Nu weten wij wat het is om tussen krankzinnigen te leven

Van 1965-71 zond CBS een komedieserie uit onder de titel Green Acres. De hoofdpersoon van de show, Oliver Wendell Douglas, was een advocaat uit NYC die een boerderij kocht en, enkele jaren vooruitlopend op de tijdgeest, terugging naar het land. In Hooterville, zijn geadopteerde woonplaats, draagt Oliver een driedelig pak terwijl hij op zijn tractor rijdt en wordt hij omringd door boerenkinkels, bedriegers en stuntelende bureaucraten. De show portretteert de dagelijkse ontmoetingen van deze naïeve romanticus met de gestoorde plaatselijke bevolking en zijn geniale, Hongaarse immigrante, ongerijmde, glamoureuze, onwillige boerin Lisa, die ook nog eens heel slecht kan koken. Elke interactie eindigt met Oliver die geërgerd raakt door de potsierlijke uitspraken of gedragingen van degenen in zijn nieuwe omgeving, schrijft Mark Oshinskie.

Ik herinner me dat deze surrealistische show heel grappig was. Andere mensen aan het eind van hun Latijn zien, is vaak amusant.

Maar het meemaken van de Coronamania bracht mij aan het eind van mijn Latijn. Ik was geen minuut bang voor de Ro. Ik heb in de loop van de tijd een zekere praktische kennis ontwikkeld van biologie, systeemecologie en menselijke gezondheid, en ik ben sceptisch over de media en de regering, en vanaf de eerste dag leek mij de virale dreiging sterk overdreven.

Ik betwijfel of ik ooit geïnfecteerd ben, hoewel ik me op een februarimiddag in 2020 een beetje vreemd voelde, een dutje deed en daarna een week lang een verder onverklaarbare droge hoest had. Op dat moment zou ik misschien 40 cycli PCR positief getest hebben op Covid. Maar ja, dat deden mandarijnen ook.

Ik heb ook nooit rechtstreeks iemand gekend die aan Covid gestorven is. Van de vele honderden mensen die ik ken, kenden er slechts vijf iemand die aan Covid gestorven zou zijn; elk vermeend slachtoffer was zeer oud en/of zeer basaal ongezond. Dit anekdotisch bewijs weerspiegelde de voor de hand liggende, en biologisch niet verrassende, statistische tendens, die de media gemakshalve negeerden. Het publiek verloor ook het demografisch duidelijke risicoprofiel van Covid uit het oog.

Er is niets gebeurd in maart 2020, of in de daaropvolgende 28 maanden, dat mij mijn aanvankelijke mening deed herzien dat het virus functioneel geen risico inhoudt voor iedereen die gezond is en jonger dan 70. Zelfs de overgrote meerderheid van de oude, te zware of immunogecompromitteerde mensen had grote kans om een virus te overleven dat door de media histrionisch in beeld werd gebracht en dat door velen, waaronder Trump, ten onrechte als “De Pest” werd beschouwd.

Later werd bekend – maar dat werd veel te weinig gemeld – dat veel van de vermeende Covid-doden ten onrechte aan Covid werden toegeschreven vanwege perverse financiële stimulansen van de CARES Act aan ziekenhuizen; dat behandelingsprotocollen veel doden veroorzaakten; en dat goedkope, alternatieve behandelingen in een vroeg stadium of zelfzorg veel betere resultaten opleverden dan de protocollen die de ziekenhuizen over het algemeen toepasten.

Vanaf het begin voorzag ik hoge economische, sociale en psychologische kosten voor het sluiten van de samenleving. Sommige van die gevolgen heb ik zelf aan den lijve ondervonden: de verveling, de verloren levenservaringen en de verloren besparingen, via de door de federale uitgaven aangedreven inflatie. Veel – vooral jongere – mensen die ik ken leden er veel meer onder dan ik. Het was duidelijk dat de vermeende voordelen voor de volksgezondheid van lockdown, maskeren, testen en het nemen van veel gehypte prikken deze menselijke kosten niet zouden rechtvaardigen. Een Johns Hopkins studie van 2 februari 2022 bevestigde deze hypothese resoluut.

Toch is voor mij en voor anderen het moeilijkste van de afgelopen 28 maanden geweest dat ik omringd was door zoveel mensen die zo diep van de realiteit verwijderd waren. 28 maanden lang voelde ik/voelden wij ons als Oliver Wendell Douglas in Hooterville. Zonder de lachtrack. Wij zouden uitvoerig kunnen discussiëren over de vraag of The Gods Must Be Crazy. Maar zonder twijfel – en ik probeer niet grappig te zijn – hebben wij geleerd dat veel mensen om ons heen dat zijn.

En nog slecht geïnformeerd ook. Zoveel mensen overschatten het gevaar van het Coronavirus enorm. Eenenveertig procent van de Democraten dacht dat meer dan 50% van de geïnfecteerden in het ziekenhuis terechtkwam, terwijl nog eens 28 procent van de Democraten dat cijfer tussen 20% en 49% plaatste. Het werkelijke aantal lag tussen de 1% en 5%. Achtentwintig procent van de ondervraagde Democraten meende dat 10% van de geïnfecteerden, stierf; velen dachten dat 30% van de geïnfecteerden, stierf. Het werkelijke sterftecijfer van de besmetting lag ver onder de 1%. Uit een andere peiling bleek dat veel Democraten – waaronder enkele die ik kende – geloofden dat het virus 10% van alle Amerikanen, d.w.z. 33 miljoen mensen, had gedood. Denkt u zich eens in hoe dat eruit zou zien.

De misleidden overschatten ook naïef het menselijk vermogen om de overdracht van een virus te stoppen. En zij wisten niets van de statistische kunstgrepen die toegepast werden op het dodental, het aantal gevallen en de resultaten van de vaccinaties. De voordelen van de injecties werden schandalig overgewaardeerd en de verwondingen van de injecties zijn systematisch verborgen gehouden. Uit nieuwe gegevens blijkt dat de prikken het risico op infecties en sterfgevallen verhogen, niet verlagen. Ondanks alle vroegere hype en steun voor de injecties – en de mandaten – kan het veiligheidsbeeld van de “vaccins” op lange termijn heel lelijk worden.

Ik heb me geërgerd aan die alomtegenwoordige onwetendheid, angst, goedgelovigheid, oneerlijkheid en bedriegerij. Het kwam, non-stop, uit alle richtingen: regering, tv, kranten, radio, het internet, de farmaceutische industrie, mensen op straat, buren, studenten, werkgevers, vrienden en familie – hoewel gelukkig met enkele opmerkelijke uitzonderingen, zoals mijn vrouw, twee broers en zussen, twee schoonouders, twee neven en nichten en de scherpzinnige, hoewel “ongeschoolde” Mexicaanse immigranten met wie ik werk. En anders dan bij het kijken naar Green Acres, kon ik de gekte om mij heen niet uitzetten nadat er een half uur voorbij was. Spoedig nadat ik de eerste golf van angstzaaierij had gezien, heb ik alle mainstream bronnen van verkeerde informatie op zwart gezet. Maar het was onvermijdelijk dat ik met veel irrationeel angstige mensen te maken kreeg of naar hen moest kijken.

In plaats van de beminnelijke onnozelheid van de personages van Green Acres, reageerden de mensen tegenover wie ik mijn kritiek op Coronamania uitte met een misplaatste, vaak woedende zekerheid dat dit een vreselijke crisis was die iedereen bedreigde, dat de ongemaskerden haar veroorzaakten en de ongevaccineerden haar in stand hielden. Degenen met de minste feitenkennis waren de grootste voorstanders van de Covid-interventies.

Net als u, hoorde ik herhaaldelijk mensen angstvallig soundbites opzeggen die zij uit de media hadden geleerd, zoals:

“We zitten hier allemaal samen in!”

“Het is een nieuw virus!”

“We beleven historische tijden!”

“Dit is ernstig. De (87-jarige) schoonvader van mijn vriendin is er aan gestorven!”

“Ik volg de CDC-protocollen om de “curve af te vlakken/de verspreiding te stoppen!”

“Als het maar één leven redt!”

“Ik wil u niet ontmoeten voor een etentje buiten de deur als u door mijn deelstaat passeert, omdat u uit New Jersey komt en de infecties daar ‘pieken’.” (De mensen hielden van dat woord; het klonk wetenschappelijk gesofisticeerd, actueel en eng).

“Waarom zou ik naar u luisteren? U bent geen dokter!”

Later verzekerden tientallen mensen – waaronder drie artsen die uitdrukkelijk hun rang trokken – mij dat de injecties: “echt goed!”, “veilig en doeltreffend,” “een technologisch wonder” waren en dat “ze dit allemaal zullen doen verdwijnen,” dat “iedereen ze moest nemen” en dat degenen die weigerden zich in te spuiten “egoïstisch waren en anderen in gevaar brachten.”

Etc.

LOL. De spottende soort.

Tientallen miljoenen verstopten zich thuis en aten aangeleverd voedsel. Zij droegen maskers als zij alleen liepen of reden, zelfs na het innemen van de “vaccins” waarin zij zo sterk geloofden.

Dag na dag, week na week, maand na maand, 28 maanden lang, hoorde ik de mensen de sjibbolet aanroepen, en de mantra nazeggen: “Pandemie!” Het uitspreken van dit toverwoord was bedoeld om elke verstoring van het normale leven te rechtvaardigen, om het niet nakomen van een hele reeks persoonlijke verantwoordelijkheden te verontschuldigen, en om elke redelijke discussie/mening uit te sluiten die de conclusie zou kunnen ondersteunen dat de georkestreerde, opportunistische overreactie op een ademhalingsvirus een volledige, vermijdbare, door de regering en de media veroorzaakte ineenstorting was.

Ik zag al het Pandemanium-dogma als leugens. De tijd heeft bewezen dat ik gelijk had; uitspraken die Medium.com ertoe brachten mij te de-platformen, zijn ontegenzeggelijk waar gebleken. Na anderhalf jaar vaccinfascisme hebben bedriegers als Fauci en Birx eindelijk toegegeven dat de vaccins de verspreiding niet tegenhouden. Het Witte Huis geeft nu toe wat ik en vele anderen in maart 2020 al zeiden: wijdverspreide infecties kunnen niet worden tegengegaan.

Wat zullen zij nu toegeven?

Gedurende de afgelopen 28 maanden geloofden de meeste mensen met wie ik in contact kwam sterker in de leugens van de Corona “deskundigen” dan dat zij in iets anders geloofden. Het was pathetisch en gekmakend.

Het is verbazingwekkend dat, na al die tijd en na al het mislukken van de lockdown/maskers/testen/prikken, sommigen van de gehersenspoelden zich nog steeds vastklampen aan het idee dat een ademhalingsvirus dat bijna iedereen overleeft een ernstige bedreiging blijft, en dat allen zich moeten maskeren, testen en boosteren. Zelfs degenen die laattijdig de dwaasheid van deze ingrepen hebben ingezien, zullen niet toegeven dat hun alarmisme ongegrond is geweest, en uiterst schadelijk.

In plaats van deze epische episode van massapsychose te moeten doorstaan, had ik misschien liever gehad dat een of andere natuurramp mijn streek had getroffen. Natuurlijk zou een natuurramp, in tegenstelling tot Covid, vitale mensen gedood hebben. Daar zou ik een hekel aan hebben gehad. Een natuurramp zou ook gemeenschappen en levens ontwricht hebben, en personen en de maatschappij veel middelen gekost hebben. Maar zelfs een combinatie van de sterkste orkanen, tornado’s, overstromingen en bosbranden die de VS ooit getroffen hebben, zou veel minder ontwrichting veroorzaakt hebben dan de antropogene overreactie op een infectie die de meeste mensen als een verkoudheid ervaren.

Het optreden en de gevolgen van een hittegolf/droogte (zoals wij nu hebben, en die mijn pogingen om voedsel te verbouwen op mijn uitgedroogde, voorheen groene, Acres belemmert), een aardbeving of een orkaan zouden tenminste objectief onloochenbaar en onvermijdelijk geweest zijn. Ik had het verdriet en de vrees van anderen kunnen begrijpen en delen, en hun oordeel kunnen respecteren. Ik had met hen van gedachten kunnen wisselen en niet van hen hoeven te verwachten dat zij de paniek zouden bevestigen en mee zouden gaan in een steeds wisselende reeks ronduit belachelijke “bestrijdingsmaatregelen”.

Het zou veel zinvoller geweest zijn om dingen te doen als voedsel en water uitdelen en platgereden gebouwen herbouwen, dan om te testen en te traceren. Wie heeft het testdebacle van 70 plus-miljarden-dollars en de andere politieke pruimen van de CARES Act bedacht en gefinancierd? Hoeveel mensen hadden er gevoed en gehuisvest kunnen worden met de biljoenen die verspild zijn aan “Covid Relief?”

In tegenstelling tot de Coronamania zou de schade van natuurrampen van beperkte geografische omvang en duur geweest zijn. In plaats van een op Covid gebaseerde vervreemding van ontspoorde anderen te voelen, zou het wederzijds meemaken van een natuurramp mij een gevoel van solidariteit met mijn landgenoten hebben gegeven. (Ik ben opgegroeid in een buurt die de meeste jaren overstroomde; families die met roeibootjes door straten trokken waar het modderwater vanaf spoot). Ik zou veel minder pessimistisch geweest zijn over onze collectieve toekomst dan ik de afgelopen 28 maanden geweest ben.

Sinds dag 1 heeft de hele zaak voor mij gevoeld als een PsyOp tegen zowel de angstigen als de verstandigen. Degenen die het bewerkstelligd hebben, hebben een heleboel mensen gebroken.

Maar de Hootervillianen konden Oliver Wendell Douglas niet breken. En de Coronamaniakken zullen mij niet breken.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

COVID-19 VACCIN DOSSIER

Kijk: Uur durende video toont een tsunami van slachtoffers van COVID-19 injectie

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: