Het is tijd om een manier te vinden om de oorlog in Oekraïne te beëindigen

Al meer dan tweeënhalf jaar woedt er een semi-proxyoorlog in Oekraïne. In een proxyoorlog vermijden twee machten een direct conflict door te vechten via zwakkere intermediaire partners. De oorlog tussen Rusland en Oekraïne is een semi-proxy-oorlog omdat de ene mogendheid, Rusland, direct betrokken is, terwijl de andere mogendheid, de VS en haar westerse partners, vecht via de Oekraïense tussenpersoon. Oekraïne was in staat om zijn doelen te bereiken in de eerste weken van de oorlog toen het het ontwerpverdrag in Istanboel parafeerde. Sindsdien, toen de VS deze besprekingen ontmoedigde en Oekraïne alle militaire steun beloofde die het nodig heeft zolang het die nodig heeft, vecht Oekraïne als een westerse proxy die doelen van de VS nastreeft, inclusief het handhaven van de Amerikaanse hegemonie en het bevestigen van het recht van de NAVO om uit te breiden waar het maar wil.

Het gevaar van een proxyoorlog is dat je moet winnen om er buiten te blijven. Als je proxy de oorlog verliest, is de oorlog verloren voor de mogendheid die de oorlog leidt, tenzij ze bereid zijn er zelf direct aan mee te doen, schrijft Ted Snyder.

Het huidige schijnbaar onomkeerbare traject suggereert dat Oekraïne de semi-proxyoorlog heeft verloren. Na beloften over de verzwakking van Rusland, de terugwinning van al het land van Oekraïne en de totale overwinning, en na de miljarden dollars die zijn uitgegeven om dat te bereiken en de duizenden Oekraïense soldaten die gewond zijn geraakt of zijn gesneuveld tijdens de gevechten om dat te bereiken, wordt het Westerse publiek voorbereid op de verloren semi-proxyoorlog.

Het duidelijkste bewijs van de publieke voorbereiding op een nederlaag is het veranderende narratief in de mainstream media over Russische territoriale overwinningen. Territoriale winst was nooit de maatstaf voor het winnen van de oorlog door Rusland. De juiste maatstaf was nooit het landverlies van Oekraïne, maar het verlies van soldaten en wapens: een oorlog die Rusland altijd aan het winnen was. Maar die metriek heeft nu het punt bereikt waarop de oorlog ook in landverlies kan worden gemeten. Het verlies van troepen en wapens heeft nu het kritieke punt bereikt waarop Rusland de Donbas gemakkelijker kan beginnen veilig te stellen.

De mainstream pers gaf een verkeerd beeld van de metriek en sprak altijd van statische frontlinies die verhardden tot een patstelling waarin geen van beide partijen het voordeel kon pakken. Toen het tegenoffensief van Oekraïne mislukte en het land een wanhopig tekort kreeg aan wapens en soldaten om ze af te vuren, begonnen de media te praten over langzame Russische opmars: het bijvoeglijk naamwoord “langzaam” werd er altijd bij gebruikt.

Maar op 31 oktober publiceerde The New York Times een artikel met de kop “Rusland’s snelle opmars in het oosten van Oekraïne.” De simpele vervanging van “langzaam” door “snel” gaf het begin aan van de voorbereiding van het lezerspubliek op het verlies van Oekraïne en het verlies van de semi-proxy. Het artikel in The Times informeerde zijn publiek nu dat “de verdedigingslinies van Oekraïne meer dan twee maanden geleden bezweken.” Het vertelde hen nu dat het Koersk offensief de Oekraïense verdediging in de Donbas “verzwakte” en dat “de aanvallen van Rusland het Oekraïense leger geleidelijk verzwakten tot het punt waar de troepen zo gespannen zijn dat ze sommige van hun posities niet langer kunnen behouden.” The Times vertelde zijn Westerse publiek dat “ernstige personeelstekorten” en uitgerekte verdedigingslinies “Rusland in staat stellen om snel op te rukken wanneer het een zwakke plek vindt.”

Erger nog, The Times zegt in zijn voorbereidende grafrede dat wanneer Rusland versterkte Oekraïense steden in de Donbas verovert, ze vervolgens “grotendeels open terrein met schaarse Oekraïense verdedigingslinies” tegenkomen en zich bevinden “ver voorbij de oude frontlinie en zijn uitgebreide mijnenvelden, die de vorige offensieven tegenhielden” voordat ze afsluiten met de laatste voorbereiding voor het Westerse publiek: “Rusland heeft nog genoeg kracht over om elke zwakke plek in de Oekraïense linies uit te buiten.”

De Oekraïense president Volodymyr Zelensky is op een wanhopige multi capital tour geweest om deze concessieve verandering te voorkomen. Plan A was het verkopen van zijn Oekraïense Overwinningsplan. Maar dat is nu mislukt. Zelensky vroeg tijdens de oorlog om een onmiddellijke en onvoorwaardelijke uitnodiging voor Oekraïne om lid te worden van de NAVO. Maar zo’n uitnodiging kreeg hij niet. Hij vroeg om toestemming om door het Westen geleverde langeafstandsraketten dieper Rusland in te schieten. Maar die toestemming kreeg hij niet. Zelensky vroeg om een niet-nucleair afschrikkingspakket dat een niet openbaar pleidooi voor Tomahawk raketten met hun 1500 mijl bereik omvatte. Maar hij kreeg zo’n pakket niet. De New York Times meldt dat de regering Biden dat verzoek afwees als “totaal onhaalbaar.”

Het Oekraïense Overwinningsplan is dood. De laatste hoop om Plan A te redden lijken Oekraïense en Zuid-Koreaanse inlichtingenrapporten te zijn over 10.000 Noord-Koreaanse elitetroepen op weg naar Oekraïne, vermomd in Russische uniformen. Met Noord-Koreaanse troepen die Oekraïne bevechten en Zuid-Korea dat waarschuwt dat het wapens naar Oekraïne zou kunnen sturen als reactie, stelt Zelensky dat “er maar één conclusie is – deze oorlog is geïnternationaliseerd en overschrijdt de grenzen” van Oekraïne,” alsof het Westen dat niet al had gedaan. De inzet van Noord-Koreaanse troepen zou gebruikt kunnen worden om te doen wat het Overwinningsplan niet kon: Westerse troepen aantrekken of op zijn minst het afvuren van Westerse langeafstandsraketten toestaan in delen van Rusland waar Noord-Koreaanse troepen verblijven.

Er kunnen Noord-Koreaanse troepen in Rusland zijn. Of misschien ook niet. Of ze kunnen er zijn in een andere rol dan in de strijd. NAVO secretaris-generaal Mark Rutte heeft bevestigd dat er Noord-Koreaanse troepen in Rusland zijn en dat ze zijn ingezet in de Koersk regio. Het Pentagon heeft ook bevestigd dat een deel van de Noord-Koreaanse troepen Russische uniformen heeft gekregen en dat een deel van hen de Koersk regio al is binnengetrokken.

Maar geen van beide heeft bewijs geleverd. Er is geen reden om aan te nemen dat Rusland buitenlandse versterkingen nodig heeft, zoals blijkt uit het artikel in de Times over de snelle opmars van Rusland. De aanwezigheid van Noord-Korea zou ook geen game changer zijn. De Russische strijdkrachten groeien waarschijnlijk met ongeveer 30.000 vrijwilligers per maand. 10.000 Noord-Koreanen zou neerkomen op slechts tien dagen soldaten. Het is ook vreemd dat de NAVO en het Pentagon schijnen te weten dat de Noord-Koreaanse troepen elitetroepen zijn, dat ze zich verplaatsen en dat ze vermomd zijn als Russen. Met dat soort gedetailleerde kennis lijkt het voordelig om Rusland ter verantwoording te roepen en het bewijs op tafel te leggen.

Noch het Oekraïense Overwinningsplan, noch de Noord-Koreaanse troepen zullen Plan A redden. Het probleem is dat er geen Plan B is, zoals Zelensky onlangs zei. “Ik zei dat het zal werken. Als je een alternatief hebt,” klaagde Zelensky, “ga je gang.”

De semi-proxyoorlog is verloren. De VS en de NAVO zullen waarschijnlijk geen troepen sturen, zelfs niet als Noord-Korea dat wel doet. Dat maakt een Plan B noodzakelijk dat zich niet richt op hoe de oorlog te winnen, maar hoe hem te verliezen. Het zal erg moeilijk zijn voor de Verenigde Staten, de NAVO en Zelensky om toe te geven dat de oorlog verloren is: er is te veel beloofd en er is te veel verloren gegaan. De existentiële belangen die de VS opeisten waren te groot om ze weg te geven.

Wat Oekraïne en het Westen nu nodig hebben, is geen nieuwe militaire aanpak om de oorlog te winnen, maar een nieuwe narratieve aanpak om de oorlog te winnen.

En aangezien er voor Oekraïne geen Plan B is, kan dat nog steeds worden bereikt met Plan A. Er zijn mogelijk twee geplande uitkomsten voor het Oekraïense Overwinningsplan. Als het werkt, zet Oekraïne de oorlog voort; als het mislukt, streeft Oekraïne naar vrede met een uitweg voor Zelensky.

Een versie van het noodplan voor mislukking werd voor het eerst voorgesteld door de voormalige procureur-generaal van Oekraïne, Yury Lutsenko, hoewel Lutsenko het presenteert als het beoogde plan en niet als het noodplan. Lutsenko suggereerde dat, mocht het onwaarschijnlijke maximalistische Overwinningsplan van Zelensky worden afgewezen door het Westen, Zelensky dan terug kan gaan naar Oekraïne en de Oekraïners eraan herinneren dat het Westen Oekraïne van een veelbelovend diplomatiek spoor naar een gevaarlijk oorlogspad heeft geduwd met de belofte van alles wat ze nodig hebben zolang het duurt om Rusland uit Oekraïne te verdrijven. Hij kan dan zeggen dat hij het Westen de behoeften heeft geschetst die de huidige realiteit op het slagveld vereiste en dat het Westen Oekraïne heeft verraden door hen niet te geven wat ze nodig hadden of wat hen was beloofd.

Zelensky kan dan klagen dat Oekraïne de oorlog niet kan voortzetten zonder de steun van de VS en vredesbesprekingen met Rusland op gang brengen, waarbij hij steeds de Verenigde Staten de schuld geeft.

Hij zou dan onderhandelingen kunnen beginnen over een overeenkomst gebaseerd op de Overeenkomst van Istanboel, vergelijkbaar met de overeenkomst die Poetin onlangs heeft voorgesteld. Hij zou ermee kunnen instemmen om geen lid te worden van de NAVO in ruil voor stevige en realistische veiligheidsgaranties en om zich terug te trekken uit een overeengekomen deel van de door Rusland geannexeerde gebieden zonder de annexatie van die gebieden door Rusland wettelijk te erkennen, zoals Poetins voorstel suggereert en onlangs door Zelensky werd geïmpliceerd toen hij zei dat “niemand de bezette gebieden wettelijk zal erkennen als behorend tot andere staten.”

Rusland kan de overwinning opeisen omdat het de NAVO-uitbreiding naar Oekraïne heeft verhinderd: de belangrijkste reden die het land heeft gegeven om ten strijde te trekken. Oekraïne kan het narratief aanhangen dat ze hebben gewonnen omdat ze het hebben overleefd als een grotendeels intacte soevereine staat die stand hield tegen hun reusachtige buurman en die vrij is om hun gehoopte westerse oriëntatie na te streven, compleet met lidmaatschap van de Europese Unie. De VS en hun westerse partners kunnen het narratief aanhangen dat het allemaal de moeite waard was omdat Poetins vermeende territoriale ambities werden gestopt in de oostelijke regio’s van Oekraïne en een soeverein Oekraïne en Europa zijn gered van zijn plan om het Russische imperium te heroprichten.

De waarheid is misschien dun gezaaid in het nieuwe narratief. Maar misschien kan die versie van Plan A, bij gebrek aan een Plan B, eindelijk een einde maken aan deze verschrikkelijke oorlog die al verloren is.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

De ineenstorting van het Zij/Hen-rijk: Westerse elites hebben hun hand overspeeld

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: