Nee, Rusland verliest de oorlog in Oekraïne niet

Op 5 september publiceerde Reason Magazine een zeer vreemde beoordeling van de oorlog in Oekraïne, geschreven door Paul Schwennesen, getiteld “The War in Ukraine Is Already Over-Russia Just Doesn’t Know it yet.” In het kort stelt Schwennesen dat, gebaseerd op zijn ervaring toen hij onlangs naar het front in Koersk Oblast reisde, de Oekraïense wil en het hoge moreel betekenen dat de oorlog zo goed als voorbij is en dat de Oekraïense overwinning “onvermijdelijk” is.

Schwennesens analyse dat Rusland de oorlog zo goed als verloren heeft en dat de afloop ervan wel eens tot de ineenstorting van de Russische Federatie zou kunnen leiden, is gebaseerd op de vooronderstelling dat de materiële factoren van een oorlog er niet toe doen en dat “het einde van een oorlog uiteindelijk een kwestie is van wil, van geest” en dat “oorlogen worden gewonnen in het hart van een volk, niet door de rationele berekeningen van militaire planners,” schrijft Zachary Yost.

Schwennesen gaat maar door over het hoge moreel van de Oekraïense troepen waarvan hij getuige was in Koersk en contrasteert dit met wat hij karakteriseert als de afwezigheid van moreel en actief verzet onder de Russische burgers die hij tegenkwam. Dit leidt hem tot de conclusie dat het de Russen ontbreekt aan de wil om te vechten en dat ze daarom verslagen zullen worden. Maar ondanks zijn reis naar Oekraïne (compleet met wat waarschijnlijk een Oekraïense PR-handler is die hij zijn “kameraad” noemt) wijst het overgrote deel van het bewijs in precies de tegenovergestelde richting als het gaat om moreel en de wil om te vechten.

Zoals John Mearsheimer begin 2023 uitlegde, veranderde de oorlog in Oekraïne in een uitputtingsoorlog. De drie belangrijkste factoren in een uitputtingsoorlog zijn het evenwicht van de artillerie, het evenwicht van de bevolking en het evenwicht van de vastberadenheid. Schwennesen lijkt te denken dat domme dingen als artillerie en bevolking er niet toe doen, maar ze staan overweldigend aan de kant van Rusland. Dan blijft de vastberadenheid over, die Schwennesen volledig aan de kant van Oekraïne plaatst. Dit wordt echter ook tegengesproken door grote hoeveelheden bewijsmateriaal.

Om te beginnen moet je bedenken waarom de oorlog begon. Als je denkt dat Poetin Oekraïne in een opwelling binnenviel met de bedoeling om het Sovjetrijk weer op te bouwen voor zijn eigen persoonlijk gewin, dan zou je kunnen denken dat er aan de Russische kant van de strijd weinig op het spel staat. Het plaatje ziet er echter heel anders uit als je concludeert dat de Russen geloven dat de Oekraïense toenadering tot het Westen, in het bijzonder de toegenomen integratie in de NAVO, gezien wordt als een existentiële bedreiging die niet getolereerd kan worden.

William Burns, toen ambassadeur in Rusland en nu hoofd van de CIA, merkte al in 2008 op, in de nasleep van de NAVO-top in Boekarest waar Oekraïne en Georgië een uiteindelijk lidmaatschap werd beloofd, dat zoiets onaanvaardbaar zou zijn voor de Russen. John Mearsheimer beschreef de Russische reactie op de situatie al in 2014. Ook de voormalige Britse ambassadeur in Rusland liet zich in soortgelijke bewoordingen uit. Zo’n waargenomen existentiële dreiging zou natuurlijk leiden tot een sterke vastberadenheid.

Maar afgezien van dergelijke verdachtmakingen van motieven, hoe heeft de Russische samenleving eigenlijk gereageerd op de oorlog? Een van de duidelijkste indicatoren is het rekruteringsniveau. Volgens Russische verslagen is de rekrutering sinds het begin van 2023 torenhoog. De toenmalige Russische minister van Defensie Shoigu meldde in december 2023 dat er 490.000 rekruten waren sinds het begin van het jaar. De rekrutering in 2024 lijkt even krachtig te zijn, met naar verluidt 190.000 rekruten in de eerste helft van het jaar.

Zelfs als we rekening houden met Russische overdrijving (hoewel de cijfers voor 2024 in ieder geval overeenkomen met aspecten van de Russische begroting), blijft het een feit dat Rusland na de eerste ronde eind 2022 geen nieuwe ronde van het oproepen van reservisten heeft ingesteld. Dit is zelfs met de naar verluidt hoge verliezen van Russische aanvallers aan het front.

Deze sterke rekrutering impliceert dat een aanzienlijk aantal Russen gelooft dat deze oorlog het vechten waard is, waarschijnlijk omdat ze de uitbreiding van de NAVO naar de traditionele snelweg om Rusland binnen te vallen als een existentiële bedreiging zien. (Om nog maar te zwijgen van de vreugde waarmee mensen als Schwennesen kwijlen bij de gedachte om Rusland uit elkaar te laten vallen, wat lachwekkend is in het licht van het feit dat er in bijna elke oblast en regio een etnische meerderheid van Russen is).

Ondertussen meldt het Russische oppositiemedium The Bell dat de Russische samenleving grotendeels onaangedaan is door de inval in Koersk of de oorlog in het algemeen. In een interview verklaarde de Russische socioloog Alexey Levinson van de oppositie: “Ik weet niet wat het doel was van het Oekraïense opperbevel, maar als het de bedoeling was om te laten zien wat een echte oorlog is op jullie land en zo een schok te veroorzaken in de Russische samenleving, dan is dit doel niet bereikt.” Later zei hij verder,

Waarnemers van buitenaf zijn verbaasd: hoe ziet Moskou eruit als Rio de Janeiro tijdens het carnaval – met muziek, dans en feestdagen? Waarom lijken de mensen vrolijk en zorgeloos? Men verwacht dat het land in een staat van terreur en rouw verkeert vanwege de gebeurtenissen. Maar dat is niet het geval. De samenleving past zich aan en vindt manieren om de schijn van het gewone leven op te houden, ondanks de schokken van buitenaf.

Daarentegen is er in Oekraïne steeds meer steun voor een vredesakkoord, zelfs als dat betekent dat er land moet worden afgestaan aan Rusland. Een meerderheid van ongeveer 55% is echter nog steeds voorstander van vechten om territoriale concessies te vermijden. Maar uiteindelijk is praten goedkoop. Je hoeft je niet tot alternatieve media te wenden om talloze en lange verslagen te vinden over de erbarmelijke rekruteringssituatie in Oekraïne. Maandenlang hebben de media bericht over Oekraïense mannen die zich in hun kelders verstoppen uit angst voor de rondtrekkende ronselbendes die hen van de straat sleuren en naar het malende front sturen. Anderen zijn naar het buitenland gevlucht en hebben geprobeerd de Karpaten over te steken of de rivier de Tysa over te zwemmen naar Roemenië.

Afgelopen november werd bekend dat de gemiddelde leeftijd van een Oekraïense soldaat 43 jaar is (8-13 jaar hoger dan aan het begin van de oorlog). De Oekraïense dienstplicht begint nu op 25-jarige leeftijd (dit jaar was dat 27 jaar), wat betekent dat veel jonge mannen ervoor kiezen om zich niet vrijwillig aan te melden.

Deze feiten zetten op zijn minst grote vraagtekens bij Schwennesens karakterisering van de uiteenlopende sociale moraal. Daarnaast zijn Schwennesens opmerkingen over de vermeende armoede van Russen ten opzichte van Oekraïners en de verregaande conclusies die hij trekt op basis van zijn reis naar de bezette grens van Kursk Oblast ofwel lachwekkend onwetend, ofwel schaamteloze propaganda, afhankelijk van hoe aardug men wil zijn.

Het Russische BBP is 10 keer dat van Oekraïne. Uitgesplitst per hoofd van de bevolking is het Russische cijfer 13.817 dollar, vergeleken met 5.181,40 dollar voor Oekraïne. Bovendien is de oblast Koersk ongeveer zo groot als België, met een tiende van de bevolking, waarvan bijna de helft in de stad Koersk zelf woont. Schwennesen doet net alsof hij naar een of ander gehucht in Appalachian Kentucky of West Virginia kijkt en daar vergaande conclusies uit trekt over de toestand van de Amerikaanse economie en de stemming in het land. In wat neerkomt op een oorverdovende stilte, verzuimt Schwennesen de afwegingen te noemen die zijn gemaakt om deze inval in Koersk überhaupt te ondernemen en de gevolgen die dit elders in de oorlog heeft gehad.

Oekraïne heeft veel ervaren eenheden van de frontlinies gehaald om het offensief in Koersk te beginnen, waardoor de verdediging in de Donbass verzwakt is, met name rond het cruciale bevoorradingscentrum Pokrovsk. Zelfs Oekraïne-vriendelijke verslaggevers en analisten hebben alarm geslagen over de rampzalige situatie die zich in het gebied ontwikkelt. Het Russische offensief in het gebied is versneld en dwingt Oekraïne om ervaren troepen terug te sturen naar het gebied om te proberen het vitale knooppunt van de spoorwegen te behouden.

Zoals ik onlangs schreef in The National Interest, is de Oekraïense gok in Koersk het resultaat van wanhoop, niet van kracht. Rusland slijpt langzaam maar zeker Oekraïense manschappen en materieel weg en wint daarbij terrein. Oekraïne heeft bijna geen tijd meer en zijn leiders weten dat de kansen op een overwinning klein zijn, tenzij de strategische situatie ingrijpend verandert. De aanval op Koersk was een poging tot zo’n verandering en die is mislukt. Het lijkt er steeds meer op dat de enige troef die overblijft is om te proberen de VS als actieve deelnemer aan de oorlog te laten deelnemen.

Schwennesens afwijzing van de materiële en strategische aspecten van oorlogsvoering is al verontrustend genoeg, maar zelfs volgens zijn eigen maatstaven van moreel en “de harten van het volk” zien de vooruitzichten van Oekraïne er slecht uit. In Oekraïne verdrinken mensen proberen te vluchten om niet opgeroepen te worden in de rivier die naar Roemenië , terwijl Rusland elke dag zo’n duizend nieuwe troepen rekruteert. Dat is de realiteit van de situatie en waanvoorstellingen over een naderende Oekraïense triomf in het licht van overweldigende feiten en bewijzen zullen niemand helpen, en zeker niet de lankmoedige bevolking van wat er nog over is van Oekraïne.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Bloed, chaos en verval: dit zijn de vruchten van ongebreidelde westerse hoogmoed

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: