Normaal zijn in een krankzinnige samenleving

Als u deze column leest, is de kans groot dat u al weet hoe krankzinnig onze samenleving is. Misschien besefte u voor het eerst dat er iets grondig mis was met onze wereld toen u de discrepantie opmerkte tussen wat de meeste mensen werkelijk geloven – dat JFK werd vermoord als gevolg van een samenzwering, bijvoorbeeld – en wat er van u wordt verwacht in de “geciviliseerde” samenleving – namelijk dat de Warren Commission de zaak tot op de bodem heeft uitgezocht en dat iedereen die haar bevindingen in twijfel trekt een gekke samenzweringstheoreticus is, schrijft James Corbett.

Of misschien viel het kwartje toen u ex-minister van Buitenlandse Zaken Madeleine Albright in 60 Minutes hoorde verklaren dat de dood van een half miljoen Iraakse kinderen tijdens de campagne van het ministerie van Buitenlandse Zaken tegen Saddam Hoessein “het waard was”.

Of misschien begon u, net als vele miljoenen anderen over de hele wereld, zich af te vragen of onze samenleving wel normaal was toen u de waanzin van de afgelopen drie jaar zag, toen regeringen mensen in hun huizen opsloten en de armsten onder ons aan de hongerdood onderwierpen en miljarden mensen tot nooit eerder toegepaste medische ingrepen dwongen in naam van de “volksgezondheid”.

Ook ik heb mijn eigen momenten van bewustwording gehad. En terwijl ik de frustratie voel die voortkomt uit het besef hoe ziek en verwrongen de wereld kan zijn, moet ik vaak denken aan de beroemde opmerking van Jiddu Krishnamurti: “Het is geen maatstaf voor gezondheid om goed aangepast te zijn aan een diep zieke samenleving.”

Maar ik heb ook gemerkt dat je na verloop van tijd gewend raakt aan de waanzin van deze zieke maatschappij. Je begint het zelfs te verwachten.

Natuurlijk liegen politici altijd tegen het publiek.

Natuurlijk denken machthebbers er niet over na om duizenden van hun medeburgers te vermoorden – laat staan miljoenen in het Midden-Oosten – om hun doelen te bereiken.

Natuurlijk verzinnen ze een valse zwendel om hun bioveiligheidsstaat in te luiden en natuurlijk heeft het niets te maken met het gezond houden van mensen.

In feite, als je eenmaal door de leugens heen ziet en beseft hoe diep ziek onze samenleving is geworden, blijkt dat het niet meer de grote dingen zijn die je schokken. Het zijn de kleine dingen.

Zoals het bord hierboven. Het hangt boven het urinoir in de toiletruimte van mijn stamcafé en het is een veelvoorkomend bord in mannentoiletten hier in Japan. Het spoort de lezer aan om “een stap vooruit” te zetten, want zelfs hier in Japan, ondanks de reputatie van Japan voor obsessieve netheid, kunnen mannen soms onvoorzichtig zijn en het urinoir missen. Dat was echter niet wat mijn aandacht trok.

Nee, wat mij opviel aan dit bord was de verwijzing naar “SDGs: GOAL.6”. Toegegeven, de meeste mensen in Japan zouden geen twee keer nadenken over dit verzoek. Maar voor mij was het een van die kleine maar ongelooflijk scherpe herinneringen aan de ziekte van onze samenleving.

Voor degenen die het thuis niet bijhouden, “SDG’s” staat voor “Sustainable Development Goals”, de “transformatieve doelen en doelstellingen” die de VN in 2015 op de wereld losliet als onderdeel van haar “2030 Agenda voor Duurzame Ontwikkeling“. Met name doelstelling 6 belooft “de beschikbaarheid en het duurzame beheer van water en sanitaire voorzieningen voor iedereen te waarborgen“, wat een van die vage, onschuldig klinkende verklaringen is waarachter een veel snoodere agenda schuilgaat van monopolisering van hulpbronnen en bevolkingscontrole – tirannieke doelstellingen die kenmerkend zijn voor zoveel van de SDG’s.

Ondertussen heb ik met ontsteltenis toegekeken hoe de SDG’s steeds meer zijn binnengedrongen in het dagelijks leven hier in Japan. Het is überhaupt niet ongebruikelijk om een productadvertentie te zien met de kenmerkende gekleurde vakjes die aangeven welke SDG (of SDG’s) dat product zogenaamd bevordert (hoe tenenkrommend ook), of om reversspelden te zien met de regenboogcirkel van het SDG-logo, nu een normaal attribuut op het pak van Japanse zakenlieden.

Maar om hier een SDG te zien? Op een bord boven een urinoir? Kunnen we echt nergens heen waar we niet worden onderworpen aan deze 2030 Agenda voor Duurzame Slavernij-propaganda en alles van de Grote Reset/Vierde Industriële Revolutie/neo-feodale/transmenselijke nachtmerrie die het oproept?

Misschien wel het vreemdste van allemaal is dat als ik de gemiddelde persoon hier op deze waanzin zou wijzen, ze me zouden aankijken alsof ik de gek ben. En als ik mijn standpunt zou onderbouwen met de hoeveelheden gedocumenteerde informatie over de perverse aard van deze door de VN gesteunde globalistische agenda – de informatie in talloze documentaires en podcasts en interviews en artikelen over dit onderwerp – zou ik ongetwijfeld nog gekker overkomen.

“Wat is het probleem? Het is maar een teken.”

Wat blijkt, het teken is inderdaad een teken. Een teken dat onze samenleving in feite lijdt aan de gevolgen van een geestesziekte.

Onze (wan)leiders zijn psychopaten

Het zijn “meedogenloze roofdieren die charme, intimidatie en, indien nodig, impulsief en koelbloedig geweld gebruiken om hun doel te bereiken”.

Ze “ploegen meedogenloos hun weg door het leven en laten een breed spoor achter van gebroken harten, verbrijzelde verwachtingen en lege portemonnees”.

Ze hebben “geen gevoelens van schuld of wroeging, wat ze ook doen, geen beperkend gevoel van zorg voor het welzijn van vreemden, vrienden of zelfs familieleden.”

Heb ik het over politici? Technocraten? Miljardair “filantrokapitalisten”? Royalty’s? Captains of industry?

Natuurlijk heb ik het daar over. Maar ik heb het ook over psychopaten.

We weten allemaal wat een psychopaat is, althans dat denken we. Het zijn kettingzaag zwaaiende, gestoorde seriemoordenaars, zoals Leatherface uit The Texas Chainsaw Massacre. Of het zijn met messen zwaaiende, gestoorde seriemoordenaars, zoals Buffalo Bill uit The Silence of the Lambs. Of het zijn zuurspuitende, kapelbloem dragende, gestoorde seriemoordenaars, zoals The Joker uit Batman.

Maar als dat is waar we aan denken als we aan een psychopaat denken, zijn we weer eens het slachtoffer van de voorspellende programmeurs van Hollywood, die ons begrip van de werkelijkheid niet construeren op basis van werkelijke, geleefde ervaringen, maar op basis van fictieve personages die door schrijvers zijn bedacht en op een scherm geprojecteerd.

In de echte wereld zijn psychopaten een deel van de bevolking zonder geweten. De overgrote meerderheid van ons, die wel een geweten heeft en ervan uitgaat dat het innerlijke leven van de meeste mensen grotendeels vergelijkbaar is met dat van ons, ziet niet wat deze vreemde mentale toestand inhoudt.

In The Sociopath Next Door laat Dr. Martha Stout, een klinisch psychologe die een groot deel van haar carrière aan dit onderwerp heeft gewijd, zien wat de afwezigheid van een geweten werkelijk betekent door haar lezers uit te nodigen deel te nemen aan deze oefening:

De mogelijkheden tot manipulatie, bedrog, geweld en vernietiging die deze aandoening met zich meebrengt, zouden nu wel duidelijk moeten zijn. En inderdaad, zoals een aantal boeken van psychologen en onderzoekers die psychopathie bestuderen – van Howard Cleckley’s baanbrekende werk uit 1941, The Mask of Sanity, tot Robert Hare’s populaire boek, Without Conscience, tot Andrew Lobaczewski’s uit de vuilnisbak van de geschiedenis gered door een onafhankelijke uitgeverij opus, Political Ponerology – hebben door de jaren heen herhaaldelijk geprobeerd het publiek te waarschuwen dat psychopaten bestaan, dat ze ongeveer 4% van de bevolking uitmaken en dat ze verantwoordelijk zijn voor veel van de ellende in onze samenleving.

Dus hoe weten we wie een psychopaat is? Dat is, zoals u zich kunt voorstellen, een zeer omstreden vraag. Hoewel er verschillende biomedische verklaringen voor de aandoening zijn geopperd – bijvoorbeeld disfunctie van de amygdala en de ventromediale prefrontale cortex – en er de afgelopen halve eeuw tientallen onderzoeken zijn gedaan naar de relatie tussen hersenfysiologie en psychopathie, wordt psychopathie meestal gediagnosticeerd aan de hand van de Psychopathy Checklist, Revised, beter bekend als de PCL-R.

Ontworpen door Robert Hare – de meest invloedrijke psychopathie onderzoeker van de afgelopen halve eeuw – omvat de PCL-R onder andere een semi-gestructureerd interview waarin een persoon wordt getest op 20 persoonlijkheidskenmerken en geregistreerde gedragingen, van “egocentrisme/groot gevoel van eigenwaarde” tot “pathologisch liegen en bedriegen” tot “gebrek aan wroeging of schuld” tot “vroege gedragsproblemen”.

Hoewel geen van deze persoonlijkheidskenmerken op zichzelf een indicatie zijn van psychopathie, wordt de aanwezigheid van een bepaald aantal ervan (wat overeenkomt met een score van 30 of hoger op de PCL-R test) gebruikt om de diagnose te stellen.

Dus, hoe zou uw gemiddelde politicus scoren op deze test? Laten we eens kijken.

Egocentrisme / grandioos gevoel van eigenwaarde? Check.

Pathologisch liegen en bedriegen? Check.

Bedrog / gebrek aan oprechtheid? Check.

Gebrek aan wroeging of schuld? Check.

Hardvochtig / gebrek aan empathie? Check.

Parasitaire levensstijl? Is dat niet de definitie van een carrière politicus?

Vroegtijdige gedragsproblemen? Check. (Eigenlijk komt deze rechtstreeks uit het boek van Stout … maar haar verhaal over de jongen die zijn “Star-Spangled Banner” rotjes in hun doos met schedel-en-kruisbeenderen gebruikt om kikkers op te blazen, is slechts een “samengesteld” geval dat natuurlijk niet bedoeld is om iemand in het bijzonder voor te stellen).

Ik zou kunnen doorgaan, maar u krijgt het idee.

Om eerlijk te zijn, een lijst van geïsoleerde voorbeelden van dergelijk gedrag van politici is niet genoeg om iemand als psychopaat te diagnosticeren en zou u op zichzelf nergens van moeten overtuigen. Evenmin moet u overtuigd worden door de psychologen die hun professionele mening hebben gegeven over politici die ze zelf niet hebben onderzocht – zoals neuropsycholoog Paul Broks, die in 2003 speculeerde of Tony Blair “een plausibele psychopaat” was, of professor in de psychologie David T. Lykken, die in het Handbook of Psychopathy niet alleen stelt dat Stalin en Hitler hoogfunctionerende psychopaten waren, maar dat Lyndon B. Johnson “een voorbeeld was van dit syndroom“.

Is het dan eerlijk om te vermoeden dat psychopaten oververtegenwoordigd zijn in de politieke klasse? Volgens Martha Stout wel:

Voor wat het waard is, bepaalde leden van de Britse regering lijken het daarmee eens te zijn. In 1982 suggereerde een ambtenaar van het Britse Ministerie van Binnenlandse Zaken voor om “psychopaten aan te werven om de orde te herstellen in het geval Engeland getroffen wordt door een verwoestende nucleaire aanval”. En de redenering achter deze verrassende suggestie? Het feit dat psychopaten “geen gevoelens hebben voor anderen, noch een morele code, en meestal zeer intelligent en logisch zijn” betekent dat ze “zeer goed zouden zijn in crisissituaties”.

De a priori argumenten voor het nut van psychopathische eigenschappen in politieke functies zijn vrij duidelijk, maar empirische gegevens die deze intuïtie ondersteunen zijn moeilijk te vinden. Immers, politici, bedrijfsleiders, royals en bankiers krijgen geen PCL-R test voordat ze hun ambt of positie aanvaarden.

Niettemin hebben een aantal onderzoekers gegevens aangedragen die de stelling van de politieke en bedrijfspsychopathie ondersteunen. Deze omvatten:

• Clive Boddy, een professor aan de Anglia Ruskin University, die stelt dat “het bewijs voor het bestaan van witteboorden-psychopaten afkomstig is van meerdere studies die psychopathie hebben gevonden onder witteboorden-populaties”;
• Dr. Kevin Dutton, een psycholoog van de Universiteit van Oxford, die een standaard psychometrisch instrument gebruikte – de Psychopathic Personality Inventory (Revised) – om een aantal huidige en historische politieke persoonlijkheden te scoren. Hij ontdekte dat Donald Trump, Hillary Clinton en Ted Cruz relatief hoog scoorden op de test (samen met Winston Churchill, Adolf Hitler en Saddam Hussein);
• Scott O. Lilienfeld, een professor in de psychologie aan de Emery University die een onderzoek leidde naar de 43 Amerikaanse presidenten tot aan George W. Bush, waaruit bleek dat bepaalde psychopathische persoonlijkheidskenmerken direct correleren met politiek succes; en
• Ryan Murphy, onderzoekshoogleraar aan de Southern Methodist University, wiens studie uit 2018 concludeerde dat Washington, D.C., de hoogste prevalentie had van persoonlijkheidstrekken die overeenkomen met psychopathie in de continentale VS (en ook vond dat de concentratie van advocaten gecorreleerd is met de prevalentie van psychopathie in een geografisch gebied).

Zelfs Robert Hare – die medeauteur is van één van de weinige empirische studies die een hogere prevalentie van psychopathische karaktertrekken bevestigt onder zakelijke professionals in managementopleidingen dan onder de algemene bevolking – heeft gezegd dat het hem spijt dat hij het grootste deel van zijn carrière heeft besteed aan het bestuderen van psychopaten in de gevangenis in plaats van psychopaten in politieke en economische machtsposities. Toen hem gevraagd werd naar deze spijt, merkte hij op dat “seriemoordenaars families ruïneren”, terwijl “psychopaten uit het bedrijfsleven, de politiek en de religie economieën ruïneren. Ze ruïneren samenlevingen.”

Het feit dat de belangrijkste politieke, financiële en zakelijke machtsposities in onze samenleving worden gedomineerd door psychopaten, helpt zeker te verklaren waarom onze samenleving zo diep ziek is als wij niet-psychopaten weten. Voor degenen die nog steeds geloven dat onze zieke samenleving kan worden genezen door een beroep te doen op het politieke proces, lijkt dit het slechtst denkbare nieuws.

… Maar het is nog erger dan dat. Deze politieke psychopaten ruïneren niet alleen samenlevingen. Ze hervormen samenlevingen naar hun eigen beeld.

Projecties van de psychopaten

In de psychologie verwijst “projectie” naar het verplaatsen van eigen gevoelens naar een andere persoon. Zoals Psychology Today uitlegt:

Dit concept van projectie stelt ons in staat beter te begrijpen waarom politieke psychopaten samenzweringstheoretici en politieke tegenstanders pathologiseren: zij projecteren hun eigen geestelijke stoornissen op hun ideologische tegenstanders.

Maar er is nog een andere manier waarop psychopaten hun pathologie “projecteren” op het wereldtoneel. Psychopaten maken namelijk niet alleen gebruik van hun gebrek aan geweten om politieke of economische macht te verkrijgen. Ze gebruiken die macht om de organisatie die ze leiden om te vormen tot een projectie van hun eigen psychopathische neigingen.

In een gedenkwaardige scène uit de documentaire The Corporation uit 2003 wijst Robert Hare erop dat een bedrijf onder leiding van een psychopaat zelf als psychopaat kan worden gediagnosticeerd. Zo worden de egocentrische en narcistische neigingen van de psychopathische baas weerspiegeld in de ontwikkeling van de public relations van het bedrijf. Het vermogen van de psychopaat tot schuldloze misleiding en manipulatie van anderen komt tot uiting in het reclame- en marketingmateriaal van het bedrijf. De bereidheid van de psychopaat om zonder schaamte misdaden te plegen bij het nastreven van zijn doelstellingen vindt zijn analogie in de bereidheid van het bedrijf om de wet flagrant te overtreden. En het totale gebrek aan wroeging van de psychopaat voor zijn misdaden wordt weerspiegeld door de cynische berekening van het bedrijf dat boetes en straffen voor zijn illegale handelingen slechts de “kosten van het zakendoen” zijn.

Maar de psychopaat stopt niet bij het veranderen van een organisatie in een projectie van zijn eigen perverse persoonlijkheid. Of het nu gaat om een bedrijf, een bank of, in het geval van een politieke psychopaat, een hele natie, de organisatie onder zijn controle begint uiteindelijk het karakter en het gedrag van de werknemers of burgers onder zijn duim te veranderen.

Het idee dat psychopathische systemen niet-psychopaten kunnen laten handelen als psychopaten druist op het eerste gezicht misschien in tegen onze morele intuïtie. Wij redeneren dat mensen of “goede mensen” of “slechte mensen” zijn. Ze zijn of psychopathisch of gezond. Ze zijn ofwel het type mens dat een verschrikkelijke misdaad begaat, ofwel niet.

Het blijkt echter dat onze redenering onjuist is gebleken uit onderzoek naar “secundaire psychopathie“. Deze categorie van psychopathie, soms ook sociopathie genoemd, is bedoeld om primaire psychopaten – zij die geboren worden met het “gebrek aan geweten” en de bijbehorende neurocognitieve stoornissen waarover Hare, Stout en anderen spreken – te onderscheiden van secundaire psychopaten, die psychopathische trekken ontwikkelen als gevolg van de omgeving waarin ze functioneren.

Er zijn in de loop der decennia veel experimenten uitgevoerd om het fenomeen van secundaire psychopathie te onderzoeken en hoe “goede mensen” in situaties kunnen worden geplaatst waarin zij “slechte dingen” zullen doen, van het schijnbaar alledaagse Asch-conformiteitsexperiment, dat aantoonde dat mensen vaak bereid zijn om aantoonbare leugens te verkondigen en zelfs te geloven om te voorkomen dat een groepsconsensus wordt verbroken, tot het werkelijk schokkende Milgram-experiment, dat aantoonde dat gewone mensen kunnen worden aangezet tot het toedienen van potentieel dodelijke schokken aan vreemden, op voorspraak van een autoriteitsfiguur.

Maar misschien wel het meest onthullende experiment voor het begrijpen van secundaire psychopathie is het Stanford Gevangenisexperiment.

Dit experiment uit 1971, geleid door Philip Zimbardo, professor in de psychologie aan Stanford, bestond uit het werven van deelnemers uit de lokale gemeenschap met een aanbod van $15 per dag om deel te nemen aan een “psychologische studie van het gevangenisleven”. De rekruten werden vervolgens gescreend om iedereen met psychologische afwijkingen uit te sluiten, en de resterende kandidaten werden willekeurig toegewezen als bewakers of gevangenen en moesten zich voorbereiden op twee weken leven in de kelder van het psychologiegebouw van Stanford, dat was omgebouwd tot een geïmproviseerde gevangenis.

De resultaten van dat experiment zijn inmiddels berucht. Door de deelnemers onder te dompelen in het rollenspel met realistische verrassings”arrestaties” van de gevangenen door echte Palo Alto politieagenten, ontaardde de oefening al snel in een studie in wreedheid. De gevangenis”bewakers” bedachten al snel meer en meer sadistische manieren om hun autoriteit over de “gevangenen” te laten gelden, en twee van de studenten moesten in de eerste dagen van de beproeving uit de gevangenis worden “vrijgelaten” vanwege de mentale stress die het hen had bezorgd. Het experiment werd al na zes dagen afgebroken, waarbij de onderzoekers vaststelden dat zowel de gevangenen als de bewakers “pathologische reacties” op de nagebootste gevangenissituatie hadden vertoond.

Hoe kon dit gebeuren? Hoe zijn anders gemiddelde, gezonde jonge mannen in minder dan een week tijd in een dergelijke barbaarsheid vervallen? In zijn boek The Lucifer Effect: How Good People Turn Evil, waarin dat onderzoek en de daaropvolgende decennia van onderzoek naar de psychologie van het kwaad worden gedocumenteerd, denkt Zimbardo na over hoe een systeem de pathologieën kan weerspiegelen van degenen die het hebben gecreëerd en hoe het op zijn beurt individuen kan beïnvloeden om slechte daden te plegen: “Tenzij we gevoelig worden voor de werkelijke macht van het systeem, die steevast verborgen is achter een sluier van geheimzinnigheid, en zijn eigen regels en voorschriften volledig begrijpen, zal gedragsverandering van voorbijgaande aard zijn en een situatieverandering illusoir.”

De ware betekenis van deze les werd drie decennia later gevoeld, toen de VS begonnen met de detentie van gevangenen in de Abu Ghraib-gevangenis in Irak. Het fysieke, psychologische en seksuele misbruik van gevangenen in Abu Ghraib kwam in april 2004 onder de aandacht van de wereld, toen grafische beelden van de mishandelingen voor het eerst in de Amerikaanse media werden gepubliceerd.

Opnieuw begon het publiek zich af te vragen hoe de anders zo gewone jonge Amerikaanse mannen en vrouwen die als militaire politiebewakers aan de gevangenis waren toegewezen, zulke ongelooflijk sadistische daden konden verrichten.

Die vraag werd deels beantwoord door het rapport van de Senate Armed Services Committee over de mishandelingen in Abu Ghraib. Het rapport beschrijft de goedkeuring door de toenmalige minister van Defensie Donald Rumsfeld van een verzoek om “agressieve ondervragingstechnieken” toe te passen op gedetineerden, waaronder stressposities, uitbuiting van angsten van gedetineerden (zoals angst voor honden) en waterboarding. Er wordt verteld hoe Rumsfeld een handgeschreven notitie toevoegde aan de aanbeveling van het verzoek om het gebruik van stressposities op gevangenen te beperken: “Ik sta 8-10 uur per dag. Waarom is het staan beperkt tot 4 uur?” En het veroordeelt Rumsfeld voor het creëren van de voorwaarden waardoor zijn goedkeuring zou kunnen worden geïnterpreteerd als een carte blanche om gevangenen te martelen: “Minister Rumsfeld gaf toestemming voor de technieken zonder blijkbaar schriftelijke richtlijnen te geven over hoe ze moesten worden toegepast.”

Het hoeft dus niet te verbazen dat Donald Rumsfeld, zoals zelfs een vluchtig onderzoek van zijn carrière zal aantonen, verschillende van de persoonlijkheidstrekken op de PCL-R checklist vertoonde, waaronder pathologisch liegen en bedriegen, hardvochtig gedrag en het niet aanvaarden van verantwoordelijkheid voor zijn eigen daden.

Het verband tussen het Stanford Gevangenisexperiment en de gebeurtenissen in Abu Ghraib ontsnapte niet aan de aandacht van onderzoekers. Het zogenaamde “Schlesinger-rapport” over mishandeling van gedetineerden bevatte een hele bijlage waarin het Stanford-experiment werd beschreven en wat daaruit bleek over hoe secundaire psychopathie kan worden opgewekt bij mensen die in een systeem of instelling werken.

Ook het verband tussen Stanford en Abu Ghraib ontsnapte niet aan de aandacht van het publiek. Na de onthulling van de mishandelingen in Abu Ghraib in 2004 explodeerde het verkeer op de Stanford Prison Experiment website tot 250.000 views per dag.

Wat de meeste mensen echter niet weten, is dat de financiering van het Stanford Prison Experiment afkomstig was van het Office of Naval Research, dat een subsidie verstrekte “om antisociaal gedrag te bestuderen”. Het lijkt erop dat de militaire psychopaten wel degelijk lering hebben getrokken uit dat experiment – en ze vervolgens prompt hebben bewapend.

Hoe dan ook, hoewel niets in deze experimenten of onderzoeken iemand vrijpleit van de slechte daden die hij heeft begaan, schijnen deze bevindingen een licht op het probleem van secundaire psychopathie.

Hoeveel van de waanzin van onze samenleving is een projectie van de psychopaten die haar besturen?

Geregeerd door waanzinnigen

Op dit punt in ons onderzoek zijn we tot een even verrassende als onmiskenbare conclusie gekomen: wij worden geregeerd door waanzinnigen en omdat wij leven en werken onder hun waanzinnige controlesystemen, lopen wij het risico zelf waanzinnig te worden.

Erger nog, de afgelopen jaren van COVID-gekte hebben ons laten zien dat de politieke psychopaten hun wapens van psychologische controle perfectioneren en dat een groot percentage van het publiek meer dan gelukkig is om de handhavers te zijn van de bioveiligheidsgevangenisstaat.

---

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

GREAT RESET DOSSIER

5 Psychologische experimenten die de moderne wereld verklaren

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: