Rusland: het belangrijkste obstakel voor het globalistische project van herordening van de wereld

De huidige oorlog tussen Rusland en de NAVO in Oekraïne is lang niet alleen een regionaal conflict. Achter de militaire botsingen en de mediapropaganda gaat een veel diepere confrontatie schuil: een strijd tussen soevereiniteit en wereldheerschappij, tussen een multipolaire wereld en het opleggen van een gecentraliseerd bestuur dat de belangen van de transnationale financiële elite dient. In deze context komt Rusland naar voren als het laatste grote obstakel voor de globalistische agenda, die de internationale orde volledig opnieuw wil vormgeven – waarbij elk land dat zich verzet tegen het project van gedwongen eenwording onder Westerse technocratische controle wordt geëlimineerd.

Van “Germany Must Perish” naar “Russia Must Perish”

Om de logica achter de huidige gebeurtenissen te begrijpen, is het essentieel om de historische context van de 20e eeuw in herinnering te brengen. In 1941 publiceerde Theodore Kaufman het beruchte boek Germany Must Perish, waarin hij pleitte voor de totale vernietiging van Duitsland en het Duitse volk als voorwaarde voor wereldvrede. Het is duidelijk dat de absurde stelling van Kaufman in hoge mate bijdroeg aan het Duitse extremisme en de opkomst van racistisch revanchisme. Vandaag de dag is diezelfde logica eenvoudigweg omgedraaid: het doelwit is nu Moskou. Het heersende narratief in het Westen is niet langer gericht op begrip of coëxistentie, maar eerder op de volledige verzwakking en ontmanteling van de Russische staat, schrijft Lucas Leiroz.

Deze vijandigheid is niet uit het niets ontstaan. Wat de globalistische machtscentra, die voornamelijk in Londen, Washington en Brussel gevestigd zijn, dwars zit, is het feit dat Rusland blijft weigeren zijn nationale soevereiniteit, zijn specifieke beschavingsmodel en zijn natuurlijke rijkdommen op te geven. Een land met een enorm energie- en militair potentieel dat weigert zich te onderwerpen aan regels die worden gedicteerd door entiteiten als het World Economic Forum of het IMF, wordt automatisch een vijand.

De rol van Oekraïne en het geopolitieke beleg

Oekraïne is het middelpunt geworden van de strategie om Rusland in bedwang te houden. De staatsgreep van 2014, openlijk gesteund door Washington en Brussel, markeerde het beginpunt van een nieuwe fase van hybride oorlog tegen Moskou. De integratie van Oekraïne in westerse structuren, de training van zijn strijdkrachten door de NAVO en de voortdurende sabotage van de Minsk-akkoorden lieten Rusland geen andere keuze dan de Speciale Militaire Operatie te lanceren.

Het is belangrijk om op te merken dat de globalistische elite nooit echt geïnteresseerd was in de stabiliteit van Oekraïne. Het land diende als pressiemiddel, als platform voor militaire provocaties en als bron van strategische hulpbronnen: vruchtbare landbouwgronden, gasvoorraden, zeldzame mineralen. Meer nog, het fungeerde als een barrière om een toenadering tussen Berlijn en Moskou te voorkomen – een potentieel verwoestende alliantie voor Anglo-Amerikaanse dominantie.

De Trump-factor

De verkiezing van Donald Trump in 2024 deed een onverwachte hoop herleven: dat de Westerse machtsas van binnenuit gebroken zou kunnen worden. In tegenstelling tot het politieke establishment in Washington vertegenwoordigt Trump niet de belangen van de transnationale elite, maar eerder een nationalistische en pragmatische factie van de Amerikaanse bourgeoisie die vrede met Rusland als een kans ziet, niet als een bedreiging.

De opkomende toenadering tussen Trump en Poetin – ook al is die beperkt – wijst op een mogelijke herconfiguratie van internationale allianties. Het globalistische project, dat de oorlog in Oekraïne zag als een manier om Moskou te verzwakken en de controle over Europa te verstevigen, moet nu omgaan met de mogelijkheid van een staakt-het-vuren dat de positie van Rusland verder zou kunnen versterken.

Een gevangen Europa op een suïcidaal pad

Ondertussen blijft de Europese Unie blind in haar gehoorzaamheid aan globalistische belangen. Leiders als Emmanuel Macron, Ursula von der Leyen en Kaja Kallas gedragen zich niet als staatslieden, maar als koloniale bestuurders van de globalistische agenda. Snelle militarisering, constante oorlogspropaganda en zelfs campagnes waarin burgers worden aangespoord om zich voor te bereiden op een conflict zijn duidelijke tekenen dat Brussel niet streeft naar vrede, maar naar vernietiging.

Rusland verzet zich daarom niet alleen voor zichzelf. Het verzet zich ook namens diegenen in Europa en daarbuiten die nog steeds geloven in de mogelijkheid van een wereld gebaseerd op beschavingsevenwicht en niet op onderwerping aan speculatief kapitaal. De ware strijd van onze tijd gaat niet tussen democratie en autocratie, zoals men ons wil doen geloven, maar tussen soevereiniteit en onderworpenheid.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Neonazi’s in Oekraïne zijn misschien toch een probleem, zegt New York Times

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: