Verliezen en niets leren

Hoe vreemd is het om nu terug te kijken – nu de proxyoorlog van Washington in Oekraïne in een smadelijke nederlaag eindigt – en te denken aan die overvloed aan propaganda die voortkwam uit wat ik in de eerste maanden Washington’s “pretentiebubbel” noemde. Neem even de tijd om met mij terug te denken.

Er was de “Spook van Kiev,” een heldhaftige MiG-29-piloot die werd geprezen omdat hij zes, jawel, zes Russische gevechtsvliegtuigen in één nacht had neergeschoten, op 24 februari 2022, twee dagen na het begin van de Russische interventie. De Spook bleek een fantasie te zijn, verzonnen op basis van een populaire videogame, schrijft Patrick Lawrence.

De vroege Oekraïense propaganda was zo grof, zo walgelijk.

En kort daarna kwamen de helden van Snake Island, 13 Oekraïense soldaten die – tromgeroffel – een eilandje in de Zwarte Zee tot de dood verdedigden. Het bleek dat deze eenheid zich had overgegeven en dat de postume eremedailles die president Volodymyr Zelensky hen met veel bombarie had uitgereikt, noch postuum waren, noch verdiend.

Deze melige nonsens, zo dik opgesmukt als glazuur op een bruidstaart, ging maar door, zodat The New York Times niet langer kon doen alsof het niet bestond. Ik heb geen hoge pet op van journalisten die zich overgeven aan zelfreferentie, maar sta mij toe deze zinnen te citeren uit een artikel dat een paar maanden na het uitbreken van het conflict werd gepubliceerd:

Voorbode, inderdaad – voorbode van een oorlog die zo kwaadaardig werd bericht dat het voor lezers en kijkers in de westerse postdemocratieën al snel onmogelijk werd om hem te zien (wat uiteindelijk ook precies de bedoeling was).

En voorbode, laten we dat goed onthouden, van de waarschijnlijk fatale ineenstorting van de buitenlandse berichtgeving in de westerse media, met de Times en de BBC volgens mij op kop, maar met veel pilootvissen die naast hen zwemmen.

Aan het einde van dat eerste oorlogsjaar – laatste verwijzing naar eerdere columns hier – schatte ik dat er twee versies van het conflict in Oekraïne waren: de oorlog die in een ondoorzichtige oplossing van troebele retoriek was vastgelopen en de oorlog die zich in werkelijkheid afspeelde.

En nu we aan het einde van dit debacle komen, blijven de waanideeën en illusies net zoals ze altijd zijn geweest. De VS en hun marionettenregime in Kiev hebben de oorlog die ze hebben uitgelokt definitief verloren, maar nee, er is geen sprake van een nederlaag.

De overwinnaar in dit conflict kan niet als zodanig worden aangeduid en het is zeker niet aanvaardbaar dat die overwinning – de echte wereld dringt zich hier op – de overwinnaar de overhand geeft bij het vaststellen van de voorwaarden voor een regeling. Als je de voorwaarden die Moskou herhaaldelijk heeft geformuleerd bestudeert, zijn ze volkomen redelijk en in het belang van beide partijen, maar daar mag nooit over worden gesproken. Als het de voorwaarden van Moskou zijn – de gouden regel – kunnen ze per definitie niet redelijk zijn.

Bovenal mag niet worden erkend dat er ergens honderdduizenden Oekraïners cynisch zijn opgeofferd voor een zaak die niets te maken heeft met hun welzijn en zeker niets met de democratisering van hun land.

En bovenal mogen er geen lessen worden getrokken uit deze verspillende ramp. Het is absoluut noodzakelijk om door te gaan naar de volgende.

De volgorde van de verwarring

Na die eerste maanden van regelrechte dwaasheid werd de desinformatie en misinformatie al snel ernstiger, en voor zover ik kon nagaan, was dat het moment waarop de propagandaprofessionals in Washington en Londen het stokje overnamen van de amateurs in Kiev.

Het “Russische bloedbad” in Boetsja tijdens de laatste dagen van maart was niet het werk van Russen – overtuigend bewijs hiervoor – maar de nooit plaatsgevonden wreedheden van terugtrekkende Russische soldaten staan nu vast in de officiële verslagen en het collectieve geheugen van degenen die zich nog steeds laten betoveren door de mainstream media. [Een rapport van de VN was dubbelzinnig over wie verantwoordelijk was voor de moorden in Boetsja, maar gaf Rusland de schuld voor het executeren van burgers in de regio Kiev.

Een van mijn favorieten in deze reeks vond later in 2022 plaats, toen de Oekraïense strijdkrachten de door Rusland bezette kerncentrale van Zaporizhzhia aan de oostkant van de Dnjepr beschoten.

Maar omdat de Oekraïense strijdkrachten, de goeden, onmogelijk konden worden beschuldigd van zo’n roekeloze daad, moest in alle westerse media worden gemeld dat de Russen een kernsmelting riskeerden door de centrale te bombarderen die zij bewaakten en bezetten en waarin zich Russische detachementen en veel Russisch materieel bevonden.

Laten we duidelijk zijn over wat er achter al deze bedriegerij schuilgaat. Voor alle verwarring over het verloop van de oorlog in het voordeel van Rusland in de afgelopen drie jaar was er eerst verwarring over de oorzaken ervan.

Ik ben zo moe van het woord “ongeprovoceerd” in verslagen over dit conflict dat ik er een column over zou kunnen schrijven. Hetzelfde geldt voor het idee dat het in februari 2022 begon en niet in dezelfde maand acht jaar eerder, toen de door de VS gecultiveerde staatsgreep in Kiev het startschot gaf voor de dagelijkse aanvallen van het regime op zijn eigen bevolking in de oostelijke, Russisch sprekende provincies, waarbij ongeveer 15.000 slachtoffers vielen.

Het gaat hier om vragen over geschiedenis, causaliteit, handelingsvermogen en verantwoordelijkheid. De VS en hun bondgenoten in Kiev en de Europese hoofdsteden hebben het eerste uitgewist en de laatste drie ontkend.

De reden waarom westerlingen geen duidelijk beeld van de oorlog hebben gekregen, is dat ze geen begrip mogen krijgen van waarom deze is begonnen. Van begin tot eind en zonder uitzonderingen moeten de goeden altijd de goeden zijn en de slechten altijd de slechten.

Hoe zit dat met het idee van de westerse mogendheden over hoogstaand staatsmanschap in de 21e eeuw? Zullen we het on-Realpolitik noemen?

Vredesbesprekingen ondermijnen

Ondanks de recente onderhandelingsrondes denk ik dat deze bewust gecreëerde afstand tot de realiteit een duurzame regeling – aan de onderhandelingstafel, niet op het slagveld – moeilijk en misschien zelfs onmogelijk zal maken. Dit betekent waarschijnlijk een ramp voor wie weet hoeveel Oekraïense en Russische mannen en vrouwen nog meer.

De voorwaarden van Rusland – met als belangrijkste een nieuw veiligheidskader in Europa, denazificatie en de garantie dat Oekraïne niet tot de NAVO toetreedt – verdienen onderhandelingen, zoals ik al heb gesuggereerd. Maar omdat de pretentiebubbel nooit is gebarsten, wordt elke suggestie in die richting in Washington of elders in het Westen afgedaan als “het herhalen van Poetins praatjes.”

Het is verachtelijk, er is geen ander woord voor.

Als gevolg daarvan zien we in het Westen verschillende nieuwe waanideeën opduiken. Volodymyr Zelensky, die eindelijk wordt gezien als de punk van het stel, doet alsof Kiev, de verliezer, de macht heeft om de voorwaarden voor de vredesbesprekingen met de winnaar te bepalen.

De Europeanen, die Oekraïne jarenlang hebben gesteund en nu beloven deze steun voort te zetten, werken aan een ‘vredesplan’ waarbij ze als het ware van uniform zouden wisselen en van Rusland zouden eisen dat het hen als vredeshandhavers op Oekraïens grondgebied zou accepteren.

Terwijl we toekijken hoe de Atlantische mogendheden zich in alle bochten wringen om elke erkenning van hun nederlaag in Oekraïne te vermijden, kijk ik naar de grotere betekenis van dit conflict. Waar het op neerkomt, is dit een confrontatie tussen het Westen en het niet-Westen. In wezen – en dat heb ik een tijdlang over het hoofd gezien – is het een belangrijk front in de oorlog die de heersende orde, de wanorde waarin we leven, voert om de nieuwe wereldorde die snel vorm krijgt, tegen te houden.

Om dit punt concreet te maken: een nieuwe veiligheidsarchitectuur tussen de Russische Federatie en haar Europese buren zou een historisch belangrijke ommekeer betekenen naar gelijkheid tussen het Westen en het niet-Westen. En het is juist die gelijkheid waar de westerse mogendheden zich het felst tegen verzetten – ook al zal deze, wanneer ze uiteindelijk wordt bereikt, ten goede komen aan de hele mensheid.

The Times of London publiceerde afgelopen zondag een tot nadenken stemmend artikel over een 83-jarige veteraan van de Vietnamoorlog, Stuart Herrington. Hij diende als inlichtingenofficier in de laatste jaren van de oorlog en herinnerde zich voor een interviewer van The Times de dagen voordat de Vietcong Saigon ingesloten had.

Herrington herinnert zich nog levendig en pijnlijk die noodlottige laatste dagen in april 1975, toen de laatste Amerikanen vanaf het dak van de Amerikaanse ambassade werden geëvacueerd. Hij had alle Vietnamezen die met de Amerikanen hadden samengewerkt een veilige doorgang beloofd, maar in de laatste uren sloop hij via een trap naar het dak en liet hen achter.

Het was die gebroken belofte die me deed nadenken over het toen en nu van het stuk. De gebroken belofte, het in de steek laten van degenen die de Amerikaanse zaak hadden gesteund, de impliciete realiteit dat de oorlog niet voor de Vietnamezen werd gevoerd, maar voor een groter ideologisch doel dat niets met hen te maken had: Herrington lijkt op zijn oude dag geen vredesactivist te zijn, maar dit waren de bronnen van zijn blijvende spijt.

We hebben niets geleerd van die tijd, merkte hij op toen hij, 50 jaar later, nadacht over de oorlog in Oekraïne. “Daar gaan we weer,” merkte hij op toen het interview ten einde liep.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

MSM oorlogspropaganda: “Snake Island” verhaal valt in duigen nadat video toont dat Oekraïense soldaten levend in krijgsgevangenschap zijn

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: