Sommige daden van mensen zijn zo duister dat we ze liever negeren om de verduistering van onze eigen gedachten te vermijden. Wanneer anderen ons helpen door waarheidsverkondigers te kleineren of nieuws te censureren, kunnen we stilletjes dankbaar zijn omdat het leven beter lijkt wanneer het niet wordt verstoord door de pijn van slachtoffers of het misbruik van hun folteraars.
We vinden het gemakkelijker om mishandeling uit het verleden te erkennen als een manier om deugdzaamheid in het heden te tonen – zoals het erkennen van de Holocaust of de massamoorden onder koloniale machten. Het is ook gemakkelijk om met de vinger naar het buitenland te wijzen en hun misbruik en doofpotaffaire te veroordelen. Zo’n veroordeling op grote afstand maakt ook een gevoel van deugdzaamheid mogelijk. Zo kunnen we misstanden in onze eigen landen negeren en hun slachtoffers veroordelen tot voortdurende trauma’s zonder het gevoel te hebben dat we deel uitmaken van het probleem, schrijft David Bell.
De pijn van kinderen verkopen op het web
In september 2019 publiceerde de New York Times een lange reportage over het misbruik van kinderen in de Verenigde Staten. De kinderen werden gebruikt om gewelddadige pornografische beelden te maken voor de bevrediging van volwassenen. Het was (en is) schrijnende lectuur. Het legt de enorme omvang van het probleem uit; de ontvoering, onderwerping en mishandeling van kleine kinderen om de beelden te produceren waar sommige mensen graag naar kijken. Het is schrijnend omdat het details geeft over de wijdverspreide marteling van kinderen in de Verenigde Staten en andere landen voor hun plezier.
Dit probleem was in 2019 te groot voor wetshandhavers om meer te kunnen doen dan alleen maar aan de oppervlakte krabben, maar het neemt snel toe. Amerikaanse politieafdelingen die door de New York Times werden geïnterviewd, legden uit dat ze prioriteiten moesten stellen op basis van leeftijd en veel kinderen aan hun lot moesten overlaten omdat de middelen gewoonweg niet beschikbaar waren – maar liefst 2% werd tien jaar eerder onderzocht, toen het Congres werd geacht het probleem aan te pakken. Het Ministerie van Justitie nam niet eens de moeite om de rapporten uit te brengen die het Congres had voorgeschreven. Slechts weinigen in de regering en in de samenleving waren 15 jaar geleden voldoende bezorgd om te proberen kinderen te redden en dit is niet veranderd.
Het artikel in de New York Times merkte op dat social mediabedrijven de misbruikers en degenen die beelden van misbruik deelden (de klanten van de mediabedrijven) vaak beschermden tegen politieonderzoek. Een enorme toename in kinderhandel over de grens sinds het artikel is geschreven, heeft meer dan 300.000 niet-begeleide kinderen opgeleverd, die in de VS zijn vrijgelaten zonder follow-up, mogelijk in de handen van deze bijzonder verachtelijke vorm van slavernij.
Gewelddadig seksueel misbruik van kinderen, hoewel duidelijk wijdverspreid in de Verenigde Staten en wereldwijd, is een uiterst onplezierig onderwerp. Mensen praten niet graag over zulke obscene en weerzinwekkende onderwerpen. Deze kleine kinderen staan er dus alleen voor.
De openlijke schaamte van Groot-Brittannië
In de afgelopen weken is er op social media aandacht geweest voor de decennialange praktijk van georganiseerde groepsverkrachtingen van jonge tienermeisjes in Engeland. De belangstelling werd deels aangewakkerd doordat Elon Musk het onderwerp onder de aandacht bracht en zijn grote mediabereik ondermijnde de pogingen van recente Britse regeringen en de lokale media om het misbruik en de daders uit het publieke bewustzijn te houden. Het onderwerp is misschien nieuw voor velen, maar het is al meer dan twintig jaar bekend. Mensen in machtsposities besloten dat het beter was om toe te staan dat meer meisjes (de meisjes van anderen) systematisch werden misbruikt en verkracht, omdat ze dachten dat het aanpakken van het probleem de sociale wanorde zou aanwakkeren.
Net als het probleem waar de New York Times de aandacht op vestigde, is ook de schaal enorm. In de stad Rotherham, waar het probleem oorspronkelijk werd vastgesteld, zijn naar schatting minstens 1400 jonge meisjes systematisch misbruikt en verkracht, vaak jarenlang. In heel Engeland gaat het om tienduizenden. Aantallen zijn ontmoedigend, maar individuele getuigenissen spreken van herhaalde martelingen, groepsverkrachtingen en doodsbedreigingen en duizenden meisjes werden door de autoriteiten aan dit lot overgelaten.
Hoewel een bepaalde etnische groep in verband wordt gebracht met deze misdaden, geeft dit geenszins het volledige beeld. Politie, maatschappelijk werkers en politici van vele etnische groepen en rangen kozen ervoor om dit door te laten gaan in plaats van hun mond open te doen, en vervolgden soms de slachtoffers. Het is duidelijk dat gezagsdragers bewuste keuzes maakten om de daders, zichzelf of de reputatie van hun groep of partij te beschermen.
Dit betekende dat degenen in de Pakistaanse moslimgemeenschap die zich hiertegen verzetten, sommigen met grote moed, ook geen steun kregen en in gevaar werden gebracht. Ze werden alleen gelaten om te vechten tegen machtige mensen in hun eigen gemeenschap en in het Britse establishment in bredere zin.
Beweren dat dit louter een etnisch of religieus probleem is, is onoprecht. Leiders en instellingen – politieke partijen, kerken, moskeeën, scholen en stichtingen die beweren de kinderen te vertegenwoordigen of te ‘redden’ – kozen er actief voor om hun ogen te sluiten voor wat ze wisten dat er gebeurde. Ze kozen ervoor om nog meer kinderen op te offeren aan martelnetwerken in naam van een façade van maatschappelijke harmonie.
Onze eigen schuld afschuiven
Terwijl de huidige woede terecht gericht is op de folteraars die kinderen uitbuiten voor hun persoonlijke bevrediging en op alle ideologieën die dergelijke acties promoten, moet er iets veel duisters erkend worden. Het is de bereidheid van onze samenlevingen in het algemeen, onze media en leiders, om kinderen op te offeren.
De verantwoordelijkheid voor de zorg voor de onderdrukten is weggehaald bij de gewone mens en overgedragen aan een medelijden-industrie en de handhavingsarmen van de overheid. De steden van Engeland hebben hun gezicht afgewend van het misbruik van de meisjes van anderen, net zoals de handel in en ontvoering van de kinderen van anderen in de VS is begraven. Ze hebben de regering hun geweten laten vervangen en negeren daarbij de ogenschijnlijke medeplichtigheid van de mensen die ze kiezen en financieren aan de misdaden.
De mensen die we hebben belast met het beschermen van kinderen ter vervanging van onszelf, hebben veel te weinig geld, zoals het artikel in de New York Times aangeeft. Maar onze bureaucratieën zijn ook zo geïnstitutionaliseerd dat de individuen die de taak hebben om bezorgdheid om te zetten in acties, niet echt meer bestaan.
Net als het publiek zijn ze in staat om hun menselijkheid en hun eigen geweten te verbergen in de gezichtsloze machine, en hun medeleven over te laten aan richtlijnen en protocollen. Eenvoudig fatsoen is uit het proces verdwenen. Net als in het verleden is hun excuus het opvolgen van orders, hoewel nu zelfs de bron van de orders niet duidelijk kan worden gedefinieerd.
De andere mogelijke oorzaak van officiële onderdrukking is waarschijnlijk medeplichtigheid. Afgezien van de medeplichtigheid bij het negeren van overduidelijke misdaden, is het martelen en opofferen van kinderen niet beperkt tot een etnische, religieuze of sociaaleconomische groep. Het is een duisternis die mensen altijd al heeft geteisterd, ook mensen die zich door hun macht en rijkdom onkwetsbaar voelen. Jeffrey Epstein faciliteerde het misbruik van tienermeisjes door de rijken en beroemden, maar niemand van deze rijken en beroemden is aangeklaagd of vervolgd, behalve zijn directe handlanger.
Als de kwestie eenmaal algemeen wordt erkend, kunnen de sluizen opengaan en sommige machthebbers vernietigen. Het is ook niet eenvoudig, want velen die Epstein kenden zullen niets met het misbruik te maken hebben gehad. Maar dat moeten we wel in ons achterhoofd houden, want Epstein was geen eenzame misbruiker.
Dit onderstreept het belang van de interventie van Elon Musk om deze kwestie onder de aandacht te brengen. Als mens heeft hij evenveel rechten om zijn mening te uiten als de Britse premier, Keir Starmer, of wie dan ook. Het is niet relevant of hij zelf perfect of imperfect is – of wat zijn motieven mogen zijn. Zijn tussenkomst heeft geholpen om de erkenning af te dwingen van duidelijk kwaadaardig gedrag. Kwaad in de zin dat mensen anderen opzettelijk pijn doen om er zelf beter van te worden en zichzelf te bevredigen – anderen behandelen als intrinsiek minderwaardig. Het enige dat telt zijn de mensen die gekwetst worden. Het is een fundamentele mensenrechtenkwestie en het gebeurt en wordt getolereerd.
Verbergen of verantwoordelijkheid onder ogen zien
De schijnbare immuniteit van Epstein’s medewerkers en de aanvallen op Musk zeggen veel over de desinteresse van diegenen met politieke en commerciële macht om de seksslavinnenindustrie aan de kaak te stellen. De omvang van de twee gevallen die hier genoemd zijn, spreekt over het gebrek aan uitzonderlijkheid. Tolerantie veroordeelt de kinderen en brengt degenen die zich uitspreken in gevaar. Censuur, inclusief zelfcensuur door de media, bevordert de groei van de kanker.
Historisch gezien hebben mensen vaak kinderen opgeofferd, hoewel de schaal in recentere tijden groter zou kunnen zijn. Onze samenleving lijkt er bijna stuurloos tegenover te staan, omdat regeringen en media dit aspect van de werkelijkheid nog steeds proberen te negeren. De dag nadat het Britse parlement had gestemd tegen een nationaal onderzoek naar het grootste geval van gedocumenteerde institutionele groepsverkrachting in de moderne Europese geschiedenis, verzuimde de BBC om het onderwerp zelfs maar te noemen op de nieuwspagina’s op internet.
De instellingen waarvan we zouden verwachten dat ze het voortouw zouden nemen in de reactie, zijn luidkeels stil. Kerken en andere religieuze instellingen lijken zelfgenoegzaam, internationale NGO’s beweren op beschamende wijze kinderen te beschermen en regeringen zijn vermijdend of openlijk medeplichtig. Jezus zei “Laat de kleine kinderen tot Mij komen,” niet in een historische context maar als een verklaring van het belang van elk kind.
Ondanks onze technologische verworvenheden zijn we niet in staat gebleken om zelfs maar de meest basale essentiële functie van de samenleving aan te pakken – het beschermen van kinderen. Totdat we handelen, stemmen en spreken om dit recht te zetten, moeten we stoppen met te doen alsof deze misdaden beperkt zijn tot een ‘andere’ groep of geloofssysteem. We maken allemaal deel uit van het falen en we hebben toegestaan dat het heel diep is geworden. We kunnen het alleen maar beter doen.
Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Britse Starmer doet woede over verkrachtingsbende af als “extreemrechtse bandwagon”
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
citaat :
“Terwijl de huidige woede terecht gericht is op de folteraars die kinderen uitbuiten voor hun persoonlijke bevrediging en op alle ideologieën die dergelijke acties promoten, moet er iets veel duisters erkend worden. Het is de bereidheid van onze samenlevingen in het algemeen, onze media en leiders, om kinderen op te offeren.”
Ik moet glimlachen, want wat lezen we hier al sinds tijden ?
Klootzakken die oorlog aanmoedigen, die wapens sturen naar oorlogsgebieden in plaats van onderhandelen.
Klootzakken die feest vieren als lange afstand raketten richting burgerbevolking gelanceerd worden.
Klootzakken die wegkijken als ziekenhuizen gebombardeerd worden.
Die wegkijken als vluchtelingenkampen gebombardeerd worden.
Als geschoten wordt op burgers bij voedseldistributiepunten.
Klootzakken die de rekening van de bankencrisis door de burgers laten betalen en daarbij zeggen dat de consumenten beter hadden moeten weten.
Als westerlingen het pech zouden hebben gehad in Rusland te wonen (Russisch te zijn) werden ze nu net zo gedemoniseerd door de globalisten als de Russen zelf.
Terwijl ze toch in wezen dezelfde mensen zouden zijn.
Denk maar niet dat onze leiders voor het eigen volk een zwak hebben of zo.
Kom op zeg.
Bovenstaand citaat is geen verassing.
Het is een bevestiging van het gedrag van een groot deel (belangrijke nuancering) van de laffe media en onze laffe leiders.
Misschien was er sprake van vriendjespolitiek.
Misschien was onderzoek te duur.
Misschien bleek wel dat etnisch profileren bij bepaalde misdaden wel gerechtvaardigd is en dat dit niet openbaar mocht worden.
Wie zal het zeggen ?
Noem gewoon de namen van mensen die dergelijke zaken onder het tapijt vegen.
En pak ze aan.
Er zijn misdaden die mogen nooit door onschendbaarheid weggemoffeld worden.
Nooit !
Servator januari 24, 2025 Bij 19:47
“”Het is de bereidheid van onze samenlevingen in het algemeen, onze media en leiders, om kinderen op te offeren.””
Maar dat er zo’n gulzige behoefte bestaat onder mannen om zich aan kinderen te vergrijpen, is niet te volgen. Dat moet eens goed onderzocht worden, want daar is iets heel erg mis mee, iets ontzettend kwaadaardigs. Als de natuur dat zo gemaakt heeft, dan moet er een verdomd goede reden voor zijn.
@ Servator
Iets in mij zegt dat we in veel gevallen niet te maken hebben met mensen.
Ze kunnen er wel uitzien als mensen (in een menselijk lichaam) of handelen als mensen (zo lijkt het) maar in essentie zijn dit geen mensen die zo kunnen (mis)handelen, dit toestaan en wegkijken, omdat een wezelijk echt mens een geweten heeft, onderscheid kan maken in zijn handelingen, een gevoel heeft in zijn hart en op een bepaald punt zichzelf tot orde kan roepen en zeggen: tot hier en niet verder.
We hebben te maken met het uiterste kwaad; duistere en onbewuste entiteiten die zelfs overal aan de macht zitten. Ze zitten letterlijk overal.
EVIL…
Evil wordt nu ontmaskerd….
Zie hier
https://youtu.be/s_cT1t6YwAA?si=xEawLNkZPbLu9Vi2
Deze foto is gevonden in de Podesta Wikileaks-bestanden. Voor degenen die het niet weten: hij was de voorzitter van Hillary’s campagne, werd gekozen als stafchef van Bill Clinton en was adviseur van Obama. Wikileaks heeft duizenden van zijn e-mails openbaar gemaakt. We gaan het niet hebben over de talrijke belastende bewijzen die hem linken aan Pizzagate en kindersekshandel, wat we gaan doen is deconstrueren en de zeer occulte betekenis van de hierboven getoonde foto bespreken.
Ik kan helaas de foto niet plaatsen !!!!!
We gaan symboliek, rekenkunde en gematria gebruiken. We gaan de zevenvoudige gematria gebruiken voor het Engelse alfabet.
Laten we eens kijken naar het getal 14 en de menselijke handen. Ik heb laten zien hoe de menselijke handen dingen bevatten zoals de cyclus en fasen van de maan, de menstruatie van vrouwen, kalenders kunnen worden gemaakt met handen en het mystieke getal 7.
Dus Johnny P heeft het getal 14 op zijn rechterhand geschreven. Nu bestaat je hand eigenlijk uit 14 vingerkootjes, de kleine botsegmenten die elke vinger en duim vormen.
Deze vis op Podestas linkerhand is een verwijzing naar de 14e letter van het Hebreeuwse alfabet. “Nun” betekent “Vis.”
De vis is gecreëerd door wat in de heilige geometrie bekend staat als de Vesica Piscis. Dat betekent “vat van de vis”. De middelste baarmoeder of overlap wordt door veel religies gevierd als de ichthusvis.
De drie-eenheid wordt ook door de Vesica Piscis genoemd, waarvan de meest opvallende de Egyptische drie-eenheid is, Osiris, Isis en Horus.
Set doodt Osiris en snijdt zijn lichaam in 14 stukken. Isis krijgt er maar 13 van de 14 terug, omdat het laatste stuk, Osiris’ penis, door een vis in de Nijl is opgegeten.
13 en 14. Deze getallen hebben in onze getallenlijn betrekking op het oneindige en transcendentale getal Pi, evenals het getal 42, dat een hoge occulte betekenis heeft. Dit is hoe –
Wanneer we onze getallenlijn oplopen, 11, 12, 13, 14, 15, zul je merken dat de eerste 5 cijfers van Pi kunnen worden vastgesteld = 3,1415
Ook 13+14+15 = 42. 42 is het aantal principes in de Egyptische Maat, wat bekend staat als de principes van wet, orde en waarheid. Waarom? Vanwege deze relatie met Pi in onze getallenlijn. 42 is ook het antwoord op het mysterie van het leven in Douglas Adams Hitchhikers Guide to the Galaxy, en 42 is ook het getal dat God gebruikte om de wereld te creëren in Kabbalistische studie.
“Rechterhand” = 42 (Septenair)
Psalm 89:13 “U hebt een sterke arm; Uw hand is machtig, Uw rechterhand is verheven.”
Citaten over de “Rechterhand van God” verschijnen op 58 plaatsen in de Bijbel. God zit altijd aan de rechterkant. Dit komt omdat wanneer je naar het noorden kijkt, richting de poolster, de zon altijd aan je rechterkant opkomt, in het oosten, vandaar dat zoveel religies naar het oosten bidden.
Vissen = 28 (septenair). Dus als we 14 toevoegen aan Johnny’s rechterhand, met 28 aan zijn linkerhand, krijgen we weer dat getal 42.
28 + 14 = 42
Nu de kicker, 28 x 14 = 322. (Skull and Bones, de Yale Secret Society).
En weet je nog hoe we zeiden dat de 14e letter van het Hebreeuwse alfabet ‘Nun’ is, wat vis betekent? ‘Nun’ klinkt als ‘None’ of ‘Nul’. Dus als we de gematriawaarde van de woorden nul tot en met veertien nemen, net zoals we zien op John Podesta’s handen,
HET IS EEN RELIGIE !
In Openbaring 18:4 vinden we de oproep: “Gaat uit van haar, mijn volk, opdat gij geen gemeenschap hebt met haar zonden en niet ontvangt van haar plagen.
99% van onze planeet zit in het reptielenbrein. Dat is de enige reden dat er een hel op aarde is. Nagenoeg iedereen zit permanent in het reptielenbrein. Nagenoeg iedereen leeft uit doodsangst en dan gaat de liefde in ons uit en dan gebeuren er rare dingen.
David Icke heeft het over reptielen alsof het aliens zijn, maar het gaat om het reptielenbrein. De mensen die ALLES bezitten en iedereen in hun macht hebben, zitten zo diep in hun reptielenbrein dat het amper nog mensen zijn.
Het reptielenbrein… we zitten er allemaal in. Wil je de mensheid een dienst bewijzen en echt iets doen? Kom dan uit je reptielenbrein. Psychologie houdt je in het reptielenbrein, spiritualiteit is hoe je uit je reptielenbrein komt.
Het reptielenbrein is een gewetenloze egoïst. Psychopaten kunnen niet uit het reptielenbrein. De 99,99% kan wel uit het reptielenbrein.
Veelzeggend dat het artikel ook nauwelijks reacties krijgt. Mensen zijn bang om de rauwe waarheid aan te kijken. Mensen weten niet wat ze hier aan kunnen doen. Dat zie ik bij alle artikelen over onderwerpen waar mensen geen duiding of praktische oplossing over kunnen formuleren. Mensen weten niet wat ze hiermee moeten en dus zijn ze er bang voor en dus gaan ze in hun reptielenbrein en laten het links liggen of ze negeren het.
De vijand doet ALLES ALLES ALLES wat ze doen om ons zo veel als mogelijk in ons reptielenbrein te houden… angst, vechten, vluchten… alleen door te consumeren komen mensen nog even uit hun reptielenbrein. Een hsgedis voelt alleen geluk als de hagedis iets kan consumeren.
Het reptielenbrein… de amygdala… dat is onze gevangenis, dat is waarom alles om angst en duisternis draait. De gevangenis is niet buiten jou, maar in jou. Onze hele identiteit (het ego) is gecreëerd om ons in die gevangenis van het reptielenbrein te houden. Daarom draait alles om angst, stress, spanning complexiteit en consumeren… want dat zorgt dat wij constant in het reptielenbrein gaan.
Psychologie is de poortwachter die ons in het ego gevangen houdt en zorgt dat wij niet bij onze spirit komen, zodat wij niet uit het reptielenbrein komen.
Soms worden kinderpornonetwerken opgerold, maar dat zijn helaas uitzonderingen. Bovendien zijn er netwerken die geen risico lopen op ontmaskering omdat ze goed georganiseerd en beschermd zijn, alleen voor hogere sociale klassen toegankelijk en bovendien niet zozeer porno produceren als wel aan ieder die daarvoor betaalt kinderen levert in alle leeftijdsklassen. Politiebeambten die tegen dit soort misbruik aanlopen en het aan de kaak willen stellen, krijgen een verbod om het te onderzoeken en er in het openbaar over te spreken met dreiging van gevangenisstraf omdat ze zonder voldoende bewijs achter “eerzame” burgers aanzitten, die met rust gelaten dienen te worden. Dit is inderdaad een enorme blinde vlek in onze maatschappij, waar de machthebbers geen geld voor over hebben en de gewone mensen niet van willen weten omdat het ons mensbeeld te zeer geweld aandoet.
Het demoniseren of doodzwijgen van “Sound of Freedom”, één van de weinige films die kinderhandel en de mondiale omvang ervan aan de kaak stelt, is duidelijk een exponent van deze tendens.