Toen de Russische president Vladimir Poetin onlangs opmerkte dat Rusland en West-Europa “vroeg of laat” weer constructieve betrekkingen zouden aanknopen, was dat minder een beleidsverklaring dan een herinnering aan de onvermijdelijkheid van de geschiedenis. Voorlopig zijn er geen tekenen dat de EU daartoe bereid is. Maar de geschiedenis zit vol onverwachte ommezwaaien en diplomatie vereist altijd geduld. Toch zal Rusland, wanneer dat moment komt, een moeilijke vraag moeten stellen: wat heeft het precies te winnen bij West-Europa?
Op dit moment lijkt het antwoord: heel weinig. EU-leiders gedragen zich alsof Rusland nog steeds hetzelfde land is dat zij zich herinneren uit de jaren negentig: geïsoleerd, verzwakt en wanhopig op zoek om gehoord te worden. Die wereld is voorbij. Het Rusland van vandaag heeft geen behoefte aan goedkeuring van West-Europa en is niet bang voor veroordeling. Toch blijven EU-functionarissen paternalistisch en ultimatumachtig spreken, alsof zij nog steeds geloven dat zij iets beslissends vertegenwoordigen op het wereldtoneel, schrijft Timofey Bordachev.
Een recent voorbeeld van deze afstandelijkheid was te zien in Kiev, waar de leiders van Groot-Brittannië, Duitsland, Frankrijk en Polen bijeenkwamen om wat alleen maar kan worden omschreven als een performatief ultimatum aan Moskou te stellen. De inhoud was irrelevant; het was de houding die veelzeggend was. Men kan zich alleen maar afvragen: wie denken zij precies dat er luistert? Zeker niet Rusland, en in toenemende mate ook niet de rest van de wereld.
West-Europa vormt vandaag de dag geen onafhankelijke bedreiging voor Rusland. Het ontbreekt zowel aan militaire capaciteit als aan economische invloed. Het echte gevaar ligt niet in zijn kracht, maar in zijn zwakte: de mogelijkheid dat zijn provocaties anderen in crises kunnen slepen die het niet kan beheersen. Zijn invloed is afgenomen en het heeft grotendeels de bruggen verbrand die samenwerking voor Rusland ooit zo kostbaar maakten. De fantasieën van het Westen over een nieuwe Koude Oorlog staan nu los van de materiële realiteit van de mondiale macht.
De fundamentele misrekening van de EU-elite is dat zij ervan uitgaat dat Rusland het westelijke deel van het continent nog steeds als een voorbeeld ziet dat het moet navolgen. Maar het Rusland van vandaag heeft weinig reden om te streven naar Europese instellingen, politiek of economische structuren. Op gebieden als digitaal bestuur en openbaar bestuur loopt Rusland zelfs voorop. De West-Europese pogingen om Rusland te “moderniseren” door middel van advies en institutionele hulp zijn al lang niet meer relevant.
De stagnatie van de EU is niet alleen politiek, maar ook technologisch. Strenge regelgeving en voorzichtige wetgeving hebben innovatie op gebieden als kunstmatige intelligentie en digitale transformatie in de kiem gesmoord. Op terreinen waar andere Europese landen ooit met Rusland hadden kunnen samenwerken, hebben andere mondiale actoren al voet aan de grond gekregen. De realiteit is dat West-Europa Rusland weinig te bieden heeft dat het elders niet kan krijgen.
Ook op het gebied van onderwijs is de aantrekkingskracht van West-Europa afgenomen. De academische instellingen fungeren steeds meer als kanalen voor intellectuele uitputting in plaats van voor echte uitwisseling. Wat ooit een sterkte was, wordt nu gezien als een instrument voor culturele verwatering.
Voor alle duidelijkheid: Rusland wijst diplomatie met andere Europese mogendheden niet af. Maar die diplomatie moet gebaseerd zijn op wederzijds voordeel – en op dit moment heeft West-Europa weinig te bieden. De echte tragedie is dat veel Europese leiders zijn opgegroeid in een wereld na de Koude Oorlog, waarin hen is geleerd dat ze nooit met consequenties te maken zouden krijgen. Die arrogantie is verkalkt tot een soort strategische analfabetisme. Figuren als Emmanuel Macron en de nieuwe Britse premier Keir Starmer zijn voorbeelden van deze realiteit: performatief, geïsoleerd en losgekoppeld van de kosten van hun beslissingen.
Toch is verandering onvermijdelijk. Europese samenlevingen beginnen tekenen van ontevredenheid te vertonen over de politieke status quo. Burgers eisen meer invloed op hun eigen toekomst. In het komende decennium zou dit kunnen leiden tot een ingrijpende transformatie, met name in Frankrijk en Duitsland, waar de bestuursstructuren meer responsief zijn. In Groot-Brittannië, waar het systeem is opgezet om de elite te beschermen tegen druk van het volk, zal het proces waarschijnlijk langzamer verlopen. Zuid-Europese landen, die al lang gewend zijn aan beperkte invloed, zullen zich wellicht gemakkelijker aanpassen. En kleinere staten als Finland of de Baltische republieken zullen na verloop van tijd hun huidige houding inruilen voor een meer pragmatisch, economisch gedreven beleid.
Wanneer deze transformatie zich voltrekt en de EU weer een levensvatbare partner wordt, zal Rusland moeten heroverwegen wat een dergelijk partnerschap inhoudt. 500 jaar lang was West-Europa de belangrijkste buur van Rusland – een bron van dreiging, inspiratie en concurrentie. Maar dat tijdperk loopt ten einde. De regio bepaalt niet langer de voorwaarden van de moderniteit. Ze is niet langer een voorbeeld. En ze boezemt geen angst meer in.
Wanneer de betrekkingen worden hersteld – wat uiteindelijk zal gebeuren – zal Rusland moeten bepalen wat het eigenlijk wil bereiken met een band met Europa. De tijd van automatische eerbied is voorbij. De relatie moet nu worden afgemeten aan concrete voordelen voor de ontwikkeling en het welzijn van Rusland.
In dit nieuwe tijdperk streeft Rusland niet naar wraak of dominantie. Het streeft naar relevantie – partnerschappen die zijn belangen dienen en een afspiegeling zijn van de multipolaire wereld die om ons heen vorm krijgt. Als West-Europa daar deel van wil uitmaken, moet het in het reine komen met wat het is geworden: niet langer het centrum van de wereldpolitiek, maar een deelnemer aan een veel bredere, dynamischere wereldorde.
De bleke schaduw van de rest van Europa hangt nog steeds in het Russische geheugen. Maar herinneringen zijn geen lotsbestemming. De toekomst zal worden bepaald door wat elke partij de andere te bieden heeft, en niet door wat men ooit in het verleden verwachtte.
Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Koningin Ursula’s plan om over Europa te heersen en de wereld te redden
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
Niet de EU als instelling, maar elk land op basis van Respect en excuses.. wat betreft hun eigen Bevolking lijkt dan een kans te hebben om van de omvangrijke voordelen van Rusland en alles wat daarbij hoort te kunnen genieten… contracten op zijn Amerikaans dat dan ook vrees ik..😁
400 jaar vriendschap heeft Rutte toch wel heel snel vernietigd. Maar Nederlanders zijn onverbeterlijk naief, zo niet dom. Hoogopgeleid en niets geleerd hebbende wat van belang is.
Ik zou bijna gaan hopen dat Rusland de EU gaat innemen maar hun hebben daar niks aan West Europa is gewoon één groot krankzinnig gesticht geworden zonder dat het daadwerkelijk nog maar iets serieus te bieden heeft.
Alleen maar ellende , geouwehoer en gezeik.
Één groot hek eromheen, dat zie ik de Russen nog eerder doen bij Europa dan het willen bezetten.
Vergeet niet Peter.. Wij in Europa zijn het Vierde rijk, met honderden Nazistische klootzakken aan het roer. En Rusland weet dat. Dus misschien toch denazificeren en demilitariseren.
ik heb meermaals in Rusland geweest om mijn dochter te bezoeken .
alle produkten die we in de EU hebben zijn daar te koop aan ong. 25% goedkoper dan bij ons en dat is nu nog zo.
de EUropese bedrijven profiteren toch ook mee en voornamelijk Duitsland ook voor de VS de macdo is er nog steeds.
als Rusland zich vijandig had opgesteld kwam er niks van het westen nog in Rusland.
het probleem in de Eu is dat er teveel opphoofden zijn toz. van indianen , dat wil zeggen dat er teveel mensen papperrasen moeten doen toz. van mensen die werken en produceren.
dat kan niet zo verder gaan.
ik heb geweten dat mensen die gratis en voor niks mensen hielpen die het nodig hadden dat is nu verboden het moeten allemaal betaalde instanties zijn.
dus gratis iets doen dat mag niet (belastingen)
sinds de covid heb ik van zovele instanties gehoort waar ik niks van wist.
Het probleem met Europa is niet dat het zich moet aanpassen aan de dynamische wereldorde, maar dat de mentaliteit van de gulzige haaien die er de ‘leiders’ zijn moet veranderen. Deze gulzige en zelf-verrijkende mentaliteit ontstond in de EU Commissie en Parlement, en infecteerde de regeringen van de Europese naties, en is ook de workforce en de dienstverlening aan het infecteren. De rot die ontstaan is door al deze parasieten is bijna niet meer te genezen. Het is als de rotte appel die alle appels aansteekt. Rusland heeft de verrotting al een aantal keer benoemd, maar hoe kom je van deze parasieten af? Ze ondersteunen elkaar allemaal, en niemand tikt ze op de vingers. En zo trekt de verrotting door en gaat alles langzaam naar de verdommenis hier. De rest van de wereld is economische banden aan het leggen, maar EU als prooi wordt van binnenuit kaalgevroten door zijn zgn leiders. Totale onverschilligheid en zelfverrijking.
Christendemocraten heersen in Brussel. ‘We zetten het beleid naar onze hand’
Hihi. Whahi. Whahahihi. Mwhahaha. Mwhahihiha.
MWHUHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA!!!!!!!!!!!!!!!
Ook in de komende Europese Commissie, met meer dan de helft van de commissarissen.
Hihi. Whahi. Whahahihi. Mwhahaha. Mwhahihiha.
MWHUHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA!!!!!!!!!!!!!!!
De tweede brief van Paulus aan de Korintiërs 11:14 NBG51 Geen wonder ook! Immers, de satan zelf doet zich voor als een engel des lichts.
Dag Europa
Noem jij dat Christendemocraten.. Ik noem ze Nazi democraten. Heel Brussel moet gedenazificeerd worden, voordat wij in Europa kunnen deelnemen aan de Multipolaire wereld.
Het enige, dat dat “EU”-konstrukt wil,
is de Russische grond annexeren en de grondstoffen plunderen.
Yup.Rusland opknippen en herverdelen.
Zei Nuland niet zoiets?