Vertel me waar de globalisten zijn – Waar zijn ze gebleven?

Het hoofd van de Rooms-Katholieke Kerk – paus Franciscus – is op paasmaandag op 88-jarige leeftijd overleden. In 2013 aanvaardde de man, wiens echte naam Jorge Mario Bergoglio was, het ambt van bisschop van Rome. Hij verving ook de Duitse paus Benedictus XVI (Joseph Ratzinger), die om gezondheidsredenen was afgetreden voordat hij zelf in 2022 overleed. Bergoglio werd daarmee ook de eerste jezuïet die de positie van “Vicaris van Christus” kreeg toebedeeld.

Vrijwel tegelijkertijd voelde de “Paus van de Grote Reset”, Klaus Schwab, zich geroepen om zijn Heilige Stoel in Davos op te geven. Dit werd ruim van tevoren aangekondigd, maar verraste toch veel waarnemers. In beide gevallen wordt er momenteel druk gespeculeerd over wie de opvolgers zullen zijn en in hoeverre ze de uitgangspunten van het globalisme zullen kunnen waarmaken, schrijft Elem Chintsky.

In het geval van de voorzitter van het WEF is er al één kandidaat benoemd die de functie al bekleedt: Peter Brabeck-Letmathe. Sommigen herkennen hem misschien van de documentaire “We feed the World” uit 2005. Toen fantaseerde de Oostenrijkse manager als CEO van Nestlé vrolijk over “de vraag of we de normale watervoorziening voor de bevolking wel of niet moeten privatiseren.” Brabeck-Letmathe vond het standpunt dat water als een “publiek recht” moest worden gecategoriseerd een “politiek extreem idee.” Het WEF lijkt dus “in goede handen,” zonder dat we grote klassieke linkse of libertaire hervormingen hoeven te verwachten.

Zijn er nog andere recente vertrekken uit het globalistische pantheon die het vermelden waard zijn? Zeker. Ten eerste, de Amerikaanse veiligheidsadviseur en neoliberale profeet en architect van de imperialistische Afghanistan- en Oekraïne-projecten, Zbigniew Brzeziński (maart 1928 tot mei 2017). Dan is er de multimiljardair bankier David Rockefeller (juni 1915 tot maart 2017), die grote controle uitoefende over verschillende gebieden van de publieke sfeer – zoals de onderwijssector, Big Pharma en energie. De dood van de Britse financier en investeringsbankier Jacob Rothschild (april 1936 tot februari 2024) ligt misschien nog vers in het geheugen van sommige lezers. De dood van de voormalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken en nationale veiligheidsadviseur Henry Kissinger (mei 1923 tot november 2023) zou een soortgelijke gebeurtenis kunnen zijn. Ze waren niet allemaal in openbare dienst, maar ze oefenden allemaal een enorme invloed uit op het door de VS gedomineerde globalisme in al zijn facetten, ver voorbij en gedurende hun volledige levensduur.

George Soros, geboren in augustus 1930 en nog steeds in leven, is ook het enige actieve lid van deze old-school groep – hij is ook de enige die al een prominente opvolger heeft gekozen in zijn biologische zoon: Alexander Soros. Hij had ook een interessante condoleance-tweet toen paus Franciscus overleed. Lees eerst het Engelse origineel om de woordspeling te begrijpen: “Pope Francis championed many causes at the heart of an open society. He was a leader and visionary who will be severely missed.”

Het onbepaalde lidwoord voor “open society” suggereert dat dit slechts een conventionele algemene term is die wordt gebruikt om een algemeen open, westerse, liberaal-democratische samenleving te beschrijven. Orthografisch is er slechts een klein verschil in spelling met het bepaalde lidwoord en het Engelse hoofdlettergebruik vanwege een mogelijk eigennaam. Dit moet een elegante knipoog zijn van de jonge Soros, om te benadrukken dat de waarden en doelen van de Open Society Foundations die zijn vader in 1993 oprichtte bijna identiek zijn aan die van de jezuïetenpaus.

Zo sluiten de collegiale cirkels zich en worden de verbindingsketens getraceerd, wat getuigt van vriendschappelijke medeplichtigheid. Paus Franciscus stond bekend om zijn inzet voor de uitbreiding van klimaatreligie en illegale migratiebewegingen, die politici zoals Angela Merkel vervolgens in praktijk brachten. Hij riep de vaccinatie tegen het coronavirus met de gentherapie-injectie uit tot een “morele plicht” en stigmatiseerde de critici ervan. Als religieus leider van de 1,4 miljard katholieken wereldwijd was hij extreem liberaal op het gebied van seksualiteit en niet-traditionele partnerschappen – een standpunt dat hem erg populair maakte bij de LGBTQ-gemeenschap.

Ursula von der Leyen, de helaas niet democratisch gekozen keizerin van de Europese Unie, vond ook woorden van bewondering en eerbied:

Het vage motto hier zou kunnen zijn dat men aan zijn vruchten en zijn voorstanders dit zal herkennen.

Het einde van het klassieke globalisme?

Altijd rustig met de jonge en naïeve paarden. Hoewel de gelegenheid zich voordoet om te herzien en te overdenken, worden dergelijke lang gevestigde ideologieën niet zomaar chirurgisch beëindigd. Een idee dat zo intrinsiek verinnerlijkt is, verdwijnt niet zomaar met de dood of afwezigheid van een van de leiders. Soms worden ze zelfs versterkt of verdiept. Het leeft voort via zijn instellingen, netwerken, getrainde apostelen en uitvoerende beïnvloeders, en dus ook in de massa’s die erdoor gegijzeld worden – zelfs als het klassieke dualistische vaandel (“gematigd conservatief” versus “sociaaldemocratisch progressief”), dat lange tijd een normatief geheel vormde, aan geloofwaardigheid en authenticiteit inboet. Precies op deze tweesprong in de beschavingsweg komt het moderne Trumpisme in beeld als broodnodige balsem voor het discours.

Daarom mag niet worden genegeerd dat een andere overkoepelende dialectiek onwrikbaar doorgaat, terwijl alle technocratische hervormingen van de “Vierde Industriële Revolutie” die Schwab heeft bedacht, onder Trump voortdurend worden voortgezet. De ontmanteling van persoonlijke vrijheden en de opbouw van het “vooruitzicht om niets te bezitten en er gelukkig mee te zijn” zal slechts onder een ander motto worden voortgezet.

Onder de internationalistische globalisten horen we dat de staat trans- en islamofobie uit alle macht moet bestrijden – maar onder de “patriottische nationalisten” van de wereld wordt de nauwgezette, microscopische strijd tegen antisemitisme gebruikt als het grootste voorwendsel om persoonlijke vrijheden te ontmantelen: Geert Wilders in Nederland, Tommy Robinson in het Verenigd Koninkrijk, Pierre Poilievre in Canada, binnenkort mogelijk ook de AfD in de BRD, mits die uiteindelijk regeringsverantwoordelijkheid krijgt en zijn zionistische achtergronddrift kan onthullen.

Natuurlijk hadden de internationalistische globalisten eerder ook pro forma gematigd antisemitisme bestreden in hun regeringstactieken, maar hun rechts-conservatieve, systemische opvolgers zijn in deze zin naar de laatste versnelling geschakeld. De concrete absurditeit kan het best worden geïllustreerd aan de hand van de uitspraken van de nieuwe Amerikaanse minister van Volksgezondheid en Human Services onder Trump (en ook elders zeer bekend) Robert F. Kennedy Jr. die van antisemitismebestrijding een topprioriteit op gezondheidsgebied heeft gemaakt.

Het valt niet langer te ontkennen dat een radicale scepsis tegenover de staat Israël en het zionisme als religieus-politieke, chauvinistische ideologie sinds oktober 2023 wereldwijd snel toeneemt. Het voorwendsel is altijd om de vijand Hamas uit te roeien, maar voor de Israëli’s betekent deze verklarende sjabloon dat elke nieuwe Palestijnse baby die daar wordt geboren al “een terrorist is die profylactisch moet worden gedood” – om nog maar te zwijgen van degenen die al langer in leven zijn. Een brutale en immorele variant van “preventieve misdaadbestrijding,” zoals verteld in Spielbergs sciencefictionfilm “Minority Report” (2002).

Elke kritiek en verontwaardiging tegen de genadeloos georganiseerde genocide op de Palestijnen in de Gazastrook en in toenemende mate ook op de Westelijke Jordaanoever door Israëlische handen – met als doel deze gebieden te annexeren en etnisch te zuiveren – wordt in de westerse machtscentra en media grotendeels afgedaan als perfide antisemitisme – terwijl Israël voortdurend moreel wordt toegedekt met de versleten mantra van het recht op zelfverdediging. Er kan nauwelijks worden voorkomen dat deze ethische kloof zich organisch verbreedt, ondanks alle gecontroleerde PR-campagnes. Het klassieke globalisme, dat laf en hypocriet zwijgt over de Palestijnse genocide – samen met de voordelen die het heeft genoten sinds de oprichting van de schijnbaar universele, op regels gebaseerde wereldorde, die voorheen alleen door het Westen kon worden geïnterpreteerd – vreet zichzelf langzaam maar zeker op.

Dat is misschien het onderwerp van een ander artikel. Op dit moment kunnen we alleen maar zeggen dat als het de Guinese geestelijke Robert Sarah zou zijn, de globalisten zeker weer een bittere nederlaag zouden lijden. De kardinaal met de zwarte huidskleur uit Afrika heeft een zeer traditioneel, rechts-conservatief wereldbeeld en staat bijvoorbeeld zeer sceptisch tegenover wereldwijd gecoördineerde massamigratie. In plaats daarvan is hij voorstander van het helpen van mensen precies waar ze oorspronkelijk vandaan komen. Hij is ook geen voorstander van het “huwelijk voor iedereen” en alle aanverwante LGBTQ-kwesties en vindt ze zelfs schadelijk.

Op basis van zijn uiterlijk zou Sarah ook veel minder snel het doelwit worden van de gebruikelijke racistische knuppel die de ‘woke’ mediamassa over de hele wereld zo graag gebruikt om het discours te sturen en het volk op te voeden. Sarah wordt regelmatig bestempeld als “fundamentalistisch” of politiek “dicht bij Trump” of zelfs beschuldigd van “structureel antisemitisme” door de liberaal-progressieve meerderheid van de rooms-katholieke kerk. Een soortgelijke aanpak wordt gevolgd met zijn collega Carlo Maria Viganò, die vergelijkbare waarden heeft en die ervan beschuldigd zou kunnen worden nog minder om zijn woorden heen te draaien.

Een interessant weetje – of zelfs een belangrijke symbolische aanwijzing? – voor het metafysische wereldbeeld van de globalisten en degenen die dienen als hun gecontroleerde oppositie zou dit beeld kunnen zijn: de eerder genoemde Jacob Rothschild en de Servische kunstenares Marina Abramović, die aan de New York Times beweerde dat ze “een kunstenares is, geen satanist.” Alsof je niet allebei kunt zijn. De titel van het schilderij achter de twee: “Satan summoning his Legions” (1796/97), of in het Nederlands: “Satan roept zijn legioenen bijeen,” Zeker een niet-triviaal, nog niet voltooid, verraderlijk proces dat de geconcentreerde aandacht van kosmopolitische burgers vereist.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Het WEF moet worden ontmanteld

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: