Ik ken hem al meer dan tien jaar, mijn vriend de winkeleigenaar. Hij runt een supermarkt die behoort tot een van de grotere ketens in een middelgrote stad. Bij elke keer dat we elkaar ontmoeten, ziet hij er weer moedelozer uit. Zijn blik is van enthousiast naar bedrukt veranderd. Als we over het dagelijks leven praten, de realiteit en onze keuzes in het leven, wordt hij altijd verdrietig. Mijn vriend de winkeleigenaar levenswerk staat op het punt om naar de hel te gaan. Meerdere werknemers hebben na verschillende kwalijke gebeurtenissen de winkel verlaten. Het handelt zich om bedreigingen, geweld en een constant onveilig gevoel dat weigert de grip los te laten.
Ik heb een aantal artikelen gelezen over verschillende winkeleigenaars die in dezelfde situatie verkeren als mijn vriend de winkeleigenaar. Het ging over een winkel in Sätra, en nu laatst over een ICA-winkelier bij het Kortedalaplein in Gotenburg. De artikelen waren exact gelijk aan wat ik te horen krijg van mijn vriend de winkeleigenaar als we bier drinken of samen wat eten, schrijft een gastschrijver op Iotakt.
Het was ongeveer een jaar geleden, we hadden afgesproken op het centraal station van Stockholm. De trein was zoals altijd vertraagd, maar hij dook uiteindelijk op, met een donkere zonnebril op, op een bewolkte dag. Achter de zonnebril een enorm blauw oog. Mijn vriend de winkeleigenaar had pijn in zijn handen, en niet alleen daar. Hij had pijn in zijn ribben en elke diepe ademhaal gaf hem helse pijnsteken. Het werd weer een gesprek over een samenleving waarvan hij het gevoel had dat deze hem als winkeleigenaar aan zijn lot had overgelaten.
Er waren twee jonge mannen die zich net voor het sluiten in de winkel vreemd gedroegen en zijn aandacht trokken. Toen zag hij een winkeldiefstal in een spiegel aan het plafond en confronteerde hen. Zoals vele malen eerder, probeerden de winkeldieven te ontsnappen, maar hij stelde zich tussen de schoonmaakmiddelen en de vaatwasmiddelen in. Hij greep er een tijdens de vlucht, kreeg wat slagen maar wist hem vast te houden. Hij duwde de winkeldief op de grond, legde zich over hem heen en kreeg drie-vier schoppen op zijn ribbenkast van de andere winkeldief – voordat ie naar buiten in het donker vluchtte.
Het werd een tweegevecht en zijn twee collega’s waren in shock door de voorstelling op de vloer. Een klant engageerde zich in het gevecht en hielp de spugende, razende, schreeuwende man op de grond vast te houden. Er bestond geen twijfel dat het vloek- en scheldwoorden waren, hoewel het een vreemde taal was. Een mes in de jaszak van de winkeldief kon godzijdank niet getrokken worden.
Na een uur arriveerde de politie. Volgens mijn vriend de winkeleigenaar is dat de normale reactietijd voor de handhavers om bij een geweldpleging te arriveren, als er haast bij is. Wanneer het een simpele winkeldiefstal betreft of vandalisme, kan het meerdere uren duren voordat dat de politie tijd heeft.
De politie was van mening dat mijn vriend de winkeleigenaar niet goed bij zijn hoofd was om te gaan vechten met de winkeldief. Hij had er slechter vanaf kunnen komen. De winkeldief op de vloer was bekend bij de politie, voor verschillende misdaden die wachtten om onderzocht te worden. De politieagenten sleepten de spugende, razende, schreeuwende jongeman de winkel uit. Mijn vriend de winkeleigenaar moest de volgende dag het nabijgelegen ziekenhuis bezoeken. Dit was nodig om zijn verwondingen te documenteren en de wonden te onderzoeken. De pijn in het lichaam was niets vergeleken met de pijn in zijn ziel…
Twee dagen later, dezelfde dag dat hij de trein naar de hoofdstad zou nemen, keerden de twee mannen terug naar de winkel. Ze stonden bij de ingang en deden enkele gebaren die alleen konden worden geïnterpreteerd als een snijdende beweging over de keel. Ze maakten drie of vier oudjes bang die op weg waren naar de winkel om te gaan winkelen.
Die avond hebben we lang zitten praten, mijn vriend de winkeleigenaar en ik. Ik verloor zowel de eetlust als het verlangen om te drinken toen ik een ander verhaal hoorde over een eenzaam verlaten moedeloos medemens, die er aan dacht om gewoon alles te ontvluchten. Ik kan niet zeggen dat ik hem niet begrijp, mijn vriend de winkeleigenaar. Wat voorheen zeldzaam was, is het nieuwe normaal geworden, en hij wist niet zeker of hij het nog langer kan volhouden.
De nieuwe IKEA-catalogus: Vaarwel Zweden – van het verlies van stukje spiritueel vaderland
‘De winkeldief op de vloer was bekend bij de politie, voor verschillende misdaden die wachtten om onderzocht te worden.’ …… De bureaucratie welke voorrang krijgt op de – schrijnende – praktijk. Zoals een agent mij ooit eens vertelde: “We kunnen weinig doen; we staan met onze ene voet in de praktijk en met onze andere voet in de wet …” Voor wat betreft de hierboven omschreven casus kun je je afvragen wát precies er dan nog ‘onderzocht’ zou moeten worden. Daarbij de vraag of men te weinig detentiecapaciteit heeft; mogelijkerwijs door een deel van de detentiecapaciteit weg te saneren … niet zo heel lang voordat het Marrakesh Akkoord werd getekend. Regeren is vooruit zien. De regenten zien inderdaad vooruit; dat is me wel duidelijk ondertussen.
De revolutie dmv voorlichting, ga bidden.
Andere munitie blijft over, de enige echte waarheid.
In de VS is het beter geregeld.
Daar kom je weg met zelfverdediging als je een indringer doodschiet en terecht natuurlijk.