President Trump is de eerste leider die het vertrouwen met president Poetin wil herstellen

Westerse politici en journalisten vertellen ons voortdurend dat president Poetin niet te vertrouwen is en dat niemand onder geen beding een deal met hem mag sluiten. Maar als antwoord op die retorische vraag vraag ik altijd: “Denk je dat hij ons vertrouwt?”

Vertrouwen is tweerichtingsverkeer en moet worden opgebouwd uit kleine gebaren en wederzijds respect. En het is zo veel ingewikkelder om vertrouwen op te bouwen met mensen van verschillende culturen, talen, wereldbeelden enz, schrijft Ian Proud.

In 2014 vertelde een collega en vriend in de Russische presidentiële administratie me dat het minstens een decennium zou duren om het vertrouwen dat verloren was gegaan door de Maidan en de afzetting van Janoekovitsj weer op te bouwen.

Nu, na drie jaar verwoestende oorlog, zal het nog veel langer duren.

Zelensky, Europese politici en de mainstream media schreeuwen voortdurend tegen ons dat Poetin niet te vertrouwen is. Ze beweren, zonder enige basis van bewijs, dat Poetin 25 (kies een willekeurig aantal) wapenstilstanden in Oekraïne heeft verbroken sinds 2014.

Toch vraag ik me af wanneer we Poetin echt hebben vertrouwd om zich aan een afspraak te houden en onszelf hebben vertrouwd om ons aan onze afspraak te houden?

Eén ding is zeker; iedereen in het Russische staatsapparaat zou zeggen dat de westerse leiders elke belofte die ze in het verleden hebben gedaan, hebben gebroken, inclusief die over de uitbreiding van de NAVO, en op andere manieren schandalig slecht hebben gehandeld, inclusief het orkestreren van een staatsgreep in Kiev en het laten mislukken van het Minsk 2-akkoord.

Het probleem met de weigering om met president Poetin te praten sinds het begin van de oorlog en het minimaliseren van alle diplomatieke contacten met Rusland sinds 2014, is dat je de mogelijkheden om het vertrouwen te herstellen tot bijna nul reduceert.

Hoe kun je iemand vertrouwen die je niet mag en vervolgens weigeren om ooit nog met hem te praten? Het is als een epische ruzie tussen schoolkinderen, met 6000 kernraketten erbij.

Je concentreert je obsessief op het eigen maken van het mediaverhaal van ‘ik heb gelijk en jij hebt ongelijk’, alsof je een tienjarige bent die X voor het eerst gebruikt op het schoolplein.

Je vertelt al je beste vrienden en familieleden hoe vreselijk de ander is, en ze knikken en zeggen ‘oh, ik weet het’, net als Sybil Fawlty.

Ik geloof geen moment dat Rusland nooit te vertrouwen is of dat de besluitvormers in het westen zuiverder zijn dan maagdelijk sneeuw. Vertrouwen gaat over afspraken maken en je daaraan houden.

Ik herinner me nog vaak dat ik begin 2015 met mijn gezin op vakantie ging naar Dubai om de Moskouse winter te ontvluchten. Met de kinderen nog heel jong, laadden we de minibus-taxi vol met bagage, kinderwagens en autostoeltjes enz. en baanden we ons een weg naar Sheremetyevo door de ochtendlijke sneeuw.

Op het vliegveld ontdekte ik dat ik maar een briefje van 5000 roebel had voor de rit van 2500 roebel en de chauffeur, die onze spullen had uitgeladen, had duidelijk haast om weer in zijn warme taxi te stappen en naar huis te rijden.

Hij wierp een blik op het knisperende biljet en zei dat hij geen wisselgeld had.

Ik was absoluut niet van plan om de terminal in te rennen, een plek te zoeken waar ik het briefje kon breken, terwijl ik moest navigeren tussen hele jonge kinderen, bagagekarretjes en een kleine vrouw wiens heilige geduld maar tot een bepaald punt reikte.

Dus keek ik naar de taxichauffeur en hij naar mij, zich afvragend hoe we de impasse zouden doorbreken.

Ik had kunnen proberen om niet te betalen, maar dat zou ruzie hebben veroorzaakt en dat is sowieso niet het soort zet dat ik ooit zou doen.

Ik had hem kunnen vragen om te controleren of hij wel wisselgeld had, aangezien hij taxichauffeur was. Maar dan was hij misschien beledigd, want hij had me duidelijk gezegd dat hij geen wisselgeld had en waarom zou ik hem dan niet geloven?

Uiteindelijk besloot ik dat hij waarschijnlijk geen wisselgeld had, omdat het nog geen zeven uur ’s ochtends was, en dat ik hem moest vertrouwen, omdat het buiten min tien graden was op de ijzige stoeprand.

Dus ik zei: ‘Kijk, neem het briefje van 5000 roebel. Onze vlucht komt terug op deze datum om deze tijd, en als je ons kunt komen ophalen dan staan we quitte.’

Hij knikte, schudde me de hand zonder te glimlachen en verdween.

Ik had zijn telefoonnummer, maar er was praktisch niets dat ik had kunnen doen als hij gewoon was verdwenen en ons gestrand had achtergelaten op het vliegveld bij onze terugkeer twee weken later.

Het was dus met enige vrees dat we door de diplomatieke rij bij de paspoortcontrole gingen en ik vroeg me af of hij bij de aankomsthal zou zijn.

En dat was hij, precies zoals we hadden afgesproken.

Ik glimlachte naar hem, hij glimlachte terug, we laadden de minibus in, klikten de kinderen in hun autostoeltjes en reden terug naar het centrum van Moskou.

Vertrouwen is tweerichtingsverkeer. Af en toe moet je het erop wagen om iemand te vertrouwen, wanneer je instincten vragen oproepen.

Zelensky vertrouwt Poetin duidelijk niet, maar hij heeft ook geen interesse in vrede, zo heb ik gemerkt. Toen hij het illegaal maakte om met Poetin of een andere Russische functionaris te praten, investeerde hij volgens mij in een voortzetting van de oorlog, in de hoop dat het westen hem hoe dan ook zou steunen. En ondanks de snelle verschuiving in het Amerikaanse beleid in de afgelopen twee maanden, willen veel besluitvormers in Europa Zelensky in ieder geval nog steeds steunen, wat zorgwekkend is.

Maar vrede in Oekraïne is pas mogelijk als de volwassenen weer gaan praten. Misschien is dat het verschil dat Donald Trump in de oorlog brengt; kleine stapjes zetten door middel van eerste deals om de enorme vertrouwenskloof tussen Rusland en het westen te overbruggen en uiteindelijk een einde te maken aan de dood en vernietiging.

In een maand tijd heeft Donald Trump vier uur lang met Vladimir Poetin gesproken, wat waarschijnlijk vier keer zoveel tijd is als Biden in de vier jaar daarvoor aan engagement heeft besteed. Er zijn sterke parallellen met Reagan en Gorbatsjov in de jaren tachtig, die barrières slechten om zich te richten op het goede op de langere termijn.

Op dit moment zijn Trump en Poetin de enige volwassenen in het gesprek. Laten we hopen dat de kleine stappen naar vertrouwen die ze nu zetten, uitgroeien tot iets blijvends. De wereld heeft het nodig. Hoewel ik sceptisch blijf of de Europese leiders klaar zijn om het voorbeeld van Trump te volgen.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Heeft de voormalige Sovjet-Unie ervaren wat Europa te wachten staat?

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: