NASA vindt ondergrondse ‘stad’ die 30 meter onder het ijsoppervlak verborgen ligt

In de uitgestrekte, ijzige vlakten van Groenland, een plek die meer synoniem is met desolate, arctische landschappen dan met de schaduwen van de menselijke geschiedenis, zijn NASA-wetenschappers gestuit op een buitengewone anomalie. Onder 30 meter ijs ligt een overblijfsel van een vervlogen tijdperk, oorspronkelijk verborgen voor de buitenwereld en gehuld in het geheim van de Koude Oorlog.

Wat aanvankelijk gewoon een radarscan boven de ijzige toendra was, veranderde in een ontdekking van een ondergrondse “stad”, een overblijfsel van geopolitieke strategieën uit een verleden vol spanningen. Dit is geen verhaal over oude beschavingen, maar eerder een verborgen hoofdstuk uit de recente geschiedenis, nu bevroren in de tijd, wachtend om ontdekt te worden. Welke geheimen heeft dit ijzige fort? schrijft Themindunleashed.

De ontdekking van Camp Century

Tijdens een baanbrekend onderzoek onthulde NASA’s radartechnologie een buitengewone vondst onder het ijs van Groenland – een geheime basis uit de Koude Oorlog die bekend staat als Camp Century of “de stad onder het ijs.” Deze ontdekking, gedaan in april 2024 tijdens een vlucht waarbij nieuwe radarapparatuur werd getest, onthulde ingewikkelde ondergrondse structuren die tot nu toe nog niet zo levendig waren gezien.

Terwijl NASA-wetenschappers de Uninhabited Aerial Vehicle Synthetic Aperture Radar (UAVSAR) testten die op een Gulfstream III-vliegtuig was gemonteerd, legden ze een verrassend beeld vast. Alex Gardner, een cryosferisch wetenschapper bij NASA’s Jet Propulsion Laboratory, merkte op: “We waren op zoek naar de bedding van het ijs en daar dook Camp Century op. We wisten eerst niet wat het was.” Dit geavanceerde radarsysteem is geen gewone radar; het is ontworpen om een meer dimensionaal beeld te geven van wat er onder het ijs ligt door niet alleen naar beneden te kijken, maar ook naar de zijkanten.

De UAVSAR-technologie is van cruciaal belang gebleken bij deze ontdekking. Het stelde het team in staat om de ondergrondse stad in ongekend detail te bekijken, de lay-out van het kamp in kaart te brengen aan de hand van historische blauwdrukken en structuren te onthullen die conventionele radar had gemist. Deze nieuwe beeldvormingstechniek betekent een belangrijke sprong voorwaarts in de ijspenetrerende radartechnologie en biedt nieuwe manieren om de geologische en milieugeschiedenis van ijzige gebieden te begrijpen.

De herontdekking van Camp Century is niet alleen een historische curiositeit, maar levert ook cruciale gegevens op voor het begrijpen van de dynamiek van ijskappen en de mogelijke milieu-impact van de achtergelaten materialen. Naarmate het klimaat verandert, is de reactie van de ijskappen een essentieel studiegebied, waarbij UAVSAR bijdraagt aan voorspellingen over zeeniveaus en ijsstabiliteit.

Geschiedenis van Camp Century

Camp Century, bekend als de “Stad onder het IJs,” werd aanvankelijk aan het publiek gepresenteerd als een baanbrekend onderzoeksstation in het noordpoolgebied. Het werkelijke doel was echter veel clandestiener. Deze geheime basis werd in 1959 opgericht door het United States Army Corps of Engineers en maakte deel uit van “Project Iceworm,” bedoeld om te testen of het mogelijk was om kernraketten rechtstreeks tegen de Sovjet-Unie in te zetten vanaf de enorme ijskap van Groenland.

Aan de oppervlakte beschikte Camp Century over accommodaties en voorzieningen die het wetenschappelijk onderzoek en de dagelijkse behoeften van de inwoners ondersteunden, waaronder laboratoria, een bibliotheek en woonvertrekken. Deze façade ondersteunde het verhaal dat het een centrum voor poolonderzoek was, waar belangrijke wetenschappelijke primeurs plaatsvonden, zoals het boren van de eerste ijskernen die gegevens verschaften over het klimaat op aarde in het verleden.

Onder het wetenschappelijke mom was het primaire doel van het kamp veel militaristischer. De VS was van plan om een netwerk van tunnels te maken die “Iceman” ballistische raketten konden herbergen en lanceren. Deze faciliteiten moesten deel uitmaken van een bredere strategie om ervoor te zorgen dat de VS kon reageren op Sovjetacties tijdens de Koude Oorlog. Het project was ambitieus en had als doel om 600 nucleaire raketten te huisvesten onder het mom van wetenschappelijke inspanningen op de Noordpool.

De basis werd diep in het ijs gebouwd, met tunnels die zich kilometers ver uitstrekten. Ondanks de innovatieve benadering van de militaire strategie van de Koude Oorlog, werd het project geconfronteerd met onoverkomelijke uitdagingen. De dynamische aard van het ijs veroorzaakte structurele instabiliteit in de tunnels, wat leidde tot veelvuldige onderhoudsproblemen en uiteindelijk het opgeven van het raketplan. Het verschuivende ijs vormde ook een aanzienlijk risico voor de structurele integriteit van de faciliteit, wat leidde tot de sluiting in 1967.

In de decennia na de sluiting groeide de bezorgdheid over de milieu-impact van het achtergebleven afval, waaronder laag radioactief afval van de kernreactor van het kamp. Studies suggereren dat als het klimaat opwarmt en het ijs smelt, deze verontreinigende stoffen kunnen vrijkomen in het milieu, wat nieuwe risico’s oplevert voor het ecosysteem.

Technologische en bouwkundige kenmerken van Camp Century

De bouw van Kamp Century was een opmerkelijk staaltje techniek, ontworpen om de haalbaarheid van militaire faciliteiten onder de barre omstandigheden van de Groenlandse ijskap te testen. Dit project was niet alleen ambitieus, maar toonde ook een aantal innovatieve constructietechnieken die tot op de dag van vandaag de techniek in koude gebieden hebben beïnvloed.

Camp Century werd gebouwd met behulp van een “cut-and-cover”-methode waarbij geulen in het ijs werden gegraven en vervolgens bedekt met gebogen staalconstructies. Deze methode was cruciaal voor het maken van de beschermende tunnels die de hoofdstructuur van de basis vormden. De hele faciliteit werd vervolgens geïsoleerd om bescherming te bieden tegen de extreme kou en om ervoor te zorgen dat de warmte die in de basis werd opgewekt het omringende ijs niet deed smelten.

Ter ondersteuning van zijn benaming als zelfvoorzienende ondergrondse stad, bevatte Camp Century woonverblijven, een keuken, een ziekenhuis en zelfs een bioscoop, allemaal aangedreven door een baanbrekende draagbare kernreactor, de PM-2A. Deze reactor was een essentieel onderdeel van de basis en zorgde voor een betrouwbare energiebron in een omgeving waar traditionele brandstofvoorraden logistiek moeilijk te onderhouden zouden zijn.

Het ontwerp en de constructie van de basis vereisten innovatieve oplossingen voor tal van uitdagingen, zoals de structurele integriteit van gebouwen onder het ijs en het beheer van thermische effecten veroorzaakt door de hitte die binnen de basis werd opgewekt. Deze innovaties hebben een blijvende invloed gehad op poolbouwtechnieken en zijn bestudeerd voor hun mogelijke toepassingen in andere afgelegen en barre omgevingen.

Bovendien zijn de gegevens en ervaringen die zijn opgedaan bij de bouw en het gebruik van Camp Century van onschatbare waarde geweest bij de ontwikkeling van toekomstige ontwerpen voor ijskappenkampen. Dit project toonde aan dat ondergrondse ijskapkampen zowel haalbaar als praktisch zijn en dat kernenergie de logistieke last van het ondersteunen van geïsoleerde, afgelegen militaire faciliteiten aanzienlijk kan verminderen.

Geheimen onthuld

De onthulling van het ware doel van Camp Century markeerde een belangrijk hoofdstuk in de geschiedenis van de Koude Oorlog. Jarenlang dacht de wereld dat Camp Century alleen een wetenschappelijk onderzoeksstation was dat zich richtte op Arctisch onderzoek en het nemen van monsters van ijskernen. In werkelijkheid was het een dekmantel voor een zeer geheime militaire operatie die bekend stond als Project Iceworm.

Aanvankelijk werd Camp Century afgeschilderd als een vreedzame onderzoeksfaciliteit, maar later werd het publiekelijk geprezen als een model van polaire innovatie en technologische prestatie. De faciliteit was te zien in documentaires en nieuwsartikelen, waarin de geavanceerde infrastructuur en de potentiële wetenschappelijke vooruitgang die het zou kunnen brengen werden geprezen.

De waarheid over Camp Century kwam aan het licht in 1997 toen het Deense parlement documenten publiceerde waaruit bleek dat de basis bedoeld was als ondergrondse lanceerbasis voor kernraketten gericht op de Sovjet-Unie. Deze onthulling kwam als een schok voor de internationale gemeenschap, vooral omdat Denemarken verzekerd was dat de operaties in Camp Century puur wetenschappelijk waren.

Deze onthulling zette niet alleen de Amerikaans-Deense relaties onder druk, maar riep ook belangrijke ethische en juridische vragen op over de soevereiniteit en territoriale integriteit van Groenland. De Deense regering toonde zich zeer bezorgd, omdat ze niet hadden ingestemd met de militarisering van hun grondgebied, waarvan ze dachten dat het werd gebruikt voor goedaardige wetenschappelijke doeleinden.

De declassificatie van de doelstellingen van Project Iceworm leidde tot een bredere discussie over de milieu-impact van de militaire basis, met name over de kernreactor die werd gebruikt om het kamp van energie te voorzien. Er werd bezorgdheid geuit over het mogelijk vrijkomen van radioactief materiaal dat onder het ijs was opgeslagen en dat tevoorschijn zou kunnen komen door het steeds sneller smeltende ijs als gevolg van de opwarming van de aarde.

Het effect van Kamp Century op het milieu

Door het smelten van de ijskap van Groenland komen de overblijfselen van Kamp Century aan het licht, waaronder gevaarlijke materialen zoals laag radioactief afval en polychloorbifenylen (PCB’s), die bekend staan als kankerverwekkende stoffen. Deze mogelijke blootstelling vormt een belangrijke bedreiging voor het milieu, aangezien deze verontreinigende stoffen door het smeltende ijs kunnen vrijkomen in het omringende ecosysteem en daarbuiten.

Naarmate het ijs smelt, kan de basis volgens schattingen al in 2090 bloot komen te liggen, waardoor niet alleen de fysieke structuur, maar ook de gevaren voor het milieu bloot komen te liggen. Dit omvat naar schatting 9.200 ton fysieke materialen, 53.000 gallons dieselbrandstof en ander giftig afval zoals PCB’s, die langdurig in het milieu aanwezig blijven en kunnen bioaccumuleren in wilde dieren en mensen.

De blootstelling van deze verontreinigende stoffen brengt niet alleen milieurisico’s met zich mee, maar ook politieke en diplomatieke uitdagingen. Voor het opruimen en beheren van dit afval zijn gecoördineerde internationale inspanningen nodig, waardoor de relaties tussen de Verenigde Staten, Denemarken en Groenland onder druk kunnen komen te staan. De situatie onderstreept de bredere gevolgen van klimaatverandering, waarbij dooiend ijs niet alleen een fysieke verandering is, maar ook een katalysator voor opkomende politieke conflicten over verantwoordelijkheid en milieubeheer.

Echo’s van het ijs: Reflecteren op de nalatenschap van Camp Century

De herontdekking en dreigende ontmaskering van Camp Century brengt niet alleen een overblijfsel van de Koude Oorlog aan het licht, maar herinnert ons ook aan de blijvende gevolgen van menselijke inspanningen voor het milieu. Deze verborgen basis, ooit een symbool van militair vernuft, brengt nu aanzienlijke milieurisico’s met zich mee nu de gevolgen van het gevaarlijke afval opnieuw de kop zullen opsteken door het opwarmende klimaat. De uitdagingen die voor ons liggen zijn niet alleen technisch of ecologisch, maar ook zeer politiek, met onderhandelingen en verantwoordelijkheden die zich uitstrekken over naties en generaties.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

China, Rusland, smeltend ijs: Wat zegt de nieuwe Arctische strategie van de Verenigde Staten?

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: