China en Rusland hebben zich opvallend stil gehouden en kijken aandachtig toe hoe de mondiale tektonische platen verschuiven als reactie op de ’twee oorlogen’ (Oekraïne en Israël’s ‘multiwar’). Eigenlijk is dat niet verwonderlijk; beide staten kunnen rustig toekijken hoe Biden en zijn team hun strategische fouten in Oekraïne en in de meervoudige oorlogen van Israël doorzetten.
De verstrengeling van de twee oorlogen zal natuurlijk het nieuwe tijdperk vormgeven. Er zijn wezenlijke risico’s, maar voorlopig kunnen ze met een gerust hart van een afstand toekijken hoe een climatisch moment in de wereldpolitiek zich ontvouwt, waarbij het tempo van de uitputting geleidelijk wordt opgevoerd tot een cirkel van vuur, schrijft Alastair Crooke.
Het punt hier is dat Biden, in het centrum van de storm, geen koelbloedige Sun-Tzu is. Zijn politiek is persoonlijk en zeer visceraal: zoals Noah Lanard schrijft in zijn forensische analyse van How Joe Biden Became America’s Top Hawk, zegt zijn eigen team het ronduit: Biden’s politiek zit in zijn ‘kishkes’ – zijn onderbuik.
Dat is te zien in de minachtende en grafische manier waarop Biden president Poetin afkraakt als een ‘autocraat’, en de manier waarop hij praat over slachtoffers van de Hamas-aanval die worden afgeslacht, seksueel misbruikt en gegijzeld, terwijl “het Palestijnse lijden vaag blijft – als het al wordt genoemd.” “Ik denk niet echt dat hij de Palestijnen ziet,” zegt Rashid Khalidi, hoogleraar moderne Arabische studies aan Columbia University.
Er is een lange en gerenommeerde geschiedenis van leiders die vanuit hun onbewuste, zonder zorgvuldige rationele berekening, de juiste beslissing nemen. In de oude wereld was dit een zeer gewaardeerde kwaliteit. Odysseus straalde het uit. Het werd mêtis genoemd. Maar dit vermogen was afhankelijk van een onpartijdig temperament en een vermogen om de dingen ‘globaal’ te zien; om de twee kanten van een munt te begrijpen, zouden we zeggen.
Maar wat gebeurt er als, zoals professor Khalidi impliceert, de ‘kishkes’ vervuld zijn van woede en gal; instinctieve sympathie voor Israël, gevoed door een verouderde kijk op de Israëlische binnenlandse scène. “Hij lijkt gewoon de menselijkheid van anderen niet te erkennen,” zoals een voormalig lid van Team Biden tegen Lanard zei.
Fouten – strategische fouten – zijn dan onvermijdelijk. En deze fouten lokken de VS naar binnen – dieper en dieper (zoals het Verzet voorzag). Michael Knights, een geleerde aan de neo-condenktank Washington Institute, merkte op:
“De Houthi’s zijn high van hun successen en zullen niet gemakkelijk af te schrikken zijn. Ze hebben de tijd van hun leven, door het op te nemen tegen een supermacht die hen waarschijnlijk niet kan afschrikken.”
Dit komt op de achtergrond van een oorlog in Oekraïne die al een voortijdig einde heeft bereikt. Zowel in de VS als onder haar bondgenoten in Europa wordt erkend dat Rusland overweldigend heeft gezegevierd, op alle ‘conflictgebieden’. Er is vrijwel geen kans dat deze situatie kan worden hersteld, ongeacht geld of nieuwe westerse ‘steun’.
De Oekraïense militairen proeven dagelijks de bittere vruchten van dit feit. Velen in de heersende klasse van Kiev ‘snappen het’ ook, maar zijn bang om hun mond open te doen. Het kader van hardliners achter Zelensky staat er echter op om door te gaan met hun waanidee om een nieuw offensief te beginnen.
Het zou een vriendelijkheid zijn tegenover ‘degenen die op het punt staan te sterven’ in een nieuwe vergeefse mobilisatie als het Westen een halt zou toeroepen. Het eindspel is onvermijdelijk: een overeenkomst om het conflict te beëindigen op de voorwaarden van Rusland.
Ahhh, maar vergeet Biden’s ‘kishkes’ niet: deze uitkomst zou betekenen dat Poetin ‘wint’ en dat Biden’s hoop op een overwinningsslinger in as verandert. De oorlog moet doorgaan, zelfs als het enige resultaat is dat langeafstandsraketten rechtstreeks op de burgersteden van Rusland worden afgevuurd (een oorlogsmisdaad).
Het is duidelijk waar dit naartoe gaat. Biden zit in een gat dat alleen maar dieper kan worden. Kan hij niet stoppen met graven? Sommigen in Amerika zouden willen dat hij dat deed, nu de Democratische verkiezingsvooruitzichten minder worden. Maar het lijkt waarschijnlijk dat hij dat niet kan, want dan zou zijn nemesis (Poetin) ‘winnen’.
Natuurlijk heeft zijn nemesis al gewonnen.
Over Israël gaat Lanard verder:
” … Biden heeft zijn onwrikbare steun voor Israël vaak getraceerd … naar “een lange, lange discussie” met Henry “Scoop” Jackson – een notoir havikistische senator (ooit omschreven als ‘meer zionistisch dan de zionisten’).
Nadat Biden vice-president werd, bleef hij bij zijn “geen daglicht” overtuiging”: (“dat vrede alleen zal komen als er “geen daglicht” is tussen Israël en de VS”). In een vorig jaar gepubliceerde memoires schreef Netanyahu dat Biden al vroeg duidelijk maakte dat hij bereid was om te helpen: “Je hebt hier niet al te veel vrienden, makker,” zei Biden naar verluidt. “Ik ben de enige vriend die je wel hebt. Dus bel me als het nodig is.”
In 2010, toen Netanyahu Obama woedend maakte met een grote uitbreiding van nederzettingen terwijl Biden in Israël was, meldde Peter Beinart dat terwijl Biden en zijn team het geschil privé wilden afhandelen, het Obama-kamp een heel andere weg insloeg: Secretary Clinton gaf Netanyahu 24 uur om te reageren en waarschuwde: “Als u niet gehoorzaamt – kan dat ongekende gevolgen hebben voor de bilaterale betrekkingen – van het soort dat nog nooit eerder is vertoond.”
“Biden had al snel contact met een verbijsterde Netanyahu … Biden ondermijnde de minister van Buitenlandse Zaken [Clinton] volledig en gaf [Netanyahu] een sterke indicatie dat wat er ook gepland werd in Washington heethoofdigheid was – en dat hij het onschadelijk kon maken als hij terugkwam.”
Toen Clinton het transcript zag, “besefte ze dat ze onder de bus was gegooid” door Biden, zei een ambtenaar. Beinart concludeerde:
“dat tijdens een kritieke periode vroeg in de regering-Obama, toen het Witte Huis overwoog om echte druk uit te oefenen op Netanyahu om de mogelijkheid van een Palestijnse staat levend te houden, Biden meer deed dan welke andere kabinetsfunctionaris dan ook om Netanyahu van die druk af te schermen.”
Het is duidelijk dat dergelijke verslagen Biden visceraal rechts plaatsen van sommigen in Netanyahu’s oorlogskabinet – “We gaan verdomme niets anders doen dan Israël beschermen,” zei Biden tijdens een fundraiser in december; “Verder niets.”
Een dergelijke onwrikbare steun is een zeker recept voor komende strategische fouten van de VS – zoals Moskou, Teheran en Peking al zullen hebben begrepen.
De voormalige Israëlische diplomaat en huidige insider in Washington, Alon Pinkas, is van mening dat, hoewel een oorlog tussen Israël en Hezbollah verwoestend zou zijn voor beide partijen, “waarom voelt het als onvermijdelijk?”
“Terwijl Washington op zijn hoede is voor een dergelijke ontwikkeling… lijkt Israël zich bij het idee neer te leggen. Zozeer zelfs – dat een artikel in de Washington Post Amerikaanse functionarissen citeert die “alarm” slaan en inschatten dat [Netanyahu] escalatie aanmoedigt als een sleutel tot zijn politieke overleving.”
Maar wat zeggen Biden’s kishkes tegen hem? Als een Israëlische militaire operatie om Hezbollah ten noorden van de Litani te ‘verplaatsen’ voor Pinkas onvermijdelijk ‘voelt’ en Israël zich daarbij ‘neerlegt’, zou het dan niet ook waarschijnlijk zijn – gezien Biden’s onwrikbare steun voor Israël – dat Biden zich op de een of andere manier ook neerlegt bij een oorlog?
Wat te denken van het bericht in de Washington Post van zondag dat Biden zijn staf heeft opgedragen een totale oorlog tussen Israël en Hezbollah te voorkomen?
Dat rapport – duidelijk doelbewust uitgelekt – was waarschijnlijk eerder bedoeld om de VS te vrijwaren van beschuldigingen van medeplichtigheid, mocht er oorlog uitbreken in het noorden.
Werd er een heel andere boodschap overgebracht via senator Lindsay Graham aan Netanyahu tijdens hun ontmoeting afgelopen donderdag – en aan Mohamed Bin Salman (die Graham later ontmoette in zijn woestijntent) – net zoals Biden in 2010 Netanyahu ‘in stilte’ vertelde dat hij Obama’s boodschap over de noodzaak van een Palestijnse staat moest negeren?
(Het is niet gebruikelijk dat hoge VS-figuren zowel de Israëlische premier als vervolgens de kroonprins ontmoeten zonder contact op te nemen met de leiding van het Witte Huis).
De sleutel tot het begrijpen van de complexiteit van de militaire actie in Libanon ligt in de noodzaak om het vanuit een breder perspectief te bekijken: vanuit het perspectief van de neocons roept de confrontatie met Hezbollah de voor- en nadelen op van een bredere Amerikaanse ‘oorlog’ met Iran. Een dergelijk conflict zou andere en explosievere geopolitieke en strategische aspecten met zich meebrengen, aangezien zowel China als Rusland een strategisch partnerschap met Iran hebben.
De Amerikaanse gezant Hochstein is deze week in Beiroet en heeft naar verluidt de opdracht gekregen om de Libanese en Israëlische partijen te binden aan de bepalingen van Resolutie 1701 van de VN-Veiligheidsraad uit 2006 (die nooit is uitgevoerd).
De Libanese regering heeft de VN een routekaart voorgesteld voor de uitvoering van 1701. De ‘kaart’ voorziet in een definitief akkoord over alle dertien betwiste grenspunten en stelt voor om de grens tussen Libanon en Israël dienovereenkomstig af te bakenen. Maar, zoals Pinkas opmerkt, is een dergelijke configuratie van de kwestie volledig misleidend, want Resolutie 1701 gaat niet simpelweg over een onopgelost territoriaal geschil in Libanon. De belangrijkste focus van Resolutie 1701 was (en is) de ontwapening en verplaatsing van Hezbollah, maar in het plan van de Libanese regering wordt Hezbollah helemaal niet genoemd, wat duidelijke vragen oproept over het realisme en het doel ervan.
Waarom zou Hezbollah kunnen worden overgehaald om te ontwapenen, terwijl Netanyahu en minister van Defensie Gallant dit weekend in een gezamenlijke verklaring hebben aangekondigd dat “de oorlog nog niet ten einde is: zowel in Gaza als aan de noordelijke grenzen” met Libanon.
Gallant waarschuwde afgelopen weekend duidelijk genoeg dat Israël niet zal tolereren dat ongeveer 100.000 Israëlische inwoners uit hun huizen in het noorden van Israël worden verdreven en niet naar huis kunnen terugkeren vanwege de dreigementen van Hezbollah. Mocht de diplomatieke oplossing van Hochstein er niet komen (waarbij Hezbollah wordt ontwapend en verwijderd uit het zuiden), dan zal Israël, beloofde Gallant, militaire actie ondernemen. “Het uurglas zal snel omslaan,” waarschuwde hij.
Misschien wel het meest afschrikwekkende en onheilspellende aan een militaire confrontatie tussen Israël en Hezbollah is de schijnbare onvermijdelijkheid ervan, concludeert Pinkas:
“Het gevoel dat het een uitgemaakte zaak is. Bij gebrek aan een wederzijds overeengekomen en duurzaam politiek akkoord, en gezien de bestaansreden van Hezbollah en de regionale motivaties van Iran, is zo’n oorlog misschien slechts een kwestie van tijd..
Toen Blinken in Israël aankwam, werd hij dan ook geconfronteerd met diepe scepsis over de mogelijkheid om met Libanon tot een akkoord te komen over de terugtrekking van Hezbollah naar de overkant van de rivier de Litani, meldt de Israëlische commentator Ben Caspit. (Nou, zeker, als het onderwerp helemaal niet ter sprake is gebracht bij Hezbollah!).
Als Israël Libanon zou binnenvallen om te proberen Hezbollah van de grens te verdrijven, zou het natuurlijk een soevereine VN-lidstaat binnenvallen. Ongeacht de omstandigheden zou het onmiddellijk internationaal worden aangeklaagd als een illegale agressie.
Is het doel van deze onderhandelingen dan om te proberen de Libanese staat te laten instemmen met een ‘uitgeklede’ (Sheba’a farms) overeenkomst die 1701 in principe accepteert, zodat Israël niet kan worden beschuldigd van het binnenvallen van een soevereine staat?
Zou dit ook een tactiek van Hezbollah kunnen zijn om in Libanese kringen de schuld te ontlopen van het uitlokken van een oorlog die de staat zou schaden, door Israël de schuld te geven van het lanceren van een aanval op Libanon? Is dit 1701-initiatief niet meer dan een schertsvertoning met het oog op mogelijke juridische gevolgen?
Zo ja, welke invloed heeft dit dan op de boodschap die Biden via achterkamertjes naar Israël zou kunnen sturen? We weten dat een van de boodschappen van de VS aan Iran is dat de VS geen oorlog met Iran wil. Zet dit de toon voor Biden om opnieuw aan te geven dat zijn eigen onwrikbare steun voor Israël intact blijft? Bijna zeker.
Rusland, Iran en China en een groot deel van de wereld kijken natuurlijk toe hoe de VS zich laat meeslepen in een reeks overlappende strategische fouten – de ene leidt tot de andere – die ongetwijfeld de wereldorde in hun voordeel zullen herschikken.
>Eigenlijk is dat niet verwonderlijk; beide staten kunnen rustig toekijken hoe Biden en zijn team hun strategische fouten in Oekraïne en in de meervoudige oorlogen van Israël doorzetten.
Is dat zo geen uitspraak geworden, dat het beter is een vijand die zichzelf vernietigd, te laten doen?
WoW top .
Frontnieuws,
Wat een geweldig artikel, het is een lange zit om het te lezen maar het leest heel geloofwaardig, dank voor het plaatsen ervan, complimenten, zeer goed geschreven en zou zo maar op waarheid kunnen berusten!!!
Grant Shapps wil 20.000 militairen naar Oost-Europa sturen
Shapps, de joodse WEF minister van Defensie van het VK, kondigde maandag aan dat het ‘vredesdividend’ van na de Koude Oorlog ten einde is.beloven 20.000 Britse militairen naar een grote NAVO-oefening in Oost-Europa te sturen , omdat hij waarschuwt dat het ‘vredesdividend’ van na de Koude Oorlog ten einde is.
Grant Shapps zal waarschuwen dat “de gevechtslinies opnieuw worden getrokken” terwijl hij in een toespraak in Londen de inzet van leger-, marine- en RAF-leden aankondigt voor de oefening aan de Russische grenzen .
Het zal de grootste inzet zijn van Britse landstrijdkrachten bij de NAVO sinds het hoogtepunt van de Koude Oorlog in 1984, een jaar voordat Michail Gorbatsjov Sovjetleider werd .
Dit komt nadat Rishi Sunak aankondigde dat de Britse militaire financiering aan Oekraïne het komende jaar zou worden verhoogd tot £2,5 miljard en de minister van Buitenlandse Zaken waarschuwde voor de groeiende dreiging van Iran , dat terroristen zoals Hamas en de Houthi’s financiert die schepen hebben aangevallen. in de Rode Zee. >>>
https://www.yahoo.com/news/grant-shapps-set-send-20-080000126.html?
De premier van Groot-Brittannië Rishi Sunak is net als de premier van Schotland Humza Yusef & de burgemeester van Londen Sadiq Khan hebben alle drie hun bakermat in India en dit is een duidelijke graadmeter hoe ook in de UK de omvolking onverminderd doorgaat.
no more zog wars