Met nieuwe technologie zijn wetenschappers in staat om draadloze controle uit te oefenen over hersencellen van muizen met slechts een druk op een knop. Het eerste wat ze deden was de muizen hongerig maken, schrijft W. Wayt Gibbs in een artikel van april 2017 op de Rockefeller University site.
Zet uw aluminium hoedje op – Controle over de hersenen is niet zo’n vergezocht idee als het misschien lijkt. In het laboratorium van Jeffrey M. Friedman gebeurt het de hele tijd, hoewel de proefpersonen muizen zijn en geen mensen.
Friedman en zijn collega’s hebben een radiografische afstandsbediening voor de eetlust en het glucosemetabolisme van muizen gedemonstreerd – een gesofisticeerde techniek om draadloos neuronen in de hersenen van de dieren te veranderen. Met een druk op de knop kunnen zij muizen hongerig maken of hun eetlust onderdrukken, terwijl de muizen normaal doorgaan met hun leven. Het is een instrument dat zij gebruiken om de neurologische basis van eten te ontrafelen, en het zal waarschijnlijk ook toepassingen hebben voor studies van andere hard-wired gedragingen.
Friedman, Marilyn M. Simpson professor, werkt al enkele jaren samen met Sarah Stanley, een voormalig postdoc in zijn lab die nu assistent professor is aan de Icahn School of Medicine bij Mount Sinai en medewerkers aan het Rensselaer Polytechnic Institute aan de techniek. De groep was zich bewust van de beperkingen van de bestaande methoden om hersencellen in levende dieren op te roepen en ging op zoek naar een nieuwe manier. Een ideale aanpak, zo redeneerden zij, zou zo niet-invasief en niet-beschadigend mogelijk zijn. En hij zou snel en herhaaldelijk moeten werken.
Hoewel er andere manieren zijn om signalen af te geven aan neuronen, heeft elke manier zijn beperkingen. Bij diepe hersenstimulatie, bijvoorbeeld, leiden wetenschappers een draad door de hersenen om een elektrode naast de doelcellen te plaatsen. Maar het implantaat kan nabije cellen en weefsels beschadigen op een manier die het normale gedrag verstoort. Optogenetica, die op dezelfde manier werkt maar gebruik maakt van glasvezeloptica en een lichtpuls in plaats van elektriciteit, heeft hetzelfde probleem. Een derde strategie – het gebruik van medicijnen om genetisch gemodificeerde cellen in muizen te activeren – is minder ingrijpend, maar medicijnen hebben een traag effect en raken niet snel uitgewerkt.
De oplossing die Friedman’s groep heeft gevonden, radiogenetica of magnetogenetica genoemd, omzeilt deze problemen. Met hun methode, die vorig jaar in Nature werd gepubliceerd, kunnen biologen neuronen in een levend dier naar believen in- of uitschakelen – snel, herhaaldelijk en zonder implantaten – door de cellen zo te manipuleren dat ze ontvankelijk worden voor radiogolven of een magnetisch veld.
“In feite creëerden we een perceptuele illusie dat het dier een daling van de bloedsuikerspiegel had”.
“We hebben moleculen die al voor andere doeleinden in cellen worden gebruikt, gecombineerd op een manier die een onzichtbare kracht in staat stelt controle te krijgen over een oerinstinct als honger”, aldus Friedman.
De methode verbindt vijf zeer verschillende biologische instrumenten, wat er grillig uit kan zien, als een Rube Goldberg-contraptie op moleculaire schaal. De methode berust op een groen fluorescerend eiwit dat geleend is van kwallen, een eigenaardig antilichaam afkomstig van kamelen, plakkerige zakjes met ijzerdeeltjes, en het cellulaire equivalent van een deur gemaakt van een membraandrukkend eiwit – alles geleverd en geïnstalleerd door een genetisch gemanipuleerd virus. De afstandsbediening voor dit apparaat is een aangepast lasgereedschap (hoewel een in de winkel gekochte magneet ook werkt).
De eerste uitdaging voor de onderzoekers was iets in een neuron te vinden dat als antenne kon dienen om het inkomende radiosignaal of magnetische veld op te vangen. De logische keuze was ferritine, een eiwit dat ijzer in cellen opslaat in ballonachtige deeltjes van slechts een tiental nanometer breed. IJzer is essentieel voor cellen, maar kan ook giftig zijn, dus wordt het in ferritine-deeltjes opgeborgen tot het nodig is. Elk ferritinedeeltje bevat duizenden ijzerkorrels die heen en weer wiebelen als reactie op een radiosignaal, en verschuiven en zich uitlijnen als ze in een magnetisch veld worden ondergedompeld. We hebben allemaal deze deeltjes in onze hersencellen rondscharrelen, maar de bewegingen hebben normaal geen effect op neuronen.
Friedman’s team realiseerde zich dat ze een genetisch gemanipuleerd virus konden gebruiken om deuropeningen te maken in het buitenste membraan van een neuron. Als ze vervolgens elke deur op de een of andere manier aan een ferritine-deeltje konden vastmaken, zo redeneerden ze, zouden ze de ferritine misschien genoeg kunnen bewegen om de deur open te wrikken. “De ‘deur’ die we kozen heet TRPV1”, zegt Stanley. “Zodra TRPV1 is geactiveerd, stromen calcium- en natriumionen de cel binnen en zetten ze het neuron aan tot vuren. De geleende stukjes van kamelen en kwallen boden wat de wetenschappers nodig hadden om de deur met het ferritine te verbinden.
De neuronen reageerden. Ze begonnen te zenden en signaleerden een tekort aan glucose, ook al was de bloedsuikerspiegel van het dier normaal. En andere delen van het lichaam reageerden net zoals bij een echte daling van de bloedsuikerspiegel: de insulinespiegel daalde, de lever begon meer glucose uit te pompen en de dieren begonnen meer te eten. “In feite”, zegt Friedman, “creëerden we een perceptuele illusie dat het dier een lage bloedsuikerspiegel had, ook al waren de niveaus normaal”.
Geïnspireerd door deze resultaten vroegen de onderzoekers zich af of magnetisme, zoals radiogolven, ferritine zou kunnen triggeren om de cellulaire deuren te openen. Dat was het geval: wanneer het team de muizenkooien dicht bij een MRI-machine plaatste, of met een zeldzame-aardmagneet over de dieren zwaaide, werden hun glucose-voelende neuronen getriggerd.
Eetlust opwekken is één ding. Kunnen ze die ook onderdrukken? De groep paste het TRPV1 gen aan zodat het chloride zou doorgeven, dat neuronen remt. Toen ze de gemodificeerde TRPV1 in de neuronen brachten, zorgde de toevloed van chloride ervoor dat de neuronen zich gedroegen alsof het bloed overladen was met glucose. De insulineproductie steeg bij de dieren, en ze aten minder. “Dit lijkt er duidelijk op te wijzen dat zowel de hersenen als de alvleesklier betrokken zijn bij de glucoseregeling”, aldus Friedman.
Friedman en Stanley hopen dat biologen in staat zullen zijn het afstandsbedieningssysteem te gebruiken om een reeks andere neurale processen dan eetlust aan te pakken. De methode is niet alleen een fundamenteel onderzoeksinstrument, maar zou ook kunnen leiden tot nieuwe therapieën voor hersenaandoeningen.
Men zou zich bijvoorbeeld kunnen voorstellen dat de methode wordt gebruikt voor de behandeling van de ziekte van Parkinson of essentiële tremor – aandoeningen die soms worden behandeld met diepe hersenstimulatie, via draden die in de hersenen van de patiënt worden geïmplanteerd en verbonden zijn met een batterijpak dat in de borstkas wordt weggestopt. In potentie zou het minder ingrijpend zijn om het kreupele virus op dezelfde plek in de hersenen te injecteren en de cellen daar permanent te laten veranderen, zodat ze ontvankelijk worden voor draadloze besturing.
In theorie zou het ook mogelijk kunnen zijn de eigen cellen van een patiënt ontvankelijk te maken voor elektromagnetische golven door ze uit het lichaam te halen, TRPV1 en ferritine toe te dienen, en de cellen dan terug te plaatsen, aldus Friedman. Dit zou een protocol zijn dat vergelijkbaar is met de protocollen die momenteel worden gebruikt bij stamcelbehandelingen en sommige immunotherapieën tegen kanker, waarbij de eigen cellen van de patiënt worden gemanipuleerd en opnieuw in hun lichaam worden geïmplanteerd.
Op dit moment is de klinische bruikbaarheid van het systeem echter nog een kwestie van speculatie. “We zijn nog ver verwijderd van het gebruik ervan bij mensen voor medische behandelingen”, zegt Friedman. “Er moet nog veel gebeuren voordat het zelfs maar getest kan worden”.
Copyright © 2021 door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
COVID-19 VACCIN DOSSIER
Kan magnetische hydrogel het COVID vaccin-magneetfenomeen verklaren?
Ik dacht dat ze heel al vrij lang mee bezig zijn.
Beestjes met een remote controle iets laten doen.
Awful, poor creatures! I don’t give a damn what people do to each other, but stop experimenting on harmless animals! Bunch a lowlife animal abusers!
I agree. It breaks the heart to see what people are capable of doing terrible things to innocent animals.
Ik heb zelf aan de universiteit gewerkt aan het in kaart brengen van de hersenen. Vroeger nog een onbekend gebied. Maar ik heb nooit kunnen bedenken dat dit soort praktijken van nu het resultaat ervan schijnen te worden. We wilden alleen beter begrijpen hoe mensen te helpen. Maar dat dit mogelijk is. Dat is zeker. Ik had altijd al een hekel aan de 21e verdieping waar de dieren werden gebruikt om later de hersenen van te bekijken. En dan praat ik over begin 80 er jaren.
Dat ik die naam weer tegenkom… ik werkte destijds (eind jaren 80) voor die vent op Rockefeller U. Hij hield zich toen bezig met vetzucht en diabetes. Ik werkte aan de vetzucht. Hij werd goed gefundeerd door een pharma in Boston om de gen te vinden zodat ze een pilletje konden maken tegen dik worden (25 miljoen dollar). Jeffrey was een rare snuiter die een zwakte voor dure vulpennen had; een hele pot vol had hij in zijn kantoortje. Ook had hij geen problemen met radioactieve vloeistoffen die vaak aan zijn handen zaten. Ik liep af en toe met de geigercounter rond om de werkplekken te testen op radioactiviteit. Zelf werkten we met onze handen achter bescherming van dubbel plexiglas. Mijn werk bestond uit het extraheren van RNA uit muizen organen om die vetzucht gen (of beter gezegd, een point mutation, alsof dat vetzucht zou kunnen veroorzaken; te vergelijken met het “virus” dat corona zou veroorzaken) te vinden mbv radioactief materiaal. Ik wist dat de flauwekul op niks zou uitlopen en ben er niet lang gebleven. Ik ben ueberhaupt niet lang in de “wetenschap” gebleven. Maar op Rockefeller werd bezigheidstherapie goed gefundeerd. En kennelijk nog steeds. Mss ligt het aan de naam. Het ergste was dat ze zich er niet voor schaamden ethidium bromide in het afval te flikkeren. Deze troep is zeer kankerverwekkend en moest eerst geneutraliseerd worden. Maar omdat dit proces een paar weken duurde, gooiden ze de DNA gels gewoon in het afval, waar het lag te sijpelen, en wie weet waar het terecht kwam in het grondwater of in de Hudson. Security was er kwaad om, maar er gebeurde niks. En wat de dieren betreft, breek me de bek niet open. In principe wordt er heel veel (naar mijn mening onbenullig) onderzoek gedaan in de genetische wetenschap, maar relatief weinig concreets verricht. Vandaar dat nu nep “vaccins” geproduceerd worden om toch die miljarden binnen te kunnen slepen. Is er ooit een goed middel gevonden dat kanker geneest? Nee dus. Denk je nou echt dat dit “vaccin” werkt, dom schaap? Ik kan je garanderen dat het niet zo is.
p.s. die muizen waar we de koppen van snelden, die hadden chips in hun velletje, zodat ze gescand konden worden op wat voor soort genen ze hadden. Ook interessant om te weten, niet? Jij nu ook, met je gifspuitje en het serienummertje dat er mee geregistreerd is met jouw burgerservicenummer en naam.