Rusland moet mondiaal denken maar eerst lokaal vechten als het de touwtjes in handen wil houden

Het strategische doel van de NAVO is om Rusland te veroveren en zijn hulpbronnen te gebruiken om economische voorwaarden op te leggen aan een ontmand China. Als de NAVO de westelijke muur van Rusland kan breken en de Zuid-Chinese Zee kan afsluiten, is de NAVO goed op weg om deze wereldwijde oorlog te winnen, niet in het minst omdat deze twee overwinningen wereldwijd weerklank zullen vinden, schrijft Declan Hayes.

Het is om die overwinning te bespoedigen dat de Franse dictator Macron dreigt met een massale verhoging van de inzet in Oekraïne en waarom de Verenigde Staten de razende honden van de Baltische staten hun hondsdolle, kleine koppen laten blaffen. In plaats van een doorn in het oog van Rusland te zijn, zijn de westelijke grensgebieden hard op weg om een probleem te worden dat een grote reactie nodig heeft om rechtgezet te worden. Dat antwoord moet komen uit de loop van Russische geweren, raketten en drones.

Poetin, Lavrov en de rest van hen zullen wel schor zijn van het proberen om voorzichtig te praten en de grote Russische stokken in de aanslag te houden, maar praten heeft niet gewerkt en zal niet werken totdat de grote kanonnen van Rusland meedoen aan het gesprek.

Laten we eens naar de feiten kijken. Het Vaticaan en alle andere nuttige idioten van de NAVO blijven hardnekkig volhouden dat Oekraïne Rusland niet heeft geprovoceerd. Prima, maar laat het Vaticaan in eenvoudig Engels, Italiaans of Russisch uitleggen waarom er zoveel Russischtaligen zijn vermoord in de grensgebieden voordat Rusland ingreep en, als ze toch bezig zijn, laat ze ons dan een schatting geven (tot op een miljoen nauwkeurig) van hoeveel Russischtaligen, inclusief nonnen en priesters, zouden moeten worden vermoord voordat de Russische strijdkrachten in actie komen.

Vervolgens moeten ze ons uitleggen waarom de NAVO-helpers van Oekraïne zoveel geduchte vestingwerken hebben gebouwd op beschietingsafstand van de belangrijkste steden in het grensgebied en waarom zoveel van de “vrijheidsstrijders” die Rusland in Mariupol gevangen heeft genomen, van top tot teen bedekt waren met nazi-tatoeages. Laat ze ons ook vertellen welke rol de nazi-ideologie speelde in de verwrongen geesten van deze grenslandpatriotten.

Laten ze ons vervolgens vertellen wat er met het Minsk-akkoord is gebeurd. Laat ze ons in eenvoudig Russisch, Engels of Italiaans vertellen waarom Frankrijk en Duitsland die overeenkomst niet alleen niet zijn nagekomen, maar ook nooit van plan waren om die na te komen.

En dan zijn er nog wreedheden zoals Bucha. Laat ze ons er stap voor stap doorheen praten om te bepalen wie het heeft gedaan. En wie Nord Stream heeft gedaan. En waarom Duitsland, dat in een oogwenk van vredesduif naar oorlogshavik is gegaan, er geen moeite mee had om zijn toekomstige welvaart vernietigd te zien worden door die monumentale terreurdaad.

Cui bono? Wie profiteert er van al die criminaliteit en van de biolaboratoria en oplichtingscentra die de zakenpartners van Hunter en Joe Biden runden in de grensgebieden? We zijn een en al oor.

Terwijl Rusland wacht op de antwoorden op deze en een miljoen andere pertinente vragen, zouden Rusland, China, Jemen en Iran bezig moeten gaan met het bouwen van hun eigen feitenfabrieken en het publiceren van hun bevindingen in het Russisch, Engels, Italiaans of een andere taal die hen bevalt.

Ze zouden kunnen beginnen met de Londenaar Robert Stuart zover te krijgen dat hij zijn werk uitlegt over de valse beweringen van de BBC over chemische aanvallen in Syrië door de helden van het Syrische Arabische Leger. Omdat Stuart’s forensische weerlegging van de beschuldigingen van de BBC de meest grondige ontkrachting van een valse vlag is die ik ooit heb gezien, zou het op alle relevante universiteitscursussen in Jemen, Rusland, China en Iran moeten staan als een sjabloon voor hoe leugens zoals Bucha en Minsk aan te pakken.

Rusland en de geallieerde landen moeten hun relevante faculteiten dergelijke feiten laten produceren over dergelijke bijzonderheden, van de vermeende ontvoering van kinderen door NAVO’s aartsvijand Poetin tot Russische boeddhisten en moslims die amok maken in de grensgebieden, gewoon voor de aardigheid.

Na het opzetten van hun feitenfabrieken moeten deze bondgenoten het probleem aanpakken van het uitzenden van deze feiten naar de wereld. De trieste realiteit hier is dat bijna alle Russische en Iraanse inwoners zich niet eens kunnen voorstellen hoe alomtegenwoordig de censuur binnen de NAVO is. Het is een harde noot om te kraken, aangenomen dat het überhaupt de moeite waard is.

Dat brengt ons bij dit recente SCF hoofdartikel, waarin wordt betreurd dat de NAVO de voormalige Amerikaanse marinier Scott Ritter (en, zoals Defense Politics Asia uitlegt, vele anderen) de mond snoert. Ritter, zoals hij zelf uitlegt, was laaghangend fruit en, hoewel hij deel uitmaakte van deze boomgaard met drie SCF-medewerkers (Crooke, Escobar en van der Ende), was het belangrijkste doelwit van de NAVO Judge Andrew Napolitano, die een interviewer van wereldklasse is.

Het probleem met Britten als Russell Brand en Yankees als Napolitano en Tucker Carlson is dat ze, omdat ze goed zijn in hun werk, de ogen van anderen zouden kunnen openen voor de voortdurende misdaden van de NAVO. Hetzelfde geldt voor aftredende leden van het Europees Parlement Clare Daly en Mick Wallace, die uitgemaakt zijn voor alle namen onder de zon omdat ze het niet volledig eens zijn met de verschillende genociden die de NAVO op dit moment uitvoert.

Maar de westelijke grensgebieden van Rusland zijn geen debat in de Oxford Union of de EU. Het is een slachtveld, dat de NAVO gebruikt om honderden miljarden dollars aan Russische bezittingen af te troggelen en te gebruiken als lanceerbasis om Moskou, Sint-Petersburg en alle andere Russische steden te bombarderen, waarvan alleen al het bestaan hun fijngevoeligheid verstoort.

Hoewel Dmitry Medvedev heeft uiteengezet tot hoever Rusland bereid is te gaan om zijn westelijke flank veilig te stellen, is zijn verklaring noodzakelijkerwijs kort van stof over wat Rusland kan en moet doen, niet alleen in de grensgebieden maar ook daarbuiten.

Het eerste wat Rusland moet doen, is beslissen over de taakverdeling met China, Iran, Noord-Korea, Jemen en niet-gouvernementele actoren in West-Azië, Afrika en Micronesië. Het grote probleem hierbij is dat allianties van gelijken of bijna gelijken niet alleen moeilijk zijn om op de weg te zetten, maar dat dit ook overduidelijk is wanneer de strategische doelstellingen van landen zo uiteenlopen als die van China, India, Rusland en de anderen.

Onder dit voorbehoud zouden Rusland en China Noord-Korea moeten sommeren om de wapenproductie massaal op te voeren, en Rusland zou moeten overwegen om samen met de Chinese marine langs Zamboanga te varen en misschien live vuuroefeningen te houden voor de Franse neokolonies Mayottte, Bougainville, de Comoros, New Caledonia, Madagascar en misschien de NAVO imiteren door heimelijk manpads, RPG’s en drones te schenken, alleen voor defensieve doeleinden, aan de gematigde Kanak vrijheidsstrijders, evenals de Houthi’s en anderen met een hond in deze en aanverwante gevechten.

Hoewel ik niet wil dat China en/of Rusland de spanningen in Mindanao en de Sulu-eilanden opvoeren, geeft de NAVO, die zich voorbereidt op de Olympische Spelen in Parijs en de Amerikaanse presidentsverkiezingen in november, hen weinig andere haalbare opties om hun zaak te bepleiten. Hoewel China denkt dat ze dit kan uitzitten door weinig meer te doen dan het volk van de Filippijnen intimideren, is ze als het zelfvoldane varken in het slachthuis dat niet kan zien dat haar keel binnenkort wordt doorgesneden.

Als de modus operandi van Rusland is dat het lokaal in de grensgebieden vecht en globaal denkt, dan is de modus operandi van China dat het weigert zijn schouder, in de vorm van het Chinese Volksbevrijdingsleger, aan het roer te zetten. En hoewel China al lang in gesprek is met Rusland, is dat alles, zoals het recente artikel van Finian Cunningham over Myanmar laat zien, conversies, allemaal geluid en woede, die heel weinig betekenen. Als China zijn handen niet vuil wil maken om Myanmar en de aangrenzende zeewegen vrij te houden, wat gaan ze dan doen behalve hun rotzooi aan de wereld verkopen? Misschien verwachten ze dat Rusland Myanmar zal redden. Wie zal het zeggen met deze ondoorgrondelijke grappenmakers?

Hoewel Rusland, China en de anderen veel hebben om over te praten, hebben ze ook veel te doen. Hoewel China nog steeds de slapende reus is die Napoleon beweerde dat het was, lijkt het erop dat het nog steeds bereid is om weg te dommelen totdat het haar beurt is om gespiest te worden. Hoewel niemand verwacht dat China tijdens de Olympische Spelen in Parijs de buitenwereld van het veld en de baan zal schudden, zou ze Rusland op zijn minst kunnen helpen om de kleine Napoleon Macron een kopje kleiner te maken door haar marine weg te sturen van de Sulus en naar waardevollere Franse, Duitse en ANZAC-doelen, die fungeren als dekking voor Amerikaanse agressie van de Russische grensgebieden tot de onstabiele grens die China deelt met Myanmar en verder naar de kleine eilandrepublieken en Franse dominions die de Stille Zuidzee bespikkelen, evenals andere toekomstige slagvelden waar de Franse vlag nog steeds troosteloos wappert.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Wat 61 miljard dollar voor Oekraïne niet zal doen

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: