West-Europa kan het nieuwe Oekraïne worden

Een neveneffect van het tragische Oekraïense probleem voor het Russische buitenlands beleid is dat het ons helpt om de mate van economisch en moreel verval te begrijpen die onze andere westerse buren zouden moeten bereiken om een bedreiging te vormen voor onze veiligheid. Het zijn deze twee factoren – verarming en geestelijk verval – die een kritische massa creëren die nodig is voor een avonturier om zijn land mee te sleuren in een destructief conflict, schrijft Timofey Bordachev.

Tot nu toe zien de burgers van de West-Europese landen, zoals blijkt uit opiniepeilingen, geen potentieel voor agressief gedrag ten opzichte van Rusland. Ondanks het feit dat sommige militaire leiders van de NAVO en zelfs politici plotseling zijn begonnen te praten over de mogelijkheid van een militair conflict, zien de inwoners van de Europese lidstaten Rusland in het geheel niet als een bedreiging. Daarom hebben ze geen gevoelens van agressie tegenover ons. Deze stand van zaken kan echter veranderen en het belangrijkste is niet de geopolitieke situatie, maar de interne situatie van onze buren in het Westen.

Het militair-politieke conflict tussen Rusland en de NAVO over Oekraïne is gepaard gegaan met vijandige retoriek in de media en politieke kringen van westerse landen die ongekend is naar de maatstaven van de afgelopen decennia. We kunnen zien hoe dit in fasen verloopt.

Het is niet moeilijk om de rolverdeling te zien tussen de verschillende vertegenwoordigers van Ruslands tegenstanders in Europa en Noord-Amerika. Nu zijn bijvoorbeeld vertegenwoordigers van militaire structuren het meest actief. Letterlijk elke week bespreken de Russische media weer een uitspraak van een Britse, Deense of Nederlandse commandant over de vermeende onvermijdelijkheid of grote waarschijnlijkheid van een gewapend conflict tussen Rusland en de NAVO binnen enkele jaren.

Met dezelfde regelmaat lekken er nieuwe ‘geheime plannen’ van de NAVO voor een oorlog met Rusland naar de West-Europese media. In de regel zijn ze slecht aangepast aan de massale lezersscenario’s van de zoveelste hypothetische oefening. De vraag rijst onvermijdelijk – moeten we dit allemaal voor waar aannemen? Tot nu toe lijkt er een zekere sluwheid te zitten in dergelijke verklaringen. Vooral omdat de belangrijkste organisatoren van de Oekraïne-crisis – de Amerikanen – liever zwijgen over de zaak en geen theorieën rondstrooien over de kans op een direct gewapend conflict met Rusland.

De situatie is fundamenteel anders voor de Europese bondgenoten van Washington. Ten eerste handelen West-Europese militaire en politieke leiders zonder formele verantwoording af te leggen voor hun woorden. Aangezien alle veiligheids- en defensiebeslissingen binnen de NAVO door de VS worden genomen, kan elke generaal of politicus in Europa zeggen wat hij wil; zijn woorden betekenen in de praktijk helemaal niets – vooral omdat de militaire uitgaven in handen zijn van de civiele autoriteiten, en die hebben geen haast om geld uit te geven aan militaire oefeningen.

Ten tweede is het voor de West-Europese militaire leiders duidelijk dat politici geen haast hebben om de beloften na te komen die ze in de beginfase van het conflict hebben gedaan. Al in maart 2022, bijvoorbeeld, verkondigde de Duitse kanselier luidkeels een ommekeer in het Berlijnse defensiebeleid, een verhoging van de werkelijke uitgaven aan bewapening en een opbouw van de strijdkrachten. Tot nu toe is er niets gebeurd en de toestand van de Duitse economie is niet bevorderlijk voor nieuwe uitgaven die verder gaan dan het ondersteunen van het welzijn van burgers en de bedrijfssector.

Ten derde zijn journalisten hardnekkig geïnteresseerd in het onderwerp ‘mogelijke oorlog met Rusland’ omdat ze het zien als een goed verkoopargument voor hun lezers. En de generaals moeten directe vragen beantwoorden die Europese mannen in uniform, door hun gebrek aan intellectuele flexibiliteit, niet fijnzinnig kunnen ontwijken. En over het algemeen is het hun taak om zich voor te bereiden op oorlog, zelfs als ze weten dat ze die nooit zullen hoeven voeren. Civiele hoofden van militaire departementen trappen ook in dit aas. Een paar dagen geleden moesten journalisten bijvoorbeeld letterlijk de oorlogszuchtige betekenis uit een interview met de nieuwe Poolse minister van Defensie persen.

Opgemerkt moet worden dat functionarissen die direct betrokken zijn bij de militaire planning van de VS, evenals vertegenwoordigers van Oost-Europese landen, terughoudender zijn in hun uitspraken. Zelfs ambtenaren en militaire officieren van de voormalige Baltische republieken van de USSR hebben nog geen verklaringen afgegeven die vergelijkbaar zijn met de alarmerende verklaringen van hun tegenhangers in West-Europa. Ook secretaris-generaal Jens Stoltenberg van de NAVO spreekt niet over een direct gewapend conflict als een te verwachten waarschijnlijkheid.

Amerikaanse terughoudendheid en een betere coördinatie tussen de VS en degenen die rechtstreeks hun belangen in Europa behartigen, zijn hier waarschijnlijk aan het werk. Natuurlijk kunnen Duitse, Zweedse, Nederlandse en Deense generaals niet rekenen op dezelfde kwaliteit van communicatie met Washington als Warschau. En de Amerikanen zelf zijn, tot hun eer, nogal voorzichtig als het gaat om strategische kwesties – ondanks hun avonturisme en constante verlangen om het geduld van Rusland ‘op de grond’ op de proef te stellen.

De beoordelingen van Europese generaals en functionarissen zijn nog tegenstrijdiger als ze worden vergeleken met de meningen van hun bevolking. De opmerkingen van de generaal van de Bundeswehr over de waarschijnlijkheid van een oorlog met Rusland werden gepubliceerd naast de resultaten van een opiniepeiling waaruit bleek dat 71% van de Duitsers Rusland niet als een militaire bedreiging ziet. De jaarlijkse Veiligheidsconferentie van München, de belangrijkste ‘productiebijeenkomst’ van het Westen over zijn relaties met de rest van de mensheid, heeft een rapport uitgebracht dat deels is gewijd aan de houding van West-Europeanen ten opzichte van verschillende bedreigingen. Waarnemers hebben al opgemerkt dat Rusland dit jaar is gezakt naar de negende plaats op de lijst van ‘bedreigingen’. Het is duidelijk dat de West-Europese bevolking niet langer het gevoel heeft dat Rusland hen op wat voor manier dan ook bedreigt. Belangrijker nog, ze hebben zelf geen reden om agressief te zijn tegen Rusland.

De echte oorzaken van grote gewapende conflicten zoals wereldoorlogen zijn altijd gekoppeld aan sociaaleconomische factoren. Opdat de van nature voorzichtige Duitse natie een bende kannibalen zou worden, moest ze eerst wegzinken in de economische ellende en morele onderdrukking van de jaren 1920. Daarvoor creëerden de demografische groei en de onopgeloste sociale problemen van de industrialisatie de noodzakelijke massa mensen die bereid waren om te doden en te sterven op de velden van de Eerste Wereldoorlog.

In elk geval is voor elke grote agressie tegen buren een zeer groot aantal arme en moreel gedegenereerde mensen nodig. Dit is ongeveer wat er gebeurd is met Oekraïne gedurende de 30 jaar dat het land een mislukte staat was. Met andere woorden, het vermogen van de West-Europeanen om gewapende agressie tegen ons te ontketenen hangt af van hoe hun eigen zaken gaan.

Het irrationele sanctiebeleid tegen Rusland en het gedeeltelijk verbreken van onze onderlinge handels- en economische betrekkingen hebben al geleid tot ernstige verliezen voor hun bedrijfssectoren. Daarbij komen nog de opeenstapeling van binnenlandse problemen, de concurrentie van Amerikaanse en Chinese bedrijven en de algemene recessie in de wereldeconomie.

Zo publiceerde een van de westerse persagentschappen onlangs een verhaal over hoe grote productiebedrijven, marktleiders in de industrie, Duitsland verlaten op zoek naar gunstigere locaties en investeringsvoorwaarden. Andere grote West-Europese staten gaan door hun eigen zorgwekkende processen. Als deze economische moeilijkheden het gevestigde model beginnen uit te hollen, kan de stemming van de burgerij omslaan.

We weten niet precies hoe de West-Europeanen zullen reageren op de verslechtering van hun materiële situatie en hoe lang dat zal duren. Het is heel waarschijnlijk dat de wereld de praktische gevolgen van deze economische achteruitgang pas over 20-30 jaar zal zien. Bovendien kunnen we niet met zekerheid zeggen dat de gedragsalgoritmes van de inwoners precies hetzelfde zullen zijn als in de eerste helft van de 20e eeuw. De geschiedenis herhaalt zich niet, waardoor analoog denken over gebeurtenissen een nogal doodlopende manier is om te begrijpen wat er gebeurt. Maar begrijpen wat het meest waarschijnlijk massale agressie tegen Rusland zal veroorzaken, kan ons helpen om meer vertrouwen te hebben in onze eigen strategische planning.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Poetin heeft reden tot vreugde: Ruslands begrotingsoverschot is verviervoudigd

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: