- en energiegerelateerde infrastructuur. De gedeelde hoop was dat deze gesprekken een opening zouden vormen naar een meer alomvattende regeling. Terwijl facties in Washington maandenlang hebben geprobeerd om de Oekraïne-crisis richting de mahoniehouten tafel te schuiven, is dit voorstel nu dood. Niet om de zaak te simplificeren, maar het Biden-regime heeft in feite een nieuwe Netanyahu in handen.

Stephen Bryen, voorheen een hoge ambtenaar bij het Ministerie van Defensie die nu een nieuwsbrief publiceert met de naam Weapons and Strategy – en die van uitgesproken rechtse overtuigingen is, laten we dat niet vergeten – schreef een column op 13 augustus waarin hij speculeerde (goed geïnformeerde speculatie, maar speculatie) dat de VS en hun Europese bondgenoten van plan zijn een campagne te beginnen om Zelensky in diskrediet te brengen en hem te vervangen. Er is geen zekerheid hier, maar ik heb geen moeite om te denken dat dit zo zou kunnen zijn. Bryen schrijft dat de vervanger van Zelensky Arsen Avakov zou zijn, die eerder minister van Binnenlandse Zaken van Kiev was en sterke banden heeft met de Oekraïense geheime dienst, de machtige neonazistische elementen van de AFU en verschillende Europese leiders.

Dit is een interessante combinatie van connecties als dit inderdaad het geval is. Avakov zou dus in een positie verkeren om met het Westen te praten – in plaats van Zelensky’s ongekunstelde getreiter en geblaf – en om radicale Russofoben in het leger de hand boven het hoofd te houden zodra de onderhandelingen beginnen. Het zou ook een voordeel zijn om het netwerk van de Oekraïense inlichtingendienst te kennen, gezien de prominente rol die deze dienst speelt binnen de Oekraïense staat.

Hier is Bryen over dit alles, verwijzend naar SVR, de buitenlandse inlichtingendienst van Moskou:

Bryen’s stuk, hoewel er veel in staat dat onbevestigd is, brengt me bij mijn gekke-honden theorie over de verfoeilijke Zelensky en waarom hij toestemming geeft voor de Koersk operatie, de sabotage van de Zaporozhye kerncentrale en wat Kiev nog meer van plan is. (En laten we ons niet opnieuw druk maken over de dwaasheid dat Rusland verantwoordelijk is voor het beschieten van de centrale terwijl het deze bezet houdt). Zelensky is een wanhopig man. De oorlog is verloren, de staat van beleg heeft hem erg impopulair gemaakt – Oekraïners beginnen te protesteren als ronselaars van het leger dienstplichtige mannen van straat kidnappen – en het Westen verliest, zoals bekend, het vertrouwen in de oorlog van de AFU. Niet te missen is dat het Biden-regime zojuist een extra $20 miljard aan wapentransporten naar het zionistische Israël heeft aangekondigd. Zelensky moet het Westen onder andere laten zien dat de AFU levend genoeg blijft om nog meer miljarden aan geld en materieel te verdienen. Waar is mijn geld? piekert hij.

Misschien wil Zelensky wat Russisch onroerend goed als onderhandelingsvoordeel in de onderhandelingen met Rusland die hij als onvermijdelijk is gaan accepteren. Het is mogelijk, maar het past niet bij zijn onvermurwbare eis dat het volledige herstel van het Oekraïense grondgebied, inclusief de Krim, niet onderhandelbaar is – een voorwaarde voor elke vorm van diplomatie. En net als in het geval van Netanyahu zou een schikking zijn politieke toekomst ernstig in gevaar brengen.

Hoe dan ook, Zelensky koos verkeerd toen de AFU Russisch grondgebied binnendrong bij Koersk. De nederlaag van het Rode Leger tegen de Wehrmacht bij Koersk, in 1943, was de grootste veldslag in de geschiedenis van de oorlogsvoering en liet ongeveer 1,7 miljoen Russen dood, gewond of vermist achter. Samen met Stalingrad markeerde het een beslissend moment in de overwinning van de Geallieerden op het Reich. Russen vergeten dit soort dingen niet, zeker niet als Duitse wapens deel uitmaken van het arsenaal van de AFU. De gedachte dat Oekraïense troepen en tanks Koersk in handen zouden hebben, is nog een van de misrekeningen die het verhaal van deze oorlog bezaaien sinds het begon met de door de VS geïnspireerde coup 10 jaar geleden.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Hoe de VS flirten met het idee van een ‘beperkt’ nucleair conflict met Rusland en China

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: