Scott Ritter: De oorlogshersenschim van Henry Kissinger

Of je hem liefhebt of haat, je moet respect hebben voor de ervaring en de lange levensduur van Amerika’s belangrijkste beoefenaar van de realpolitik, Henry Kissinger. In een recent opiniestuk dat hij voor The Spectator schreef, pleitte Kissinger voor een diplomatieke oplossing voor het conflict in Oekraïne. Tot niemands verrassing is de Amerikaanse oudgediende staatsman onder vuur komen te liggen van de Oekraïense regering en haar proxies en aanhangers, omdat hij het gewaagd had te suggereren dat Oekraïne beter gediend zou zijn met het bevorderen van een diplomatieke oplossing van het conflict, in plaats van tevergeefs te wachten op een Oekraïense militaire overwinning die er hoogstwaarschijnlijk nooit zal komen, schrijft Scott Ritter.

Hoe overtuigend en pragmatisch de benadering van Kissinger aan de oppervlakte ook lijkt, de inhoud van zijn betoog logen bepaalde feitelijke vooronderstellingen die de realiteit onthullen dat wat Kissinger voorwendt als een door onderhandelingen tot stand gekomen vrede een Russische nederlaag zou betekenen – kortom, het plan van Kissinger heeft geen kans van slagen.

Kissinger’s pro-NAVO, pro-Oekraïne vooringenomenheid wordt al vroeg in zijn artikel blootgelegd. “Ik heb herhaaldelijk mijn steun uitgesproken,” schrijft hij, “voor de geallieerde militaire inspanning om de Russische agressie in Oekraïne te verijdelen.” In één klap maakt de meester in de diplomatie korte metten met de historische gegevens die aantonen dat noch Oekraïne noch Duitsland te goeder trouw hebben gehandeld toen zij de Minsk-akkoorden van 2014 en 2015 omarmden, en in plaats daarvan het akkoord gebruikten als weinig meer dan een middel om tijd te kopen totdat het Oekraïense leger kon worden getraind en uitgerust om te zegevieren tegen Rusland in de Donbas en de Krim. Vrede was nooit een optie, alleen oorlog.

Kissinger heeft zijn standpunt dat Rusland de agressor is in dit conflict niet opgegeven. Wat hij wel onderschrijft, is het idee dat Rusland niet kan worden verslagen, en dat Oekraïne nu een vredesakkoord moet accepteren, om zo verder territoriaal verlies door Rusland te voorkomen. “Maar de tijd nadert,” aldus Kissinger, “om voort te bouwen op de strategische veranderingen die al zijn doorgevoerd en deze te integreren in een nieuwe structuur om via onderhandelingen tot vrede te komen.”.

De voormalige minister van Buitenlandse Zaken ondermijnt de ernst van zijn betoog door zich over te geven aan het soort door fantasie gedreven optimisme dat normaal gesproken alleen te vinden is in de meest fanatieke Oekraïense propaganda. “Oekraïne,” verklaart Kissinger, “is voor het eerst in de moderne geschiedenis een belangrijke staat in Centraal-Europa geworden.” Oekraïne was vóór het conflict met Rusland al een wrak van een natie, en tien maanden oorlog hebben zijn toestand alleen maar verslechterd.

De fantasie gaat verder: “Geholpen door zijn bondgenoten,” zegt Kissinger, “en geïnspireerd door zijn president, Volodymyr Zelensky, heeft Oekraïne de Russische conventionele strijdkrachten gedwarsboomd die Europa sinds de Tweede Wereldoorlog in hun greep houden.”

Feit is dat Oekraïne, als het aan zijn lot was overgelaten, zijn leger al in de zomer van 2022 resoluut door Rusland verslagen zou hebben. De inbreng van tientallen miljarden dollars aan geavanceerde NAVO-wapens, samen met duizenden hoogopgeleide westerse huurlingen gesteund door NAVO-expertise op het gebied van inlichtingen, communicatie en operationele planning, heeft het Oekraïense leger in staat gesteld zijn levensduur te verlengen en het Russische leger een aantal tegenslagen te bezorgen. Maar Rusland heeft, dankzij de mobilisatie van ongeveer 300.000 reservisten, van wie er al 150.000 zijn geïntegreerd in de Russische troepenstructuur die in het militaire operatiegebied is ingezet, de situatie aan het front gestabiliseerd, waardoor alle Oekraïense offensieve operaties in het zuiden en het noorden zijn afgeremd en de Oekraïense verdediging langs het Donetsk-front is neergehaald. Rusland staat op het punt om 10-15 divisies aan gevechtskracht in te zetten in het SMO-operatietoneel, een offensieve oorlogscapaciteit waarop Oekraïne momenteel geen antwoord heeft.

Kissinger’s oorlogshersenschim heeft zijn gevoel voor de geopolitieke waarde van Oekraïne vertroebeld. Volgens Kissinger heeft de bekwaamheid van Oekraïne op het slagveld “de oorspronkelijke vragen over Oekraïnes lidmaatschap van de NAVO terzijde geschoven. Oekraïne,” vervolgt Kissinger, “heeft een van de grootste en meest effectieve landlegers in Europa verworven, uitgerust door Amerika en zijn bondgenoten. Een vredesproces moet Oekraïne aan de NAVO koppelen, hoe uitgedrukt ook. Het alternatief van neutraliteit is niet langer zinvol, vooral nu Finland en Zweden zijn toegetreden tot de NAVO.”

Het artikel van Kissinger werd geschreven na het interview van generaal Zaluzhnyi met The Economist, waarin de Oekraïense generaal wees op de harde realiteit dat het Oekraïense leger zonder een extra injectie van ongeveer 300 hoofdgevechtstanks, 500 infanteriegevechtsvoertuigen en 500 artilleriestukken plus munitie niet in staat zou zijn effectieve offensieve operaties uit te voeren tegen, of zich adequaat te verdedigen tegen, Russische troepen die zich in de regio verzamelen. De titel “grootste en meest effectieve landleger in Europa” is niet langer van toepassing (als dat al ooit het geval is geweest) op het Oekraïense leger van vandaag – de mankracht is gedecimeerd en de gevechtsuitrusting uitgeput sinds het eind augustus grootschalige tegenoffensieve operaties tegen Rusland ondernam. Bovendien heeft het Oekraïense leger deze status bereikt doordat het ten onder is gegaan in gevechtsoperaties waarbij de overweldigende hoeveelheid door de NAVO aan Oekraïne geleverde wapens en uitrusting op het slagveld door Russische troepen is vernietigd.

Hoewel Kissinger niet toegeeft dat Rusland momenteel de overhand heeft in de gevechten in Zuid-Rusland, erkent hij wel dat het in feite Oekraïne is dat in de knel zit en behoefte heeft aan een levensvatbare uitweg uit de huidige strijd. “Als de vooroorlogse scheidslijn tussen Oekraïne en Rusland niet kan worden bereikt door strijd of onderhandeling,” merkt Kissinger op, “kan een beroep worden gedaan op het beginsel van zelfbeschikking. Internationaal gecontroleerde referenda over zelfbeschikking zouden kunnen worden toegepast op bijzonder verdeelde gebieden die in de loop der eeuwen herhaaldelijk van eigenaar zijn veranderd.”

Het grootste probleem met deze gedachtegang is dat ze veronderstelt dat Rusland bereid zou zijn vrijwillig de soevereiniteit op te geven over sommige of alle gebieden die sinds het begin van dit conflict in de Russische Federatie zijn opgenomen. Simpel gezegd – dit zal niet gebeuren, omdat het juridisch gezien niet mogelijk is – de Russische grondwet verbiedt het.

Vervolgens speelt Kissinger de welwillende vredestichter en somt hij alle consideratie op die een zegevierend westen Rusland zou moeten tonen bij het verwerken van een nederlaag. “Zijn historische rol mag niet worden aangetast,” verklaart Kissinger.

De belangrijkste reden hiervoor, merkt Kissinger op, komt niet voort uit een houding van barmhartigheid, maar uit het eigenbelang dat voortvloeit uit Ruslands status als belangrijke kernmacht. “De militaire tegenslagen van Rusland hebben zijn wereldwijde nucleaire bereik, waardoor het kan dreigen met escalatie in Oekraïne, niet weggenomen. Zelfs als dit vermogen is verminderd,” verklaart Kissinger, “zou de ontbinding van Rusland of de vernietiging van zijn vermogen tot strategisch beleid zijn grondgebied, dat 11 tijdzones omvat, kunnen veranderen in een betwist vacuüm. De concurrerende samenlevingen zouden kunnen besluiten hun geschillen met geweld te beslechten. Andere landen zouden kunnen proberen hun aanspraken met geweld uit te breiden. Al deze gevaren zouden nog worden vergroot door de aanwezigheid van duizenden kernwapens die Rusland tot een van de twee grootste kernmachten ter wereld maken.”

Kissinger, de vredestichter in spe, legde in één klap het absolute gevaar bloot dat het westen vormt als het gaat om zijn collectieve beleid ten aanzien van Rusland – het feit dat het beleid van het westen zou kunnen leiden (en zelfs ontworpen is om te leiden) tot de ontbinding van Rusland. Kortom, de westerse steun aan Oekraïne is een existentiële kwestie voor Rusland. Nu zijn nationale overleving op het spel staat, lijkt een nederlaag geen optie.

Diplomatie evenmin, zo lijkt het. “De weg van de diplomatie lijkt misschien ingewikkeld en frustrerend,” aldus Kissinger. “Maar vooruitgang op die weg vereist zowel de visie als de moed om de reis te ondernemen.”

Het vereist ook een realistische inschatting van de situatie, iets wat in Kissingers analyse volledig ontbreekt.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

EU-voorzitter Von der Leyen “is gek, gevaarlijk gek”

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: